Με εκσυγχρονιστικά λαμόγια θα ασκηθεί ο δημόσιος έλεγχος;

Τον κ. Νίκο Χριστοδουλάκη τον ξέρουμε από παλιά. Δεν εννοούμε τα χρόνια που ως νέος έκανε κι αυτός τις τρέλες του και εντάχθηκε στην Αριστερά, αλλά αργότερα, στα 1996-2004, όταν από τις καίριες θέσεις υφυπουργού και υπουργού σε οικονομικά υπουργεία ήταν ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Κώστα Σημίτη. Τότε, με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, με τη «δημιουργική λογιστική», με την καλλιέργεια του μύθου της «ισχυρής Ελλάδας», τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε χρόνια τώρα.

Αυτό το εκσυγχρονιστικό λαμόγιο επανήλθε στο προσκήνιο, ως επιλογή του Γιάννη Δραγασάση, για να τοποθετηθεί στη θέση του αντιπροέδρου της Τράπεζας Πειραιώς. Για να ασκηθεί, μέσω του κυρίου αυτού, ο δημόσιος έλεγχος στην Τράπεζα.

Την απογοήτευση που προκαλεί, ούτως ή άλλως, η βεβαιότητα πως με λαμόγια αυτού του είδους είναι προδιαγεγραμμένος και ο χαρακτήρας του «δημοσίου ελέγχου», την εντείνει ακόμη περισσότερο η επιβεβαίωση του αμοραλισμού, η επιβράβευση κάθε αλήτη και παράσιτου, που ποτέ δεν πάει χαμένο.

Δυστυχώς, ο Γιάννης Δραγασάκης δείχνει πως δεν διδάχτηκε τίποτα από το παρελθόν του, όταν συμμετείχε ως υπουργός στην αλήστου μνήμης κυβέρνηση Ζολώτα, που κατεξευτέλισε την Αριστερά