Οι δυνάμεις με αναφορά στην Αριστερά στα χρόνια των μνημονίων - Το αντιαριστερό ρεύμα της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ

Παραμονές της έναρξης της εποχής των μνημονίων, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε στα χαμηλά εκλογικά μεγέθη που κινούνταν στα χρόνια της δεκαετίας του 2000, έχοντας πάρει στις βουλευτικές εκλογές του 2009 4,6%.

Αν και από τη γένεσή του ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα φιλο-ΕΕ κόμμα, συμβιβαστικό στην κυρίαρχη αστική πολιτική, όταν η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προώθησαν τα μνημόνια στην Ελλάδα, ενδύθηκε προσωρινά και παραπλανητικά, όπως αποδείχτηκε, τον αντιμνημονιακό μανδύα προβάλλοντας ένα «πρόγραμμα προοδευτικής διεξόδου από την κρίση», που θα υλοποιούσε -όπως διακήρυσσε- μια «προοδευτική κυβέρνηση», παραμένοντας στην ΕΕ.

Πάνω σε αυτήν την απάτη, που στη συνέχεια συμπύκνωσε στο σύνθημα για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε, εκμεταλλευόμενος και την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική κρίση, να υφαρπάξει τη λαϊκή ψήφο, για μια πολιτική που οδηγούσε σε αυτό που, τελικά, οδήγησε. Το Μάιο του 2012 το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε στο 16,79% και αμέσως μετά, στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 στο 26,89%, που τον έκανε αξιωματική αντιπολίτευση. Τον Ιανουάριο του 2015 θα φτάσει στο μέγιστο εκλογικό ποσοστό του (35,46%), δεν θα διστάσει να φτιάξει κυβέρνηση συνεργασίας με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ, να πετάξει στον κάλαθο των σκουπιδιών το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος τον Ιούλη του 2015 και, τελικά, να αναδειχθεί σε γνήσιο μνημονιακό κόμμα, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, με την αλματώδη αύξηση των εκλογικών ποσοστών του, δεν είναι εκλογική πορεία αριστερού κόμματος αλλά ενός ψευτοαριστερού κόμματος, συμβιβασμένου από την ίδρυση του με την κυρίαρχη αστική πολιτική και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, το οποίο μέσα στη πολιτική κρίση διακυβέρνησης που έφεραν τα μνημόνια και η χρεοκοπία της χώρας, χρησιμοποιήθηκε και σπρώχθηκε στην εξουσία από το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα, σαν μεγάλη εφεδρεία του και στήριγμά του, όπως έγινε και το 1989-90, όταν ο ΣΥΝ ξελάσπωνε την τότε κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος συμμετέχοντας σε κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Είναι η πορεία κόμματος που στήριξε την εκλογική άνοδό του στην εξαπάτηση του αριστερού και δημοκρατικού κόσμου και στην παροχή εγγυήσεων προς τα μεν επιτελεία της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης ότι θα μπει στην υπηρεσία της πολιτικής της και προς τα δε ιμπεριαλιστικά επιτελεία ότι «δεν αμφισβητεί το ανήκομεν εις την Δύσιν», όπως το δήλωσε ρητά ο Αλ. Τσίπρας, πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση. Εμφανίζει κάποιες αναλογίες με εκείνη που ακολούθησε και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 80, με το οποίο, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συγγένεια πολιτικής και πάντα ήθελε «προγραμματική σύγκλιση» μαζί του, και με τη συγκυρία των μνημονίων άδραξε την ευκαιρία της καθίζησης του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει το σοσιαλδημοκρατικό κενό που αυτό άφησε.

Το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ έφερε μαζί με την άνοδό του στην κυβερνητική εξουσία και την πλήρη απογύμνωση της αντιαριστερής ουσίας της πολιτικής του.