ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ Πολυκύμαντη διαδρομή αγώνων και θυσιών ενός αδούλωτου λαού, για γη και ελευθερία
Η Παλαιστίνη στην ιστορική της εξέλιξη, ιδιαίτερα μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, είναι μόνιμο πεδίο αναφοράς για την αριστερά και η "Ιντιφάντα" (εξέγερση) αποτελεί κοινό τόπο για τα κινήματα που έχουν στο στόχαστρό τους τον ιμπεριαλισμό και εμπνέονται από τους αγώνες των λαών. Οι άρχουσες τάξεις των αραβικών κρατών ποτέ δεν έκρυψαν την αντιπαλότητα ή και το ταξικό μίσος τους για την Παλαιστίνη· πολύ θα ήθελαν να την εξαφανίσουν απ' τον χάρτη, ενώ ο Σιωνισμός του Ισραήλ, όσο κι αν φαντάζει πανίσχυρος, σκοντάφτει πάνω στον ηρωισμό των άοπλων Παλαιστινίων και ταυτόχρονα αναγκάζεται να δείχνει την ωμή βία του, τη γενοκτονία, τον εποικισμό, τις ματωμένες αλλαγές των συνόρων, απέναντι σ' έναν λαό που αγωνίζεται με όρους "Δαυίδ-Γολιάθ" απέναντι σ' ένα πάνοπλο κράτος, το οποίο αντιγράφει όλες τις μεθόδους των ναζιστών· δηλαδή εκείνων από τους οποίους γνώρισε τις διώξεις, τα κρεματόρια και το ολοκαύτωμα. Το μέτρο της διεθνούς αλληλεγγύης σήμερα ακούει στ' όνομα Παλαιστίνη, η θρυλική σφεντόνα συγκινεί τις νεολαιίστικες μάζες και η Ιντιφάντα ακούγεται σ' όλες τις διαδηλώσεις ενάντια στον Ιμπεριαλισμό.
Μπορεί η υποχώρηση της αριστεράς και του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος να έδωσε χώρο στις διάφορες "τζιχάντ", όμως οι αντιθέσεις στη Μ.Ανατολή παραμένουν ισχυρές και η Παλαιστίνη είναι το σταθερό μετερίζι και το μέτρο των αγώνων στην περιοχή. Οι Παλαιστίνιοι -όπως και οι Εβραίοι- βρίσκονται στη λωρίδα της γης που περικλείεται από τη Μεσόγειο, το Σουέζ και τη Μεσοποταμία εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στο έδαφος της Παλαιστίνης, που αποτελεί τη θαλάσσια είσοδο της Ευρώπης στη Μ.Ανατολή και την Ασία (παλιός δρόμος του μεταξιού -σημερινή είσοδος για τα πετρέλαια, πέρασαν οι Αιγύπτιοι, ο Μέγας Αλέξανδρος, οι Ρωμαίοι, οι Άραβες και οι Οθωμανοί. Οι μουσουλμάνοι κυβερνήτες βρέθηκαν στην Παλαιστίνη για 15 περίπου αιώνες. Το 1516, οι Οθωμανοί κατακτούν την Παλαιστίνη ως τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη διάρκειά του, οι Άγγλοι προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τον αραβικό πληθυσμό, της υπόσχονται την ανεξαρτησία, την αντίστασή τους ενάντια στους Τούρκους που βρίσκονται -καλυμμένα- στο πλευρό των Γερμανών. Λίγο νωρίτερα, το 1886, ο Τεοντόρ Χερτσλ ιδρύει στην Αυστρία το σιωνιστικό κίνημα το οποίο θέτει ως στόχο "την ίδρυση του εβραϊκού κράτους στα εδάφη της Παλαιστίνης". Οι Εβραίοι είχαν εκδιωχθεί από την περιοχή από την εποχή των Ρωμαίων και διασκορπίστηκαν για 2000 χρόνια στην Ευρώπη. Αυτοί που βρέθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη ονομάστηκαν "ασκεναζίμ" και οι της Δυτικής "σεφαρντίμ".
Οι Εβραίοι ασχολήθηκαν αρχικά με το εμπόριο, αργότερα και με τις τράπεζες, διατήρησαν τις πολιτισμικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητές τους, με δική τους γλώσσα και μια μονοθεϊστική θρησκεία, διακρίθηκαν από τον 16ο αιώνα ως τον 20ο στις τέχνες και στα γράμματα, διατηρώντας τον περίκλειστο χαρακτήρα των κοινωνιών τους. Στο τέλος του 19ου αιώνα, ο πληθυσμός της Παλαιστίνης αποτελείται κατά 98% από Άραβες μουσουλμάνους. Αμέσως μετά την ίδρυση του σιωνιστικού κινήματος αρχίζουν παλαιστινιακές διαμαρτυρίες μ' επικεφαλής τον ιμάμη Μοχάμεντ Ταχέρ Χουσεϊνί. Οι σιωνιστές δε μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. Το 1899 ιδρύουν στο Λονδίνο την τράπεζα Jewish Colonial Trust που λειτουργεί -ως σήμερα- ως χρηματοδότης του εβραϊκού κράτους, το 1901 το Εθνικό Εβραϊκό Ταμείο και το 1920 το Ταμείο Ανοικοδόμησης που ασχολείται με υποδομές. Από την Παλαιστινιακή πλευρά, η αστική τάξη ιδρύει την Αλ Καρμάλ και τη Φαλαστίν, δυο εθνικιστικές εφημερίδες. Το 1917 (μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) είναι σημείο τομής. Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, λόρδος Μπάλφουρ, υπόσχεται στους Εβραίους εθνική γη στην Παλαιστίνη. Πρόκειται για την "Διακήρυξη Μπάλφουρ" που θεωρείται απαρχή των δεινών για τον παλαιστινιακό λαό. Η μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη αυξάνει απότομα τον πληθυσμό τους από 50.000 σε 300.000 ως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1921 ξεσπάει μια ισχυρή εξέγερση των Παλαιστινίων ενάντια στη βρετανική αποικιοκρατία και τον σιωνισμό με 100 νεκρούς.
Αργότερα, το 1929, όταν οι Εβραίοι προσπαθούν να καταλάβουν τις περιοχές γύρω από το τζαμί Άλ Ακσα ξεσπάει γενική εξέγερση με 249 νεκρούς. Το 1936, οι Άραβες επαναστατούν πάλι ενάντια στις βρετανικές δυνάμεις και η Αγγλία καταστέλλει βίαια την εξέγερση. Οι Άγγλοι προτείνουν ένα σχέδιο διαμελισμού της Παλαιστίνης, μ' έναν εβραϊκό, έναν αραβικό κι έναν βρετανικό τομέα, το οποίο απορρίπτεται απ' τους Άραβες. Η εξέγερση έχει ως αποτέλεσμα: 15.000 νεκρούς και τραυματίες, τη δημιουργία αραβικών κομμάτων (της Ανεξαρτησίας, για την άμυνα της Παλαιστίνης, το Κόμμα των Παλαιστινίων Αράβων, ενώ οι σιωνιστές Εβραίοι ιδρύουν αντι-αντάρτικες ομάδες και για πρώτη φορά εμφανίζονται στις περιοχές τους τα "κιμπούτς" (περιφραγμένα αγροκτήματα με στρατιωτική φύλαξη). Ο πόλεμος της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης αποτυχαίνει και η αντίσταση κάνει βήματα προς τα πίσω. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει με τη συντριβή του φασισμού και την αποδυνάμωση της βρετανικής κυριαρχίας. Οι Εβραίοι -λόγω του ολοκαυτώματος- συγκεντρώνουν τη συμπάθεια της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Οι Βρετανοί, που αδυνατούν να συγκρατήσουν το εκρηκτικό κλίμα στην περιοχή, προσφεύγουν στη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ προτείνοντας δύο κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό (Νοέμβρης 1947). Ήδη οι Εβραίοι έχουν μεταφέρει σημαντικά κεφάλαια στην περιοχή ενώ συνεχίζεται -κυρίως από τη δυτική Ευρώπη- το κύμα μετανάστευσης στα εβραϊκά εδάφη, οξύνοντας τη διαμάχη ανάμεσα στους δυο πληθυσμούς. Αυτή την εποχή οι Εβραίοι αποτελούν το 30% των κατοίκων και κατέχουν το 7% των εδαφών, ενώ η συμφωνία διαμοιρασμού τούς παραχωρεί το 60%! Η Βρετανία αποσύρει τα στρατεύματά της και αμέσως οι εβραϊκές οργανώσεις καταλαμβάνουν εδάφη, εκδιώκουν Άραβες και ανακοινώνουν τη δημιουργία εβραϊκού κράτους. Στις 14 Μάη 1948, η προσωρινή εβραϊκή κυβέρνηση με τον Μπεν Γκουριόν, εκδιώκει 750.000 Άραβες από τα εδάφη τους. Μετά τις μάχες που έγιναν ακολούθησε ανακωχή (7-1-1949), μ' εξαίρεση τις συγκρούσεις στα σύνορα Συρίας, Λιβάνου, Αιγύπτου. Η κυβέρνηση του Ισραήλ, εφαρμόζοντας τη λογική του μαζικού εποικισμού, καλεί τους Εβραίους όλου του κόσμου "να επιστρέψουν στο Ισραήλ", έκκληση που φέρνει αποτελέσματα. Πρώτον, εμφανίζονται δυναμικά οι ΗΠΑ στο πλευρό του μόνιμου, πλέον, συμμάχου τους, του Ισραήλ (και της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας) και δεύτερον εδραιώνεται μια "εθνική αυτοπεποίθηση" στα αραβικά κράτη. Έτσι, το 1956 η κυβέρνηση Νάσερ στην Αίγυπτο θα διώξει τους Αγγλογάλλους από τη διώρυγα του Σουέζ και θ 'αρχίσει ν' αναπτύσσεται ραγδαία ο "Παναραβισμός", δηλαδή η πολιτική ενότητα του αραβικού κόσμου, ο οποίος εκτείνεται από τη Μέση Ανατολή ως τις δυτικές ακτές της Αφρικής (Αλγερία, Μαρόκο). Ωστόσο, το Παλαιστινιακό ζήτημα αξιοποιείται σε όφελος των αστικών τάξεων στα αραβικά κράτη και όχι υπέρ των Παλαιστινίων που βιώνουν τις διώξεις των Ισραηλινών. Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι εκδιώκονται από τις εστίες τους και βρίσκονται πρόσφυγες -κυρίως- στην Ιορδανία, Συρία, Λίβανο και Αίγυπτο.
Το 1964 δημιουργείται το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο, το οποίο ιδρύει την Οργάνωση Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PLO). Μέσα στην PLO βρίσκονται διάφορες οργανώσεις στις οποίες κυριαρχεί η Αλ Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ, αλλά και το Λαϊκό Μέτωπο (αριστερής κατεύθυνσης), το Δημοκρατικό Μέτωπο και συνολικά στην Παλαιστίνη δημιουργούνται 14 οργανώσεις και κόμματα. Το 1967, λίγους μήνες μετά τη "δική μας" δικτατορία, αρχίζει ο λεγόμενος πόλεμος των έξι ημερών όπου το Ισραήλ νικά στρατιωτικά τη Συρία, Αίγυπτο και Ιορδανία και κατοχυρώνεται ως εμφαντική συμμαχική δύναμη των ιμπεριαλιστών στην περιοχή.
Μέσα σε λίγες ώρες τα ισραηλινά στρατεύματα είχαν καταλάβει τα υψώματα του Γκολάν (Συρία), τη δυτική Ιορδανία, τη Γάζα και το αιγυπτιακό έδαφος στ' ανατολικά της διώρυγας του Σουέζ, καταστρέφοντας την αιγυπτιακή αεροπορία. Μέχρι το 1970, στα εδάφη του Ισραήλ η αναλογία Εβραίων κι Αράβων είχε γίνει από ένα προς δέκα, ένα προς τρία, ως αποτέλεσμα της εκδίωξης των Παλαιστινίων και των μαζικών εποικισμών των Εβραίων. Το 1969, οι ΗΠΑ προωθούν το λεγόμενο σχέδιο Ρόμπερτς, που επιτείνει την ολοκληρωτική εισβολή σιωνιστικών λύσεων. Ένα τμήμα της Παλαιστινιακής αντίστασης, που γίνεται έμβλημα στον αραβικό κόσμο, καταφεύγει στην τρομοκρατία. Έτσι, το 1973 έχουμε τον λεγόμενο Μαύρο Σεπτέμβρη, όπου Παλαιστίνιοι ματοκυλούν τους Ολυμπιακούς αγώνες στη Γερμανία. Ταυτόχρονα, στην Ιορδανία ο βασιλιάς Χουσεΐν τσακίζει την παλαιστινιακή αντίσταση, η οποία αναζητά καταφύγιο στον γειτονικό Λίβανο. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση ως νόμιμος εκπρόσωπος του παλαιστινιακού λαού. Στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (Οκτώβρης 1973) η Αίγυπτος ανακαταλαμβάνει τη Χερσόνησο του Σινά και οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν ακόμα πιο δραστήρια με τον Χ.Κίσινγκερ στην περιοχή. Το 1976 οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ εξεγείρονται ενάντια στις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις που προωθεί η κυβέρνηση και λίγο αργότερα (1978) οι ΗΠΑ προσπαθούν να προωθήσουν μια συμφωνία (Καμπ Ντέιβιντ) ανάμεσα σε Ισραήλ και Αίγυπτο με την PLO να μην προσκαλείται. Οι διαπραγματεύσεις οδηγούνται σε αποτυχία. Το 1982 το Ισραήλ εισβάλλει στον Λίβανο σε συμμαχία με τους «Χριστιανούς δεξιούς Φαλαγγίτες». Οι καταυλισμοί των προσφύγων βομβαρδίζονται, χιλιάδες άμαχοι σκοτώνονται, οι Παλαιστίνιοι εκδιώκονται σε άλλες αραβικές χώρες. Είναι η περίοδος όπου τα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα γίνονται σύμβολα αντίστασης ενάντια στη σιωνιστική βία και τους φασίστες φαλαγγίτες του Λιβάνου. Ο κόσμος συγκλονίζεται από τους τυφλούς βομβαρδισμούς και στα ερείπια των καταυλισμών γεννιέται η ιδέα της Ιντιφάντα (αντίσταση). Στις 9 Δεκέμβρη 1987 ξεσπά η πρώτη Ιντιφάντα στις αραβικές περιοχές του Ισραήλ. Η σιωνιστική κυβέρνηση αποφασίζει να διαπραγματευτεί με τον Γιασέρ Αραφάτ και την PLO. Οι διαπραγματεύσεις αρχίζουν το 1991 και λήγουν το 1993 με τη συνθήκη του Όσλο (Νορβηγία), η οποία υπόσχεται κάποια μορφή αυτονομίας στα κατεχόμενα. Έχει βέβαια προηγηθεί ο πόλεμος των ΗΠΑ στον Κόλπο (Μ.Ανατολή) από τον Τζ.Μπους, που προκαλεί μεγαλύτερη επιδείνωση των παλαιστινιακών θέσεων οι οποίες έχουν αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Το 1995 ακολουθεί δεύτερη συμφωνία στο Όσλο. Η παλαιστινιακή αρχή δεν μπορεί να ασκήσει καμιά εξουσία στα εδάφη, στους δρόμους, το νερό, το ρεύμα. Πρόκειται για μια επέκταση της κυριαρχίας του Ισραήλ που εδραιώνεται ως προέκταση των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Ο Γ.Αραφάτ κυριολεκτικά «ξεδοντιάζεται» και στις επόμενες διασκέψεις (Φυτεία Γουάι-Νέο Καμπ Ντέιβιντ) και σταδιακά ξεθωριάζει η αρχική του φιγούρα στις παλαιστινιακές μάζες, μέσα κι έξω από το Ισραήλ. Όλο και περισσότερο, όσο πλησιάζουμε στο τέλος του 20ου αιώνα, το κίνημα του παναραβισμού που είχε εθνικά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά αντικαθίσταται από τα -λιγότερο πολιτικά- κινήματα του μουσουλμανισμού. Συντηρητικές απόψεις παίρνουν τη θέση προοδευτικών ρευμάτων στον αραβικό κόσμο. Η θέση της γυναίκας υποβαθμίζεται, η αριστερά υποχωρεί, τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα αντικαθίστανται από τη Τζιχάντ (Ιερός πόλεμος). Τα τυφλά χτυπήματα παίρνουν τη θέση της πολιτικής. Τα παραπάνω δίνουν λαβή σε ορισμένους δυτικούς δημοσιολόγους να μιλούν και να γράφουν για πόλεμο πολιτισμών, αντιπαραβάλλοντας την αναπτυγμένη δύση στην καθυστερημένη ανατολή. Στην πραγματικότητα έχουμε την κάλυψη του πολιτικού κενού που αφήνει η υποχώρηση της αριστεράς και των επαναστατικών ιδεών από «καθυστερημένες» θρησκευτικές και πολιτισμικές δοξασίες με τίμημα το «σπάσιμο» της διεθνούς αλληλεγγύης στον αραβικό κόσμο από ευρύτερες μάζες. Στις 13-9-1993 ο Γ.Αραφάτ και ο Γ.Ραμπίν (Ισραήλ) συνυπογράφουν στην Ουάσινγκτον συμφωνία για την αυτονομία των παλαιστινιακών εδαφών. Η Λιβύη, το Ιράν, η Συρία και το Ιράκ απορρίπτουν τη συμφωνία, ενώ την επέκριναν όλες σχεδόν οι αραβικές κυβερνήσεις. Ωστόσο, η καταπίεση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ συνεχίζεται. Την 1-7-1994 ο Γ.Αραφάτ αποβιβάζεται ύστερα από 27 χρόνια στη Γάζα. Στους Παλαιστινιακούς πληθυσμούς δυναμώνουν οι οργανώσεις Χαμάς και Ισλαμική Τζιχάντ που απορρίπτουν τις συμφωνίες με το Ισραήλ. Τον Ιούνιο 1995, ο Γ.Αραφάτ και ο Σιμόν Πέρες κατέληξαν σε συμφωνία για αυτονομία της Δυτικής Όχθης, χωρίς όμως να ξεκαθαρίζεται το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, το ζήτημα των εποικισμών, η επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων, κ.α, ενώ το Ισραήλ πιέζει τον Γ.Αραφάτ και την PLO να καταδικάσει ανοιχτά «τις επιθέσεις αυτοκτονίας και την τρομοκρατία». Λίγο αργότερα, (Οκτώβρης 1995), ο Γιτζάκ Ράμπιν δολοφονείται από έναν φασίστα Ισραηλινό και ο Σιμόν Πέρες δηλώνει πως θα συνεχίσει το έργο του προκατόχου του.
Στις 13-11-1995 η Παλαιστινιακή αρχή ανέλαβε τον έλεγχο ορισμένων πόλεων στη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ απελευθέρωσε ορισμένους πολιτικούς κρατούμενους, από τις χιλιάδες που κρατάει στις φυλακές. Στις 20-01-1996, στις εκλογές στα κατεχόμενα η Αλ Φατάχ κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών στο Παλαιστινιακό κοινοβούλιο και ο Γ.Αραφάτ επανεκλέγεται. Τον Μάιο 1996, ο ηγέτης του ακροδεξιού ισραηλινού κόμματος Λικούντ κερδίζει τις εκλογές, με πρόγραμμα για επέκταση των εβραϊκών οικισμών, αρνούμενος να παραδώσει την ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψώματα του Γκολάν στους Παλαιστίνιους. Ο Β.Νετανιάχου, σύμμαχος του Α.Τσίπρα, εκφράζει μια υπερσυντηρητική, εθνικιστική και σιωνιστική γραμμή αντιπαράθεσης με τον Παλαιστινιακό λαό. Έτσι λίγο αργότερα, αρχίζει ν’ ανοίγει μια υπόγεια σήραγγα κάτω από το τέμενος Αλ Ακσά προκαλώντας νέα εξέγερση των Παλαιστινίων. Σ’ όλη τη θητεία του φάνηκε καθαρά πως υπέσκαπτε κι αυτή την αναιμική συμφωνία του Όσλο και εξωθούσε τον Γ.Αραφάτ να υποχωρήσει δεξιότερα από τις διαρκείς «Βάρκιζες» που ο τελευταίος είχε υπογράψει. Στις αρχές του 21ου αιώνα, πενήντα χρόνια ύστερα από την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους, οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται κατά 60% στη στενή λωρίδα της Γάζας κατά 10% στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και το υπόλοιπο 30% εγκατεσπαρμένο στο Ισραήλ, χωρίς σύνδεση μεταξύ τους και μ’ απίστευτους ελέγχους παντού. Ένας Παλαιστίνιος μαχητής παρομοίασε τους παλαιστινιακούς οικισμούς σαν τις «βούλες της λεοπάρδαλης». Στο 64% της Δυτικής Όχθης οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα ελέγχου, στο 27% της Δυτικής Όχθης οι Παλαιστίνιοι μπορούν να κινούνται μόνο με συνοδεία. Στη Λωρίδα της Γάζας ζουν 2 εκ. Παλαιστίνιοι αποκλεισμένοι «από στεριά και θάλασσα». Πρόκειται για το μεγαλύτερο γκέτο του σύγχρονου κόσμου, πραγματική ντροπή για κάθε ελεύθερο άνθρωπο. Στην πραγματικότητα το Ισραήλ κατέχει το 95% της Παλαιστίνης (εδάφη Ισραήλ, Γάζα, Δυτική Όχθη του Ιορδάνη), ενώ οι Ισραηλινοί Παλαιστίνιοι υφίστανται παντοειδείς ταπεινώσεις. Οι τελευταίοι για να πάνε για δουλειά στην Δυτική Ιερουσαλήμ (Ισραηλινή) διανύουν μια απόσταση 500μ σε 3 ώρες! Η δεύτερη Ιντιφάντα (2000) ήταν γεγονός μιας προαναγγελθείσας εξέγερσης. Στις 11-7-2000, με τη μεσολάβηση του Μπιλ Κλίντον έγινε συνάντηση ανάμεσα στον Γ.Αραφάτ και τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Εχούντ Μπάρακ. Τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου ο Αριέλ Σαρόν πραγματοποιεί προβοκατόρικη επίσκεψη στο τέμενος Αλ Ακσά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ προκαλώντας την αρχή μιας αιματηρής εξέγερσης (β΄ Ιντιφάντα). Τον Φλεβάρη του 2001, ο Αρ.Σαρόν εκλέγεται πρωθυπουργός με συνθήματα για κατάργηση της συνθήκης του Όσλο και γενικευμένη ασφάλεια σ’ όλο το Ισραήλ, δηλαδή για ακόμα μεγαλύτερη αστυνόμευση των Παλαιστινίων. Ένα χρόνο αργότερα, την Άνοιξη του 2002, τα ισραηλινά στρατεύματα συλλαμβάνουν χιλιάδες Παλαιστίνιους, αποκλείουν τον Αραφάτ στο αρχηγείο του, αποκλείουν όλες τις παλαιστινιακές κοινότητες και αφοπλίζουν τις παλαιστινιακές αρχές κατηγορώντας τες για τρομοκράτες.
Ταυτόχρονα καταστρέφουν μεγάλες ποσότητες όπλων. Αυτό ήταν κι ο συμβολικός θάνατος της συνθήκης του Όσλο. Το 2004 πεθαίνει ο Γ.Αραφάτ και τον διαδέχεται στην ηγεσία της PLO ο δεξιότερος Μαχμούτ Αμπάς. Στις εκλογές του 2005, η ισλαμιστική οργάνωση Χαμάς βγαίνει ενισχυμένη αποσπώντας πάνω από 50% των ψήφων, ενώ το Ισραήλ απαντάει με απαγόρευση των όπλων σ’ όσες περιοχές μπορεί να ελέγξει. Ένα χρόνο αργότερα, το Ισραήλ αποκλείει τη Γάζα και ξεσηκώνεται ένα παγκόσμιο κίνημα υπεράσπισης των Παλαιστινίων και πολλαπλές προσπάθειες άρσης του αποκλεισμού. Στους κόλπους των Παλαιστινίων η διαμάχη ανάμεσα στην ιστορική Φατάχ και την ανερχόμενη Χαμάς καταλήγει σε εκεχειρία το 2009 και σε προσπάθεια συνεννόησης μπροστά στις πιέσεις του Ισραήλ. Η εκλογή του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και η «πολεμική» απόφαση να μεταφέρει την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, καθώς και οι προσπάθειες του Ισραήλ ν’ αποδείξει ότι αποτελεί τον χωροφύλακα των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, άνοιξαν νέο κύκλο αίματος στην πολύπαθη Παλαιστίνη. Όπως και να χει το ζήτημα, η Παλαιστίνη αποτελεί το προκεχωρημένο απόσπασμα όλου του αραβικού κόσμου απέναντι στο Ισραήλ και τον ιμπεριαλισμό. Είναι αρνητικό γεγονός ότι αντί να ηγεμονεύσουν στον αραβικό κόσμο εθνικοαπελευθερωτικές, ανεξαρτησιακές και αριστερές δυνάμεις, διαγκωνίζονται οι αστικές τάξεις, βασικά της Τουρκίας και του Ιράν, καθώς και κινήματα που έχουν κύρια θρησκευτικό χαρακτήρα. Η σύγκρουση του αραβικού κόσμου και της Παλαιστίνης με τον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του, δεν αφορά το είδος του θεού, αλλά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Για να παραφράσουμε έναν παλιό στίχο: «Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Παλαιστίνη βρίσκεται».
Ο αποκλεισμός της Γάζας, η ανέγερση του τείχους μήκους 700 χλμ. που αποτελεί μνημείο του σιωνιστικού φασισμού, η καταστολή και ο έλεγχος των Παλαιστινίων ακόμα και για ζητήματα εργασίας, η κατοχή του Γκολάν αποτελούν εμφανή μέσα της ολοκληρωτικής καταπίεσης των Παλαιστινίων.
Από την άλλη πλευρά οι διαμάχες στη Φατάχ και η ενδυνάμωση της Χαμάς στη Γάζα και της Χεζμπολάχ στον Λίβανο αποδυναμώνουν το Παλαιστινιακό κίνημα από έναν φερέγγυο, απελευθερωτικό φορέα. Ακριβώς η μετατόπιση της αντίστασης σε «θεοκρατικές» θέσεις αποστερεί το Παλαιστινιακό κίνημα από την εδραίωση ενός ισχυρού διεθνιστικού κινήματος που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Η ανοιχτή δήλωση του Γ. Αραφάτ στο πλευρό του Σ. Χουσεΐν στον πόλεμο του Κόλπου –αν και σωστή- έδωσε τη λαβή στις διεφθαρμένες αραβικές κυβερνήσεις και στο δυτικό κόσμο να προχωρήσουν σε περαιτέρω απομόνωση του Παλαιστινιακού κινήματος. Η κυβέρνηση της Συρίας αποδείχνεται ότι περισσότερο κοιτάει το εσωτερικό της και λιγότερο την Παλαιστίνη.
Ένα συνεπές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα οφείλει «για λόγους αρχής» να σταθεί στο πλευρό του αγωνιζόμενου Παλαιστινιακού λαού που σαν τον Δαβίδ αγωνίζεται απέναντι σε έναν πάνοπλο Γολιάθ.
Σχόλια