Όλοι «είμαστε με την Κοινή Δράση» μα για να φτάσουμε μακριά χρειάζεται να βρούμε τα βήματά μας

Αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς τις προτάσεις και δηλώσεις των διάφορων πλευρών, θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι όλοι, πλέον, «είμαστε με την Κοινή Δράση».

Το ΚΚΕ «είναι» με την Κοινή Δράση. Υπό τον όρο «φυσικά» αυτή να εκδηλώνεται αποκλειστικά και περιχαρακωμένα μέσω του ΠΑΜΕ και των άλλων σχημάτων που ελέγχονται από το ΚΚΕ και προωθούν τη γραμμή του.

Η ΛΑΕ «είναι παγίως, αμεταθέτως και διαχρονικά με την Κοινή Δράση», μόνο που αυτή θα πρέπει να εντάσσεται και να υπηρετεί την κατεύθυνση της «εναλλακτικής πολιτικής λύσης» και του μεταβατικού της προγράμματος.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «είναι με την Κοινή Δράση», η οποία, ωστόσο, έχει νόημα γι’ αυτήν μόνο αν εντάσσεται στην τροχιά του «ενιαίου αντικαπιταλιστικού» της προγράμματος.

Κάποιες δυνάμεις του χώρου «είναι» με την Κοινή Δράση των …άλλων, ενώ κάποιες άλλες, έχοντας μια ιδιόμορφα «εκλεκτική» αντίληψη για την Κοινή Δράση, είναι κι αυτές «υπέρ» αλλά κατά κανόνα από …απόσταση ασφαλείας.

Οι διάφορες τάσεις της αναρχοαυτονομίας είναι με την Κοινή Δράση όσων προσχωρούν στις απόψεις και την λογική τους.

Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκφράζεται στο ζήτημα αυτό μέσω της νεολαίας του, «είναι με την Κοινή Δράση». Αρκεί αυτή να μην αντιπαρατίθεται, αλλά να στηρίζει τη «μάχη» που δίνει η «κυβέρνηση της Αριστεράς» με τους «θεσμούς»
.
Όσο για την «Πλεύση Ελευθερίας» δεν τίθεται θέμα, μια και η Ζωή αποτελεί Κοινή Δράση από μόνη της (ενδεχομένως να επιτρέψει προσχωρήσεις).

«Διαβασμένοι» και «αδιάβαστοι»


Η ηγεσία του ΚΚΕ αποφεύγει την εμπλοκή της σε ευρύτερες κινηματικές διαδικασίες, όχι τόσο λόγω σεχταρισμού, όπως κριτικάρεται από ορισμένους, αλλά για δύο κυρίως λόγους.

Πρώτο,γιατί φέρνουν σε επαφή τα μέλη και τους οπαδούς της με τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος, τις ιδέες και τους προβληματισμούς που το διατρέχουν και από τις οποίες κινδυνεύουν να «μολυνθούν».
Δεύτερο, γιατί η ανάπτυξη κοινής δράσης ευρύτερων δυνάμεων μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές αναμετρήσεις με τις δυνάμεις του συστήματος. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, είναι το τελευταίο που θα ‘θελε η ηγεσία του ΚΚΕ. Αυτή της η επιλογή είναι και το κυριότερο από τα «μηνύματά» της στο σύστημα, καθώς σταθερά φροντίζει να καταδείχνει ότι το ΚΚΕ ήταν και παραμένει «σοβαρό» και «υπεύθυνο» κόμμα. Ακριβώς επειδή το ΚΚΕ ήταν και παραμένει ένα ρεφορμιστικό κόμμα σε «αναμονή ρόλου».

Ας περάσουμε,όμως, στη ΛΑΕ. 
Σ’ αυτούς που «εξαπατήθηκαν» από τον …Τσίπρα. Επίλεκτα στελέχη του θιάσου και με καθοριστικό ρόλο στην επιχείρηση παγίδευσης του λαού, στην αυταπάτη της «Αριστερής κυβέρνησης».
Θρασύτατα, πλέον, και χωρίς στοιχειώδη συναίσθηση των ευθυνών τους εμφανίζονται ως η «λύση».
Σχεδιάζουν «Μέτωπα» χωρίς ούτε και οι ίδιοι να τα πιστεύουν.
Αυτό που «πιστεύουν» και αυτό που τους απασχολεί είναι η πολιτική τους επιβίωση. Το πλασάρισμά τους στο πολιτικό προσκήνιο. Η διεκδίκηση ενός κάποιου ρόλου.

 Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εμφανίζει η περίπτωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ακόμη απόπειρα διαμόρφωσης όρων και σε αναφορά με το πολυπόθητο 3% και τα «ευεργετήματά» του. Ότι αυτό που επιδιώκεται να διαμορφωθεί είναι το εφαλτήριο που -ευελπιστούν- ότι θα εκτινάξει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη «μεγάλη σκηνή».

ΜεΡΑ25 το κόμμα των Ευρωπαϊστών Στη περίπτωση του κόμματος του Γιάννη Βαρουφάκη, η διάρκεια του κόμματος ΜεΡΑ25 ή DiΕΜ 25 στην Ευρώπη από τους ιδρυτές του έχει προσδιοριστεί ως το 2025, μιας και ο στόχος τους είναι να σωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση για την οποία εκτίμησαν το 2015 ότι  λόγω των εσωτερικών αντιθέσεων δεν έχει ζωή πάνω από 10 χρόνια. Ξεκάθαρα, λοιπόν το ΜεΡΑ 25 υποστηρίζει το θεσμό της ΕΕ και παλεύει πανευρωπαϊκά μέσω του DiEM 25 να τον πάρει από τα χέρια των Ντράγκι, Σουλτς, Σοιμπλε οι οποίοι εκφράζουν τα συμφέροντα του πλούσιου Βορά και των ολιγαρχών του Νότου και να την κάνει να λειτουργεί ισότιμα και δίκαια μεταξύ όλων των κρατών που την απαρτίζουν.

«Πλεύση Ελευθερίας»

Είναι, βέβαια, και η Ζωή. Η οποία, ωστόσο, στο μόνο που κατά το μάλλον θα μπορούσε να συναινέσει θα ‘ταν να τους δεχτεί «υπό τη σκέπη της». Ειδάλλως θα πλεύσει μόνη της προς τη Βουλή. Δεν αποκλείεται και να τα καταφέρει. Εδώ τα κατάφερε ο Λεβέντης. Γιατί όχι και η λεβέντισσα.

ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Ένα κόμμα που έχει τέτοια προϋπηρεσία στην υπηρέτηση του συστήματος και επί δεκαετίες «γειωμένο» με οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας, είναι ζήτημα πόσο μπορεί να αντέξει με ποσοστά που το οδηγούν σε ένα και μοναδικό δύσκολο δίλημμα: Τίνος δεκανίκι θα είναι…

Ο αγώνας, η αντίσταση και η διεκδίκηση πρέπει να μπούνε στην καθημερινότητα το επόμενο διάστημα και το κάθε μικρό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση θα δώσει δύναμη, κουράγιο και θάρρος για το επόμενο, το πιο μεγάλο. Μέσα σε αυτή η διαδικασία και κατά πόσο την εξυπηρετούν ή όχι θα κριθούν και θα ξεκαθαριστούν οι απόψεις των συλλογικοτήτων, των οργανώσεων και των κομμάτων.