Μνημείο εκδικητικότητας, εμπάθειας και πολιτικής ασχετοσύνης

Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε η εισαγγελέας μόλις μπήκα στο γραφείο όπου συνεδρίαζε το Συμβούλιο της φυλακής ήταν: «Λοιπόν, κ. Κουφοντίνα, άλλαξε τίποτα από την προηγούμενη φορά;». Ετσι ακριβώς.

Καταλαβαίνετε. Ρωτούσε αν άλλαξα ιδέες, αν άλλαξα πιστεύω, αν αλλαξοπίστησα, δηλαδή. Σαν σύγχρονος ιεροεξεταστής. Και σαν παλιός στρατοδίκης συνέχισε την ανάκριση, ζητώντας να δηλώσω αλλαγή φρονήματος.

Τι για τον Μαρξ με ρώτησε, τι για τη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, τι για το πώς βλέπω την επανάσταση, για το αν έχω αναθεωρήσει το παρελθόν μου. Τέτοια νομικά...

Ενοχλήθηκε πολύ όταν της είπα για τη δικαιοσύνη των δύο μέτρων και των δύο σταθμών, τη δικαιοσύνη που αποφυλακίζει ισχυρούς του χρήματος επειδή, λέει, η φυλακή θα έκανε... κακό στην υγεία τους, την ώρα που καταδικάζει σε αργό, βασανιστικό θάνατο τον Σάββα Ξηρό.

Υστερα από μέρες, μετά το σχετικό μαγείρεμα, μου έστειλε και την απόφαση, ένα μνημείο εκδικητικότητας, εμπάθειας και πολιτικής ασχετοσύνης. Απέπνεε την ίδια εμφυλιοπολεμική αποφορά με τις προηγούμενες αποφάσεις, οι οποίες επικαλούνταν, για παράδειγμα, ότι «αναρτώ ανατρεπτικές απόψεις στο διαδίκτυο».

Αυτή τη φορά η απόφαση έγραφε ότι η αίτηση αδείας απορρίπτεται επειδή «δεν εκδήλωσα μεταστροφή και μεταμέλεια, ούτε αποκήρυξα τη δράση μου» και επειδή πιστεύω ότι η επανάσταση την οποία οραματίζομαι δεν μπορεί να γίνει ειρηνικά αλλά απαιτείται η άσκηση αντιβίας.

Δηλαδή, για να πάρω άδεια θα πρέπει να αποκηρύξω τις ιδέες μου, να εκδηλώσω μεταστροφή και να δηλώσω ότι η επανάσταση θα είναι αποκλειστικά ειρηνική. Α ναι, και προφανώς να δηλώσω ότι η δικαιοσύνη δικαίως, ορθώς και ισοτίμως αντιμετωπίζει τους ανίσχυρους όπως και τους ισχυρούς.

Αυτή η απορριπτική απόφαση είναι μια εκδικητική αντιμετώπιση πολιτικών αντιπάλων, γιατί δεν αποφαίνεται νομικά αλλά πολιτικοϊδεολογικά. Καταστρατηγεί όλες τις διατάξεις του σχετικού νόμου, καταργώντας ουσιαστικά, όσο με αφορά, το δικαίωμα της άδειας.

Γιατί, όπως είπα στην εισαγγελέα, ύστερα από 15 χρόνια στη φυλακή, είμαι πολύ μεγάλος στην ηλικία για να μεταστραφώ ιδεολογικά και πολύ μικρός για να διαπράξω τέτοια δειλή ατιμία απέναντι στην επαναστατική μνήμη.

Όμως το δικαίωμα της άδειας, επειδή δεν πρόκειται για παραχώρηση αλλά για κατάκτηση σκληρών αγώνων, και επειδή η άλλη όψη της οικονομικής καταστολής των μνημονίων είναι η περιστολή των δικαιωμάτων, δεν θα τους το χαρίσουμε.

Το δικαίωμα της άδειας αφορά όλους όσοι βρίσκονται στη φυλακή, και αυτό το δικαίωμα καταπατείται σήμερα για την πλειονότητα των κρατουμένων, παρότι αυτοί συγκεντρώνουν τις βασικές προϋποθέσεις για την άδεια.

Αυτό το δικαίωμα, όμως, για τους πολιτικούς κρατούμενους που βρίσκονται μέσα στη φυλακή της φυλακής ουσιαστικά εξαφανίζεται. Για αυτούς τους πολιτικούς κρατούμενους παραμένει το καθεστώς εξαίρεσης, εξακολουθεί ουσιαστικά να ισχύει το καθεστώς κράτησης τύπου Γ’. Αυτό το δικαίωμα-κατάκτηση μετατρέπεται σε μοχλό εκβιασμού και τους κρατά σε κατάσταση διαρκούς ομηρίας.

Για τους πολιτικούς αντιπάλους μας, ο πολιτικός κρατούμενος και οι ιδέες που εκπροσωπεί θα πρέπει να ηττηθούν, ο ίδιος θα πρέπει να ταπεινωθεί και να εξευτελιστεί, να αυτοακυρωθεί ως ακέραιος άνθρωπος και να παραδεχτεί μπροστά στους εκπροσώπους της πιο αισχρής εξουσιαστικής βίας την ηθική ανωτερότητα του καθεστώτος.

Η κυβερνώσα αριστερά, πανικόβλητη μπροστά στην ανάγκη να εφαρμόσει τον ίδιο της τον νόμο, δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πίσω από τον απρόσωπο γραφειοκρατικό μηχανισμό του υπουργείου και της φυλακής.

Ολα τα νομικά και νομικίστικα τερτίπια και προσχήματα έχουν πια εξαντληθεί, ακόμα και ο διαρκής εμπαιγμός των καθυστερήσεων (μιλάμε για καθυστέρηση σύγκλησης του Συμβουλίου επί τρεις ή και πάνω από πέντε μήνες) έχει φτάσει σε επίπεδα γελοιότητας. Και τώρα πια τελευταίο οχυρό τής έχει απομείνει ο εκβιασμός της δήλωσης μετανοίας.

Ετσι, μια αριστερή κυβέρνηση που βαρύνεται με τα μνημόνια, που βαρύνεται με τη συνέχιση της αποικιοποίησης, της κοινωνικής καταστροφής και της επερχόμενης εθνικής τραγωδίας, βαρύνεται τώρα και με την επιστροφή στον Εμφύλιο και στα έκτακτα στρατοδικεία.

Το ζήτημα δεν αφορά απλώς την προσωπική τύχη κάποιων πολιτικών κρατουμένων που τους ζητούν δήλωση μετανοίας. Στο κάτω κάτω, όσοι έβαλαν το κεφάλι στον τορβά ήξεραν τι μπορεί να συμβεί και ξέρουν ότι οφείλουν να μην αρνηθούν την ευθύνη τους απέναντι στην ιστορία, με όποιο κόστος.

Το ζήτημα αφορά ολόκληρη την αγωνιζόμενη κοινωνία, γιατί δεν πρόκειται μόνο για μια επίθεση απέναντι σε ένα δικαίωμα-κατάκτηση. Η απαίτηση για δηλώσεις μετανοίας αποτελεί επίθεση στον πυρήνα της συλλογικής μνήμης και της αγωνιστικής παράδοσης, που ξεπερνά συγκεκριμένες επιλογές και αποσκοπεί στην αντιστροφή των λαϊκών αξιών.

Γι’ αυτό χαιρετίζω και εγώ εσάς όλους που σε αυτή την επίθεση ορθώνετε ανάστημα, εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις και κάθε προοδευτικό άνθρωπο που θεωρούν ότι δεν υπάρχουν περιττά δικαιώματα.

Οσο με αφορά, επαναλαμβάνω άλλη μια φορά ότι η μόνη δήλωση που μπορώ να κάνω είναι ότι δεν υπογράφω δηλώσεις μετανοίας, ότι είμαι από εκείνους που δεν εξαργυρώνουν την όποια άδεια με τίμημα τη συνείδησή τους. Κι ότι θα συνεχίσω και αυτόν τον αγώνα με όσα μέσα διαθέτει ένας πολιτικός κρατούμενος, γιατί εμείς την επαναστατική και προσωπική αξιοπρέπεια δεν τη βάζουμε στο ζύγι.