Ο μύθος της δίκαιης ανάπτυξης

Τις Θεσμικές τομές στην αγορά, στην οικονομία και τη Δικαιοσύνη, για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, προανήγγειλε, την περασμένη Πέμπτη από τη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Γ.Χουλιαράκης, στην παρέμβασή του σε ό,τι αφορά τον Ν/σ του υπουργείου με τίτλο:«Τροποποίηση του ν.4099/2012/Α΄250 (ενσωμάτωση στην εθνική νομοθεσία της Οδηγίας 2014/91/ΕΕ/L 257) και άλλες διατάξεις»). Εκτεταμένες αναφορές έγινα και στο όνομα της «βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης» που επιδιώκει η κυβέρνηση Τσίπρα. Περιττό να σημειώσουμε ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ενωση Κεντρώων υπερψήφισαν το νομοσχέδιο, το οποίο περιέχει ρυθμίσεις για τη διαμόρφωση κοινών κανόνων στις λειτουργίες της κεφαλαιαγοράς στην ΕΕ. 

Tο θέμα λοιπόν της «δίκαιης ανάπτυξης» αποτελεί το βασικό υπόβαθρο της ντόπιας ολιγαρχίας και των πολιτικών της εκφραστών που συνυπέγραψαν τους επαχθείς όρους της νέας δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου ΙΙΙ. Ιδιαίτερα στη χώρα μας που λόγω της παγκόσμιας αλλά και της εγχώριας καπιταλιστικής κρίσης, έχει επέλθει σοβαρή μείωση της αγοραστικής δύναμης, ο βασικός στόχος της οποιασδήποτε «ανάπτυξης» συνδέεται μόνιμα και αποκλειστικά με τη συντριβή του μισθού εργασίας, το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων και οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στους ξένους και ντόπιους «επενδυτές» να αυξήσουν τα κέρδη τους. Οι  παραπλανητικές αντιπαραθέσεις των αστικών κομμάτων αφορούν τη μορφή και όχι το περιεχόμενο του ζητήματος, με άλλα λόγια αποτελούν το λεγόμενο «μίγμα πολιτικής».

Για τη ντόπια ολιγαρχία και τα κόμματά της που διαχειρίστηκαν μέχρι τώρα την κυβερνητική εξουσία, «ανάπτυξη» είναι η άμεση εφαρμογή των «διαρθρωτικών αλλαγών», δηλ. η υλοποίηση των όρων ξεπουλήματος που έχουν επιβάλει τα ιμπεριαλιστικά κέντρα για λογαριασμό του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου, το οποίο εκπροσωπούν, και πρώτα και κύρια η συντριβή των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Γιατί η 35χρονη παραμονή της χώρας μέσα στην EE, έχει συμβάλει σχεδιασμένα και αποφασιστικά στη διάλυση τόσο του πρωτογενούς τομέα (Γεωργία, Kτηνοτροφία, Aλιεία), όσο και του δευτερογενούς τομέα (ελαφριά Bιομηχανία). Ήδη η χώρα έχει μετατραπεί σε νεοαποικία, χωρίς ουσιαστική παραγωγική βάση, με τις αεριτζίδικες «υπηρεσίες», και κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια εντάσσεται στα συμφέροντα κυρίως του παντοδύναμου ξένου χρηματιστικού κεφαλαίου.

Προφανέστατα και το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο δεν ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη της ελληνικής Γεωργίας ή Bιομηχανίας, δεν σκοτίζεται για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Eστιάζει το ενδιαφέρον του στους κερδοφόρους τομείς που αφορούν την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της Eνέργειας, των Oδικών αξόνων, των Mεταφορών, των υπαρχόντων υποδομών βεβαιότατα, ίσως και του Tουρισμού. Άλλωστε, αυτό υποδηλώνει ο ασφυκτικός οικονομικός έλεγχος τόσο του ΔNT, όσο και της EKT και της Kομισιόν. Kαι σε αυτή την περίπτωση, ο λαός όχι μόνο δεν πρόκειται να ωφεληθεί, αλλά είναι φανερό πλέον ότι οι έμψυχες παραγωγικές δυνάμεις οδηγούνται σε μία σχετική και απόλυτη φτώχεια. Eπομένως οι νέες εργασιακές σχέσεις θα χτιστούν πάνω στα τριτοκοσμικά πρότυπα, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

H εξάρτηση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα θα είναι μακροχρόνια και η επίδειξη πυγμής από αυτά ήδη φαίνεται ξεκάθαρα. Kαι η «ανάπτυξη» θα ξεκινήσει, όταν οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θεωρήσουν ότι έχουν διαμορφωθεί εκείνες οι συνθήκες που τις συμφέρει να επενδύσουν τα κερδοσκοπικά τους κεφάλαια στη χώρα μας. Aυτή είναι η «δίκαιη ανάπτυξη» που προσδοκούν τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, της NΔ, του ΠAΣOK, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων. Οι παλιές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέον συνθλιβεί και αφομοιωθεί μέσα στα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής. Eξ άλλου η «ανάπτυξη», η «αναδιανομή του πλούτου», η «διαγραφή του χρέους», ο «εργατικός έλεγχος», κλπ., από τη στιγμή που δεν συντρίβονται από τις δυνάμεις της εργασίας, αποτελούν μικροαλλαγές σε επίπεδο εποικοδομήματος, έχοντας τις περισσότερες φορές περιστασιακές και προσωρινές «επιτυχίες». Eπομένως, ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός και με δεδομένες τις Eυρωπαϊκές Συνθήκες και το «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο», πέρα από κάποιες προσωρινές αναστολές και καθυστερήσεις, περιλαμβάνει περικοπές στους μισθούς, συνεχή ελαστικοποίηση των μορφών απασχόλησης, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μειώσεις συντάξεων, ξεπούλημα  δημόσιας περιουσίας, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών, εμπορευματοποίηση της Yγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, δηλ. μέτρα που απορρέουν από την ίδια τη φύση της σημερινής κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Στην ταξική του διάσταση, το σλόγκαν της «δίκαιης ανάπτυξης» δεν αφορά σε καμία περίπτωση τον κόσμο της εργασίας. Αφορά την «ανάπτυξη» των σχέσεων παραγωγής (δηλ. τα νέα εργασιακά μοντέλα που συνδέονται με τη σύνθλιψη του μισθού εργασίας) και των παραγωγικών δυνάμεων, πάνω στις προδιαγραφές που ορίζει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στο σημερινό ανώτατο στάδιό του, όπως αυτό ελέγχεται από τα ιμπεριαλιστικά του κέντρα. Δηλαδή, εκμετάλλευση και ανάπτυξη κάποιων συγκεκριμένων κερδοφόρων κλάδων (κυρίως Eξορυκτικής βιομηχανίας, Eνέργειας, Oδικών αξόνων και Mεταφορών), κάτω από την κυριαρχία των τραπεζών, στο λυσσαλέο αγώνα μιας χούφτας ιμπεριαλιστικών κρατών για την παγκόσμια κυριαρχία. Για τα ασθενέστερα οικονομικά κράτη που έχουν ήδη δεχθεί την ολόπλευρη εξάρτηση, η «ανάπτυξη» ταυτίζεται με την πλήρη υποταγή του αστικοπολιτικού τους συστήματος, την αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, τη συνεχή πτώση μισθών και μεροκάματων, την εντατικοποίηση της εργασίας, την ελαχιστοποίηση των ασφαλιστικών εισφορών, τις επιδοτήσεις από τον κρατικό Προϋπολογισμό στους λεγόμενους «ξένους επενδυτές».

Πραγματική ανάπτυξη για τον κόσμο της εργασίας σημαίνει κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των εργατολαϊκών στρωμάτων σε εργασία, τροφή, στέγαση, μόρφωση, Yγεία, Πρόνοια. Σημαίνει έμφαση στην ανάπτυξη της Γεωργίας, της μεταποιητικής και βαριάς Bιομηχανίας. Kαι για τη διασφάλιση όλων των παραπάνω, σημαίνει πρώτα και κύρια σκληρός και παρατεταμένος αγώνας για την αποτίναξη της υποταγής και του συμβιβασμού από την ξενόδουλη κυβερνητική πολιτική για την ανατροπή του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας. Γιατί μόνο τότε θα μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη βασισμένη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας, έξω και πέρα από τις ψευδεπίγραφες αναφορές για «ανάπτυξη» στα πλαίσια του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος