Οι πενήντα αποχρώσεις του ροζ

Αναμφίβολα πολλοί συνέλληνες έβγαλαν στεναγμό ανακούφισης όταν το μνημονιακό δίδυμο της συμφοράς Σαμαράς – Βενιζέλος βρέθηκαν στην «απέξω» με τις εκλογές της 25ης Γενάρη. Εξίσου αναμφίβολα άρχισε η απίστευτη διγλωσσία – πολυγλωσσία από τις αποχρώσεις του ροζ με τους εθνικιστές – ψεκασμολόγους στην συγκυβέρνηση.
Άλλωστε η αμφισημία, η υπαινικτικότητα και οι πυθειακοί χρησμοί άρεσαν πάντοτε στους πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνιστές», στους ενδιάμεσους και τους ρεφορμιστές.
Από τον χρησμό παίρνεις ό,τι σου αρέσει. Είναι σαν την μοντέρνα ψυχολογία – εσύ αποφασίζεις-.
Αλλά εδώ σταματάει το πολιτικό παραμύθι. Και δεν αρχίζει η λεγόμενη διαπραγμάτευση αλλά το σκληρό δίλημμα: Συναίνεση ή σύγκρουση. Σύγκρουση με την ΕΕ, τις ΗΠΑ, τις Τράπεζες και το αστικό σύστημα. Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι αυτό θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πολεμοχαρείς συνιστώσες που ονειρεύονται το σοσιαλισμό σαν να κάνουν περίπατο στα Ζάππειο;
Είναι αλήθεια ότι έχουμε κυβερνητική τομή. Είναι δυο φορές αλήθεια, όμως, ότι αυτή γίνεται μέσα σε καθορισμένο πλαίσιο, σε ορισμένο κάδρο. Είναι σαν να δίνεις σ’ ένα φυλακισμένο το δικαίωμα να προαυλίζεται ύστερα από πέντε χρόνια στο… πειθαρχείο.
Αναντίρρητα πρόκειται για περισσότερη ελευθερία, που είναι «χτισμένη» εντός των τειχών.
Όλοι λοιπόν οι άσπονδοι φίλοι που έριχναν κάθε μήνα κι από μία κυβέρνηση να το ξανασκεφτούν. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, πείσμα περισσότερο, απαντοχή περίσσια.
Σε κάθε περίπτωση, η αριστερά των δρόμων και των πλατειών οριζόντων δεν έχει κανένα λόγο να φορέσει τα πολιτικά «πρετ α πορτέ» που βγήκαν στις εκπτώσεις.
Τα συνδικάτα δεν έχουν κανένα λόγο να πάρουν τη γομολάστιχα για να σβήνουν αιτήματα. Όσα είπαμε ισχύουν!
Οι ταξικοί άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα που έσμιξαν στις απεργίες και τους αγώνες, από τις Σκουριές ως την ΕΡΤ και από τις καθαρίστριες ως τους εκπαιδευτικούς έχουν δέκα λόγους να χαίρονται κι εκατό λόγους να σκέφτονται.
Να σκέφτονται, να οργανώνονται και ν’ αγωνίζονται αν δε θέλουν να γίνουν συνεργοί στο τρίτο κύμα αυταπατών.
Το πρώτο (1960) αφορούσε στην ΕΔΑ που έγινε δεκανίκι του σφαγέα των αριστερών Γ. Παπανδρέου, το δεύτερο (1980) αφορούσε και πάλι τη διαμάχη Καραμανλή – Α. Παπανδρέου. Για Τρίτη φορά «ιδανικοί αυτόχειρες» πάει πολύ!
Άλλωστε η σύναψη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου εσωτερικής χρήσης προϋποθέτει αποφασισμένο και οργανωμένο λαό.
Όχι σαν κάποιους που αναζητούν – ανιστόρητα – καθαρές πλατείες και απροσμέτρητο αναχωρητισμό μιλώντας εκ του Περισσού.
Με τις μάζες και με όλες τις σημαίες μας.

Ούτε σπιθαμή πίσω

Θανάσης Τσιριγώτης
εκπαιδευτικός