Success story
μπας και καταφέρει να δώσει κάποια υλική υπόσταση στο νέο αφήγημά της (στο νέο παραμύθι δηλαδή).
Είναι ο μόνος τρόπος για ν' αλλάξουν λίγο την πολιτική ατζέντα και να προσπαθήσουν να ρετουσάρουν λίγο το διάτρητο «success story» που προπαγανδίζουν.
Και ξαφνικά, εκεί που οργιάζει το παρασκήνιο ανάμεσα στην κυβέρνηση και κάποιον τραπεζικό οίκο (Ρότσιλντ;), που θ' αναλάβει να κάνει τη δουλειά, έναντι παχυλών ανταλλαγμάτων (όπως είχε γίνει και επί Σαμαροβενιζέλων) βγαίνει ο Στουρνάρας και με συνέντευξή του στη Wall Street Journal πλήττει το κυβερνητικό σχέδιο. Σύμφωνα με τον Στουρνάρα, «η χώρα δεν χρειάζεται να επιστρέψει φέτος στις αγορές ομολόγων»! «Νομίζω πως είναι λίγο νωρίς» λέει. Θεωρώ ότι θα ήταν ακόμη καλύτερο εάν για παράδειγμα η Ελλάδα δρομολογούσε δύο ή τρεις εμβληματικές ιδιωτικοποιήσεις στο επόμενο διάστημα. Αυτό θα βοηθούσε περισσότερο για την έξοδο στις αγορές αργότερα». Δεν έμεινε, όμως, μόνο σ' αυτό αλλά προχώρησε σε ανοιχτή κινδυνολογία: «Εάν οι εταίροι της Ελλάδας δεν αποσαφηνίσουν τη θέση τους, σε ό,τι αφορά το χρέος, και αν η Ελλάδα δεν μπορέσει να αντλήσει κεφάλαια από τις αγορές με λογικά επιτόκια, τότε φοβάμαι πως θα είναι αναπόφευκτο ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης»! «Αλλά κανείς δεν το εύχεται αυτό», έσπευσε να προσθέσει, με προφανή ειρωνική διάθεση.
Καταρχάς, πρέπει να αποκλείσουμε την περίπτωση ο Στουρνάρας να κινήθηκε από ειλικρινή ανησυχία για τυχόν λάθος της κυβέρνησης. Ως υπουργός Οικονομικών των Σαμαροβενιζέλων έκανε δυο φορές το ίδιο, το 2014, με «έξοδο στις αγορές» ίδια μ' αυτή που θέλουν να δοκιμάσουν οι συριζαίοι. Είναι ο τελευταίος που «δικαιούται για να ομιλεί». Οπότε πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο Στουρνάρας ενήργησε ως μακρύ χέρι των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών (υπάλληλός τους είναι, άλλωστε) ή αν ενήργησε ως μακρύ χέρι του Μητσοτάκη που δε θέλει να δει τον ΣΥΡΙΖΑ ν' αλλάζει την ατζέντα, τώρα που τον έχει στριμώξει στα σκοινιά. Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση της διατραπεζικής σύγκρουσης. Δηλαδή, ο Στουρνάρας να ενεργεί σαν «μπροστινός» άλλων τραπεζικών οίκων που θέλουν να χαλάσουν τη δουλειά των ανταγωνιστών τους (αυτών με τους οποίους παρασκηνιακά κανονίζει την «έξοδο στις αγορές» η κυβέρνηση). Αυτές οι δουλειές έχουν πάντοτε βρόμικο παρασκήνιο. Αρκεί να θυμηθούμε το (παραλίγο) μυστικό ταξίδι του Τσίπρα στο Παρίσι, προκειμένου να συναντηθεί με στελέχη των Ρότσιλντ.
Από πλευράς ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, πάντως, μέχρι την Τετάρτη που γράφτηκε αυτό το σημείωμα, οι δηλώσεις ήταν προσεκτικές και όχι απροκάλυπτες όπως η παρέμβαση του Στουρνάρα. Ο Ρέγκλινγκ, για παράδειγμα, είπε ότι δε χρειάζεται βιασύνη για «έξοδο στις αγορές», αλλά δεν παρέλειψε να συμπληρώσει ότι αυτή πρέπει να γίνει «πολύ πριν τελειώσει το πρόγραμμα διάσωσης». Ο Ντομπρόβσκις συνέστησε «όχι βιασύνη» έμμεσα, δηλώνοντας ότι «η εκταμίευση των 8,5 δισ. ευρώ παρέχει με βεβαιότητα επαρκή χρηματοδότηση για όλες τις τρέχουσες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας» (άρα δεν υπάρχει λόγος να επιχειρηθεί τώρα «έξοδος στις αγορές». Δεν παρέλειψε να συμπληρώσει, μάλιστα, ότι η Κομισιόν βρίσκεται σε επαφή με τις ελληνικές Αρχές για τη «βέλτιστη προετοιμασία εξόδου της χώρας στις αγορές». Για τον Ντομπρόβσκις το μείζον είναι αυτό που τονίζει διαρκώς ο Σόιμπλε: «Το πρόγραμμα πρέπει να παραμείνει σε τροχιά αναφορικά με την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων. Είναι σημαντικό τώρα να μείνουμε σταθεροί στις δημοσιονομικές μας προβλέψεις που είναι 3.5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα του χρόνου και για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αυτό υπό φυσιολογικές συνθήκες θα επέτρεπε την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές».
Οι επόμενες μέρες θα δείξουν αν οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα επιτρέψουν στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να κάνουν ένα πολιτικό σόου «εξόδου στις αγορές» ή αν θα σηκώσουν την πινακίδα με το STOP. Μια δήλωση «αξιωματούχου του Μαξίμου», την Τετάρτη, που δεν περιείχε καμιά μομφή κατά του Στουρνάρα, έλεγε ότι η κυβέρνηση «ακούει όλες τις απόψεις» και «έχει σχέδιο και υπομονή, με απώτερο στόχο τη δυνατότητα σταθερής και διατηρήσιμης πρόσβασης των ελληνικών ομολόγων στις αγορές, το καλοκαίρι του 2018», έμοιαζε περισσότερο με χρησμό της Πυθίας. O,τι και να συμβεί, όμως, η ουσία είναι άλλη. Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη γκεμπελική προπαγάνδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να συσκοτίσει αυτή την ουσία, στήνοντας αποπροσανατολιστικές φιέστες. Θα τα πούμε, λοιπόν, για άλλη μια φορά.
«Εξοδος στις αγορές» σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση δανείζεται για να ξεπληρώσει τα υπέρογκα δάνεια (πάνω από 300 δισ. ευρώ), που στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους βρίσκονται στα χέρια των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Ποιος κρατάει το κλειδί; Οχι οι «αγορές» αλλά οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Οι «αγορές» θα καθορίζουν τα εκάστοτε επιτόκια δανεισμού, όμως ο όγκος των δανείων που πρέπει να ανανεωθούν θα καθορίζεται από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Γι' αυτό γίνεται τόσος ντόρος για τα περιβόητα μεσοπρόθεσμα μέτρα, δηλαδή για μια νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού κρατικού χρέους (με επιμηκύνσεις λήξεων κυρίως), ώστε το ελληνικό κράτος να μπορεί να πληρώνει τα ετήσια τοκοχρεολύσια.
Πώς θα τα αποπληρώνει; Μιλώντας «χοντρικά», οι μεν τόκοι θα πληρώνονται από τα «πρωτογενή πλεονάσματα», το δε κεφάλαιο στο μεγαλύτερο βαθμό θα αποπληρώνεται με νέα δάνεια, τα οποία φυσικά θα δίνονται με τοκογλυφικούς όρους, όπως και στο παρελθόν άλλωστε. Ετσι, και το χρέος θα παραμένει σε εφιαλτικά επίπεδα (μικρή θα είναι η μείωσή του) και η δυνατότητα αποπληρωμής του θα καθορίζεται από αποφάσεις των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Μέσω αυτών των αποφάσεων, που θα συνοδεύονται από σκληρούς μνημονιακούς όρους, οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θα παίρνουν πίσω τα λεφτά που έβαλαν και θα εξασφαλίζουν τον αποικιοκρατικό έλεγχό τους επί του ελληνικού καπιταλισμού, ενώ η αστική τάξη που κάνει επενδύσεις (οποιουδήποτε τύπου) στον ελληνικό καπιταλισμό θα έχει εξασφαλισμένη την κινεζοποίηση του ελληνικού λαού, που της εξασφαλίζει τη μέγιστη κερδοφορία, με μεροκάματα και συντάξεις πείνας, με φορομπηξία και κοινωνικές δαπάνες επιπέδου φιλανθρωπίας και μόνο.
Σχόλια