Οι ανθρώπινες ζωές γίνονται στάχτη από την πολιτική που αδιαφορεί για τις λαϊκές ανάγκες
Μια πολύνεκρη τραγωδία άφησαν πίσω τους οι πυρκαγιές που τύλιξαν
δασικές και αγροτικές εκτάσεις και κατέκαψαν κατοικημένες περιοχές στην
Ανατολική και Δυτική Αττική και σε άλλα σημεία της χώρας. Δεκάδες
άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, ανάμεσα τους και ολόκληρες οικογένειες.
Πολλαπλάσιος είναι ο αριθμός των τραυματιών. Ανυπολόγιστες οι
καταστροφές σε υποδομές, σε κατοικίες και σε άλλα περιουσιακά στοιχεία.
8 μόλις μήνες μετά την καταστροφή στην Μάνδρα από τις πλημμύρες, με τους δεκάδες νεκρούς, ξαναζούμε μια νέα μεγαλύτερη καταστροφή με αυξημένα θύματα και ζημιές σε μέρη δίπλα στην Αθήνα, όπου, υποτίθεται, τα μέσα πρόληψης και αντιμετώπισης καταστροφών είναι περισσότερα και με ταχύτερη δυνατότητα συγκέντρωσης και επέμβασης ενώ θα περίμενε, κανείς, οι υποδομές να είναι καλύτερες.
Η επανάληψη τέτοιων τραγωδιών, ασφαλώς, δεν γίνεται από τα «ασυνήθιστα φαινόμενα», όπως συνηθίζουν χρόνια να λένε, αμέσως, μετά την κάθε μεγάλη καταστροφή οι εκάστοτε κυβερνώντες, για να αποσείσουν τις ευθύνες της πολιτικής τους.
Δεν μπορεί γι’ αυτές τις τραγωδίες να σταθούν ούτε δικαιολογίες περί «ακραίων καιρικών φαινομένων» που πρόβαλε η κυβέρνηση μετά τις πλημμύρες στη Μάνδρα ούτε νεόκοπες δικαιολογίες ότι οι πυρκαγιές που ξέσπασαν ήταν «ασύμμετρο φαινόμενο»(!), που έσπευσε να προβάλει ο Αλ.Τσίπρας την ώρα που οι φλόγες έπαιρναν ζωές και περιουσίες .
Για μια ακόμα φορά βγήκε στην επιφάνεια η απουσία αποτελεσματικής πολιτικής πρόληψης και προστασίας του λαού από φυσικούς κινδύνους (αντιπλημμυρικά, πυροπροστασία, δασοπροστασία κλπ), η έλλειψη των αναγκαίων πόρων και μέτρων, του απαραίτητου εξοπλισμού και του επαρκούς δυναμικού, που πρέπει να κινητοποιείται σε τέτοιες περιπτώσεις. Όπως, επίσης, και οι συνέπειες μιας πολιτικής αδιαφορίας για την δόμηση των συνθηκών ζωής και κατοικίας των ανθρώπων (άναρχη οικοδόμηση κλπ).
Βγήκε στην επιφάνεια, ότι παρά τις κυβερνητικές δημαγωγίες, στην κυβερνητική πολιτική προτεραιότητα δεν έχουν οι ανάγκες του λαού.
Η θλίψη και η οργή που γεννά η νέα πολύνεκρη καταστροφή από τις πυρκαγιές οφείλει να μετασχηματιστεί σε λαϊκή απαίτηση προς την κυβέρνηση, το κράτος και τις τοπικές αρχές, από τη μια, για την παροχή της βοήθειας που χρειάζονται οι άνθρωποι που έχασαν δικούς τους, που έχουν μείνει χωρίς σπίτι ή που έπαθαν ζημιές στο σπίτι τους, που έχουν πάθει καταστροφή σε περιουσιακά στοιχεία τους. Απο την άλλη, για την άμεση αποκατάσταση ζημιών σε υποδομές και την λήψη όλων των μέτρων που δεν θα επιτρέψουν την επανάληψη ανάλογων τραγωδιών για την ανθρώπινη ζωή.
8 μόλις μήνες μετά την καταστροφή στην Μάνδρα από τις πλημμύρες, με τους δεκάδες νεκρούς, ξαναζούμε μια νέα μεγαλύτερη καταστροφή με αυξημένα θύματα και ζημιές σε μέρη δίπλα στην Αθήνα, όπου, υποτίθεται, τα μέσα πρόληψης και αντιμετώπισης καταστροφών είναι περισσότερα και με ταχύτερη δυνατότητα συγκέντρωσης και επέμβασης ενώ θα περίμενε, κανείς, οι υποδομές να είναι καλύτερες.
Η επανάληψη τέτοιων τραγωδιών, ασφαλώς, δεν γίνεται από τα «ασυνήθιστα φαινόμενα», όπως συνηθίζουν χρόνια να λένε, αμέσως, μετά την κάθε μεγάλη καταστροφή οι εκάστοτε κυβερνώντες, για να αποσείσουν τις ευθύνες της πολιτικής τους.
Δεν μπορεί γι’ αυτές τις τραγωδίες να σταθούν ούτε δικαιολογίες περί «ακραίων καιρικών φαινομένων» που πρόβαλε η κυβέρνηση μετά τις πλημμύρες στη Μάνδρα ούτε νεόκοπες δικαιολογίες ότι οι πυρκαγιές που ξέσπασαν ήταν «ασύμμετρο φαινόμενο»(!), που έσπευσε να προβάλει ο Αλ.Τσίπρας την ώρα που οι φλόγες έπαιρναν ζωές και περιουσίες .
Για μια ακόμα φορά βγήκε στην επιφάνεια η απουσία αποτελεσματικής πολιτικής πρόληψης και προστασίας του λαού από φυσικούς κινδύνους (αντιπλημμυρικά, πυροπροστασία, δασοπροστασία κλπ), η έλλειψη των αναγκαίων πόρων και μέτρων, του απαραίτητου εξοπλισμού και του επαρκούς δυναμικού, που πρέπει να κινητοποιείται σε τέτοιες περιπτώσεις. Όπως, επίσης, και οι συνέπειες μιας πολιτικής αδιαφορίας για την δόμηση των συνθηκών ζωής και κατοικίας των ανθρώπων (άναρχη οικοδόμηση κλπ).
Βγήκε στην επιφάνεια, ότι παρά τις κυβερνητικές δημαγωγίες, στην κυβερνητική πολιτική προτεραιότητα δεν έχουν οι ανάγκες του λαού.
Η θλίψη και η οργή που γεννά η νέα πολύνεκρη καταστροφή από τις πυρκαγιές οφείλει να μετασχηματιστεί σε λαϊκή απαίτηση προς την κυβέρνηση, το κράτος και τις τοπικές αρχές, από τη μια, για την παροχή της βοήθειας που χρειάζονται οι άνθρωποι που έχασαν δικούς τους, που έχουν μείνει χωρίς σπίτι ή που έπαθαν ζημιές στο σπίτι τους, που έχουν πάθει καταστροφή σε περιουσιακά στοιχεία τους. Απο την άλλη, για την άμεση αποκατάσταση ζημιών σε υποδομές και την λήψη όλων των μέτρων που δεν θα επιτρέψουν την επανάληψη ανάλογων τραγωδιών για την ανθρώπινη ζωή.
Σχόλια