Εξακολουθούν να ξεφτιλίζονται για χάρη του Μελισσανίδη

Το πινάκιο έξω από το Γ’ Τριμελές Διοικητικό Εφετείο της Αθήνας, το πρωί της Τετάρτης 5 Φλεβάρη, έγραφε ότι η υπόθεση αναβάλλεται για τις 14 Οκτώβρη του 2020. Πρόκειται για υπόθεση αίτησης ακύρωσης της οικοδομικής άδειας του γηπέδου Μελισσανίδη, η οποία έχει υποβληθεί από δύο πολίτες. Ενα μέλος της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ και έναν κάτοικο Νέας Φιλαδέλφειας (τα ονόματά τους μας είναι γνωστά, αλλά δεν τα δημοσιεύουμε για ευνόητους λόγους).

Μα είναι δυνατόν, η νομιμότητα της άδειας για ένα γήπεδο, ο σκελετός του οποίου έχει ήδη σηκωθεί, να μην έχει ακόμα κριθεί από το δικαστήριο εναντίον του οποίου έχει προσβληθεί; Στο θαυμαστό κόσμο της διαπλοκής, στο θαυμαστό κόσμο των «πασάδων» του κεφαλαίου και των πολιτικών που συμπεριφέρονται σαν «γιουσουφάκια» τους, όλα είναι δυνατά. Ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουν κουρέλια στοιχειώδεις αρχές του περιβόητου «κράτους δικαίου» και της εξίσου περιβόητης «ασφάλειας δικαίου», που υποτίθεται ότι απολαμβάνουν οι πολίτες αυτού του κράτους.

Και η Δικαιοσύνη, η ανεξάρτητη, αυτή που αποτελεί την απαντοχή του κάθε πολίτη, ιδιαίτερα του αδύναμου πολίτη, όταν αισθάνεται ότι αδικείται από τους ισχυρούς του κεφαλαίου ή από την εκτελεστική εξουσία; Εδώ θα μας επιτρέψετε να γελάσουμε.

Η συγκεκριμένη υπόθεση αποτελεί μια ακόμα επιβεβαίωση του ότι η δήθεν ανεξάρτητη αστική Δικαιοσύνη δεν είναι παρά μια ταπεινή θεραπαινίδα της κεφαλαιοκρατικής πλουτοκρατίας και του πολιτικού προσωπικού που υπερασπίζεται τα συμφέροντα αυτής της πλουτοκρατίας. Οταν πρόκειται γι’ αυτά τα συμφέροντα, ο πολίτης που (θεωρεί ότι) αδικείται ή που υπερασπίζεται το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον, τσαλαπατιέται με τον πιο απροκάλυπτο (συχνά και οδυνηρό για τον ίδιο) τρόπο από έναν αδίστακτο κατασταλτικό μηχανισμό.

Τα της περιβόητης οικοδομικής άδειας για το γήπεδο Μελισσανίδη (και όχι γήπεδο της ΑΕΚ) είναι γνωστά.

Οι δύο συγκεκριμένοι πολίτες ακολούθησαν το δικό τους δρόμο. Εχοντας άμεσο συμφέρον (με τη νομική έννοια του όρου), ο ένας ως μέλος της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ, ο άλλος ως κάτοικος Νέας Φιλαδέλφειας, προσέφυγαν στο Διοικητικό Εφετείο, ζητώντας να ακυρωθεί η οικοδομική άδεια, την οποία ζήτησε αρχικά η συμφερόντων Μελισσανίδη «Δικέφαλος 1924 ΑΕ» (επικαλούμενη το τυπικά και ουσιαστικά άκυρο συμφωνητικό παραχώρησης του οικοπέδου) και εκδόθηκε τελικά από κοινού στο όνομα της «Δικέφαλος 1924 ΑΕ» και της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ (ενώ όλα τα σχέδια και τα έγγραφα φέρουν σφραγίδα μόνο της «Δικέφαλος 1924 ΑΕ» και όχι της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ!).

Μιλώντας αυστηρά νομικά, η συγκεκριμένη άδεια είναι διάτρητη. Ακυρη «από την κορφή μέχρι τον πάτο». Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, για να παντελονιάσουν τα 20 εκατ. ευρώ από την Περιφέρεια Αττικής (που δε θα μπορούσαν να δοθούν σε μια ιδιωτική εταιρία), ακύρωσαν εικονικά τη σύμβαση παραχώρησης και το γήπεδο εμφανίστηκε ως ιδιοκτησίας αποκλειστικά της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ! Προσέξτε τον εξοργιστικό τραγέλαφο: υπάρχει ένα οικόπεδο που έχει παραχωρηθεί (όπως παραχωρήθηκε) στην Ερασιτεχνική ΑΕΚ, η οποία απαγορεύεται να το πουλήσει ή να το διαθέσει σε τρίτον και ιδιαίτερα σε ένα κερδοσκοπικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Παρά τη ρητή απαγόρευση και την πάγια νομολογία για αντίστοιχες περιπτώσεις, η Ερασιτεχνική ΑΕΚ (διοικούμενη επό εκπτώτους και μέσα από μια γενική συνέλευση-παρωδία, η οποία έχει κηρυχτεί δικαστικά ως ανυπόστατη), μεταβιβάζει το ακίνητο στην ιδιωτική-κερδοσκοπική «Δικέφαλος 1924 ΑΕ», η οποία ζητά να εκδοθεί στο όνομά της οικοδομική άδεια. Μετά από ένα όργιο πιέσεων και εκβιασμών (με πρωταγωνιστή τον περιβόητο Φλαμπουράρη), κάμπτονται οι αντιρρήσεις της αρμόδιας υπηρεσίας (ΔΑΟΚΑ) του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας και εκδίδεται άδεια από κοινού στην Ερασιτεχνική ΑΕΚ και στη «Δικέφαλος 1924 ΑΕ». Το γήπεδο αρχίζει να χτίζεται (με λεφτά που βάζει ο όμιλος Μελισσανίδη, φυσικά, γιατί η Ερασιτεχνική ΑΕΚ δεν έχει μαντίλι να κλάψει) και όταν φτάνει η ώρα να πάρουν το τζάμπα παραδάκι από την Περιφέρεια, καταργούν εικονικά τη σύμβαση παραχώρησης και το γήπεδο εμφανίζεται ως αποκλειστικής κυριότητας της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ. Δηλαδή, η άδεια εμφανίζει δύο ιδιοκτήτες, αυτοί οι δύο αρχίζουν να το χτίζουν, αλλά κάποια στιγμή ο ένας (αυτός που έβαζε τα λεφτά) φεύγει και υποτίθεται ότι η ανέγερση συνεχίζεται μόνο από τον άλλο (αυτόν που έχει το οικόπεδο αλλά καθόλου λεφτά).

Αυτή η πραγματικότητα συνιστά το μεγάλο εμπόδιο για τους διοικητικούς εφέτες που καλούνται να κρίνουν την προσφυγή των δύο πολιτών. Η άδεια ήταν διάτρητη και άκυρη εξαρχής και μόνο πραξικοπηματικά θα μπορούσαν να την κρίνουν έγκυρη, απορρίπτοντας την προσφυγή. Με όσα μεσολάβησαν (κατάργηση της σύμβασης παραχώρησης), τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα για το δικαστικό μηχανισμό. Οι… αδέκαστοι, όμως δεν κωλώνουν. Επέλεξαν, λοιπόν, να παραπέμψουν την υπόθεση στις ελληνικές καλένδες, ώστε να μπορέσει στο μεταξύ ο Μελισσανίδης να ολοκληρώσει ανενόχλητος την κατασκευή του γηπέδου (με κρατικό χρήμα, στο οποίο προστίθενται άλλα 17 εκατ. ευρώ για την υπογειοποίηση ενός δρόμου, μοναδικός προορισμός της οποίας είναι η είσοδος στις υπόγειες εγκαταστάσεις του γηπέδου).

Οι δύο πολίτες κατέθεσαν έγκαιρα την προσφυγή τους. Τον Σεπτέμβρη του 2017 (ΑΚ1796/2017). Ορίστηκε δικάσιμος για τις 8 Μάη του 2019. Η υπόθεση δεν εκδικάστηκε. Αναβλήθηκε για τις 5 Φλεβάρη του 2020 (μετά από δέκα μήνες). Κι όταν έφτασε η 5η Φλεβάρη του 2020, δόθηκε νέα αναβολή για τις 14 Οκτώβρη του 2020 (άλλοι δέκα μήνες κι έχει ο… θεός της δικαιοσύνης).

Πληροφορηθήκαμε ότι η υπόθεση αναβάλλεται επειδή από τη ΔΑΟΚΑ δεν έχει ακόμα σταλεί ο φάκελος της οικοδομικής άδειας, προκειμένου να τον μελετήσει η εισηγήτρια εφέτης Διοικητικού, Ιουλία Γεωργούλια!

Θα λέγαμε ότι μας δουλεύουν, αλλά αυτό είναι κάτι περισσότερο: είναι φτύσιμο. Μια δημόσια υπηρεσία, επί τρία χρόνια δεν έχει στείλει ένα φάκελο που της έχει ζητήσει ένα δικαστήριο. Eίναι προφανές ότι οι υπηρεσιακοί παράγοντες εκτελούν κυβερνητικές εντολές. Κωλυσιεργούν σκόπιμα επειδή έχουν κυβερνητικές πλάτες (και επί ΣΥΡΙΖΑ και επί ΝΔ).

Και ο πανίσχυρος δικαστικός μηχανισμός, που μπορεί «να πιάσει από το αυτί» κάθε δημόσιο υπάλληλο και να τον υποχρεώσει να ανταποκριθεί άμεσα σε αυτό που του ζήτησε (το οποίο, μάλιστα, είναι απλούστατο: φωτοτυπούν τα έγγραφα του φακέλου, τα δίνουν σ’ έναν κλητήρα κι αυτός τα παραδίδει στο δικαστήριο), δεν κάνει τίποτα για να πάρει το φάκελο και να δικάσει την υπόθεση! Χρειάζεται «φιλοσοφία» για να αντιληφθούμε ότι έχουμε να κάνουμε με συμπαιγνία;

Δεν υπάρχει αμφιβολία: οι δύο πολίτες που έκαναν την προσφυγή πρέπει να αισθάνονται απόλυτη… «ασφάλεια δικαίου»!

ΥΓ. Σε θέματα «διαπλοκής» εμφανίζεται ορισμένες φορές μια θαυμαστή… εθνική σύμπνοια. Η παραχώρηση τμήματος του Αλσους Νέας Φιλαδέλφειας έγινε από την κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, με τον ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται διαφωνούντα. Τη σκυτάλη πήρε η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, που νομιμοποίησε το περιβαλλοντικό έγκλημα (με το οποίο υποτίθεται ότι διαφωνούσε) και επιπλέον εξέδωσε την παράνομη άδεια. Παρέδωσε με υπηρηφάνεια τη σκυτάλη στα χέρια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που συνεχίζει. Τα 20 εκατ. ευρώ της Περιφέρειας αποφάσισε να τα δώσει η διοίκηση Σγουρού, με τη Δούρου ανεβασμένη στα κάγκελα να καταγγέλλει τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος την ώρα που ο κόσμος πεινάει. Η Δούρου, όταν έγινε περιφερειάρχης, ήταν αυτή που αποφάσισε να εκταμιεύσει το κρατικό παραδάκι (εισπράττοντας τα εύσημα του Μελισσανίδη, που σε στιγμές μεγάλου ενθουσιασμού δήλωσε ότι θα ονομάσει το γήπεδο «Αρένα Δούρου»). Και, φυσικά, ο Πατούλης συνεχίζει, «δόξη και τιμή»