Ελληνική Προεδρία της ΕΕ
Ελληνική Προεδρία της ΕΕ: Σε
διατεταγμένη προώθηση της επίθεσης σε βάρος των λαών, σε όφελος των
ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών, του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου
Από την 1η Γενάρη 2014 η Ελλάδα
αναλαμβάνει για ένα εξάμηνο την Προεδρία της ΕΕ. Ένας συνοπτικός και
θυμοσοφικός σχολιασμός θα μπορούσε να ήταν «όλα τάχει η μαριορή ο
φερετζές της λείπει». Γιατί πραγματικά η κυβέρνηση μιας χώρας υπό
κηδεμονία, που αδυνατεί να διαχειριστεί «τα του οίκου της» και που
προσφεύγει στις αυλές των Βρυξελλών και του Βερολίνου για το παραμικρό
ζήτημα, θα ήταν, αν μη τι άλλο, μεγαλεπήβολο να διαχειριστεί τα ζητήματα
μιας μεγάλης ιμπεριαλιστικής πλανητικής λυκοσυμμαχίας. Δεν μπορεί
δηλαδή την μια μέρα να είσαι κομπάρσος και καταχρεωμένος και την άλλη να
ξυπνάς Πρόεδρος της ΕΕ.
Και βέβαια δεν θα άφηναν αυτοί που
κινούν τα νήματα, οι ιθύνοντες της ΕΕ, τις τύχες της στα χέρια
αποδεδειγμένα ανίκανων ή επισφαλών για τα συμφέροντά τους διαχειριστών. Ο
θεσμός της εκ περιτροπής Προεδρίας της ΕΕ, ένας θεσμός
δημοκρατικοφάνειας, που ήταν απαραίτητος στην πρώτη φάση συγκρότησης της
ΕΕ, είναι ούτως ή άλλως διακοσμητικός (έτσι κι αλλιώς οι σημαντικές
αποφάσεις παίρνονται σε άλλα επίπεδα). Μέσα από αλλεπάλληλες Συνθήκες
και Σύμφωνα έχουν φροντίσει να τον μετατρέψουν σε ακόμη πιο πολύ
διακοσμητικό, ιδιαίτερα μετά την ανάδειξη μονίμου Προέδρου της ΕΕ, του
Βαν Ρομπάι και μονίμου Υπουργού Εξωτερικών, της Κάθρην Άστον.
Παρ΄ όλα αυτά η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, «παίρνοντας τον ίσκιο της για μπόι», προσπαθεί να αξιοποιήσει επικοινωνιακά την ελληνική Προεδρία, ενόψει και των επικείμενων ευρωεκλογών. Καλλιεργεί ψεύτικες ελπίδες, δημαγωγεί ασύστολα, προσπαθεί να εγκλωβίσει τις λαϊκές συνειδήσεις, θέλει να αποπροσανατολίσει τον λαό από τα άμεσα ζωτικά του προβλήματα, αποτελέσματα της δικής της αντιλαϊκής πολιτικής. Την ώρα μάλιστα που διοργανώνουν φιέστες και καμαρώνουν «σαν γύφτικα σκεπάρνια», εφαρμόζουν πολιτική πυγμής απέναντι στον λαό, απαγορεύοντας διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Δεν είναι δυνατόν αυτοί που αδυνατούν να λύσουν τα εσωτερικά προβλήματα της χώρας να λύσουν τα προβλήματα της ΕΕ. Οι προτεραιότητες της κυβέρνησης δεν αφορούν τις λαϊκές ανάγκες, αλλά την παραπέρα προώθηση της στρατηγικής της ΕΕ. Η οικονομική διακυβέρνηση, με τις κυρώσεις και τον έλεγχο των εθνικών Προϋπολογισμών, η εμβάθυνση της ΟΝΕ, η προώθηση της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης, η επιθετικότητα της ΕΕ στα πλαίσια του ανταγωνισμού της με τους άλλους ιμπεριαλιστές, με όπλο και την «Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας», είναι οι πραγματικοί στόχοι της ΕΕ. (Ήδη από 1/1/2014 ξεκίνησε η μόνιμη επιτήρηση των χωρών της ΕΕ, με μνημόνια διαρκείας σε βάρος των λαών).
Συνεπώς η αναφερόμενη ως «ατζέντα της Ελληνικής Προεδρίας» είναι ατζέντα που προέρχεται από την προηγούμενη Προεδρία και θα συνεχιστεί και με την επόμενη :
- Η «ενίσχυση της ασφάλειας των κοινών μας συνόρων, μέσω της ανάληψης πολιτικών και πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης», αφορά την ενίσχυση της «Ευρώπης-φρούριο», με ελεγχόμενη την είσοδο μεταναστών, όταν τους χρειάζεται το μεγάλο κεφάλαιο
- Η «ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική για την ΕΕ», αφορά τους στόχους των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και της επιδιώξεις της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, μετατροπής της χώρας σε γεωγραφικό κόμβο μεταφοράς κεφαλαίων, πρώτων υλών, εμπορευμάτων, ενεργειακών πόρων και προσώπων, για το μοίρασμα της λείας από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την εκμετάλλευση λαών και πλουτοπαραγωγικών πηγών.
- Η εφαρμογή του «Συμφώνου για το ευρώ», με βάση το οποίο το «μισθολογικό κόστος» στις χώρες της ΕΕ πρέπει να συγκρίνεται
με αυτό των εμπορικών ανταγωνιστών της ΕΕ, όπως της Κίνας και της Ινδίας, θα φέρει παραπέρα δραματικές περικοπές στους μισθούς και στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Αυτή θα είναι λίγο ως πολύ η «ατζέντα της Ελληνικής Προεδρίας», αλλά και μια διαρκής και ανοιχτή πρόσκληση ξενοδουλείας από την κυβέρνηση και μια ευκαιρία για την ολιγαρχία του πλούτου να εξαγοράσει τον δημόσιο πλούτο της χώρας, να επενδύσει σε μια χώρα με φθηνά μεροκάματα και εξαθλιωμένους εργαζόμενους και να αυξήσει την κερδοφορία της.
Ο τίτλος της αυστριακής εφημερίδας «Κούριερ», σε συνέντευξη του έλληνα πρωθυπουργού, «Κόκκινο χαλί στους επενδυτές» («Roter Teppich fur Investoren»), είναι εύγλωττος.
Πίσω όμως από την προσπάθεια τεχνητής αισιοδοξίας, έντονος είναι ο προβληματισμός ευρωσκεπτικιστών για την ελληνική προεδρία και μεγάλη είναι η ανησυχία για πιθανά «ατυχήματα», αφού ευρωπαϊκοί κύκλοι και αστοί αναλυτές γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κρίση στην Ελλάδα μπορεί να καταστεί απρόβλεπτη, ενώ και η κρίση στην ΕΕ και γενικότερα στον καπιταλιστικό κόσμο δεν έχει ξεπεραστεί. Πίσω από τις επικρίσεις του γερμανικού «Σπίγκελ», για «φαντασιώσεις» της ελληνικής κυβέρνησης και τα ερωτήματα «αν το προβληματικό παιδί της Ένωσης μπορεί να είναι ένας αξιόπιστος ευρωπαϊκός παράγοντας ή το χάος και η αστάθεια θα παραλύσουν τη χώρα και την Ευρώπη», εκφράζεται η ανησυχία για τη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα, αλλά συνολικά και στην ΕΕ και για το αν θα καταφέρει η ελληνική Προεδρία να ισορροπήσει μεταξύ ισχυρών αντιθέσεων που εκδηλώνονται εντός ΕΕ.
Στο ίδιο μήκος κύματος η γαλλική εφημερίδα «Φιγκαρό» με τον τίτλο «Ο Έλληνας κακός μαθητής, επικεφαλής στην Ευρώπη», με τον υπότιτλό της, χαρακτηρίζει, «κωμικοτραγική» την κατάσταση, όταν «στην Αθήνα, όπου το αντιευρωπαϊκό συναίσθημα είναι ισχυρότερο όσο ποτέ άλλοτε, ο λαός ζει συχνά με τεχνάσματα, παραδέρνοντας μεταξύ βοήθειας και μέτρων λιτότητας που αποφασίζουν οι Βρυξέλλες».
Σαφείς είναι οι αιχμές και οι πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση, όταν η «Frankfurter Allgemeine Zeitung», σχολιάζοντας τις δηλώσεις του αντιπροέδρου της Ευ. Βενιζέλου, που ζητά «περισσότερη Ευρώπη», ουσιαστικά τον εγκαλεί που «δεν μίλησε, για την εκχώρηση κρατικής κυριαρχίας σε μια ΕΕ με περισσότερες αρμοδιότητες». «Περισσότερη Ευρώπη» κατά την εφημερίδα, που απηχεί προφανώς τις απόψεις του γερμανικού κεφαλαίου-ιμπεριαλισμού, «προϋποθέτει και περιορισμό των εξουσιών των εθνικών κρατών».
Είναι μετά από όλα αυτά χαρακτηριστική και αποκαλυπτική των αυταπατών που καλλιεργεί για την ΕΕ, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ, που καλεί την κυβέρνηση να αξιοποιήσει την Προεδρία για «να θέσει στο τραπέζι τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους λαούς» και τα οποία «αφορούν την ίδια την ύπαρξη της ΕΕ».
Τα προβλήματα της κρίσης του ελληνικού εξαρτημένου καπιταλισμού και των άλλων χωρών του Ευρωπαϊκού νότου, οι αντιθέσεις στα πλαίσια της ΕΕ κλπ., είναι σίγουρο ότι, παρά τους αρχικούς πανηγυρισμούς, θα οδηγήσουν στην αποδόμηση της Ελληνικής Προεδρίας.
Το ζητούμενο είναι αυτή να «αποδομηθεί» από τους αγώνες του ελληνικού λαού, ενάντια σε μια πολιτική που θέλει να μεγαλώσει το χάσμα ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό ευρωπαϊκό Βορρά και το νέο Γερμανικό Ράιχ απ΄τη μια και τις υπόλοιπες χώρες από την άλλη, αυξάνοντας την κερδοφορία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, συντρίβοντας λαούς και δικαιώματα.
Το σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ», μαζί με τα υπόλοιπα αντιιμπεριαλιστικά, ταξικά συνθήματα, που χαράζει έναν σαφή πολιτικό προσανατολισμό για τους αγώνες του λαού μας πρέπει να ακουστεί πιο έντονα, πιο πλατιά και δυνατά. Όλα άλλωστε τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας συναρτώνται με το ζήτημα αυτό.
Παρ΄ όλα αυτά η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, «παίρνοντας τον ίσκιο της για μπόι», προσπαθεί να αξιοποιήσει επικοινωνιακά την ελληνική Προεδρία, ενόψει και των επικείμενων ευρωεκλογών. Καλλιεργεί ψεύτικες ελπίδες, δημαγωγεί ασύστολα, προσπαθεί να εγκλωβίσει τις λαϊκές συνειδήσεις, θέλει να αποπροσανατολίσει τον λαό από τα άμεσα ζωτικά του προβλήματα, αποτελέσματα της δικής της αντιλαϊκής πολιτικής. Την ώρα μάλιστα που διοργανώνουν φιέστες και καμαρώνουν «σαν γύφτικα σκεπάρνια», εφαρμόζουν πολιτική πυγμής απέναντι στον λαό, απαγορεύοντας διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Δεν είναι δυνατόν αυτοί που αδυνατούν να λύσουν τα εσωτερικά προβλήματα της χώρας να λύσουν τα προβλήματα της ΕΕ. Οι προτεραιότητες της κυβέρνησης δεν αφορούν τις λαϊκές ανάγκες, αλλά την παραπέρα προώθηση της στρατηγικής της ΕΕ. Η οικονομική διακυβέρνηση, με τις κυρώσεις και τον έλεγχο των εθνικών Προϋπολογισμών, η εμβάθυνση της ΟΝΕ, η προώθηση της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης, η επιθετικότητα της ΕΕ στα πλαίσια του ανταγωνισμού της με τους άλλους ιμπεριαλιστές, με όπλο και την «Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας», είναι οι πραγματικοί στόχοι της ΕΕ. (Ήδη από 1/1/2014 ξεκίνησε η μόνιμη επιτήρηση των χωρών της ΕΕ, με μνημόνια διαρκείας σε βάρος των λαών).
Συνεπώς η αναφερόμενη ως «ατζέντα της Ελληνικής Προεδρίας» είναι ατζέντα που προέρχεται από την προηγούμενη Προεδρία και θα συνεχιστεί και με την επόμενη :
- Η «ενίσχυση της ασφάλειας των κοινών μας συνόρων, μέσω της ανάληψης πολιτικών και πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης», αφορά την ενίσχυση της «Ευρώπης-φρούριο», με ελεγχόμενη την είσοδο μεταναστών, όταν τους χρειάζεται το μεγάλο κεφάλαιο
- Η «ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική για την ΕΕ», αφορά τους στόχους των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και της επιδιώξεις της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, μετατροπής της χώρας σε γεωγραφικό κόμβο μεταφοράς κεφαλαίων, πρώτων υλών, εμπορευμάτων, ενεργειακών πόρων και προσώπων, για το μοίρασμα της λείας από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την εκμετάλλευση λαών και πλουτοπαραγωγικών πηγών.
- Η εφαρμογή του «Συμφώνου για το ευρώ», με βάση το οποίο το «μισθολογικό κόστος» στις χώρες της ΕΕ πρέπει να συγκρίνεται
με αυτό των εμπορικών ανταγωνιστών της ΕΕ, όπως της Κίνας και της Ινδίας, θα φέρει παραπέρα δραματικές περικοπές στους μισθούς και στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Αυτή θα είναι λίγο ως πολύ η «ατζέντα της Ελληνικής Προεδρίας», αλλά και μια διαρκής και ανοιχτή πρόσκληση ξενοδουλείας από την κυβέρνηση και μια ευκαιρία για την ολιγαρχία του πλούτου να εξαγοράσει τον δημόσιο πλούτο της χώρας, να επενδύσει σε μια χώρα με φθηνά μεροκάματα και εξαθλιωμένους εργαζόμενους και να αυξήσει την κερδοφορία της.
Ο τίτλος της αυστριακής εφημερίδας «Κούριερ», σε συνέντευξη του έλληνα πρωθυπουργού, «Κόκκινο χαλί στους επενδυτές» («Roter Teppich fur Investoren»), είναι εύγλωττος.
Πίσω όμως από την προσπάθεια τεχνητής αισιοδοξίας, έντονος είναι ο προβληματισμός ευρωσκεπτικιστών για την ελληνική προεδρία και μεγάλη είναι η ανησυχία για πιθανά «ατυχήματα», αφού ευρωπαϊκοί κύκλοι και αστοί αναλυτές γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κρίση στην Ελλάδα μπορεί να καταστεί απρόβλεπτη, ενώ και η κρίση στην ΕΕ και γενικότερα στον καπιταλιστικό κόσμο δεν έχει ξεπεραστεί. Πίσω από τις επικρίσεις του γερμανικού «Σπίγκελ», για «φαντασιώσεις» της ελληνικής κυβέρνησης και τα ερωτήματα «αν το προβληματικό παιδί της Ένωσης μπορεί να είναι ένας αξιόπιστος ευρωπαϊκός παράγοντας ή το χάος και η αστάθεια θα παραλύσουν τη χώρα και την Ευρώπη», εκφράζεται η ανησυχία για τη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα, αλλά συνολικά και στην ΕΕ και για το αν θα καταφέρει η ελληνική Προεδρία να ισορροπήσει μεταξύ ισχυρών αντιθέσεων που εκδηλώνονται εντός ΕΕ.
Στο ίδιο μήκος κύματος η γαλλική εφημερίδα «Φιγκαρό» με τον τίτλο «Ο Έλληνας κακός μαθητής, επικεφαλής στην Ευρώπη», με τον υπότιτλό της, χαρακτηρίζει, «κωμικοτραγική» την κατάσταση, όταν «στην Αθήνα, όπου το αντιευρωπαϊκό συναίσθημα είναι ισχυρότερο όσο ποτέ άλλοτε, ο λαός ζει συχνά με τεχνάσματα, παραδέρνοντας μεταξύ βοήθειας και μέτρων λιτότητας που αποφασίζουν οι Βρυξέλλες».
Σαφείς είναι οι αιχμές και οι πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση, όταν η «Frankfurter Allgemeine Zeitung», σχολιάζοντας τις δηλώσεις του αντιπροέδρου της Ευ. Βενιζέλου, που ζητά «περισσότερη Ευρώπη», ουσιαστικά τον εγκαλεί που «δεν μίλησε, για την εκχώρηση κρατικής κυριαρχίας σε μια ΕΕ με περισσότερες αρμοδιότητες». «Περισσότερη Ευρώπη» κατά την εφημερίδα, που απηχεί προφανώς τις απόψεις του γερμανικού κεφαλαίου-ιμπεριαλισμού, «προϋποθέτει και περιορισμό των εξουσιών των εθνικών κρατών».
Είναι μετά από όλα αυτά χαρακτηριστική και αποκαλυπτική των αυταπατών που καλλιεργεί για την ΕΕ, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ, που καλεί την κυβέρνηση να αξιοποιήσει την Προεδρία για «να θέσει στο τραπέζι τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους λαούς» και τα οποία «αφορούν την ίδια την ύπαρξη της ΕΕ».
Τα προβλήματα της κρίσης του ελληνικού εξαρτημένου καπιταλισμού και των άλλων χωρών του Ευρωπαϊκού νότου, οι αντιθέσεις στα πλαίσια της ΕΕ κλπ., είναι σίγουρο ότι, παρά τους αρχικούς πανηγυρισμούς, θα οδηγήσουν στην αποδόμηση της Ελληνικής Προεδρίας.
Το ζητούμενο είναι αυτή να «αποδομηθεί» από τους αγώνες του ελληνικού λαού, ενάντια σε μια πολιτική που θέλει να μεγαλώσει το χάσμα ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό ευρωπαϊκό Βορρά και το νέο Γερμανικό Ράιχ απ΄τη μια και τις υπόλοιπες χώρες από την άλλη, αυξάνοντας την κερδοφορία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, συντρίβοντας λαούς και δικαιώματα.
Το σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ», μαζί με τα υπόλοιπα αντιιμπεριαλιστικά, ταξικά συνθήματα, που χαράζει έναν σαφή πολιτικό προσανατολισμό για τους αγώνες του λαού μας πρέπει να ακουστεί πιο έντονα, πιο πλατιά και δυνατά. Όλα άλλωστε τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας συναρτώνται με το ζήτημα αυτό.
Σχόλια