Από την εθνική επιτυχία του ξεπουλήματος του ΟΠΑΠ στη δύσκολη εξίσωση της ΔΕΠΑ

Ο Αντώνης Σαμαράς πήγε στο Πεκίνο, φιλοδοξώντας να προσελκύσει επενδύσεις, ξεπουλώντας αεροδρόμια, λιμάνια και σιδηρόδρομους, ο Δ. Αβραμόπουλος του έκλεισε ένα ακόμη πιο δύσκολο ταξίδι, και θα πάει και στο Αζερμπαϊτζάν.
Η δυσκολία εδώ έχει να κάνει με τις λεπτές ισορροπίες που είναι αναγκασμένη να τηρήσει η ελληνική κυβέρνηση στο ζήτημα της πώλησης της ΔΕΠΑ, που διαπλέκεται σ’ ένα πράγματι σκληρό πόκερ με την πραγματοποίηση του TAP. Να υπενθυμίσουμε ότι τον Ιούνιο θα αποφασιστεί ποιος από τους σχεδιαζόμενους αγωγούς, ο ΤΑΡ ή ο NABUCO, θα υλοποιηθεί για τη μεταφορά του αζέρικου φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Να θυμίσουμε επίσης πως ο ΤΑΡ διασχίζει την Ελλάδα και φτάνει στην Ιταλία. Ο NABUCO την παρακάμπτει και μέσω Βουλγαρίας και Ρουμανίας φτάνει στην Αυστρία.
Και οι δύο αγωγοί φαινομενικά εγκρίνονται από τις ΗΠΑ κόντρα στους ρώσικους αγωγούς. Είναι σίγουρο όμως πως στην τελική επιλογή των ΗΠΑ, που έχουν τρόπους να την επιβάλουν, θα βαρύνει το τι βολεύει το συνολικότερο σχεδιασμό τους και τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή, προκειμένου να περιορίσουν τον δεδομένο με βάση τα τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων ρόλο της Ρωσίας. Κρίσιμο ζήτημα για όλους τους παίχτες η πώληση των ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ που μονοπωλεί την αγορά, το δίκτυο αγωγών στον ελλαδικό χώρο και μια σειρά υποδομές, τεχνογνωσία κ.λπ. Από αναβολή σε αναβολή, η διαδικασία προσφορών έφτασε να πηγαίνει στις 20 Μάη.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η πώληση στην καλύτερη περίπτωση θα ολοκληρωθεί, αν ολοκληρωθεί, μέχρι το Δεκέμβρη του 2013, αν και οι μνημονιακές δεσμεύσεις μιλούσαν για ολοκλήρωση και πώληση μαζί με τον ΟΠΑΠ τέλος Μάρτη.
Αυτές τις μέρες η Gazprom, που εμφανίζεται φαβορί για την εξαγορά της ΔΕΠΑ, διαπραγματεύεται σκληρά τους όρους της συμμετοχής της στο διαγωνισμό, προσπαθώντας να προφυλαχθεί από ανισότιμους όρους που βάζουν στη βάση του ευρωπαϊκού πλαισίου τα δυτικά αφεντικά της ελληνικής κυβέρνησης. Άλλωστε, χρόνια τώρα στον γεωπολιτικό-ενεργειακό ανταγωνισμό οι ΗΠΑ δεν ήταν καν διακριτικές στις απαιτήσεις τους από την ελληνική κυβέρνηση.   
Από τα χρόνια του Μπράιζα με τους ρώσικους αγωγούς που θα κατέβαζε ο Καραμανλής, φάνηκε ποιος καθορίζει τελικά σε κρίσιμα ζητήματα σε αυτή τη χώρα. Αλλά και τελευταία οι απαιτήσεις των ΗΠΑ για τη μη πώληση της ΔΕΠΑ σε ρώσικες εταιρίες είναι έκδηλες και σίγουρα λαμβάνονται σοβαρά υπόψη.

Όμως, όπως συνέβη και στο παρελθόν, έτσι και τώρα ο κίνδυνος η ελληνική αστική τάξη να μείνει με τις ορέξεις περί ενεργειακού κόμβου πλήρως ανεκπλήρωτες είναι παραπάνω από υπαρκτός.
Σε κάθε περίπτωση, τα διλήμματα που θέτει η συγκυρία είναι κρίσιμα και από αυτή την άποψη η πώληση της ΔΕΠΑ δεν είναι μια απλή υπόθεση ξεπουλήματος δημόσιου πλούτου. Φυσικά και δεν είναι δίλημμα για μια βαθιά εξαρτημένη αστική τάξη το να δώσει τον πράγματι στρατηγικό τομέα της ενέργειας σε ξένα χέρια. Η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της ξέρουν πώς παίζονται οι άγριοι διαγκωνισμοί των πραγματικών παιχτών σ’ αυτά τα ζητήματα και σε καμιά περίπτωση δεν διανοούνται να έρθουν σε σύγκρουση μαζί τους ούτε φυσικά αποτελούν πραγματικό παίχτη, όπως υπονοούν οι ανερμάτιστες και εξωπραγματικές αναλύσεις περί αλληλεξάρτησης και ιμπεριαλιστικής Ελλάδας.
Ο όμιλος Κοπελούζου και άλλοι καραδοκούν να εδραιωθεί στην ελληνική αγορά η GAZPROM. Παράλληλα, μια σειρά συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας θα καλόβλεπαν συνολικά τις ρώσικες επενδύσεις και το νταλαβέρι με τους ρώσικους ενεργειακούς κολοσσούς. Εφόσον μπορούσε να εξελιχθεί απρόσκοπτα, σίγουρα θα αναβάθμιζε ενεργειακά και συνολικά την αστική τάξη. Αυτές τις βλέψεις και τις απαιτήσεις αυτών των συμφερόντων προσπάθησε να αντιρροπήσει και να ισοφαρίσει η προβολή πριν από λίγους μήνες του ΤΑΡ σαν κάτι σχεδόν σίγουρο και πολλά υποσχόμενο έργο με 600 (!) θέσεις μόνιμης εργασίας. Έτσι, με τον ΤΑΡ, και η πειθαρχία στις δυτικές απαιτήσεις θα διασφαλιζόταν και δεν θα ήταν έξω η αστική τάξη απ’ τους δρόμους της ενέργειας. Παρουσίασαν σαν σίγουρη επιλογή τον ΤΑΡ όταν ήδη ο NABUCO εμφάνιζε μάλλον περισσότερα πλεονεκτήματα για τους βασικούς παίχτες της Δύσης.
Αυτή τη στιγμή, πέρα από ρώσικες εταιρείες, τη ΔΕΠΑ διεκδικεί με αξιώσεις –παρ’ ότι αθόρυβα- η αζέρικη κρατική εταιρεία Socar. Τους επόμενους μήνες λοιπόν πρόκειται να κριθεί τόσο το ποιος θα πάρει τη ΔΕΠΑ όσο και το αν θα υπάρξει ΤΑΡ.
Πράγματι δύσκολη εξίσωση, πιθανότατες και νέες αναβολές και περιπλοκές, ενώ ήδη κάποιοι αρθρογραφούν (όχι αριστεροί) για την ανάγκη να μείνει για την ώρα η ΔΕΠΑ στο δημόσιο. Καμιά σχέση με την ευκολία ξεπουλήματος όσο όσο μιας κερδοφόρας για το δημόσιο επιχείρησης, σαν τον ΟΠΑΠ. Γιατί το ζήτημα, όπως τελικά αποδεικνύεται, δεν είναι πόσα χρήματα θα εισρεύσουν στα δημόσια ταμεία από το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Ξεκίνησε ο Σαμαράς πριν από δύο χρόνια στο Ζάππειο να μιλά για 50 δισ. από ιδιωτικοποιήσεις, ο πήχης κατέβηκε στα 15 και στα 10 δισ. και καλά να είσαι…
Ούτε φυσικά υπάρχει καμιά έγνοια, παρ’ ότι είναι σοβαρό ζήτημα για το λαό, για τα λεγόμενα δημόσια αγαθά. Το ζητούμενο για ντόπιους και ξένους καρχαρίες και δυνάστες του λαού είναι να δημιουργηθούν συνθήκες αγοράς! Αυτή είναι η επιδίωξή τους… Βασικό και κρίσιμο ζήτημα, η λεγόμενη αγορά εργασίας και η πολιτική περιθωριοποίησης του κόσμου της δουλειάς. Από κει και πέρα, τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Περάστε κόσμε… Κινέζοι, Καταρινοί, για όλους έχει ο μπαχτσές, μπίζνες να γίνονται και κάτι θα κάτσει και για το ντόπιο κηφηναριό.
Κανένα σχέδιο, καμιά αναπτυξιακή προοπτική τέτοια που να δίνει δουλειά και αξιοπρεπή ζωή στο λαό δεν εγγυώνται οι πολιτικές προσέλκυσης των ξένων επενδύσεων, που όσες έρθουν θα έρθουν για τη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Εδώ να τονίσουμε πως ζούμε σε μια περίοδο που στη λειτουργία του συστήματος στη βάση της κρίσης του ενισχύεται η πλευρά της καταστροφής. Η ευημερία των δεικτών ιδιαίτερα στη Wall Street αλλά και παγκόσμια πατάει ακριβώς στην ενίσχυση της καταστροφικής λειτουργίας του συστήματος, στην ενίσχυση του παρασιτισμού και του άγριου ανταγωνισμού.
Μόνο σαν ανέκδοτο μπορούμε να δούμε από την πλευρά μας προτάσεις παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας σε συνθήκες αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ειδικά στις μέρες μας. Η ανεργία από 27% θα πάει στο 29% μέσα στο 2013. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Γράφτηκε ανάμεσα στ’ άλλα εγκώμια της ελληνικής οικονομίας από τον Τύπο των ιμπεριαλιστών πως άδηλος δείκτης της προόδου είναι το γεγονός πως ψηφίστηκε νομοσχέδιο για 15.000 απολύσεις και δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Να λοιπόν πώς μετριούνται οι θετικές και ελπιδοφόρες (για ποιον;) αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Επικίνδυνο βάθεμα της εξάρτησης, πεδίο βολής φτηνό για πολέμους που ζώνουν ξανά την περιοχή, αλλά και πεδίο λεηλασιών του πλούτου της χώρας και του μόχθου του λαού. Να ποιοι ήταν οι στόχοι της σωτηρίας της τρόικας Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Να ποιοι είναι παραπέρα οι λεγόμενοι στόχοι της «ανάπτυξης».

Οι διαγκωνισμοί κρύβουν κινδύνους για το λαό
Επιστρέφοντας στη ΔΕΠΑ και τον ΤΑΡ, θα συμπληρώσουμε πως, στη βάση των άγριων γεωπολιτικών συγκρούσεων στην περιοχή και στη βάση του εξαρτημένου χαρακτήρα του ντόπιου κηφηναριού, ο κόσμος της δουλειάς κάθε άλλο παρά μπορεί να ελπίζει από την ξεπουληματική πολιτική της κυβέρνησης. Αντίθετα, πέρα από τη φτώχεια και την ανεργία που θα επεκτείνεται για καιρό μέσα από το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και την αναζήτηση όποιου ρόλου από την αστική τάξη, απειλείται πλέον και η ειρήνη και η δημοκρατία. Τα υποτιθέμενα κοιτάσματα δεν αρκούν στους λεγόμενους δανειστές, θέλουν, λέει, και τη ΔΕΗ με απελευθερωμένο πλέον τιμολόγιο… Όμως τα πολλά υποσχόμενα κοιτάσματα πάνε παρέα με διεκδίκηση ΑΟΖ και μαζί με ΔΕΠΑ και ΤΑΡ μπλέκουν τη χώρα στο κουβάρι ενός άγριου ανταγωνισμού που εξελίσσεται χρόνια στην περιοχή, αλέθοντας λαούς, και απειλεί ξανά ακόμη πιο επικίνδυνα την ειρήνη στην περιοχή.
Το μακελειό στη Συρία όχι μόνο κινδυνεύει να διαχυθεί στην ευρύτερη περιοχή, μα όσο τα κινήματα των λαών καθυστερούν κινδυνεύει να κλιμακωθεί, να γενικευτεί και να γίνει μόνιμη κατάσταση. Η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία έχουν ήδη τα αποτυπώματα της ωμής δράσης του ιμπεριαλισμού στο όνομα των σχεδίων της Δύσης και της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας για «ανάπτυξη, ειρήνη και ευημερία των λαών». Στην Κύπρο ετοιμάζουν νέο σχέδιο Ανάν στο πλαίσιο της συνολικότερης σωτηρίας της. Αλήθεια, πότε θα σταματήσουν να σώζουν τους λαούς; Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε! Όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα και οι συσχετισμοί, άλλο τόσο δεν χωράνε αυταπάτες!
Μονόδρομος για τον κόσμο της δουλειάς το κίνημα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ των όρων της ζωής. Μονόδρομος για τους αριστερούς που έχουν το κουράγιο να παραμείνουν στην ταξική πάλη η συμβολή από κάθε άποψη στη συγκρότηση μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης για Δουλειά – Ειρήνη- Δημοκρατία σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Ποτέ δεν ήταν εύκολη, άκοπη και χωρίς θυσίες η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων. Ένα παραπάνω σήμερα. Όμως η πραγματικότητα της λειτουργίας του συστήματος στις μέρες μας δεν αφήνει έδαφος για αυταπάτες και αυτό κάνει τα πράγματα δύσκολα για το σύστημα. Μόνο με τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, την τρομοκρατία και την κινηματική αδράνεια, ελέω ψευτοαριστεράς, πειθαναγκάζεται ο κόσμος της δουλειάς να ανέχεται τα φληναφήματα του Α. Σαμαρά και του Στουρνάρα για φως στο τούνελ. Το τούνελ του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, του ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας, της ανεργίας και του εργασιακού μεσαίωνα οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερο σκοτάδι.
Αυτό είναι κάτι που αποκαλύπτει συνεχώς η ζωή. Ούτε οι δημοσιονομικοί δείκτες που βελτιώνονται από την εξαθλίωση του λαού, ούτε τα ορυκτά αποθέματα, ούτε η όποια εξέλιξη στη ΔΕΠΑ ή τον ΤΑΡ υπόσχονται κάτι καλό για το λαό.
Με λιγότερους ή περισσότερους λυκοκαβγάδες, η λεηλασία του πλούτου της χώρας έχει ήδη ξεκινήσει. Οι ιδιωτικοποιήσεις της ΔΕΠΑ αλλά και της ΔΕΗ, του λιγνίτη κ.λπ. στην καλύτερη περίπτωση θα κάνουν πιο ακριβή την ενέργεια για τον κόσμο της δουλειάς, θα λεηλατήσουν υποδομές από λαϊκούς κόπους χρόνων και κάθε λογής φυσικό πλούτο της χώρας. Ταυτόχρονα, όπως είπαμε, γεννούν κινδύνους. Το ότι αυτά γίνονται όλο και πιο φανερά είναι δείγμα αδυναμίας του συστήματος και ένδειξη δυνατότητας ανάπτυξης μαζικού κινήματος ικανού να φωτίσει ξανά τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς με ελπίδα και προοπτική.