Η νεοφιλελεύθερη βλακεία-μικρές αστικές «παρανοήσεις»

Ακούμε συχνά, από κυβερνητικούς κύκλους, από τα MME και από συζητήσεις γύρω μας, ότι στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα πιο μικρό και ευέλικτο κράτος, ένα κράτος λιγότερο γραφειοκρατικό και περισσότερο λειτουργικό, ένα κράτος χωρίς κηφήνες, μη συνεχνιακό, λιγότερη κρατική παρέμβαση στις ζωές μας, κλπ κλπ. Οι «διακηρύξεις» αυτές συνοδεύονται συνήθως και από άλλες δηλώσεις τύπου, «η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετία» και άλλα τέτοια όμορφα και Αδωνικά πλασμένα.
Ο Λένιν έλεγε για το κράτος, πως είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης, με την βοήθεια του οποίου, η εκάστοτε άρχουσα τάξη, υποτάσσει τις υπόλοιπες τάξεις κάτω από τα δικά της συμφέροντα. Αυτό γίνεται είτε με το μαλακό – πείθοντας δηλαδή η άρχουσα τάξη ότι το δικό της καλό, συμβαδίζει με το γενικότερο καλό – είτε με το ζόρι, χρησιμοποιώντας η άρχουσα τάξη το μονοπώλιο της κρατικής βίας(στις διάφορες της εκφάνσεις) για να καταστείλει τυχόν «παρεκκλίσεις». Παράλληλα, υπάρχουν και ένα σωρό προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, όπως είναι για παράδειγμα το σχολείο, που αναλαμβάνουν να μυήσουν και να προετοιμάσουν τις συνειδήσεις των μαθητών, έτσι ώστε η κρατούσα κατάσταση να γίνει αντιληπτή ως «φυσική», «αναγκαία» και «αναπόδραστη».
Στην σοσιαλιστική κοινωνία, και συγκεκριμένα στο τελικό στάδιο του ώριμου κομμουνισμού, που θα έχουν στην πράξη καταργηθεί οι τάξεις –άρα και η πάλη τους- το κράτος με αυτή του τη μορφή δεν θα χρειάζεται, και για αυτό θα μαραζώσει και θα εξαφανιστεί. Μερικοί μπερδεύονται και θεωρούν ότι η κατάργηση του κράτους, που υπόσχονται οι κομμουνιστές, ταυτίζεται με κάποιου είδους κατάργησης κάθε οργανωμένης κοινωνικής δομής, και συνεπώς επικράτησης της αναρχίας(με την κακή έννοια). Η μαρξιστική λενινιστική θεωρία πάντως –στο βαθμό που μπορώ να την κατανοήσω- δεν εννοεί αυτό, αλλά αυτό που περιγράψαμε παραπάνω, την κατάργηση του κράτους ως εξουσιαστικό μηχανισμό επιβολής της μιας τάξης πάνω στην άλλη/ες.
Στο παρόν σύστημα, στο καπιταλιστικό, η άρχουσα τάξη, η αστική, επιβάλλεται με νύχια και με δόντια στην εργατική τάξη, και εργαλείο της σε αυτήν την επιβολή είναι και ο κρατικός μηχανισμός. Με γνώμονα, λοιπόν, την λενινιστική ερμηνεία του κράτους, βλέπουμε ότι το κράτος, ως μηχανισμός επιβολής, κάθε άλλο παρά πιο μικρό γίνεται! Παρατηρούμε ότι η κρατική καταπίεση και καταστολή, η παρακολούθηση και ο έλεγχος της ζωής των πολιτών, ειδικά τώρα στην περίοδο της κρίσης έχει αυξηθεί, τόσο σε κεντρικό επίπεδο(Ε.Ε), όσο και σε εγχώριο. Και αν κοιτάξουμε που αποσκοπούν αυτές οι πολιτικές, θα παρατηρήσουμε ότι είναι ενισχυτικές όσον αφορά στην μεγάλη επιχειρηματικότητα, δηλαδή στις πολυεθνικές και στα μονοπώλια. Αβάσταχτη φορολόγηση του φτωχού λαού και καταπάτηση των μικρομεσαίων, προς όφελος του τραπεζικού κεφαλαίου. Ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας –η οποία για να μην ξεχνιόμαστε είναι περιουσία που στήθηκε με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού- υπέρ της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή της ανάπτυξης των πολυεθνικών καπιταλιστικών ομίλων. Στοχευμένη εγκατάλειψη και περικοπές στους χώρους της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, της εκπαίδευσης, αφενός προς όφελος της επιχειρηματικότητας στους χώρους αυτούς –αφού με το που θα υποβαθμιστούν οι κρατικές υπηρεσίες θα ανοίξουν οι αντίστοιχες αγορές για τους ιδιώτες- και αφετέρου για εξοικονόμηση πόρων, ώστε να εξοφληθούν οι πάσης φύσεως χρηματοπιστωτικοί τοκογλύφοι.
Απολύσεις, κατασχέσεις, περικοπές μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, προλεταριοποίηση, και γενικά οτιδήποτε χρειάζεται για να αποδυναμωθεί η θέση του εργαζόμενου απέναντι στον εργοδότη, ώστε ο δεύτερος να έχει στη διάθεση του, φτηνό, χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα, εργατικό δυναμικό.
Όλα τα παραπάνω, ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να τα πραγματοποιήσει χωρίς την δυναμική παρέμβαση του κράτους. Συνεπώς, οι φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες διακηρύξεις περί λιγότερης κρατικής παρεμβατικότητας είναι υποκριτικές. Στην πραγματικότητα το καπιταλιστικό σύστημα εξαρτάται από το καπιταλιστικό κράτος, τόσο σε καιρούς ειρήνης, για την προώθηση ευνοϊκών προς τους καπιταλιστές μεταρρυθμίσεων και διαιτησία ανάμεσα στις τάξεις(ώστε οι αστοί να είναι πάντα αυτοί που κερδίζουν το πέναλτι στην δύσκολη στιγμή), όσο και σε καιρούς πολέμου, όπου με στρατιωτικά μέσα πια, προωθούνται τα συμφέροντα τους. Το κράτος όμως χρησιμεύει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και σε προεπαναστατικές περιόδους, ή σε περιόδους ανοδικής πορείας του εργ. κινήματος όπου προχωρά σε βίαιες καταστολές απργιακών και άλλων κινητοποιήσεων. Διάλυση εργατικών οργανώσεων, προβοκάτσιες, φυλακίσεις, εξορίες, παρακολουθήσεις και βασανισμοί αγωνιστών.
Όσοι λοιπόν από τον απλό λαό, παπαγαλίζουν τα περί «λιγότερου κράτους», «πιο ευέλικτου» κράτους, και νομίζουν ότι αυτό είναι υπέρ τους, πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα σημαίνει.
– Λιγότερες κρατικές παροχές προς τους πολίτες(ενώ την ίδια στιγμή θα αυξάνονται οι παροχές και οι διευκολύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο).
– Απολύσεις στον κρατικό τομέα, που πέρα από τους κρατικούς υπάλληλους που χάνουν τις δουλειές τους, σημαίνει ταυτόχρονα αποδυνάμωση των παροχών για το σύνολο των πολιτών(υγεία, εκπαίδευση, ΔΕΚΟ), αλλά και φτωχοποίηση εν γένει των φτωχών και μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Αφού οι υπάλληλοι που θα χάσουν τις δουλείες τους, ή που οι μισθοί τους θα περικοπούν -προς όφελος πάντα του μεγάλου κεφαλαίου- δεν θα ψωνίσουν από τα εμπορικά, δεν θα κάνουν διακοπές, δεν θα βγουν έξω να διασκεδάσουν, αλλά θα περιοριστούν στα απολύτως απαραίτητα.
– Ξεπούλημα κρατικής περιουσίας και υποδομών(αεροδρόμια, λιμάνια, συγκοινωνίες, δημόσιες υπηρεσίες) για κομμάτι ψωμί σε ιδιώτες, οι οποίοι θα κάνουν απόσβεση της επένδυσης σε χρόνο μηδέν και η κερδοφορία τους θα αρχίσει σχεδόν την επόμενη μέρα.
Συμπέρασμα: Ο καπιταλισμός, στο βαθμό που «απαξιώνει» το κράτος, το απαξιώνει, όχι επειδή δεν το έχει απόλυτη ανάγκη, αλλά το κάνει μόνο και μόνο επιφανειακά, και για να δικαιολογήσει μια σειρά από αντιλαϊκές πολιτικές. Όσον αφορά στον παρεμβατισμό, το κράτος παρεμβαίνει με αρνητικό τρόπο στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων, και με θετικό τρόπο στις μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Το βέβαιο είναι ότι η καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το καπιταλιστικό κράτος, είτε στην νεοφιλελεύθερη της μορφή, είτε στην σοσιαλδημοκρατική, είτε στην ακραία δικτατοκρική/φασιστική. Όλα τα παραπάνω για κάποιους μπορεί να μοιάζουν στοιχειώδη, όμως ακόμα και αυτά τα στοιχειώδη δεν σημαίνει ότι είναι «ευρέως γνωστά», στο κάτω κάτω οι μηχανισμοί χειραγώγησης κάνουν καλά τη δουλειά τους ώστε να μην μας αφήνουν να δούμε ούτε τα αυτονόητα.