ΣΥΡΙΖΑ: ολοκληρωτική επένδυση στην κάλπη

«Ζήσε Μάη μου…» ή να ανθίσει η Αντίσταση

«(…)η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να αντέξει πολύ. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούν να συνεχίζουν για πολύ με αυτά τα παραμυθάκια και τους εκβιασμούς. Νομίζω ότι θα πάμε σε έναν χειμώνα ο οποίος θα είναι ο σκληρότερος χειμώνας που έχει συναντήσει η χώρα από την μεταπολίτευση και μετά, αλλά την άνοιξη θα έχουμε και άνοιξη στις πολιτικές εξελίξεις(…)».

«(…)Οι εκλογές το 2016 είναι το δώρο που επιθυμεί η κυβέρνηση να φέρει ο Άγιος Βασίλης. Αλλά οι εκλογές θα γίνουν το 2014. Το 2014, έχω πει κι άλλη φορά, είναι το έτος μηδέν, το έτος όπου θα μηδενίσει το κοντέρ της κατάρρευσης και θα ξεκινήσουμε βήμα το βήμα, με ενωμένο τον λαό, την προσπάθεια για την ανοικοδόμηση της χώρας… Δεν θα έχει πλέον εντολή διακυβέρνησης η ελληνική κυβέρνηση, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές του Μαΐου(…)»
Τα δύο παραπάνω αποσπάσματα από δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα έχουν χρονική απόσταση ενός χρόνου. Φθινόπωρο του 2012 το πρώτο, Δεκέμβρης του 2013 το δεύτερο. Αποτελούν όμως χαρακτηριστικό δείγμα της λογικής, του προσανατολισμού που κινήθηκε και κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια κατεύθυνση που «βλέπει» στις εκλογές και μόνο σ’ αυτές το τέλος της «ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα αλλά και στην Ευρώπη»(!). Αν η άνοιξη του 2013 δεν έκανε πραγματικότητα την πρόβλεψη Τσίπρα, ο Μάης του 2014 και οι τρεις (τουλάχιστον) εκλογικές αναμετρήσεις που θα διεξαχθούν τότε (Ευρωεκλογές-Περιφερειακές-Αυτοδιοικητικές) δίνουν τη δυνατότητα να ευοδωθούν οι πόθοι του.
Μέσα από αυτό το πλαίσιο τα «πάντα-όλα» προσαρμόζονται και τελικά υποτάσσονται από το ΣΥΡΙΖΑ στο στόχο των εκλογών. Έτσι οι κινηματικές αναφορές είτε επενδύονται στην άγρα ψήφων είτε περιορίζονται ή και εξαφανίζονται ολότελα αν υπάρχει κίνδυνος να αναταράξουν τη πορεία προς την κάλπη. Βέβαια αυτή η πολιτική προσαρμογή παράγει συγκεκριμένα πολιτικά οφέλη για το χώρο του:
Δρα συσπειρωτικά στο εσωτερικό του. Σε μια περίοδο που η δεξιόστροφη-σοσιαλδημοκρατική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται και οι ενστάσεις-διαφωνίες που εμφανίστηκαν και στην τελευταία Κ.Ε. αλλά και στις συζητήσεις για Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και την υποψηφιότητα Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν (από Αριστερή Πλατφόρμα και άλλους) εκδηλώνονται όλο και πιο έντονα, συνιστούν και μπρος στον εκλογικό στόχο μια εσωτερική συζήτηση–διαφωνία. Και ουσιαστικά αποδέχονται όλες τις δεξιές μετατοπίσεις της ηγεσίας για να μην «αξιοποιηθούν από το μνημονιακό μπλοκ οι διαφωνίες του» (Λαφαζάνης) και διαταραχθεί η πορεία προς την κυβερνητική εναλλαγή. Και τελικά η στάση αυτή παίζει το ρόλο του αναχώματος, παγιδεύοντας ένα δυναμικό στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που σέρνεται μαζί του ενώ θα μπορούσε να αποστασιοποιηθεί από τη αστικοποιούμενη πολιτική του.
Επίσης δίνει τη δυνατότητα στο ΣΥΡΙΖΑ να χειριστεί τις πιέσεις που προκύπτουν από τις διεργασίες για ανασύσταση του χώρου της κεντροαριστεράς. Το άμεσο πολιτικό πρόταγμα των εκλογών συγκρινόμενο με το αιωρούμενο εγχείρημα της ντόπιας «ελιάς», του δίνει τη δυνατότητα να περιφρουρεί τόσο την εκλογική του δεξαμενή αλλά και τον προσεταιρισμό στελεχών ΠΑΣΟΚικής καταγωγής συγκροτώντας ένα Φόρουμ, όπως δηλώθηκε, προσωπικοτήτων που δορυφορικά θα κινείται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και ο λαός στον ρόλο του θεατή των εξελίξεων…
«Κοντοζυγώνει η ώρα που αντί να καθαρίζετε τα γραφεία τους, θα καθαρίσετε και εσείς και όλοι μαζί -το λαϊκό κίνημα- την τρόικα και την κλεπτοκρατία από αυτή τη χώρα», δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στη συνάντησή του με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Και αυτή η «καθαριότητα» θα προκύψει από την κάλπη, έτσι απλά και εύκολα. Αν η μια πλευρά της ανάγνωσης αυτής της θέσης είναι η ευκολία της προτεινόμενης λύσης, που ανώδυνα και χωρίς κόπο και θυσίες θα μας απαλλάξει από ιμπεριαλιστές και αστούς, μ’ άλλα λόγια το εμπόριο ελπίδας που πλασάρεται στο κόσμο που σπρώχνεται στην εξαθλίωση, η άλλη πλευρά -που είναι και η πιο σημαντική- είναι η αδράνεια, η παράλυση που προκύπτει ως αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, συνολικά για το λαϊκό κίνημα.
Πριν το Μάη των εκλογικών αναμετρήσεων υπάρχει ο Γενάρης των διαθεσιμοτήτων στην υγεία. Ο Φλεβάρης των διαθεσιμοτήτων στους ΟΤΑ, ο Μάρτης των απολύσεων των εκπαιδευτικών που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα τον Ιούλιο. Μέχρι το Μάη υπάρχουν νέα κλεισίματα οργανισμών και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, υπάρχει πολλή φτώχεια και εξαθλίωση. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι και αιτίες για να ξεσηκωθεί ο κόσμος που στενάζει για να υπερασπιστεί την εργασία του, την περίθαλψή του, τη μόρφωση των παιδιών του, τη ζωή του ολόκληρη τελικά. Σ’ αυτή την αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα μαζικού ενωτικού αγώνα και συγκρότησης μετώπου αντίστασης και πάλης εναντιώνεται η λογική του «ώριμου φρούτου» που θα περιμένουμε να πέσει. Αυτή την αναγκαιότητα-δυνατότητα υπονομεύει η πρόταση παρηγοριάς του ΣΥΡΙΖΑ «ότι θα προσλάβει όσους απολυθούν όταν γίνει κυβέρνηση». Αυτή η προσαρμογή στον εκλογικό στόχο που απαιτεί πολλές κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες (πρόταση μομφής-εξεταστικές κλπ) αλλά θυσιάζει κινηματικές έχει ήδη δημιουργήσει στις συνειδήσεις αρκετών εργαζομένων και αγωνιστών, στο φόντο των ηττών που έχουν συσσωρευτεί, την παράλυση και τη προσμονή της κάλπης. Στους χώρους της εκπαίδευσης και της υγείας που αναπτύχθηκαν αγώνες τα προηγούμενο διάστημα και σήμερα απαιτείται η συνέχεια τους, η κουβέντα «ότι τελειώνουν τα ψωμιά τους το Μάη» πολλές φορές φαντάζει κυρίαρχη.
Επιτακτική ανάγκη λοιπόν να σπάσει η αναμονή-προσμονή της κάλπης, να χτυπηθούν οι εκλογικές αυταπάτες, να γίνουν άμεσα και γρήγορα βήματα συγκρότησης της πάλης του λαού. Επείγει η ανάπτυξη αγώνων με διάρκεια και μαζικότητα που θα ανατρέψουν την επίθεση. Καθήκον που δε χωρά αναβολή και που οι δυνάμεις της Λαϊκής Αντίστασης – ΑΑΣ πρέπει να συμβάλει τα μέγιστα, είναι η αδράνεια και η παράλυση, δηλαδή η υποταγή, να δώσουν τη θέση τους στην οργανωμένη διεκδίκηση.
Η άνοιξη να φέρει την άνθιση της αντίστασης και των αγώνων, το πεδίο των μικρών και μεγάλων μαχών της ταξικής σύγκρουσης όπου τελικά διαμορφώνονται και οι υλικοί όροι της ανασυγκρότησης του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος που κανένα κυβερνητικό πρόγραμμα δεν μπορεί να προσπεράσει.