Κινηματογραφική προβολή 30/1/14: ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ 
DANCER IN THE DARK | Δανία-Ισπανία-Αργεντινή-
Παίζουν: Μπγιορκ, Κατρίν Ντενέβ, Ντέιβιντ Μορς, Κάρα Σέιμορ, Πέτερ Στόρμαρε, Σιβόν Χάλον Χόγκαν, Τζόελ Γκρέι
Πώς το δράμα γίνεται μιούζικαλ και το μιούζικαλ δράμα; Με τη μαεστρικά στημένη κάμερα του Λαρς Φον Τρίερ, που... χορεύει στο σκοτάδι μέσα από τα μάτια της Σέλμα· ή, καλύτερα, μέσα από την καρδιά της Σέλμα...
Βρισκόμαστε σε μια αγροτική περιοχή των ΗΠΑ, τη δεκαετία του ’60. Η Σέλμα (Μπγιορκ) είναι μια φτωχή Τσέχα μετανάστρια, που μένει με τον μικρό και ατίθασο γιο της Τζιν και καθημερινά προσπαθεί να βγάλει την επόμενη μέρα, δουλεύοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα εργοστάσιο. Δυστυχώς όμως, μέρα με τη μέρα, η όρασή της μειώνεται.
Προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να καλύψει την αδυναμία της, για να
μην την καταλάβουν και τη διώξουν από τη δουλειά, κάνει λάθη. Η Σέλμα
εργάζεται σκληρά γιατι πρέπει να σώσει τον γιο της. Αν δεν κάνει
μια εγχείρηση στα 13 του χρόνια, θα τυφλωθεί και αυτός για πάντα από την
ίδια ασθένεια.
Έχει αφοσιωθεί στον σκοπό της και κάνει τη ζωή μιούζικαλ, ‘‘όπου τίποτα το φοβερό δεν μπορεί να σου συμβεί’’. Μεταμορφώνει έτσι τους ήχους των μηχανών στο εργοστάσιο, του τρένου, των βημάτων, αλλά και τον ήχο της σιωπής, σε μουσική. Μεταμορφώνει την κακομεταχείριση, την εκμετάλλευση και την πονηριά, σε αυταπάρνηση και Αγάπη και οδηγείται μοιρολατρικά προς το ‘‘τέλος’’.
Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί τον ρεαλισμό, με τους κανόνες του Δόγματος ’95,
δημιουργώντας γνήσιο προλεταριακό συναίσθημα, αλλά μεταμορφώνεται στις
μουσικές σκηνές, με τη χρήση πολλαπλών ψηφιακών καμερών και θεαματικών
υπερ-πλάνων, μετατρέποντας το μελό σε σουρεαλιστικό παραμύθι με κοινωνικές προεκτάσεις,
έντονους συναισθηματισμούς και εκκεντρικό χιούμορ. Και στους δύο τομείς
βρίσκει ιδανικό σύμμαχο την Ισλανδή τραγουδίστρια Μπγιορκ, η οποία
ξεπερνάει κάθε προσδοκία, ζώντας τον χαρακτήρα της, αλλά και συνθέτει
εξαιρετικά τραγούδια στο πνεύμα του West Side Story. Οι αιθέριες μουσικές της παρασύρουν σε έναν κόσμο ονειρικό
όπου το κλάμα γίνεται γέλιο, η λύπη χαρά, η δυσκολία συμπόνοια και
συμπαράσταση, το άδικο ελπίδα, το σκοτάδι φως και ο ‘‘θάνατος’’ λύτρωση.
Ο Λαρς φον Τρίερ χειρίζεται την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση
σαν μεγάλος δημιουργός και αυξομειώνει τις εντάσεις εκεί και όπως
ακριβώς χρειάζεται, ανεβάζοντας την αισθητική απόλαυση, μέχρι να
οδηγηθούμε στην αριστοτελική ‘‘κάθαρσι’’ και λυτρωθεί η ψυχή μας, μέσα από ένα από τα δυνατότερα φινάλε που έχουν γυριστεί ποτέ στο βωμό της έβδομης τέχνης και που ανάγει την ταινία στο πλέον κλασικό μελόδραμα των καιρών μας.
Σχόλια