Ιστορικές «παλικαριές»… του σημερινού ΚΚΕ

«…Για τα 100 τιμημένα και ηρωικά χρόνια του ΚΚΕ νιώθουμε δικαιολογημένη υπερηφάνεια… το ΚΚΕ άντεξε παλικαρίσια σε όλες τις στροφές της ταξικής πάλης… στάθηκε όρθιο στο μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα της αντεπανάστασης του 1991… » (Κουτσούμπας Δ. 22/11/2018).

Το παραπάνω απόσπασμα (αν και αποτελεί πανομοιότυπη επανάληψη από λόγους πολλών αντίστοιχων παλαιότερων εκδηλώσεων) εκφωνήθηκε στην 20ή διεθνή συνάντηση κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, για την οποία ο Περισσός περηφανεύεται ότι συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Χωρίς να αποτελεί αντικείμενο του άρθρου, για την ιστορία να πούμε ότι αυτή η «διεθνής» αποτελείται στη συντριπτική της πλειοψηφία από παραδομένα ρεβιζιονιστικά κόμματα, με ιδιαίτερα επιβαρυμένο «πολιτικό μητρώο», τα οποία υπήρξαν και παραμένουν άλλωστε οι ιδεολογικοί και πολιτικοί συνοδοιπόροι του ΚΚΕ εδώ και πολλές δεκαετίες. Ξεχωριστή σε «παλικαριά» συμμετοχή, σίγουρα, αυτή του… ΚΚ Κίνας, το οποίο καλείται και συμμετέχει (με πρωτοβουλία του ΚΚΕ) σ’ αυτές τις συνάξεις του ρεφορμισμού τα τελευταία χρόνια.

Επαναλαμβάνοντας σε κάθε ευκαιρία -και ειδικά στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια- την ανιστόρητη από κάθε πλευρά θεώρηση ότι το ΚΚΕ αποτελεί ιστορικά μια ενιαία εκατόχρονη πολιτική οντότητα, η σημερινή ηγεσία του επιχειρεί να βάλει κάτω από την ίδια ταμπέλα τις 4 πρώτες δεκαετίες των ηρωικών αγώνων και της ανεκτίμητης προσφοράς εκείνου του κόμματος, με τα επόμενα 60 χρόνια της συνθηκολόγησης σε… «όλες τις κρίσιμες στροφές της ταξικής πάλης». Όσο όμως και αν επιμένει ο Περισσός σ’ αυτήν τη μεγάλη ιστορική παραχάραξη, η 6η ολομέλεια του 1956 στην οποία επιβλήθηκε η καταστροφική γραμμή που διαπερνά το ΚΚΕ μέχρι σήμερα, στέκει εκεί… σαν ένα «πεισματάρικο» γεγονός που τέμνει-διαχωρίζει την ιδεολογία, τη δράση και την ιστορία του.

Και δεν χρειάζεται να σταθούμε ιδιαίτερα στην «παλικαρίσια» στάση του σημερινού ΚΚΕ στις τελευταίες «στροφές» της ελληνικής ιστορίας…

Όπως σ’ αυτήν της επταετίας, όπου η γραμμή και η στάση του το οδήγησε μέχρι την παλικαρίσια, πράγματι, εναντίωσή του στην κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικής πάλης του λαού μας, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Με τα ιστορικά ντοκουμέντα, όπως εκείνα τα άθλια κείμενα της Πανσπουδαστικής, να το καταδιώκουν μέχρι σήμερα…

Ή ακόμη το πώς στάθηκε στην ιστορική στροφή της ανόδου του ΠΑΣΟΚ, όπου υιοθετώντας τα συνθήματα περί «αλλαγής» υπήρξε σε όλη την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης αιμοδότης και ουρά της σοσιαλδημοκρατίας…

Ή ακόμα στην κρίσιμη στροφή του «βρώμικου '89», όταν με τις συγκυβερνήσεις της Οικουμενικής και της ΝΔ, έδινε το πολιτικό συγχωροχάρτι στην αιματοβαμμένη ελληνική Δεξιά, η οποία το χρησιμοποίησε έξοχα ως διαβατήριο για την εξουσία. Και με την οποία συναγελάζονταν όλη τη δεκαετία του '90, με τις «ιστορικές» επίσημες και «ανεπίσημες» συνεργασίες, που έφταναν στην τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι του σημείου να στηρίζουν και οι δυο τον ίδιο υποψήφιο είτε της ΝΔ είτε του ΚΚΕ.

Ή την ξεχωριστή «συμβολή» του σημερινού ΚΚΕ στο τελευταίο μεγάλο επεισόδιο της ταξικής πάλης του λαού μας, αυτό του αγώνα του ενάντια στην επιβολή των μνημονίων. Όπου στην πιο κρίσιμη πολιτική κατάσταση που δημιούργησαν οι τεράστιες σε μαζικότητα και πρωτόγνωρη μαχητικότητα απεργιακές κινητοποιήσεις το Φθινόπωρο του 2011, το ΚΚΕ «παλικαρίσια» πάλι ζήτησε επίμονα… εκλογές!

Έδειξε αυτό το παραβάν, που από τη στροφή του '56 και μετά έχει γίνει η «τήβεννος» του σημερινού ΚΚΕ. Αυτό το παραβάν που αποτελεί πάντα την καλύτερη λύση για την κυρίαρχη τάξη και το σύστημά της. Αυτά όλα και πολλά ακόμη είναι γνωστά σε όσους με ειλικρίνεια παρακολουθούν την ελληνική πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες.

Χρειάζεται όμως να σταθούμε και να υπογραμμίσουμε για μια ακόμη φορά τον πραγματικό ρόλο και τη μάχη που «παλικαρίσια» έδωσε το σημερινό ΚΚΕ «στο μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα της αντεπανάστασης», στην πιο κρίσιμη πράγματι «στροφή της ταξικής πάλης» τον 20ό αιώνα, αυτής δηλαδή που αφορά την καπιταλιστική παλινόρθωση.

Και να υπενθυμίσουμε στους «αμνήμονες» του Περισσού ότι αυτή την πορεία  παλινόρθωσης (που εσχάτως με υποκρισία και μέσα από αναρίθμητες αντιφάσεις, οι ίδιοι υποτίθεται «ανακαλύπτουν» ότι τη δυνάμωσε η «στροφή» του 1956) υπηρέτησαν πιστά, δίνοντας πραγματικά αγόγγυστα και «παλικαρίσια» τη μάχη για τον ερχομό της.

Ότι με πραγματική «παλικαριά» αναμασούσαν και αναπαρήγαγαν όλη τη χρουσ­τσωφική αθλιότητα για την αναθεώρηση της ιστορίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, υιοθετώντας πλήρως τις αντιμαρξιστικές θεωρίες για τον κοινοβουλευτικό δρόμο και την χρουστσωφικού τύπου ειρηνική συνύπαρξη (δηλαδή συνθηκολόγηση με τον ιμπεριαλισμό).

Και ότι ακόμα και όταν παιζόταν το κύκνειο άσμα αυτού του «ιστορικού πισωγυρίσματος» χρειαζόταν πραγματικά την σπάνια πολιτική «παλικαριά» που επέδειξε το ΚΚΕ, ώστε να την υπερασπιστεί μέχρι το... 1991. Σε σημείο που, δύο μήνες πριν ο Γκορμπατσόφ κηρύξει επισήμως τη διάλυση της ΕΣΣΔ, αλλά και του ίδιου του κόμματός του, η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ, Α. Παπαρήγα, «παλικαρίσια» να του προσφέρει αγαλματίδιο του Ηρακλή… συγχαίροντάς τον για το ηράκλειο (πραγματικά) έργο του.

Αυτή ήταν η ιστορική «παλικαριά» του σημερινού ΚΚΕ μπροστά σ’ αυτό το πραγματικά «μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα» και δεν μπορεί να σβηστεί όσο και αν περιγράφει «αμέριμνο» και κρίνει ως «αμέτοχο» την ιστορία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της υποχώρησης. Και δεν μπορεί μάλιστα να παραγραφεί ότι το μέγεθος της «παλικαριάς» ήταν τέτοιο, που η 30χρονη κριτική και πάλη (από το '60 μέχρι το '90) ενάντια σ’ αυτό το πισωγύρισμα, που από την αρχή έδωσε το Μ-Λ κίνημα, αντιμετωπίστηκε από το ΚΚΕ με τις κουτσαβάκικες «παλικαριές» περί πρακτόρων και αντισοβιετικών!

Αυτός ήταν ο πραγματικός ρόλος του σημερινού ΚΚΕ, στο «μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα της αντεπανάστασης». Επί 30 χρόνια υπήρξε το πρωτοπαλίκαρό της. Ο πιο θερμός συνεργάτης αυτής της αντεπανάστασης και από τους λίγους που την στήριξαν μέχρι τελευταίας… ρανίδας.

Και όσο και αν προσπαθεί να κρύψει αυτή την αλήθεια πίσω από τέτοια ευφυολογήματα και εξυπνακισμούς, όσο και αν προσπαθεί να θολώσει τον πραγματικό ρόλο του σημερινού αμαρτωλού ΚΚΕ, ανακατεύοντάς τον με τον ηρωισμό και τον επαναστατικό χαρακτήρα εκείνου του κόμματος των τεσσάρων πρώτων δεκαετιών, τα ιστορικά γεγονότα «πεισματάρικα» θα το περιγελούν. Τα γεγονότα της Τασκένδης, η 6η ολομέλεια του ΚΚΕ και το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, θα στέκουν εκεί… ορίζοντας τη βαθιά τομή στην ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Διακρίνοντας, κόντρα στις επιθυμίες του Περισσού, τον ηρωισμό εκείνου του συγκλονιστικού επαναστατικού κόμματος, από τις φτηνές «παλικαριές» των σημερινών καπηλευτών του.