Ναζιστικής έμπνευσης επίθεση στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ
Ο νεοφιλελεύθερος Χατζηδάκης, αυτός που πριν από μερικές μέρες δήλωνε ότι το θέμα δεν είναι η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, γιατί κανένας δεν αγοράζει μια επιχείρηση με το χάλι της ΛΑΡΚΟ, κατέθεσε (ν)τροπολογία για την εκκαθάριση εν λειτουργία και την πώληση της ΛΑΡΚΟ με διαδικασίες fast track, με την απειλή ότι αν δεν ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία στην επιχείρηση θα μπει λουκέτο (πτώχευση).
Η ΛΑΡΚΟ, αναφέρει Δελτίο Τύπου του ΥΠΕΝ, «εμφανίζει εργατικό κόστος έντονα δυσανάλογο των επιδόσεων και των αποτελεσμάτων της. Μισθολογικές παρεμβάσεις –που θα βελτίωναν το λειτουργικό κόστος- ουδέποτε εφαρμόστηκαν και καθ’ όλη την περίοδο της κρίσης οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ δεν υπέστησαν καμία περικοπή των μισθών τους, όπως συνέβη με τους εργαζομένους όλων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης αλλά και εκατοντάδων ιδιωτικών επιχειρήσεων». Και συνεχίζει: «Σε μια εταιρεία βαθύτατα προβληματική –όπως προκύπτει από τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν-, το μέσο ετήσιο μισθολογικό κόστος προσεγγίζει τα 44.000 ευρώ ανά εργαζόμενο, ενώ για τους πιο υψηλόμισθους (με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας) υπερβαίνει τα 73.000 ευρώ».
Πρόκειται, βέβαια, για ψέματα. Παίρνουν τους μισθούς των εργατών, τους βάζουν στο μίξερ με τους μισθούς των διευθυντικών στελεχών (αυτών που διορίζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις) και βγάζουν το μέσο όρο, για να εξαπολύσουν επίθεση ενάντια στα «ρετιρέ» (όπως χαρακτήριζε ο… σοσιαλιστής Ανδρέας Παπανδρέου τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ). Ομως, ακόμα κι αν αγνοήσουμε τη χυδαία προβοκάτσια τους, τι έχουμε; Οταν μιλούν για «μέσο ετήσιο μισθολογικό κόστος», βάζουν μέσα και τις λεγόμενες εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές. Τα 44.000 ευρώ το χρόνο κατεβαίνουν αμέσως γύρω στις 31.000. Διαιρώντας με το 14, έχουμε γύρω στα 2.200 ευρώ το μήνα μεικτά. Αν σκεφτούμε ότι το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ είναι συνεχούς πυράς (οι φούρνοι του δε σταματούν ποτέ), οπότε οι εργάτες έχουν νυχτερινά, Κυριακές και αργίες, αυτά τα 2.200 μεικτά για εργάτες βαριάς βιομηχανίας, σε επικίνδυνες και ανθυγιεινές συνθήκες (κάθε χρόνο υπάρχουν νεκροί και σακατεμένοι στη ΛΑΡΚΟ) και με δέκα-είκοσι χρόνια προϋπηρεσία, δεν είναι λεφτά.
Μακάρι να 'παιρναν αυτά τα λεφτά οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ. Οι μισθοί τους (αυτών που δουλεύουν στο εργοστάσιο, σε όλες τις ειδικότητες) κυμαίνονται μεταξύ 1.200 και 2.000 ευρώ (ανάλογα με την ειδικότητα και την προϋπηρεσία). Ο Χατζηδάκης, όμως, έριξε αυτά τα νούμερα στην πιάτσα, ώστε να τα πάρουν τα παπαγαλάκια και να στήσουν το γνωστό γκεμπελίστικο χορό με τους «υψηλόμισθους» (πρωταγωνιστούν, φυσικά, οι γνωστοί τηλερουφιάνοι του ΣΚΑΙ).
Το τσάκισμα των εργατών απαιτεί την απομόνωσή τους κι αυτό επιχειρείται μέσω του ψέματος και της προβοκάτσιας. Οι εργάτες πρέπει να τσακιστούν, ώστε οι ιδιώτες καπιταλιστές που θα πάρουν τη ΛΑΡΚΟ να τους πάρουν στη δουλειά (γιατί το εργοστάσιο δεν μπορεί να κινηθεί χωρίς την πλειοψηφία αυτού του εργατικού δυναμικού) με πολύ πιο χαμηλούς μισθούς.
Ο Χατζηδάκης διατείνεται ότι θα κάνει εκκαθάριση της επιχείρησης εν λειτουργία, θα τη σπάσει σε τρία κομμάτια (όπως προέβλεπε παλιό σχέδιο της Κομισιόν) και θα πουλήσει τα δύο απ' αυτά (εργοστάσιο και ορυχεία) στον ίδιο ιδιώτη καπιταλιστή (γι' αυτό ο διαγωνισμός για τα δύο κομμάτια θα γίνει την ίδια μέρα). Ας δεχτούμε (για την οικονομία της συζήτησης), ότι ένας καπιταλιστικός όμιλος πρέπει να πάρει τη ΛΑΡΚΟ καθαρή από χρέη («ελεύθερη βαρών») και να τη λειτουργήσει όπως πρέπει. Γιατί πρέπει να την πάρει «καθαρή» και από εργάτες;
Ο ίδιος ο Χατζηδάκης παραδέχεται κάποιες αλήθειες (όχι όλη την αλήθεια, γιατί η ΛΑΡΚΟ είναι πολύ περισσότερα απ' αυτά που παραδέχεται ο Χατζηδάκης). Λέει: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το νικέλιο, όπως και όλες οι δραστηριότητες στον εξορυκτικό τομέα, έχουν μια προστιθέμενη αξία. Και τώρα περισσότερο με τις μπαταρίες για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, μπορεί να παραχθεί και κοβάλτιο από όλη αυτή τη διαδικασία. Και γι' αυτό είπαμε να μην κάνουμε πτώχευση, δεδομένου ότι υπάρχει κατά τα φαινόμενα κάποιο επενδυτικό ενδιαφέρον για να παραμείνει εκεί η δραστηριότητα και να παραμείνουν ζωντανές οι περιοχές, για να μπορούν οι οικογένειες των εργαζομένων να έχουν ψωμί στα σπίτια τους». Κανένας πόνος για τις εργατικές οικογένειες δεν τους έπιασε. Η ΛΑΡΚΟ είναι η μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής σιδηρονικέλιου στην Ευρώπη. Αν μάλιστα «βαθύνει» ο εμπλουτισμός του μεταλλεύματος, θα βγει και κοβάλτιο που είναι ακόμα πιο περιζήτητο στη σημερινή καπιταλιστική παραγωγή. Γι' αυτό υπάρχει δίψα (και όχι «ένα κάποιο ενδιαφέρον») καπιταλιστών να βάλουν στο χέρι αυτή τη στρατηγικής σημασίας επιχείρηση.
Ο Χατζηδάκης λέει ακόμα: «Ο καινούργιος επενδυτής, θα μπορεί να διαλέξει τους εργαζομένους που θέλει. Εμείς πιστεύουμε ότι η μεγάλη πλειονότητα των σημερινών εργαζόμενων, με αναπροσαρμογή βεβαίως των μισθών σε όρους αγοράς, θα μπορεί να προσληφθεί λόγω της εμπειρίας που έχουν στο νικέλιο».Αφού είναι έτσι, γιατί δεν αφήνει τον καινούργιο καπιταλιστή να κάνει τις διαπραγματεύσεις με τους εργάτες που θα επαναπροσλάβει; Είναι απλό. Επειδή η πλειοψηφία αυτών των εργατών είναι απαραίτητη για τη λειτουργία του εργοστάσιου (δεν μπορείς να φέρεις καινούργιους εργάτες, ακόμα και ειδικευμένους, και να περιμένεις ότι μπορεί να λειτουργήσει το εργοστάσιο), αναλαμβάνει ο Χατζηδάκης (δηλαδή το ελληνικό κράτος) να «καθαρίσει» για λογαριασμό του νέου καπιταλιστή.
Η (ν)τροπολογία των Χατζηδάκη-Σταϊκούρα προβλέπει: «Με την ανάληψη των καθηκόντων του ο ειδικός διαχειριστής υποχρεούται να μειώσει το μισθολογικό κόστος κατά 25% μεσοσταθμικά στις διαφορετικές κατηγορίες του προσωπικού, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης επιδομάτων εορτών, αδείας, και παραγωγής (πριμ) που προβλέπονται από οποιαδήποτε γενική ή ειδική διάταξη, ρήτρα ή όρο, συλλογικής ή ατομικής σύμβασης εργασίας, συμφωνίας ή διαιτητικής απόφασης». Η πρώτη δουλειά που θα κάνει ο εκκαθαριστής θα είναι να κόψει το ένα τέταρτο (μεσοσταθμικά) των εργατικών μισθών, καταργώντας ακόμα και όρους συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ακόμα και διαιτητικών αποφάσεων! Με τη βία του κράτους, επαναφέρουν για τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ το μνημονιακό καθεστώς του πετσοκόμματος μισθού με κρατική απόφαση.
Ας το ξαναπούμε. Η ΛΑΡΚΟ, μια μοναδική στο είδος της επιχείρηση, δε χρεοκόπησε από τα δήθεν υψηλά μεροκάματα. Την καταχρέωσαν οι Μποδοσάκηδες και μετά την παράτησαν, μεταφέροντας τα κέρδη (και τα δάνεια που είχαν πάρει στο όνομα της επιχείρησης) αλλού. Το κράτος, αντί να κυνηγήσει τους Μποδοσάκηδες, πήρε την εταιρία και την έβαλε να δουλεύει για τα χρέη, με αποτέλεσμα να χρεώνεται ακόμα πιο πολύ. Θα της είχαν βάλει λουκέτο (όπως έκαναν με τόσες άλλες επιχειρήσεις), όμως το φιλέτο είναι λαχταριστό. Είναι το νικέλιο (και το κοβάλτιο). Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί να κάνει τώρα αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι προκάτοχοί της.
Σχόλια