Ο εφιάλτης της κρίσης δεν τελειώνει
Βασικό επιχείρημα είναι η επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό του 2014 και η πιθανότητα για έξοδο στις αγορές με έκδοση πενταετών ομολόγων στο δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς. Μόνιμη επωδός είναι ότι το 2013 ήταν η δυσκολότερη χρονιά για το λαό, ότι δε θα ξανάρθει τέτοια χρονιά και ότι από εδώ και πέρα τα πράγματα θα αρχίσουν να βελτιώνονται. Ακόμα και η πρωτοβουλία των «58» για την κεντροαριστερά βασίζει όλο της το εγχείρημα στην εκτίμηση ότι η ανάπτυξη έρχεται.
Αντίστοιχες είναι και οι δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, με τελευταίο τον Μπαρόζο στην τελετή για την ελληνική προεδρία, οι οποίοι λένε ότι αναγνωρίζουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης και τις θυσίες του ελληνικού λαού και ότι, παρότι δε μπορούν να μιλήσουν για την αρχή του τέλους της κρίσης, βλέπουν ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς τη σωστή κατεύθυνση και ότι σύντομα θα αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα. Ενώ και από την αμερικάνικη πλευρά υπάρχουν τέτοια σημάδια, όπως η αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας τη Ελλάδας από τη Moody’s το Νοέμβρη και τα πρόσφατα δημοσιεύματα σε αμερικάνικες εφημερίδες που μιλούν για ενθαρρυντικές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.
Η πραγματικότητα, βέβαια, που ζει καθημερινά ο ελληνικός λαός δεν του επιτρέπει τέτοιες αισιοδοξίες. Η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται πάνω από το 27% και οι απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα συνεχίζονται, οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν κατρακυλήσει, ενώ έχει αρχίσει να γίνεται καθεστώς το να μην καταβάλλονται στους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή η φορολογία κυριολεκτικά ρημάζει τις λαϊκές οικογένειες και οι κατασχέσεις μισθών, συντάξεων, καταθέσεων και σπιτιών είναι στην ημερήσια διάταξη. Οσο για τις κοινωνικές παροχές; Αρκεί να δει κανείς τι γίνεται στο χώρο της υγείας για να συμπεράνει ότι ανήκουν οριστικά στο παρελθόν.
Φτάσαμε, παρόλ’ αυτά, στον πάτο του βαρελιού; Μήπως, δηλαδή, η κατάσταση έφτασε εκεί που έφτασε και από ‘δω και πέρα δε μπορεί παρά να σταθεροποιηθεί ή και να βελτιώνεται με αργά βήματα; Με άλλα λόγια, τέλειωσαν τα αντιλαϊκά μέτρα; Και πάλι οι ίδιοι οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί απαντούν κατηγορηματικά πως όχι! Η περίφημη κινητικότητα στο δημόσιο έχει δρόμο ακόμα και οι στόχοι για τις απολύσεις παραμένουν. Στην υγεία μπορεί να πάρθηκε πίσω το εικοσιπεντάρι για την εισαγωγή στο νοσοκομείο, αλλά το σχέδιο διάλυσης έχει κι αυτό πολύ μέλλον. Το ασφαλιστικό φαίνεται ότι θα ανοίξει σύντομα, με μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις και, ενδεχομένως, αυξήσεις στις εισφορές. Η καθυστέρηση στην καταβολή του μισθού σχεδιάζεται να νομοθετηθεί.
Μήπως, όμως, το κλίμα θα αλλάξει τώρα που ο Σαμαράς θα μας φέρει την ανάπτυξη; Για το τι εννοούν ανάπτυξη δε μας άφησε καμιά αμφιβολία ο Χρυσοχοΐδης, που θεώρησε μεγάλη επιτυχία την επανάληψη των έργων των αυτοκινητοδρόμων, με ανανεωμένες, όμως, συμβάσεις παραχώρησης που ανέβασαν τα διόδια ακόμα πιο ψηλά!
Πίσω από τις κυβερνητικές δηλώσεις πρέπει να δούμε τις πραγματικές πολιτικές αιτίες. Η κυβέρνηση πρέπει να δικαιολογήσει την πολιτική της και να δείξει ότι φέρνει κάποια αποτελέσματα εκτός από το να εντείνει συνέχεια την επίθεση. Αντίστοιχες είναι και οι επιδιώξεις των Ευρωπαίων, οι οποίοι συνεχώς επαναλαμβάνουν την επιτυχία του προγράμματος διάσωσης της Ιρλανδίας και τις θετικές εξελίξεις στην Ισπανία (αλήθεια εκεί μειώθηκε η ανεργία;). Οι επερχόμενες Ευρωεκλογές τους απασχολούν όλους και θα ήθελαν να μετριάσουν το ενδεχόμενο να εκφραστεί μαζικά η οργή του κόσμου απέναντι στην πολιτική τους.
Η κυβέρνηση έχει τη στήριξη των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων κι αυτό φαίνεται στις απανωτές δηλώσεις συμπάθειας που γίνονται προς αυτήν. Η στήριξη δίνεται, όμως, για να συνεχίσει να προωθείται η επίθεση με την ίδια και μεγαλύτερη ένταση. Γι’ αυτό και δε λείπουν και οι αφόρητες πιέσεις από την τρόικα, όπως και οι εκτιμήσεις ότι θα χρειαστεί νέο μνημόνιο, νέο κούρεμα του χρέους και, προπαντός, νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Από κει και πέρα, ακόμα και το πιο αισιόδοξο σενάριο να σκεφτεί κανείς, αυτό θα είναι, ουσιαστικά, εφιαλτικό για το λαό. Η κρίση δεν είναι η ίδια για όλους. Αυτός που την πληρώνει είναι ο λαός και αυτός χάνει όλο και περισσότερα κάθε μέρα που περνάει. Ακόμα και να παραμείνει η κατάσταση όπως έχει, ο λαός είναι χαμένος και θα συνεχίσει να χάνει ακόμα περισσότερο. Ακόμα και να μην παρθούν άλλα μέτρα, η ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού θα χειροτερεύει. Πόσο μάλλον που θα παρθούν…
Η κρίση είναι, στην ουσία της, μια ταξική αναμέτρηση. Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δείχνει το πραγματικό απάνθρωπο πρόσωπό του και είναι αποφασισμένο να αφαιρέσει από τους λαούς όσα δικαιώματα και κατακτήσεις κέρδισαν με αίμα εδώ και δεκαετίες. Βυθισμένο το ίδιο στην κρίση του, τη φορτώνει στους λαούς και προετοιμάζεται για να λύσει τις δικές του εσωτερικές διαφορές και αντιθέσεις.
Αυτή η κατάσταση δε θα ανατραπεί αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση! Οι καλύτερες μέρες που τάζει ο Τσίπρας είναι το ίδιο απατηλές με την ανάπτυξη που τάζει ο Σαμαράς. Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από έναν καλύτερο και σκληρότερο διαπραγματευτή με την τρόικα. Εχει ανάγκη από μια Αριστερά που θα βγαίνει μπροστά, θα παλεύει, θα συγκρούεται με τον ταξικό εχθρό κι έτσι θα εμπνέει το λαό να αγωνιστεί μαζικά και αποφασιστικά για το δικαίωμά του να ζει.
Σχόλια