Ηθική και ηθικολογία

Χτυπιέται ο Παπαδημούλης πως οι μπίζνες που έκανε στο real estate είναι απολύτως νόμιμες. Δεν του είπε κανείς το αντίθετο. Γι' αυτό και θα έπρεπε να θυμάται ότι ο προηγούμενος που επικαλέστηκε το νόμιμο της επιχειρηματικής δραστηριότητάς του ήταν ο Βουλγαράκης. Ο οποίος -μολονότι ήταν ένας ταλαντούχος δεξιός πολιτικός- έκτοτε εξαφανίστηκε από την αστική πολιτική και δεν μπόρεσε να επανακάμψει.

Ναι, αλλά ο Βουλγαράκης είχε φτιάξει οffshore, δεν αγόραζε διαμερίσματα στην ευρύτερη περιοχή της Κυψέλης, θα πει ο Παπαδημούλης. Η ηθικολογία, που αποτελεί συστατικό στοιχείο της αστικής πολιτικής, δεν κάνει τέτοιες διακρίσεις. Οποιος αστός πολιτικός πέσει στις μυλόπετρές της αλέθεται.

Εδώ που τα λέμε, φρόντισε και ο ίδιος ο Παπαδημούλης να γίνει εύκολος μεζές για τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ (του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο ίδιος προσωπικά είναι από τους πιο δεξιούς στο χώρο του και δε θα είχαν κανένα λόγο να τον στοχοποιήσουν). Πρώτα είπε ότι αγόρασε τα διαμερίσματα για τα παιδιά του. Μετά το 'ριξε στην πλάκα, λέγοντας πως άκουσε τους ρατσιστές που έλεγαν «όποιος θέλει τους πρόσφυγες να τους πάρει σπίτι του». Και συνέχισε ν' αγοράζει διαμερίσματα στην ίδια περιοχή, ποντάροντας στις εξευτελιστικές τιμές τους και στο καλό εισόδημα που εξασφαλίζουν, εξαιτίας της ζήτησης για τα προγράμματα στέγασης προσφύγων. Τον «έφαγε» η βουλιμία του για κέρδος. 

Τα έκανε δε ακόμα χειρότερα, όταν δήλωσε πως τα κέρδη που θα βγάζει από τα διαμερίσματα που νοικιάζει στο πλαίσιο προγραμμάτων στέγασης προσφύγων θα τα μοιράζει σε φιλανθρωπίες. Ετσι πιάστηκε ακόμα πιο καλά στο δόκανο της ηθικολογίας. Γιατί θυμήθηκε τη φιλανθρωπία κατόπιν εορτής, όταν είχε στριμωχτεί  πολιτικά, όταν τον είχε αδειάσει ακόμα και ο Τσίπρας, δηλώνοντας ότι «φροντίζουμε, πάντα και με επιμονή, η εικόνα του καθενός από μας, είτε αφορά σε οικονομικά ζητήματα (…) να είναι μια εικόνα καθαρότητας, διαφάνειας και αφοσίωσης στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας».

Ο Παπαδημούλης πρέπει να θεωρείται τελειωμένος. Εδώ δεν τον στηρίζουν ούτε οι συν-φραξιονιστές του Δούρου, Μπαλάφας και σία. Ολοι ξέρουν, άλλωστε, πώς ο ίδιος παράτησε τον Κουβέλη και τους άλλους «ανανεωτικούς» και συντάχθηκε με τους Τσιπραίους, διαβλέποντας ότι στον ΣΥΡΙΖΑ θα είχε καλύτερο μέλλον σε σχέση με τη ΔΗΜΑΡ (μια όντως επιτυχημένη επιχειρηματική κίνησή του). 

Πρέπει να σημειωθεί ακόμα ότι ο Παπαδημούλης βολεύει τον Τσίπρα και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Οσο αυτός συγκεντρώνει πάνω του τα βέλη της αντίπαλης ηθικολογίας τόσο ξεχνιούνται οι βόλτες του Τσίπρα με τα κότερα, τα νταλαβέρια του Παππά με κάτι Πετσίτηδες και κάτι κύπριους ντίλερ των offshore.

Γιατί, όμως, αποδεικνύεται τόσο αποτελεσματική η ηθικολογία ως στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης των αστικών κομμάτων; Γιατί δομείται με στοιχεία που εντυπωσιάζουν, δανεισμένα από καθεστηκυίες αντιλήψεις, σε πλήρη απόσπαση από την ουσία της αστικής πολιτικής, η οποία είναι εξ ορισμού ανήθικη, δεδομένου ότι διαχειρίζεται ένα καταπιεστικό κράτος, με στόχο να στηρίζει τη διαιώνιση του καπιταλισμού, δηλαδή της νόμιμης κλοπής των προϊόντων της ανθρώπινης εργασίας.

Βολεύει να διαπομπεύονται κατά καιρούς κάποιοι Βουλγαράκηδες και κάποιοι Παπαδημούληδες, ώστε να εξαγνίζεται η αστική πολιτική ως σύνολο. Οι εκμεταλλευτικές κοινωνίες, με όργανά τους τα ιερατεία, έχουν να επιδείξουν μια μακραίωνη ιστορία διαπομπεύσεων και εξαγνισμών. Οι ιστορικές περίοδοι αλλάζουν μόνο τη μορφή, όχι την ουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξε το ιδεολόγημα του «ηθικού πλεονεκτήματος», καπηλευόμενος την ιστορία της επαναστατικής Αριστεράς. Ο Παπαδημούλης κουρελιάζει αυτό το ιδεολόγημα, γι' αυτό και υπάρχει πλήρης απροθυμία επίσημης στήριξής του. Θέλουν να χρεωθεί ο ίδιος τη ζημιά και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα.