Τον «902» θα συνεχίσουμε να τον ζούμε, γιατί ο «902» είμαστε εμείς

του Πέτρου Πουντίδη (Τοτέμ), παραγωγού της εκπομπής του 902 «Κακά Μαντάτα»

«Για αυτό φωνάξτε, πέστε της παρακμής
πως πίσω μείναμε εμείς...»

Το άκρον άωτον της ξεφτίλας είναι να μην έχεις στηρίξει ποτέ οικονομικά το ΚΚΕ, να μην έχεις υποστηρίξει πολιτικά το ΚΚΕ, να έκανες πάντα κριτική στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση του «902» «γιατί φορούσαν κομματικές παρωπίδες», να έκραζες μια ζωή τους εργαζόμενους του «902» γιατί «τους νοιάζει μόνο να καλύπτουν και να ενημερώνουν για τις κινητοποιήσεις και τις εκδηλώσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ», να έβριζες μια ζωή το ΚΚΕ «γιατί είναι παλαιολιθικό/σταλινικό/οπισθοδρομικό/απολυταρχικό/γενικώς-κακό-και-μύριζε-άσχημα», κλπ κλπ κλπ. Και μετά να καμώνεσαι τον υπερασπιστή του και των ανθρώπων του.

Αλλά πως να περιμένεις τσίπα από ταξικά ανάπηρους πολιτικούς ιπποπόταμους. Είναι σαν να περιμένεις τα σαλιγκάρια να μείνουν στο καβούκι τους μετά από τη βροχή. Όχι, δεν μπορούν. Γλιστράει η κρίση.

Λοιπόν, ξεφτίλες, το ΚΚΕ ήταν αυτό που κρατούσε τον 902 ανοιχτό ενάντια στις πολυετείς προσπάθειές σας να τον κλείσετε, όλων εσάς που τώρα μας προγκάτε ότι θέλετε να τον σώσετε. Εδώ δεν μπορείτε να σώσετε ούτε τα προσχήματα. Θα σώσετε κάτι που μισούσατε τόσα πολλά χρόνια; Θα σώσετε κάτι που εκπαιδεύσατε και άλλους να το μισούν, μαζί σας ή ξεχωριστά από εσάς; Όχι, ξεφτίλες, δεν θα το κάνετε. Όχι γιατί δεν μπορείτε, αλλά γιατί δεν θέλετε. Εξυπηρετείτε ορισμένα συμφέροντα. Ορισμένα και καθορισμένα.

Αν δεν εξυπηρετούσατε αυτά τα συμφέροντα, οι δικοί σας ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί ή τέλος πάντων αυτοί που πρόσκεινται σε εσάς, θα ήταν ταξικά προσανατολισμένα, εργατικά ραδιόφωνα και κανάλια. Θα είχατε κάνει το «Κόκκινο» ή το «trollradio.gr» ή το «Εν Λευκώ» ή το «ποιο-στο-διάλο-περνιέται-για-αριστερό» τη φωνή των εργατών, των ανέργων, των φτωχών αγροτών, των μικρών-συνοικιακών-επαγγελματιών, τη φωνή της εργατικής τάξης. Δεν είναι ότι δεν μπορούσατε τόσα χρόνια. ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ.

Το ΚΚΕ ήθελε και το έκανε, και το έκανε όσο μπορούσαμε εμείς, τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του Κόμματος να συντηρήσουμε αυτό το εγχείρημα. Γιατί οι εργαζόμενοι του «902» δεν είχανε «αφεντικό». Δεν είχανε «εργοδότη». Είχανε μόνο μια αποστολή. Πληρώνονταν από το Κόμμα, αλλά αυτοί οι ελάχιστοι που είδανε το Κόμμα σαν «αφεντικό» και δεν ξέρανε πού δουλεύανε, και δεν ξέρανε τι τους γίνεται. Εγώ είμαι το ΚΚΕ, ο αδερφός μου που θαλασσοπνίγεται 6 μήνες απλήρωτος, ο πατέρας μου που έκανε μεροκάματο μετά από 8 μήνες και δεν έχει βγάλει τη φόρμα της δουλειάς 3 μέρες για να μην του χαθεί η αίσθηση, ο μπογιατζής που μετά από 3 χρόνια βρήκε 2 βδομάδες δουλειά και το 1 από τα 10 μεροκάματα το έδωσε κόκκινο, ο ηχολήπτης που σκεφτότανε σοβαρά αν αξίζει να μην πιει καφέ και να ρισκάρει να τον πάρει ο ύπνος στην κονσόλα για να δώσει το 2ευρω οικονομική ενίσχυση στο Κόμμα, ο συνεργιατζής που σου άλλαξε δίσκο πλατό και σου ζήτησε μόνο τα υλικά του και σου είπε να κόψεις και 40 ευρώ κουπόνια. Εμείς είμαστε το ΚΚΕ.

Εμείς θέλαμε να έχουμε εργατικό, ταξικά προσανατολισμένο ραδιόφωνο και τηλεόραση. Και τα κρατήσαμε ανοιχτά όσο μπορούσαμε, μέσα από αντίξοες συνθήκες, μέσα από ανεργία και φτώχεια, με αυτοθυσία και αυταπάρνηση. Δεν πουλιέται ο «902». Οι ζωές μας κλείνουν. Τα τομάρια μας πουλιούνται. Μας κάνουν έξωση για 870 ευρώ στη ΔΕΗ. Μας βγάζουν τα σπίτια σε πλειστηριασμό για 1.630 ευρώ στην εφορία. Εγώ προσωπικά δεν έχω ρεύμα από πέρυσι το Φλεβάρη, αλλά προς το Κόμμα είμαι οικονομικά τακτοποιημένος. Και μη σώσω να έχω ρεύμα ποτέ. Για να μπορεί το Κόμμα να στέκεται στα πόδια του. Ένα πιάτο φαΐ θα βρω να το φάω. Θα λυγίσω μπροστά στις δυσκολίες, και θα κάνω και πίσω βήματα, αλλά «ξέρω και το στόχο μου και το σκοπό μου», που λέει και το τραγούδι.

Λίγο πρόλαβα και τον «έζησα» τον «902», με τα «Κακά Μαντάτα» της Κυριακές τα απογέματα, αλλά αυτό το λίγο που έζησα δεν χάνεται με μια «πώληση». Ο «902» δεν ήταν ραδιοτηλεοπτικό μέσο. Δεν ήταν συχνότητα. Όπως και το ΚΚΕ δεν είναι πολιτικός σχηματισμός που κατεβαίνει στις εκλογές. Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πότε, αλλά αυτό το πράγμα θα συνεχίσω να το ζω. Και δεν λέω ότι θα είμαι εγώ στο μικρόφωνο και ότι εσείς θα με ακούτε. Νοστράδαμος δεν είμαι, άσε που νομίζω ότι και οι Νοστράδαμοι της ιστορίας ήταν όλοι τσαρλατάνοι. Δεν προφητεύω και δεν ευχολογώ τίποτα, για επαναλειτουργίες και λοιπές φανφάρες. Αλλά θα συνεχίσω να τον ζω τον «902» μας. Στους χώρους δουλειάς, στις πύλες, στη συνοικία, στη γειτονιά, στις κινητοποιήσεις, στις απεργίες, στους καταπέλτες, στα συνδικάτα, στο βουνό όταν θα ωριμάσουν επιτέλους οι συνθήκες και ξεκινήσει η επανάσταση. Πρέπει να συνεχίσουμε να τον ζούμε τον «902».

Γιατί ο «902» είμαστε εμείς.

8/8/2013

Το Γραφείο Τύπου