«Κανονική χώρα» με κινεζοποίηση και αποικισμό
Τι πήγε στραβά και δεν έγινε την περασμένη Δευτέρα η «έξοδος στις
αγορές», που οι πάντες -εντός και εκτός Ελλάδας- θεωρούσαν σίγουρη,
αντλώντας πληροφόρηση από κυβερνητικά στελέχη; Δε θα πιστέψουμε, βέβαια,
τις «καουμπόικες» δηλώσεις του Τζανακόπουλου και τα non paper του
Μαξίμου, που ισχυρίζονται ότι τάχα δε θα τους υποδείξει κανένας πότε θα
βγουν στις αγορές, διότι εργάζονται με σχέδιο κτλ. κτλ. Το πιθανότερο
είναι ότι η «έξοδος» σκάλωσε στο επιτόκιο.
Να το εξηγήσουμε λίγο, για να περάσουμε σε πιο σοβαρά ζητήματα. Την προηγούμενη φορά που βγήκαν στις «αγορές» οι Σαμαροβενιζέλοι με τον Στουρνάρα, το επιτόκιο για το πενταετές ομόλογο διαμορφώθηκε σε 4,95%. Τότε, όμως, τα γερμανικά ομόλογα είχαν πολύ ψηλότερες αποδόσεις από σήμερα (η «ποσοτική χαλάρωση» της ΕΚΥ έφερε μείωση). Οπότε, αν δανείζονταν σήμερα με ένα επιτόκιο γύρω στο 4,7%, θα κατηγορούνταν ότι δανείστηκαν επί της ουσίας με τους ίδιους όρους που είχαν δανειστεί οι Σαμαροβενιζέλοι. Για να μπορέσουν να στηρίξουν την προπαγάνδα περί «επιστροφής στην κανονικότητα» πρέπει να δανειστούν μ' ένα επιτόκιο όχι πάνω από 4,25%. Και φαίνεται πως δεν υπήρξε τέτοια διάθεση από τις «αγορές».
Η συγκεκριμένη «έξοδος στις αγορές» είναι καθαρά στημένη (όπως ήταν και οι δύο των Σαμαροβενιζέλων) και γίνεται για πολιτικούς και μόνο λόγους, δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή δεν έχουν ανάγκη από δανεικά (καλύπτονται από τη δόση του ESM, που είναι με επιτόκιο 1,2%). Ολη τη δουλειά θα την κάνει η τράπεζα των Ρότσιλντ, που θα πάρει φυσικά μια «γενναία» προμήθεια, ενώ το ποσό θα είναι μικρό 2-4 δισ. ευρώ. Εχουν, λοιπόν, την άνεση να περιμένουν μπας και διαμορφωθεί καλύτερο κλίμα, μετά την αναμενόμενη αναβάθμιση των ελληνικών ομολόγων κατά μία θέση από την Standard and Poors, ενδεχομένως μετά και από μια πιο ήπια διατύπωση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους από το ΔΣ του ΔΝΤ.
Το βέβαιο είναι ότι πρέπει να «βγουν στις αγορές» κάμποσες φορές μέχρι τον Αύγουστο του 2018, που λήγει το τρίτο Μνημόνιο (το τέταρτο Μνημόνιο, ως γνωστόν, δεν περιλαμβάνει ακόμα δάνειο). Αυτό είναι συμφωνημένο και με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, που έχουν αναλάβει και δέσμευση να βοηθήσουν. Πρέπει να φτιάξουν ένα «μαξιλάρι» ρευστότητας (καμιά δεκαριά δισ. ευρώ), με ομόλογα τριετή, πενταετή, δεκαετή, που θα δημιουργούν μια «καμπύλη επιτοκίων» που θα επιτρέπει το δανεισμό μετά τη λήξη του τρέχοντος δανειακού προγράμματος. Κι αν η «καμπύλη επιτοκίων» δεν είναι εκεί που τη θέλουν (προοπτική που είναι η πιθανότερη), τότε αναγκαστικά θα καταφύγουν στο άνοιγμα μιας «προληπτικής πιστωτικής γραμμής» από τον ESM, ώστε να πειστούν οι «αγορές» ότι το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να έχει τη στήριξη της Ευρωζώνης.
Η «προληπτική πιστωτική γραμμή» θα συνοδεύεται από Μνημόνιο (αυτό προβλέπει το Καταστατικό του ESM), όμως οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν έχουν ανάγκη αυτό το ad hoc Μνημόνιο για να συνεχίσουν να ασκούν σκληρή αποικιοκρατική επιτροπεία. Ηδη έχουν υποχρεώσει την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων να υπογράψει ένα τέταρτο Μνημόνιο (χωρίς δανεικά), που περιλαμβάνει πρόσθετα μέτρα για το 2019 και το 2020 (έχουν προ-νομοθετηθεί, ως γνωστόν), «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% μέχρι και το 2022 και επιτροπεία της τρόικας για την εφαρμογή τους, ενώ -με εργαλείο την αναγκαία νέα αναδιάρθρωση του χρέους- θα διαμορφώσουν το μηχανισμό επιτροπείας για το πέμπτο Μνημόνιο, το προσχέδιο του οποίου έχει ήδη συμφωνηθεί και προβλέπει «πρωτογενή πλεονάσματα» πάνω από 2% για την περίοδο από το 2023 μέχρι το 2060. Την «προληπτική πιστωτική γραμμή» θα τη δώσουν -αν χρειαστεί- για να βοηθήσουν το ελληνικό κράτος να δανείζεται πλέον από τις «αγορές».
Είναι βέβαιο, ότι το επόμενο χρονικό διάστημα θα έχουμε τη γνωστή σκιαμαχία κυβέρνησης-αντιπολίτευσης επί των αποτελεσμάτων της «εξόδου στις αγορές». Μια γεύση έχουμε ήδη πάρει, καθώς η ΝΔ κατηγόρησε την κυβέρνηση για ασχετοσύνη, απ' αφορμή τη δήλωση Τζανακόπουλου ότι η έξοδος στις αγορές δεν προαναγγέλλεται (τη μπέρδεψε με την υποτίμηση του νομίσματος ο εκπρόσωπος της «παιδικής χαράς» του Μαξίμου). Αυτή η αντιπαράθεση, όμως, αν την πάρει κανείς τοις μετρητοίς, λειτουργεί καθαρά αποπροσανατολιστικά. Εστιάζει σε κάποιες διαχειριστικές ανθυπολεπτομέρειες και όχι στην ουσία. Ας δούμε, λοιπόν, τη μεγάλη εικόνα.
Τι σημαίνει «θα γίνουμε μια κανονική χώρα», όπως επαναλαμβάνουν συνεχώς οι συριζαίοι; Σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος, με ένα χρέος χοντρά-χοντρά 300 δισ. ευρώ, που έχει δεσμευτεί να το αποπληρώσει μέχρι τελευταίου σεντ, θα δανείζεται από τα κοράκια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, για να μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό το χρέος. Οπως γίνεται από καταβολής ελληνικού κράτους, θα παίρνει νέα δάνεια για να αποπληρώνει τα παλιά (που με τους τοκογλυφικούς τους όρους έχουν πληρωθεί πολλές φορές μέχρι τώρα και θα πληρωθούν πολλές φορές ακόμα). Η διαφορά με τις δεκαετίες που προηγήθηκαν είναι πως πλέον τα νέα δάνεια δε θα χρησιμοποιούνται για να καλύπτουν δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά αποκλειστικά για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων των προηγούμενων δανείων. Τα δημόσια οικονομικά όχι μόνο απαγορεύεται να έχουν ελλείμματα, αλλά θα πρέπει να εμφανίζουν και «πρωτογενή πλεονάσματα» μεγάλου ύψους για μια πολύ μεγάλη διάρκεια: 3,5% για την περίοδο από το 2018 μέχρι και το 2022 και 2%+ για την περίοδο από το 2023 μέχρι το 2060.
Πρόκειται γι' αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση, αποκαλούσε «ματωμένα πλεονάσματα», δεδομένου ότι βγαίνουν χάρη στη σκληρή λιτότητα και στα ξεπουλήματα κρατικής περιουσίας. Τώρα, τα ματωμένα πλεονάσματα βαφτίζονται «επιστροφή στην κανονικότητα»!
Η επιστροφή στην «κανονικότητα» σημαίνει διαιώνιση της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού και του αποικισμού της χώρας. Συντάξεις πείνας και κοινωνικές δαπάνες φιλανθρωπικού τύπου από το κράτος, εργασιακές σχέσεις πλήρως ελαστικοποιημένες και εξευτελιστικοί μισθοί, και παράλληλα φορομπηξία σαν τη σημερινή, θα χαρακτηρίζουν την «κανονική» Ελλάδα του Τσίπρα. Η κεφαλαιοκρατία πέτυχε αυτό που ήταν όνειρό της από παλιά. Μέσα σε λίγα χρόνια κατόρθωσε -εκμεταλλευόμενη την κρίση- να πάρει πίσω όλες τις κατακτήσεις της προχουντικής και της μεταχουντικής περιόδου, που κατακτήθηκαν με σκληρούς και συχνά αιματηρούς αγώνες.
Αν το ξένο κεφάλαιο επιλέξει κάποια στιγμή να κάνει και παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα, θα το κάνει επειδή θα έχει σταθεροποιηθεί ένα ασιατικού τύπου εργασιακό καθεστώς που -παράλληλα με ένα «φιλοεπενδυτικό» φορολογικό πλαίσιο- θα του επιτρέπει τη μέγιστη κερδοφορία. Παράλληλα, με το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που οι Τσιπροκαμμένοι το έχουν βαφτίσει «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας», το ξένο κεφάλαιο θα πάρει σε εξευτελιστικές τιμές «φιλέτα» κρατικής περιουσίας. Αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει, αν και είναι προσανατολισμένη κυρίως στο real estate και τον τουρισμό. Βαθμιαία θα επεκταθεί σε βασικές υποδομές (ήδη παραχωρήθηκαν στη γερμανική Fraport τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, στην Cosco ο ΟΛΠ και σε γερμανογαλλικό κονσόρτσιουμ ο ΟΛΘ) και σε βασικές παραγωγικές δομές, όπως η ΔΕΗ, που βγαίνει στο σφυρί το 2018. Τότε, θα υπάρξει μείωση της ανεργίας, όμως αυτό θα γίνει με θέσεις εργασίας «κινεζικού» τύπου. Ενδεχομένως δε να διαμορφωθούν και «ελεύθερες οικονομικές ζώνες», προκειμένου σ' αυτές να ισχύει μόνο «ο νόμος του αφεντικού».
Αυτή είναι η «κανονικότητα» που υπόσχεται ο Τσίπρας. Στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, η ελληνική εργατική τάξη δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από το να ξεσηκωθεί ενάντια σ' αυτή την «κανονικότητα», την «κανονικότητα» της κινεζοποίησης. Οσο πιο γρήγορα το κάνει τόσο πιο γρήγορα θα τους χαλάσει τα σχέδια.
Να το εξηγήσουμε λίγο, για να περάσουμε σε πιο σοβαρά ζητήματα. Την προηγούμενη φορά που βγήκαν στις «αγορές» οι Σαμαροβενιζέλοι με τον Στουρνάρα, το επιτόκιο για το πενταετές ομόλογο διαμορφώθηκε σε 4,95%. Τότε, όμως, τα γερμανικά ομόλογα είχαν πολύ ψηλότερες αποδόσεις από σήμερα (η «ποσοτική χαλάρωση» της ΕΚΥ έφερε μείωση). Οπότε, αν δανείζονταν σήμερα με ένα επιτόκιο γύρω στο 4,7%, θα κατηγορούνταν ότι δανείστηκαν επί της ουσίας με τους ίδιους όρους που είχαν δανειστεί οι Σαμαροβενιζέλοι. Για να μπορέσουν να στηρίξουν την προπαγάνδα περί «επιστροφής στην κανονικότητα» πρέπει να δανειστούν μ' ένα επιτόκιο όχι πάνω από 4,25%. Και φαίνεται πως δεν υπήρξε τέτοια διάθεση από τις «αγορές».
Η συγκεκριμένη «έξοδος στις αγορές» είναι καθαρά στημένη (όπως ήταν και οι δύο των Σαμαροβενιζέλων) και γίνεται για πολιτικούς και μόνο λόγους, δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή δεν έχουν ανάγκη από δανεικά (καλύπτονται από τη δόση του ESM, που είναι με επιτόκιο 1,2%). Ολη τη δουλειά θα την κάνει η τράπεζα των Ρότσιλντ, που θα πάρει φυσικά μια «γενναία» προμήθεια, ενώ το ποσό θα είναι μικρό 2-4 δισ. ευρώ. Εχουν, λοιπόν, την άνεση να περιμένουν μπας και διαμορφωθεί καλύτερο κλίμα, μετά την αναμενόμενη αναβάθμιση των ελληνικών ομολόγων κατά μία θέση από την Standard and Poors, ενδεχομένως μετά και από μια πιο ήπια διατύπωση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους από το ΔΣ του ΔΝΤ.
Το βέβαιο είναι ότι πρέπει να «βγουν στις αγορές» κάμποσες φορές μέχρι τον Αύγουστο του 2018, που λήγει το τρίτο Μνημόνιο (το τέταρτο Μνημόνιο, ως γνωστόν, δεν περιλαμβάνει ακόμα δάνειο). Αυτό είναι συμφωνημένο και με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, που έχουν αναλάβει και δέσμευση να βοηθήσουν. Πρέπει να φτιάξουν ένα «μαξιλάρι» ρευστότητας (καμιά δεκαριά δισ. ευρώ), με ομόλογα τριετή, πενταετή, δεκαετή, που θα δημιουργούν μια «καμπύλη επιτοκίων» που θα επιτρέπει το δανεισμό μετά τη λήξη του τρέχοντος δανειακού προγράμματος. Κι αν η «καμπύλη επιτοκίων» δεν είναι εκεί που τη θέλουν (προοπτική που είναι η πιθανότερη), τότε αναγκαστικά θα καταφύγουν στο άνοιγμα μιας «προληπτικής πιστωτικής γραμμής» από τον ESM, ώστε να πειστούν οι «αγορές» ότι το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να έχει τη στήριξη της Ευρωζώνης.
Η «προληπτική πιστωτική γραμμή» θα συνοδεύεται από Μνημόνιο (αυτό προβλέπει το Καταστατικό του ESM), όμως οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν έχουν ανάγκη αυτό το ad hoc Μνημόνιο για να συνεχίσουν να ασκούν σκληρή αποικιοκρατική επιτροπεία. Ηδη έχουν υποχρεώσει την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων να υπογράψει ένα τέταρτο Μνημόνιο (χωρίς δανεικά), που περιλαμβάνει πρόσθετα μέτρα για το 2019 και το 2020 (έχουν προ-νομοθετηθεί, ως γνωστόν), «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% μέχρι και το 2022 και επιτροπεία της τρόικας για την εφαρμογή τους, ενώ -με εργαλείο την αναγκαία νέα αναδιάρθρωση του χρέους- θα διαμορφώσουν το μηχανισμό επιτροπείας για το πέμπτο Μνημόνιο, το προσχέδιο του οποίου έχει ήδη συμφωνηθεί και προβλέπει «πρωτογενή πλεονάσματα» πάνω από 2% για την περίοδο από το 2023 μέχρι το 2060. Την «προληπτική πιστωτική γραμμή» θα τη δώσουν -αν χρειαστεί- για να βοηθήσουν το ελληνικό κράτος να δανείζεται πλέον από τις «αγορές».
Είναι βέβαιο, ότι το επόμενο χρονικό διάστημα θα έχουμε τη γνωστή σκιαμαχία κυβέρνησης-αντιπολίτευσης επί των αποτελεσμάτων της «εξόδου στις αγορές». Μια γεύση έχουμε ήδη πάρει, καθώς η ΝΔ κατηγόρησε την κυβέρνηση για ασχετοσύνη, απ' αφορμή τη δήλωση Τζανακόπουλου ότι η έξοδος στις αγορές δεν προαναγγέλλεται (τη μπέρδεψε με την υποτίμηση του νομίσματος ο εκπρόσωπος της «παιδικής χαράς» του Μαξίμου). Αυτή η αντιπαράθεση, όμως, αν την πάρει κανείς τοις μετρητοίς, λειτουργεί καθαρά αποπροσανατολιστικά. Εστιάζει σε κάποιες διαχειριστικές ανθυπολεπτομέρειες και όχι στην ουσία. Ας δούμε, λοιπόν, τη μεγάλη εικόνα.
Τι σημαίνει «θα γίνουμε μια κανονική χώρα», όπως επαναλαμβάνουν συνεχώς οι συριζαίοι; Σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος, με ένα χρέος χοντρά-χοντρά 300 δισ. ευρώ, που έχει δεσμευτεί να το αποπληρώσει μέχρι τελευταίου σεντ, θα δανείζεται από τα κοράκια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, για να μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό το χρέος. Οπως γίνεται από καταβολής ελληνικού κράτους, θα παίρνει νέα δάνεια για να αποπληρώνει τα παλιά (που με τους τοκογλυφικούς τους όρους έχουν πληρωθεί πολλές φορές μέχρι τώρα και θα πληρωθούν πολλές φορές ακόμα). Η διαφορά με τις δεκαετίες που προηγήθηκαν είναι πως πλέον τα νέα δάνεια δε θα χρησιμοποιούνται για να καλύπτουν δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά αποκλειστικά για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων των προηγούμενων δανείων. Τα δημόσια οικονομικά όχι μόνο απαγορεύεται να έχουν ελλείμματα, αλλά θα πρέπει να εμφανίζουν και «πρωτογενή πλεονάσματα» μεγάλου ύψους για μια πολύ μεγάλη διάρκεια: 3,5% για την περίοδο από το 2018 μέχρι και το 2022 και 2%+ για την περίοδο από το 2023 μέχρι το 2060.
Πρόκειται γι' αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση, αποκαλούσε «ματωμένα πλεονάσματα», δεδομένου ότι βγαίνουν χάρη στη σκληρή λιτότητα και στα ξεπουλήματα κρατικής περιουσίας. Τώρα, τα ματωμένα πλεονάσματα βαφτίζονται «επιστροφή στην κανονικότητα»!
Η επιστροφή στην «κανονικότητα» σημαίνει διαιώνιση της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού και του αποικισμού της χώρας. Συντάξεις πείνας και κοινωνικές δαπάνες φιλανθρωπικού τύπου από το κράτος, εργασιακές σχέσεις πλήρως ελαστικοποιημένες και εξευτελιστικοί μισθοί, και παράλληλα φορομπηξία σαν τη σημερινή, θα χαρακτηρίζουν την «κανονική» Ελλάδα του Τσίπρα. Η κεφαλαιοκρατία πέτυχε αυτό που ήταν όνειρό της από παλιά. Μέσα σε λίγα χρόνια κατόρθωσε -εκμεταλλευόμενη την κρίση- να πάρει πίσω όλες τις κατακτήσεις της προχουντικής και της μεταχουντικής περιόδου, που κατακτήθηκαν με σκληρούς και συχνά αιματηρούς αγώνες.
Αν το ξένο κεφάλαιο επιλέξει κάποια στιγμή να κάνει και παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα, θα το κάνει επειδή θα έχει σταθεροποιηθεί ένα ασιατικού τύπου εργασιακό καθεστώς που -παράλληλα με ένα «φιλοεπενδυτικό» φορολογικό πλαίσιο- θα του επιτρέπει τη μέγιστη κερδοφορία. Παράλληλα, με το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που οι Τσιπροκαμμένοι το έχουν βαφτίσει «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας», το ξένο κεφάλαιο θα πάρει σε εξευτελιστικές τιμές «φιλέτα» κρατικής περιουσίας. Αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει, αν και είναι προσανατολισμένη κυρίως στο real estate και τον τουρισμό. Βαθμιαία θα επεκταθεί σε βασικές υποδομές (ήδη παραχωρήθηκαν στη γερμανική Fraport τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, στην Cosco ο ΟΛΠ και σε γερμανογαλλικό κονσόρτσιουμ ο ΟΛΘ) και σε βασικές παραγωγικές δομές, όπως η ΔΕΗ, που βγαίνει στο σφυρί το 2018. Τότε, θα υπάρξει μείωση της ανεργίας, όμως αυτό θα γίνει με θέσεις εργασίας «κινεζικού» τύπου. Ενδεχομένως δε να διαμορφωθούν και «ελεύθερες οικονομικές ζώνες», προκειμένου σ' αυτές να ισχύει μόνο «ο νόμος του αφεντικού».
Αυτή είναι η «κανονικότητα» που υπόσχεται ο Τσίπρας. Στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, η ελληνική εργατική τάξη δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από το να ξεσηκωθεί ενάντια σ' αυτή την «κανονικότητα», την «κανονικότητα» της κινεζοποίησης. Οσο πιο γρήγορα το κάνει τόσο πιο γρήγορα θα τους χαλάσει τα σχέδια.
Σχόλια