Ιλαροτραγωδία εκλογομαγειρικής

Η κοινοβουλευτική διαδικασία για την ψήφιση του «Κλεισθένη-1» ξεκίνησε με Κατσίκη, συνεχίστηκε με Πάνο Καμμένο και ολοκληρώνεται με μακιαβελικού τύπου εκλογομαγειρική. Σε όλες τις φάσεις της, πάντως, παραμένει μια ιλαροτραγωδία, μια όπερα μπούφα με φάλτσους τραγουδιστές. Πέρα από τα κωμικά της στοιχεία, όμως, οφείλει κανείς να δει τον αποκρουστικό χαρακτήρα των διαχειριστών της αστικής πολιτικής, που μετέρχονται όλων των μέσων για να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή κομματικά τους συμφέροντα, αντιμετωπίζοντας το λαό σαν όχλο, σαν μια άλογη μάζα που άγεται και φέρεται ανάλογα με τα τερτίπια των αστικών κομμάτων και την αποτελεσματικότητα των παγίδων εξαπάτησης που αυτά στήνουν.
Ο Κατσίκης ήταν ο πρώτος που «έδωσε είδηση», δηλώνοντας αντίθετος και με τις διατάξεις για την καθιέρωση της απλής αναλογικής στις τοπικές εκλογές και με την τροπολογία για την κατάτμηση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών. Στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής δεν είπε τι θα κάνει στο τέλος, όμως εκτός Βουλής δήλωσε ότι ναι μεν θα ψηφίσει υπέρ επί της αρχής του νομοσχεδίου, όμως θα καταψηφίσει τα συγκεκριμένα άρθρα, καθώς διαφωνεί κάθετα. Οπως αντιλαμβάνεστε, σε περίπτωση ονομαστικής ψηφοφορίας, η συγκυβέρνηση θα έμενε με 151 ψήφους, τις οποίες -ειρήσθω εν παρόδω- εξασφαλίζει χάρη στην τιτάνια παρουσία της Θοδώρας της Μεγαλοοικονόμου.

Η σκυτάλη πέρασε στον πρόεδρο του Κατσίκη, Πάνο, ο οποίος βρήκε ευκαιρία… νομιμοποίησής του από τον Πατούλη. Εκεί που ο Κούλης και η παρέα του δεν του μιλάνε, αυτός βρήκε την ευκαιρία να συναντηθεί με τον Πατούλη και να εκφράσει παρουσία του τις ενστάσεις του για την κατάργηση του ορίου του 3% για την εκλογή συμβούλων από ένα δημοτικό ή περιφερειακό συνδυασμό. Οπως είπε, θα επιδιώξει να γίνει αποδεκτό από τον αρμόδιο υπουργό το πλαφόν του 3%. Ο οποίος υπουργός είχε ξεκαθαρίσει ότι αυτό δεν αλλάζει, γιατί είναι απόφαση συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, επικυρωμένη από πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος. Ομως ο πρόεδρος Πάνος είχε κάνει την «εμφανισάρα» του: και τον Κούλη «πίκαρε» με τη συνάντηση με Πατούλη, και στον Σκουρλέτη «την έσπασε». Γιατί στον Σκουρλέτη; Γιατί ο Σκουρλέτης είναι από τους συριζαίους που εδώ και καιρό δε χάνουν ευκαιρία να τον «κράζουν» δημόσια.

Το επόμενο θέμα ήταν το σπάσιμο, όχι όλων των μεγάλων περιφερειών, αλλά δύο απ' αυτές, της Β' Αθήνας και της Αττικής, που θα μπορούσε να ισχύσει από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, αν υπερψηφιστεί με 200 ψήφους. Ο Περισσός τάχθηκε κατά, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι υπέρ, επομένως χωρίς τη ΝΔ δε μαζεύονται 200 ψήφοι. Η ΝΔ τάχθηκε υπέρ, αλλά συνέδεσε το θέμα με την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Κάποια στιγμή άφησε να εννοηθεί ότι δεν επιμένει στο «πακέτο» και ότι θα υπερψηφίσει το σπάσιμο, αλλά στο κλείσιμο των εργασιών της αρμόδιας Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, ο Βορίδης επανήλθε στην αρχική θέση, αφήνοντας ανοιχτό το θέμα και δηλώνοντας ότι η θέση της ΝΔ θα ξεκαθαριστεί στην Ολομέλεια, από τον πρόεδρό της. Την Πέμπτη το πρωί έγινε σύσκεψη του Μητσοτάκη με τους «γαλάζιους» βουλευτές των δύο περιφερειών και όπως διέρρευσε η ΝΔ, τους είπε ότι το κόμμα θα υπερψηφίσει την τροπολογία για την κατάτμηση, χωρίς να επιμείνει στο «πακέτο» με την ψήφο των κατοίκων εξωτερικού, γιατί η κατάτμηση αποτελεί και προσωπική πρόταση του προέδρου της ΝΔ πολύ πριν έρθει στη Βουλή ο «Κλεισθένης». Ετσι, οι δύο περιφέρειες θα σπάσουν από τις επόμενες κιόλας εκλογές.

Ολ' αυτά, όμως, ξεχάστηκαν, όταν τις νυχτερινές ώρες της Τρίτης, δεκαέξι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (της προεδρικής «τάσης») κατέθεσαν τροπολογία, σύμφωνα με την οποία οι τοπικές εκλογές από τον Οκτώβρη του 2019, που τις τοποθετούσε το νομοσχέδιο Σκουρλέτη, μεταφέρονται τον Μάη του 2019, μαζί με τις ευρωεκλογές. Είχε και μπόλικο σουρεαλισμό η «βουλευτική» τροπολογία. Στην πρώτη, τη νυχτερινή βερσιόν, τοποθετούσαν τον πρώτο γύρο των τοπικών εκλογών μια βδομάδα πριν από τις ευρωεκλογές, οι οποίες θα συνέπιπταν με το δεύτερο γύρο των τοπικών. Το άλλο πρωί κατέθεσαν… τροπολογία της τροπολογίας: ο πρώτος γύρος των τοπικών μαζί με τις ευρωεκλογές και ο δεύτερος γύρος μετά!

Ο Σκουρλέτης, που εδώ και ένα εξάμηνο γυρίζει ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες και επιχειρηματολογεί επί του πόσο σημαντικό είναι οι τοπικές εκλογές να μη συμπέσουν με τις ευρωεκλογές, ώστε να μη θολώσει ο αυτόνομος χαρακτήρας τους και μπλα, μπλα, μπλα, ο Σκουρλέτης που ακόμα και στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή επιστράτευε όση ρητορική διαθέτει για να πείσει ότι οι τοπικές εκλογές πρέπει να γίνουν ανεξάρτητα από τις ευρωεκλογές, για λόγους αναβάθμισης του κύρους τους, έκανε δεκτή τη «βουλευτική» τροπολογία, με τη φράση-ξεφτίλα: «Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο αλλά γίνεται πράξη»!

Η εντολή δόθηκε από το Μαξίμου και ο Σκουρλέτης δέχτηκε το «φτύσιμο» με τη συνήθη αταραξία και χοντροπετσιά των αστών πολιτικών (το ότι τον πήρε στο ψιλό ακόμα και ο Πατούλης ουδόλως τον απασχόλησε). Και βέβαια, αυτά που ακούστηκαν, ότι δήθεν ήθελαν να προλάβουν να μην τους κάνει ο Πατούλης προσφυγή στο ΣτΕ για αντισυνταγματικότητα (επειδή, αν οι εκλογές πήγαιναν Οκτώβρη η θητεία των σημερινών αιρετών θα έπιανε τα πέντε χρόνια) είναι «πρόφαση εν αμαρτίαις». Ας τους έκανε προσφυγή κι ας έπαιρνε την ευθύνη το ΣτΕ. Στην πράξη το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο, ενώ αυτοί θα απέφευγαν την ξεφτίλα.

Μια ματιά στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας Τσίπρα (και όχι βουλευτικής τροπολογίας) αρκεί για να καταλάβουμε ότι πρόκειται για μια στυγνή απόφαση πολιτικού καιροσκοπισμού, για την οποία δεν μπόρεσαν να βρουν μια δικαιολογία που να στέκει κάπως και αναγκάστηκαν να γράψουν: «Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος των προτεινόμενων αλλαγών και την ανάγκη αρμονικής υιοθέτησής τους και ομαλής μετάβασης στο προτεινόμενο σύγχρονο, δημοκρατικότερο και αναλογικότερο εκλογικό σύστημα για την ανάδειξη των δημοτικών και περιφερειακών αρχών, καθώς και το γεγονός ότι η τρέχουσα θητεία των δημοτικών και περιφερειακών αρχών είναι εκτενής και ανέρχεται στα πέντε (5) έτη, με την παρούσα τροπολογία προτείνεται, κατ’  εξαίρεση και για την πρώτη εφαρμογή του σχεδίου νόμου, οι αμέσως επόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές να διεξαχθούν ταυτόχρονα με την εκλογή των αντιπροσώπων της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του έτους 2019».

Οπως ήταν αναμενόμενο, αμέσως μετά απ' αυτή τη μεθόδευση των συριζαίων, βγήκε το συμπέρασμα: «πάμε για τετραπλές κάλπες τον Μάη του 2019». Λογικό είναι το συμπέρασμα, αλλά καθόλου επιφυλάξεις; Δηλαδή, ο Τσίπρας τους λέει από τώρα πότε θα κάνει βουλευτικές εκλογές, στερώντας από το κόμμα του το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού; Γιατί να μην πάει σε βουλευτικές εκλογές το ερχόμενο φθινόπωρο και να χρησιμοποιήσει την τριπλή κάλπη του Μάη για να «σώσει» την παρτίδα στις ευρωεκλογές για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ;

Εμείς κρατάμε επιφυλάξεις για τον ακριβή εκλογικό σχεδιασμό των Τσιπραίων. Βλέπουμε πολλά σημάδια που δείχνουν προετοιμασία για εκλογικό αιφνιδιασμό τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, με φρέσκια την «έξοδο από τα Μνημόνια». Στα εκλογομαγειρεία του Μαξίμου σίγουρα μελετούν τις λεγόμενες κυλιόμενες δημοσκοπήσεις (που είναι «ορίτζιναλ» και όχι «μαϊμούδες», σαν αυτές που δημοσιεύονται για να παραμυθιάζουν τον κόσμο και να φτάχνουν κλίμα), βάζουν κάτω τα δεδομένα και θα πάρουν τις αποφάσεις τους με κριτήριο το ιδιαίτερο κομματικό συμφέρον του ΣΥΡΙΖΑ και τίποτ' άλλο. Δε νομίζουμε, πάντως, ότι οι βουλευτικές εκλογές μπορούν να πάνε μόνες τους τον Σεπτέμβρη του 2019. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ «φάει κρυάδα» στις ευρωεκλογές τον Μάη, θα τον πάρει η μπάλα και δε θα μπορεί με τίποτα να γυρίσει το παιχνίδι. 'Η θα κάνει πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβρη (μια χαρά εκλογική εποχή για τα κυβερνώντα κόμματα) ή θα τις κάνει τον Μάη, με τετραπλή κάλπη.

Σε κάθε περίπτωση, με ή χωρίς βουλευτικές εκλογές τον Μάη, οι Τσιπραίοι «κούμπωσαν» ευρωεκλογές και τοπικές (δημοτικές και περιφερειακές) υλοποιώντας ένα μακιαβελικό σχέδιο. Δεν είναι μόνο ούτε τόσο οι τρεις κάλπες που -θεωρητικά- μπορεί να διασώσουν κάποιες ψήφους. Το… θεώρημα λέει ότι ο ψηφοφόρος εκτονώνεται κατά του κυβερνώντος κόμματος στη μια κάλπη και όταν φτάσει στην άλλη έχει… ξεθυμώσει, όμως αυτό είναι μόνο ένα θεώρημα. Αλλωστε, μόνο με ευρωεκλογές και τοπικές, το πιθανότερο είναι ο ψηφοφόρος να εκτονωθεί κατά του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωκάλπη, γιατί στη δημοτική ή περιφερειακή κάλπη ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι κι αλλιώς δε διαθέτει ισχυρά «χαρτιά». Ας πούμε ότι η θεωρία εκτόνωση-ξεθύμωμα ισχύει για την Αττική (αν και αμφιβάλλουμε αν οι Τσιπραίοι δίνουν πια δεκάρα για τη Δούρου), τι θα γίνει όμως στην Κρήτη, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίζει τον πασόκο Αρναουτάκη, ή στη Δυτική Ελλάδα, όπου μάλλον θα στηρίξει τον πασόκο Κατσιφάρα, ή στη Θεσσαλονίκη, όπου θα στηρίξει τον ποταμοπασόκο Μπουτάρη; Εκεί οι ψηφοφόροι θα έχουν μόνο μία κάλπη εκτόνωσης, αυτή των ευρωεκλογών.

Περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στην αποδιοργάνωση του εκλογικού μηχανισμού της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ. Γιατί αυτά τα δύο κόμματα διαθέτουν ευρύτατους μηχανισμούς σε δημοτικό και περιφερειακό επίπεδο, τους οποίους χρησιμοποιούν και στις εκλογές πανελλαδικού χαρακτήρα (εθνικές και ευρωεκλογές). Οταν ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος ή περιφερειάρχης θα πρέπει να τρέξει για την επανεκλογή ή την εκλογή του, θα τραβήξει τον τοπικό μηχανισμό του κόμματος σ' αυτή τη δουλειά, αφήνοντας τις άλλες εκλογές στην τύχη τους. Θα τρέξουν για την πάρτη τους και όχι για το κόμμα. Ειδικά αν πρόκειται για ευρωεκλογές, στις οποίες δεν υπάρχουν ούτε τοπικοί βουλευτές για να τραβήξουν (για το δικό τους όφελος) το μηχανισμό σε παράλληλη δουλειά. Και βέβαια, θα υπάρχουν και τριβές ανάμεσα στα κεντρικά του κόμματος και στις τοπικές οργανώσεις για το πού πρέπει να πέσει το κέντρο βάρους της προεκλογικής δουλειάς.

Υπάρχει και μια ακόμα παράμετρος, που μπορεί να λειτουργήσει (σχετικά πάντα) υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Οι τοπικές διαμάχες στελεχών των άλλων κομμάτων για το χρίσμα του δημάρχου ή του περιφερειάρχη, που δημιουργούν το φαινόμενο των λεγόμενων «ανταρτών», το οποίο και σε πρακτικό επίπεδο και σε επίπεδο «επικοινωνιακής εικόνας» αδυνατίζει αυτά τα κόμματα.

Με τον ίδιο μακιαβελικό τρόπο χειρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ την απλή αναλογική στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Δεκάρα τσακιστή δε δίνει για την απλή αναλογική από άποψη αρχής. Και σε ό,τι αφορά τις βουλευτικές εκλογές, αρνήθηκε να ψηφίσει την απλή αναλογική όταν ήταν σίγουρος ότι θα βγει πρώτο κόμμα. Το μπόνους των 50 εδρών ήταν «μεγάλη υπόθεση» που βάρυνε επί των «αρχών» στη ζυγαριά. Οταν η βεβαιότητα της πρώτης θέσης χάθηκε, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε την απλή αναλογική. Οπως την είχε θυμηθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1988-89, με το νόμο Κουτσόγιωργα, που δεν άφησε τον Μητσοτάκη να πάρει πλειοψηφία παρά μόνο μετά από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Και τι κυβέρνηση! Με 46,89% πήρε μόνο 150 έδρες και χρειάστηκε να πάρει μεταγραφή τον πατέρα του σημερινού Κατσίκη από τη ΔΗΑΝΑ του Κ. Στεφανόπουλου για να αποκτήσει μια οριακή πλειοψηφία 151 εδρών.

Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκτησε δύναμη ούτε τις μέρες της ακμής του, επομένως δεν ελπίζει ότι μπορεί ν' αποκτήσει τώρα. Ποιο είναι το σχέδιό του; Μέσω της απλής αναλογικής να αποκτήσουν υπόσταση και οι δικοί του μειοψηφικοί συνδυασμοί. Να τους έχουν ανάγκη οι δημαρχαίοι και περιφερειάρχες προκειμένου να περνούν τη μια ή την άλλη απόφαση. Να μπορούν και αυτοί να στήσουν το δικό τους «πελατειακό» μηχανισμό, πουλώντας εκδούλευση στον ένα και τον άλλο τοπικό καπιταλιστή (ή και όχι καπιταλιστή) με μια λογική διαπραγμάτευσης με την πλειοψηφία (που όμως δεν είναι απόλυτη πλειοψηφία): «σας δίνουμε αυτό, μας δίνετε εκείνο». Την ίδια λογική υπηρετεί και η νεοεισαγόμενη ρύθμιση για δυνατότητα του δημάρχου να διορίζει αντιδημάρχους και από άλλες παρατάξεις. Μια αντιδημαρχία (που σημαίνει «πολλά») μπορεί πλέον να «αγοραστεί» με αντίτιμο την προσθήκη μερικών δημοτικών συμβούλων στην πρώτη παράταξη, ώστε ο δήμαρχος να έχει πλειοψηφία.

Στα καφενεία το περιγράφουν εξαιρετικά απλά αυτό το αλισβερίσι: μέχρι τώρα, τα λαμόγια τα έτρωγαν μόνα τους. Εργολαβίες, προμήθειες, ρουσφέτια κτλ. Χωρίς πλειοψηφία στα δημοτικά συμβούλια, θ' αναγκαστούν να δίνουν κάτι και σε άλλα λαμόγια. Αν νομίζετε ότι αυτή η προσέγγιση είναι… λαϊκισμός, μπορείτε να πιστέψετε αυτά που λέει ο Σκουρλέτης περί αναβάθμισης της δημοκρατικής λειτουργίας ή αυτά που λένε ο Πατούλης, οι νεοδημοκράτες και οι πασόκοι περί πλήγματος στην κυβερνησιμότητα που θα βυθίσει την αυτοδιοίκηση στο χάος!