Σκέψεις
Σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που δεν διστάζουν να
χρησιμοποιήσουν κάθε τρόπο και μέσο για να επιβάλλουν την πολιτική τους,
οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, στην μεγάλη τους πλειοψηφία,
έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν, για να δυσκολέψουν την εργατική-λαϊκή πάλη.
Και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, είναι όλοι ικανοποιημένοι από την πολιτική
τους, μέχρι τα σήμερα, είτε γιατί είναι στα πρόθυρα ανάληψης
κυβερνητικής διαχείρισης, είτε γιατί κράτησαν «καθαρό» τον πολιτικό
τους χώρο, είτε γιατί κατόρθωσαν να μπουν στο «κάδρο» της πολιτικής
ζωής.
Σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις που με διάφορους συνδυασμούς συγκρότησαν «μαύρο μέτωπο» απέναντι στον λαό, σε καμία φάση του κινήματος που αναπτύχθηκε από τον Μάιο του 2010 μέχρι τα σήμερα δεν τέθηκε ως καθήκον η συγκρότηση ενός πραγματικού ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, μαζικού και μαχητικού, που να δώσει ελπίδα και ορμή στην οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Αντίθετα, η πλειοψηφία των αριστερών πολιτικών δυνάμεων, εάν δεν «σνομπάρισε» λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως οι «πλατείες», κρύφτηκε και μεταμφιέστηκε σε «αγανακτισμένο», επιδιώκοντας να πάει με το «ρεύμα». Εκεί αποκαλύφτηκαν και τα όριά της, αλλά και το κενό επαναστατικής αριστερής πολιτικής .
Η σημερινή κατάσταση στον λαό δεν είναι αίνιγμα, ούτε ψυχογράφημα. Έχει πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που διαμορφώθηκαν τόσο τις περασμένες δεκαετίες αλλά σφραγίστηκαν δραματικά από τις εξελίξεις των τελευταίων τριών χρόνων της ολομέτωπης επίθεσης του συστήματος. Ο φόβος και η απόγνωση για το παρόν και το μέλλον λειτουργεί παραλυτικά και οδηγεί σε παραίτηση ακόμα και από την ίδια την ζωή, όπως εκφράζεται άλλωστε με το φαινόμενο των αυτοκτονιών. Οι συνεχείς ήττες, από το πέρασμα του ενός μετά το άλλο των αντιλαϊκών μέτρων, ενισχύει την ανεμπιστοσύνη στην συλλογική οργανωμένη λαϊκή πάλη και σπρώχνει στην αποσυγκρότηση του κινήματος.
Είναι φανερό ότι ο εργατικός-λαϊκός παράγοντας βρίσκεται στριμωγμένος τόσο από τους γενικότερους δυσμενείς πολιτικούς – κοινωνικούς συσχετισμούς, όσο και από τους συσχετισμούς στα πλαίσια του κινήματος. Η ανατροπή αυτών των συσχετισμών σε όφελος των λαϊκών δυνάμεων αποτελεί σήμερα κεντρικό πολιτικό ζήτημα που θα απαντηθεί στο πεδίο της πάλης και μέσα από την πάλη και την διεκδίκηση. Βασικός όρος η συγκρότηση όλων των υποκειμενικών δυνάμεων του κινήματος, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά.
Η μεταβατική αυτή περίοδος θα διαρκέσει, θα έχει σημαντικές δυσκολίες, πισωγυρίσματα και απογοητεύσεις.
Για τις επαναστατικές και κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις η ανάληψη ολοκληρωτικά αυτής της ευθύνης αποτελεί κρίσιμο ζήτημα ιστορικής σημασίας για την αλλαγή κατεύθυνσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Έχουμε καθήκον να ανατρέψουμε την κοινωνική εξάντληση του λαού μέσα από την οργάνωση, την αλληλεγγύη και την πάλη. Να βάλουμε την μάχιμη αριστερή πολιτική της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στο τιμόνι της πάλης και να ανοίξουμε τον δρόμο του λαού για την συνολική απελευθέρωσή του από τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά δεσμά. Όσο καθυστερεί η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης, τόσο οι συσχετισμοί θα γίνονται δυσμενέστεροι και θα κυριαρχούν η απογοήτευση και η απελπισία, ενώ θα γίνονται όλο και πιο δύσκολοι οι όροι πολιτικής και συνδικαλιστικής συγκρότησης. Και τότε δεν θα έχει καμία αξία η κριτική και η αντιπαράθεση στα πλαίσια της αριστεράς για το ποιος έχει την κύρια ευθύνη που φτάσαμε μέχρι εδώ, γιατί θα καλύπτεται από την σύγχρονη βαρβαρότητα που θα έχει επιβληθεί. Τότε το ζήτημα της επιβίωσης του λαού δεν θα είναι πια συλλογική υπόθεση πάλης αλλά είτε υπόθεση των «ελεημόνων φιλάνθρωπων» είτε υπόθεση «εταιρικής ευθύνης».
Έχουμε να αναμετρηθούμε με τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες μας αλλά ταυτόχρονα έχουμε ως σημαντικά εφόδια την εμπιστοσύνη στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις και έναν πολιτικό – ιδεολογικό προσανατολισμό μάχιμης αντιπαράθεσης με το σύστημα, που μπορεί να αποτελέσει «μπούσουλα» μικρών και μεγάλων μαχών του λαού, να εμπλουτισθεί, να γίνει γενικό πολιτικό σχέδιο πάλης και ανατροπής. Δεν αρκούν οι γενικές διακηρύξεις, όσο σωστές και αν είναι, αλλά απαιτείται η συστηματική πολιτική δουλειά σε όλους τους χώρους που δουλεύει, ζει και σπουδάζει ο λαός. Με κεντρική πολιτική κατεύθυνση την πάλη για ζωή, ενάντια στην ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση, για το δικαίωμα όλου του λαού και της νεολαίας στην δουλειά με δικαιώματα, μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας που να ανταποκρίνονται στο κόστος της ζωής. Με πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΕΕ–ΗΠΑ–ΝΑΤΟ και κάθε επίδοξο νέο «προστάτη», αναδεικνύοντας τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα ως σημαντικό κομμάτι της συνολικής πάλης του λαού. Με οργάνωση και αλληλεγγύη να αντιπαρατεθούμε στην πολιτική της φασιστικοποίησης που απειλεί το σύνολο των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις που με διάφορους συνδυασμούς συγκρότησαν «μαύρο μέτωπο» απέναντι στον λαό, σε καμία φάση του κινήματος που αναπτύχθηκε από τον Μάιο του 2010 μέχρι τα σήμερα δεν τέθηκε ως καθήκον η συγκρότηση ενός πραγματικού ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, μαζικού και μαχητικού, που να δώσει ελπίδα και ορμή στην οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Αντίθετα, η πλειοψηφία των αριστερών πολιτικών δυνάμεων, εάν δεν «σνομπάρισε» λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως οι «πλατείες», κρύφτηκε και μεταμφιέστηκε σε «αγανακτισμένο», επιδιώκοντας να πάει με το «ρεύμα». Εκεί αποκαλύφτηκαν και τα όριά της, αλλά και το κενό επαναστατικής αριστερής πολιτικής .
Η σημερινή κατάσταση στον λαό δεν είναι αίνιγμα, ούτε ψυχογράφημα. Έχει πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που διαμορφώθηκαν τόσο τις περασμένες δεκαετίες αλλά σφραγίστηκαν δραματικά από τις εξελίξεις των τελευταίων τριών χρόνων της ολομέτωπης επίθεσης του συστήματος. Ο φόβος και η απόγνωση για το παρόν και το μέλλον λειτουργεί παραλυτικά και οδηγεί σε παραίτηση ακόμα και από την ίδια την ζωή, όπως εκφράζεται άλλωστε με το φαινόμενο των αυτοκτονιών. Οι συνεχείς ήττες, από το πέρασμα του ενός μετά το άλλο των αντιλαϊκών μέτρων, ενισχύει την ανεμπιστοσύνη στην συλλογική οργανωμένη λαϊκή πάλη και σπρώχνει στην αποσυγκρότηση του κινήματος.
Είναι φανερό ότι ο εργατικός-λαϊκός παράγοντας βρίσκεται στριμωγμένος τόσο από τους γενικότερους δυσμενείς πολιτικούς – κοινωνικούς συσχετισμούς, όσο και από τους συσχετισμούς στα πλαίσια του κινήματος. Η ανατροπή αυτών των συσχετισμών σε όφελος των λαϊκών δυνάμεων αποτελεί σήμερα κεντρικό πολιτικό ζήτημα που θα απαντηθεί στο πεδίο της πάλης και μέσα από την πάλη και την διεκδίκηση. Βασικός όρος η συγκρότηση όλων των υποκειμενικών δυνάμεων του κινήματος, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά.
Η μεταβατική αυτή περίοδος θα διαρκέσει, θα έχει σημαντικές δυσκολίες, πισωγυρίσματα και απογοητεύσεις.
Για τις επαναστατικές και κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις η ανάληψη ολοκληρωτικά αυτής της ευθύνης αποτελεί κρίσιμο ζήτημα ιστορικής σημασίας για την αλλαγή κατεύθυνσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Έχουμε καθήκον να ανατρέψουμε την κοινωνική εξάντληση του λαού μέσα από την οργάνωση, την αλληλεγγύη και την πάλη. Να βάλουμε την μάχιμη αριστερή πολιτική της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στο τιμόνι της πάλης και να ανοίξουμε τον δρόμο του λαού για την συνολική απελευθέρωσή του από τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά δεσμά. Όσο καθυστερεί η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης, τόσο οι συσχετισμοί θα γίνονται δυσμενέστεροι και θα κυριαρχούν η απογοήτευση και η απελπισία, ενώ θα γίνονται όλο και πιο δύσκολοι οι όροι πολιτικής και συνδικαλιστικής συγκρότησης. Και τότε δεν θα έχει καμία αξία η κριτική και η αντιπαράθεση στα πλαίσια της αριστεράς για το ποιος έχει την κύρια ευθύνη που φτάσαμε μέχρι εδώ, γιατί θα καλύπτεται από την σύγχρονη βαρβαρότητα που θα έχει επιβληθεί. Τότε το ζήτημα της επιβίωσης του λαού δεν θα είναι πια συλλογική υπόθεση πάλης αλλά είτε υπόθεση των «ελεημόνων φιλάνθρωπων» είτε υπόθεση «εταιρικής ευθύνης».
Έχουμε να αναμετρηθούμε με τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες μας αλλά ταυτόχρονα έχουμε ως σημαντικά εφόδια την εμπιστοσύνη στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις και έναν πολιτικό – ιδεολογικό προσανατολισμό μάχιμης αντιπαράθεσης με το σύστημα, που μπορεί να αποτελέσει «μπούσουλα» μικρών και μεγάλων μαχών του λαού, να εμπλουτισθεί, να γίνει γενικό πολιτικό σχέδιο πάλης και ανατροπής. Δεν αρκούν οι γενικές διακηρύξεις, όσο σωστές και αν είναι, αλλά απαιτείται η συστηματική πολιτική δουλειά σε όλους τους χώρους που δουλεύει, ζει και σπουδάζει ο λαός. Με κεντρική πολιτική κατεύθυνση την πάλη για ζωή, ενάντια στην ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση, για το δικαίωμα όλου του λαού και της νεολαίας στην δουλειά με δικαιώματα, μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας που να ανταποκρίνονται στο κόστος της ζωής. Με πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΕΕ–ΗΠΑ–ΝΑΤΟ και κάθε επίδοξο νέο «προστάτη», αναδεικνύοντας τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα ως σημαντικό κομμάτι της συνολικής πάλης του λαού. Με οργάνωση και αλληλεγγύη να αντιπαρατεθούμε στην πολιτική της φασιστικοποίησης που απειλεί το σύνολο των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Σχόλια