Μ-Λ ΚΚΕ: Κλειστά χαρτιά, υπόγειες συναλλαγές και κομματικοί υπολογισμοί για τον επόμενο Πρόεδρο

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Με παρασκηνιακές συνεννοήσεις και συναλλαγές, σε κλίμα μυστικοπάθειας, συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις για Πρό­εδρο της Δημοκρατίας. H διαδικασία εκλογής με­τατέθηκε για τις αρχές της εβ­δο­μάδας, ωστόσο η προεδρολογία διογκώνεται, καθώς η κυβέρνηση δεν βάζει τέλος στα σενάρια και στην ονοματολογία, δεν ανακοινώνει, ούτε επιβεβαιώνει BOUTSIS-TSIPRASεπισήμως το όνομα του Προέδρου που προτείνει.

Τα ονόματα που πέφτουν στο τραπέζι, περισσότερο για να θολώνουν το τοπίο, περιλαμβάνουν από τον σκηνοθέτη Κ. Γαβρά και τη βυζαντινολόγο Ε. Γλύκατζη- Αρβελέρ μέχρι τον Αναστάσιο, Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, ενώ διοχετεύονται πιο εντατικά στον Τύπο πληροφορίες που θεωρούν επι­κρατέστερο "όνομα" τον Δ. Α­βρα­μόπουλο, χωρίς να αποκλείουν είτε τον Κ. Καραμανλή είτε και τον Π. Παυλόπουλο ή άλλους.

Προφανώς οι μεθοδεύσεις δίνουν και παίρνουν αναζητώντας εκείνη τη λύση που θα εξυπηρετούσε καλύτερα τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες της κυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης, για αυτό και το όνομα του κορυφαίου πολιτειακού, υπερκομματικού θεσμού, του εγγυητή της Δημοκρατίας - όπως σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό θέλει να εμφανίζει στο λαό τον εκάστοτε Πρόεδρο Δημοκρατίας- παραμένει επτασφράγιστο μυστικό, εργαλείο για την επίτευξη κομματικών στόχων και επιδιώξεων. Τόση μεγάλη σημασία δίνει το αστικό πολιτικό σύστημα στο κύρος του θεσμού.

Φυσικά όλα αυτά τα χρόνια ο λαός έβγαλε τα συμπεράσματά του για την κρισιμότητα του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας, παρακολουθώντας τον Πρόεδρο Παπούλια και τις ουσιαστικές παρεμβάσεις του, να υπογράφει ό,τι του υποδείκνυαν κυβέρνηση και τρόικα, ντόπια και ξένα συμφέροντα, παραγνωρίζοντας σε πάμπολλες περιπτώσεις το Σύνταγμα. Ο –υποτίθεται- υπέρτατος θεσμός της Δημοκρατίας, ο εγγυητής της τήρησης του Συντάγματος ανάλογα με τις σκοπιμότητες έχει συρρικνωθεί σε διακοσμητικό ρόλο-γλάστρας, που επικυρώνει τις εκάστοτε α­ντι­λαϊκές επιλογές υπογράφοντας πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, κάνοντας από την πλευρά του το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, ενίοτε ψελλίζοντας αοριστολογίες και παροτρύνοντας έναν λαό που στενάζει σε αέναες θυσίες. Κανονική ουρά της κυβερνητικής πολιτικής. Από αυτή την άποψη λίγη σημασία έχει πράγματι, ποιο τελικά θα είναι το πρόσωπο που θα επιλεγεί!! Από άποψη όμως εσωτερικών ισορροπιών, πιέσεων και εκβιασμών στο εσωτερικό των κομμάτων εξουσίας, η επιλογή προέδρου παίρνει άλλες διαστάσεις. Αξιοποιείται ως μέσο διαπραγματεύσεων για την εξυπηρέτηση της στρατηγικής που χαράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ικανοποιώντας από τη μία τους ΑΝΕΛ, τον κυβερνητικό του εταίρο, ασκώντας παράλληλα πίεση στη ΝΔ προτείνοντας πρόσωπο από το χώρο της Δεξιάς, αρεστό στους λεγόμενους κεντροδεξιούς που διαφώνησαν με την προεκλογική τρομολαγνική ρητορεία της ΝΔ, και προφανώς θα υπερψηφίσουν μια τέτοια πρόταση. Ταυτόχρονα μια τέτοια λύση προωθείται στα πλαίσια της «συνέχειας του κράτους» με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ -που εμφανίζεται ως ο νέος σωτήρας εθνικής εμβέλειας- σαν δύναμη που ηγείται μιας δήθεν εθνικής προσπάθειας που απαιτεί εθνική συμπαράταξη και πίσω της θα σέρνεται ο λαός και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.

Και αξίζει να σταθεί κανείς σε εξόφθαλμες αντιφάσεις, που αναδεικνύουν τα μικροπολιτικά συμφέροντα της νέας διακυβέρνησης.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανακοινώνει πυροτεχνήματα περί διερεύνησης σε βάθος πολιτικών ευθυνών που μας οδήγησαν στα μνημόνια, αλλά βγάζει εκ των προτέρων εκτός κάδρου τον Κώστα Καραμανλή, περίπου ως υπερκομματικό, με το πρωθυπουργικό περιβάλλον μάλιστα να διατρανώνει ότι είναι η καλύτερη επιλογή, ο καταλληλότερος για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, επιδιώκοντας προφανώς να δημιουργήσει τριγμούς στη ΝΔ. Ο Καραμανλής, ωστόσο, αρνείται το αξίωμα αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να παίξει στην παράταξή του κάποιον πιθανό ηγετικό ρόλο, μετά τις αντιδράσεις από την εκλογική ήττα της ΝΔ, από την άλλη οπωσδήποτε δεν αρκείται στον διακοσμητικό ρόλο του ΠτΔ, αλλά θα επιθυμούσε διευρυμένες αρμοδιότητες. Επικρατέστερο είναι το όνομα του Αβραμόπουλου, όπως ανεπίσημα τουλάχιστον διαχέεται, ε­πι­λογή του προκαλεί δυσφορία σε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καθώς πρόκειται φυσικά για τον αντιπρόεδρο της ΝΔ που προφανώς στήριξε την πολιτική της όλα αυτά τα χρόνια, ενώ αρχίζει να καλλιεργείται και η υποψηφιότητα Παυλόπουλου, ε­πί­σης ως πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι βουλευτικές εκλογές του Γενάρη προκλήθηκαν με αφορμή την εκλογή Προέδρου, με τις δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να υποστηρίζουν τότε ότι σε καμία περίπτωση δεν θα στηρίξουν μια κυβερνητική επιλογή που έρχεται σε σύγκρουση με τη λαϊκή βούληση, και ιδιαίτερα τον «μνημονιακό» αντιπρόεδρο της ΝΔ, Σταύρο Δήμα, τον οποίο και καταψήφισαν. Οι ίδιες δυνάμεις τώρα ενόψει της νέας εκλογής Προέδρου, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς, υιοθετούν την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούσε η ΝΔ για πρόσωπο κοινής αποδοχής που θα εγγυάται τον θεσμό και τη συνέχεια του κράτους. Αφήνουν να διαρρέει μέχρι τελευταία στιγμή - μετρώντας αντιδράσεις και εισπράττοντας συναινέσεις- ότι προτείνουν είτε τον άλλον αντιπρόεδρο της ΝΔ, τον «αντιμνημονιακό» Αβραμόπουλο είτε κάποιο πρό­σωπο πάλι από το χώρο της Δεξιάς, το οποίο να φανταστούμε θα εκφράζει τη λαϊκή βούληση... Πρόκειται για υπόγεια και επαίσχυντα πολιτικά παιγνίδια και α­λισ­βερίσια, που αναδεικνύουν τους συμβιβασμούς του ΣΥΡΙΖΑ και τη γρήγορη προσαρμογή του στο πολιτικό σκηνικό ως «υπεύθυ­νη» δύναμη που θα υλοποιήσει με συνέπεια και συνέχεια μια αντιλαϊκή στην ουσία πολιτική, α­πο­προσανατολισμού και εκμετάλλευσης των λαϊκών δυνάμεων.

Όποιος και αν τελικά προταθεί για τη θέση του Προέδρου της Δη­μοκρατίας θα αποτελεί μια ευρύτερη συναινετική λύση, μια συνισταμένη που θα ικανοποιεί και θα διασφαλίζει την κοινή προσήλωση των πολιτικών διαχειριστών της εξουσίας στα ξένα και ντόπια αφεντικά.