Είναι η κινεζοποίηση…

Πρέπει από τώρα να θεωρούμε δεδομένο πως το τρίτο Μνημόνιο θα επεκταθεί για άλλα δύο χρόνια (μέχρι το 2020). Η πολιτική συμφωνία ανάμεσα στον γερμανογαλλικό άξονα και το ΔΝΤ ανακοινώθηκε με off the record δήλωση «κορυφαίου κοινοτικού αξιωματούχου» στις Βρυξέλλες (κάποιος από την τριπλέτα Γιούνκερ-Ντομπρόβσκις-Μοσκοβισί) κι εκείνο που απομένει να μάθουμε είναι η μορφή που θα πάρει. Αν δηλαδή θα γίνει με τη μορφή του αναθεωρημένου Μνημόνιου, που θα αποτυπωθεί και σε Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής, ή αν θα ψηφιστούν τα μελλοντικά μέτρα και από τη Βουλή, εν είδει επέκτασης του «κόφτη», με παράλληλη συγκεκριμενοποίηση των δαπανών που θα κοπούν (συντάξεις και μισθοί στο δημόσιο σε πρώτη προτεραιότητα).

Και η διαπραγμάτευση; Διαπραγμάτευση γίνεται, αλλά είναι για το θεαθήναι. Πάντοτε γινόταν (απ' όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις) και πάντοτε ήταν για το θεαθήναι.

Τι αφορά η διαπραγμάτευση; Αφορά το ρυθμό προώθησης της κινεζοποίησης, που για τις μνημονιακές κυβερνήσεις έχει πολιτική σημασία (και όχι σημασία ουσίας). Συνέβη με τους Σαμαροβενιζέλους το 2014, όταν εκλιπαρούσαν τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε να τους δώσουν μια ανάσα, μπας και ξεπεράσουν το σκόπελο της προεδρικής εκλογής. Πλην, όμως, μάταια. Οι γερμανοί ιμπεριαλιστές προτίμησαν να διαπραγματευθούν με την επόμενη κυβέρνηση. Η πέμπτη αξιολόγηση του δεύτερου Μνημόνιου δεν έκλεισε, οι Σαμαροβενιζέλοι έχασαν την εξουσία και την αξιολόγηση έκλεισαν οι συριζαίοι, ψηφίζοντας δυο εφιαλτικά πολυνομοσχέδια προαπαιτούμενων, δυο βδομάδες πριν ψηφίσουν το τρίτο Μνημόνιο.

Οι Τσιπροκαμμένοι δεν έχουν μπροστά τους εκλογές, όμως προσπαθούν κι αυτοί να τρενάρουν κάποια πράγματα, για ευνόητους λόγους. Και για να διατηρήσουν σταθερή την ισχνή κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία και για να μη διακινδυνεύσουν κύματα κοινωνικών αντιδράσεων (δε θα υπάρχει για πάντα η σημερινή «νηνεμία»).

Επί της ουσίας δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές πήραν τις αποφάσεις τους και το μόνο που μένει στο εγχώριο πολιτικό προσωπικό είναι να διαπραγματευτεί τον τρόπο που θα «σερβίρει» αυτές τις αποφάσεις στον ελληνικό λαό. Η κινεζοποίηση θα σταθεροποιηθεί και θα βαθύνει. Το μόνο που διαπραγματεύονται είναι αν θα θεσπίσουν από τώρα τους σταθμούς αυτού του βαθέματος, όπως ζητά το ΔΝΤ, ή αν οι δανειστές θα δείξουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση ότι θα θεσπίσει κάθε μέτρο στην ώρα του.

Αυτό που παρουσιάζεται ως διακύβευμα μιας διαπραγμάτευσης είναι σημαντικό για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, διότι θα τους δώσει κάποια περιθώρια δημαγωγίας και ψευδολογίας. Για την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους, όμως, δεν έχει καμιά σημασία. Οταν είναι καθαρό πως η πολιτική της κινεζοποίησης θα συνεχιστεί και θα βαθύνει, τι σημασία έχει αν κάποια μέτρα θα θεσπιστούν από τώρα για να εφαρμοστούν μετά το 2018 ή αν θα θεσπιστούν τότε;

Αυτή την περίοδο -περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά- έχει γίνει σαφές ότι στόχος των Μνημονίων είναι η κινεζοποίηση του ελληνικού λαού. Η οποία δεν είναι μια παροδική πολιτική, αλλά μια στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, την οποία υπηρετούν πιστά όλες οι κυβερνήσεις του. Γι' αυτό και το ερώτημα δεν είναι «Τσίπρας ή Μητσοτάκης», αλλά «υποταγή ή ξεσηκωμός ενάντια στην κινεζοποίηση;».