«Μην ταράζεσαι, ρε μ@λ@κ@»…
Στην ταινία του Γαβρά σε «σενάριο» Μπαρουφάκη ο Παππάς σκιαγραφείται σαν ένας νευρικός και ευέξαπτος τύπος που πετάει συνέχεια μπινελίκια. Η καρικατουρίστικη περιγραφή της ταινίας δεν απέχει καθόλου από την εικόνα που αναδύεται από την «κασέτα» Μιωνή, η απομαγνητοφώνηση της οποίας κυκλοφόρησε εν ριπή οφθαλμού, αμέσως μόλις κατατέθηκε στην Προανακριτική της Βουλής. Γνωρίζετε ότι δεν είμαστε σεμνότυφοι. Δε σχολιάζουμε τις εκφράσεις του Παππά, που ο καθένας θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σε ιδιωτικές συνομιλίες. Για το ύφος μιλάμε. Για την ψευτομαγκιά του επιβήτορα της εξουσίας, τον αηδιαστικό κυνισμό, την εξουσιαστική αλαζονεία, τον επιδεικτικό καισαρισμό του ανθρώπου που θεωρεί ότι μπορεί να κάνει τα πάντα γιατί δεν έχει ηθικούς φραγμούς, αλλά μόνο το ένστικτο του killer. Οπως ακριβώς το βλέπουμε σε κάτι χολιγουντιανές ταινίες και σειρές, οι οποίες μπορεί να είναι υπερβολικές, δεν είναι όμως ψεύτικες.
Σας συστήνουμε να διαβάσετε από την αρχή μέχρι το τέλος την απομαγνητοφώνηση της συνομιλίας (κυκλοφορεί ευρύτατα στο Ιντερνετ). Εκτός των άλλων, θα διαπιστώσετε πόσο γελοίες είναι οι δικαιολογίες του Παππά, ότι τάχα όταν έλεγε ότι κάποιοι βγάζουν πολλά λεφτά, εννοούσε τον Μιωνή και όχι τον Παπαγγελόπουλο. Είναι φανερό ότι αναφερόταν στον Παπαγγελόπουλο. Κι εν πάση περιπτώσει, ακόμα και αν το παραβλέψουμε αυτό, ας μας πει ποια ήταν η προσωπική ατζέντα του Παπαγγελόπουλου και τι περιεχόμενο είχε το outsourcing (οι εργολαβίες δηλαδή) που έκανε ο Παπαγγελόπουλος.
Να κάνουμε λιανά το περιεχόμενο της συζήτησης; Ο Μιωνής ισχυρίζεται ότι του έχουν στήσει διώξεις επειδή υπάρχει ένας αντισημιτικός πυρήνας, από Παπαγγελόπουλο και Φιλιππάκη μέχρι δικαστικούς. Ο Παππάς υπαινίσσεται ότι δεν είναι αντισημίτες, αλλά στήνουν δουλειές για να βγάλουν λεφτά. Μολονότι το «μαγαζί» (το Μαξίμου δηλαδή) δεν το πειράζει να βγάζουν λεφτά ο Παπαγγελόπουλος και οι εργολάβοι του, εν προκειμένω έρχονται σε αντίθεση με την κυβερνητική πολιτική, διότι ο Τσίπρας υποσχέθηκε στον Νετανιάχου να καθαρίσει τις δικαστικές εκκρεμότητες του Μιωνή και θα κρατήσει το λόγο του γιατί δε θέλει να χαλάσει τις σχέσεις και την καλή συνεργασία με τον Μπίμπι.
Αυτό είναι το βασικό «στόρι» που θα έλεγε κι ο Παππάς. Γύρω από αυτό το στόρι μπλέκονται όλα τα υπόλοιπα. Οπως η προσπάθεια του Παππά να ρίξει δόλωμα στον Μιωνή: βάλε τον κολλητό σου τον Παπασταύρου (σύμβουλο του Σαμαρά) να πει πράγματα για τη Μαρέβα κι εμείς θα τον καθαρίσουμε. Ο Μιωνής δεν τσιμπάει. Υποστηρίζει ότι ο Παπασταύρου έχει στενή προσωπική σχέση με τη σύζυγο του Μητσοτάκη και δεν υπάρχει περίπτωση να την προδώσει, όπως δε θα πρόδιδε ο Παππάς τον Τσίπρα.
Εχουμε, λοιπόν, τον Νετανιάχου να ζητάει από τον Τσίπρα να καθαρίσει έναν πράκτορά του, ο οποίος έκανε μπίζνες στην Ελλάδα, από δικαστικές εκκρεμότητες για μια σειρά υποθέσεις. Αυτό είναι το αίτημα και όχι να απαλλάξει ο Τσίπρας τον Μιωνή από τον πόλεμο που του κάνει ο Φιλιππάκης. Ο πόλεμος του Φιλιππάκη, όποιον σκοπό κι αν είχε, ήταν δευτερογενής. Αν ο Μιωνής ήταν καθαρός από διώξεις, όχι μόνο δε θα μπορούσε να τον εκβιάσει ο όποιος Φιλιππάκης, αλλά αντίθετα θα του τραβούσε μερικές μηνύσεις και μερικές αγωγές και θα του άλλαζε τα φώτα.
Εχουμε τον Μιωνή να χρησιμοποιεί τον αντισημιτισμό ως εργαλείο εκβιασμού. Αν δεν με καθαρίσετε, θα βάλω το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ να καταγγείλει το ελληνικό κράτος για αντισημιτισμό, λέει στα ίσα στον Παππά. Αυτή την εργαλειοποίηση την είχαμε δει στα πολιτικά ζητήματα: όποιος καταγγέλλει τα εγκλήματα των σιωνιστών στην Παλαιστίνη είναι… αντισημίτης. Είναι τόσο χρήσιμο το εργαλείο, όμως, που χρησιμοποιείται και σε άλλου τύπου βρομιές: καθαρίστε με από δικαστικές εκκρεμότητες, αλλιώς θα βάλω τους δικούς μου να σας καταγγείλουν ως αντισημίτες.
Ο Μιωνής έχει πλήρη ενημέρωση από τον Γ. Βασιλειάδη, που τότε ήταν γενικός γραμματέας στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Του δίνει κανονικό ραπόρτο για το τι κάνει και τι δεν κάνει ο Παπαγγελόπουλος. Τα φώτα έπεσαν όλα πάνω στον Παππά (λόγω της ιδιαίτερης σχέσης του με τον Τσίπρα και της θέσης που είχε στο Μαξίμου) και έτσι ο Βασιλειάδης μέχρι στιγμής την έχει γλιτώσει.
Ο Μιωνής φαίνεται πως έχει συναντήσεις και με τον Ρουμπάτη, τότε διοικητή της ΕΥΠ/ΚΥΠ. Ισχυρίζεται ότι ο Ρουμπάτης του είπε πως ο Παπαγγελόπουλος είναι αντισημίτης. Ο Ρουμπάτης δεν έχει πει λέξη μέχρι στιγμής. Δεν μπήκε καν στον κόπο να διαψεύσει τον Μιωνή στο σημείο που αυτός τον φέρει (τον Ρουμπάτη) να χαρακτηρίζει αντισημίτη υπουργό της κυβέρνησης που τον είχε διορίσει στην ΚΥΠ. Εκτός αν θεωρεί ότι δε χρωστά καμιά υποχρέωση στον Τσίπρα, αλλά σε «άλλους».
Ο Παπαγγελόπουλος πρώτα έβγαλε την ουρά του απέξω, αδειάζοντας τον Παππά και μετά πήγε να τα μαζέψει, προφανώς επειδή του το απαίτησαν αυστηρά οι συριζαίοι.
Πλέον, όλοι βρίσκονται σε αναμονή των νέων «κασετών» (κάποιοι κάνουν λόγο για πέντε έως εννιά!). Είτε υπάρξουν είτε δεν υπάρξουν, αρκεί αυτή η μία για να βγάλει ο καθένας μας τα συμπεράσματά του για τη φύση της αστικής εξουσίας και το χαρακτήρα αυτών που τη διαχειρίζονται, ανεξαρτήτως «χρώματος».
ΥΓ. Ο Μιωνής, όπως κάθε αεριτζής-πράκτορας, έχει τον κυνισμό να δηλώσει ότι ο Παππάς δεν είχε καμιά συμμετοχή στον εκβιασμό που του ασκήθηκε. Επικεντρώνεται στον Παπαγγελόπουλο. Τον καταστρέφει πολιτικά, αλλά τον απαλλάσσει από μια ποινική κατηγορία που έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσε να του αποδοθεί!
«Μαφιόζικες πρακτικές»
Σε τι αναφέρεται ο Τσίπρας όταν καταγγέλλει μαφιόζικες πρακτικές; Στο γεγονός ότι το alter ego του, ο Νίκος Παππάς, συναντιόταν επί κυπριακού εδάφους και συνομιλούσε με έναν αμφιλεγόμενο (λέμε τώρα) επιχειρηματία για ζητήματα που έχουν να κάνουν με «δουλειές» ή στο γεγονός ότι αυτός ο επιχειρηματίας ηχογραφούσε παράνομα τη συνομιλία τους και τρία χρόνια μετά την καταθέτει σε μια Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής ώστε να δοθεί στη δημοσιότητα; Προφανώς αναφέρεται στο δεύτερο.
Μίλησε και για πρακτόρικες πρακτικές ο Τσίπρας, δείχνοντας απροσεξία. Πρώτον, ο ίδιος ως πρωθυπουργός προΐστατο της κατεξοχήν πρακτόρικης υπηρεσίας, της ΕΥΠ/ΚΥΠ. Δεύτερον, ο Μιωνής είναι (και) πράκτορας του Ισραήλ (γι' αυτό και είχε την άνεση να συναντιέται με τους διοικητές της ελληνικής ΚΥΠ). Τρίτον, ο Τσίπρας είναι αυτός που ανέσυρε από τη ναφθαλίνη έναν πρώην αρχιπράκτορα, τον τέως διοικητή της ΕΥΠ/ΚΥΠ Παπαγγελόπουλο, και τον κατέστησε πολιτικό πρόσωπο, αφήνοντάς τον ακλόνητο στο υπουργείο Δικαιοσύνης για όλο το διάστημα που διετέλεσε πρωθυπουργός. Θα είχε ενδιαφέρον να μας πει κάποια στιγμή, ποιος ή ποιοι του σύστησαν τον καραδεξιό Παπαγγελόπουλο και πώς αυτός κέρδισε την εμπιστοσύνη του. Πώς έφτασε στο σημείο να κάνει υπουργό του έναν άνθρωπο που διακρίθηκε στο κουκούλωμα διάφορων σκανδάλων επί Δεξιάς και να του αναθέσει την… καταπολέμηση της διαφθοράς (καθήκον για το οποίο επαίρεται δημόσια ο ίδιος ο Παπαγγελόπουλος). Κι ύστερα, είναι και το δεξί του χέρι, ο Παππάς που μιλάει για πρακτοριλίκια με τον Μιωνή. Για τον διοικητή της ΚΥΠ, τον Ρουμπάτη, και για τη συνεργασία με τη Μοσάντ που τους «έχει φλομώσει στην πληροφορία, με τις τελευταίες κινήσεις, όλα τα πάντα».
Τελικά ποιο είναι το πρόβλημα; Τα πρακτοριλίκια και οι βρόμικες, μαφιόζικες δουλειές ή ότι αυτά βλέπουν το φως της δημοσιότητας; Μας το εξηγεί ένας αγαπημένος του Τσίπρα αρθρογράφος, αυτός που έχει πλασάρει το δόγμα του «άχαστου Αλέξη» (τώρα το έχει κάνει «δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, μόνο Τσίπρας»), ο Γ. Λακόπουλος:
«Αν η πολιτική κυλήσει πάλι στη λάσπη , η κοινωνία θα γίνει ζούγκλα, καθώς σήμερα υπάρχουν απίστευτα μέσα παρακολούθησης και υποκλοπής λόγων, σχέσεων, και επαφών των ανθρώπων. (…) Αν από κάποιο κόμμα υπάρχει βούληση να οδηγήσει την πολιτική αντιπαράθεση στον βούρκο, είναι πανεύκολο να το οργανώσει. Αλλά εξ ίσου πανεύκολο είναι να του το ανταποδώσουν με τον ίδιο τρόπο οι αντίπαλοί του».
Ο ίδιος αρθρογράφος αποδίδει χίλια δίκια στον Παππά, αλλά του υποδεικνύει το αυτονόητο: «Η πολιτική είναι αμείλικτη: όταν πιαστείς κορόιδο πρέπει να φεύγεις». Ας το αφήσουμε, όμως, αυτό και ας επικεντρωθούμε στην ουσία, ενθυμούμενοι το δόγμα ενός παλιού προπονητή της ντόπας: «Ντοπαρισμένοι είναι μόνο όσοι πιάνονται»!
Αυτό που εισηγούνται παραπονούμενοι, ο Τσίπρας εμμέσως και ο Λακόπουλος ευθέως, είναι ότι πρέπει να υπάρχει μια ομερτά ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Η μεταξύ τους αντιπαράθεση να μην ξεπερνά κάποια όρια, πέραν των οποίων αρχίζει να κλονίζεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στο σύστημα. Να γίνονται πρακτοριλίκια, να υπάρχουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με παράγοντες της κεφαλαιοκρατίας, να πέφτει «μαύρο» χρήμα, να γίνονται βρομοδουλειές, αλλά να υπάρχει ένα πέπλο προστασίας των ηγετικών στελεχών των αστικών κομμάτων. Ενας άλλος αρθρογράφος, το «πρώτο πιστόλι» του Μαρινάκη τώρα, ο Γ. Παπαχρήστος των «Νέων», έγραφε παλαιότερα ψέγοντας τον Τσίπρα που στοχοποιούσε τη σύζυγο του Μητσοτάκη, «όχι τα γυναικόπαιδα».
Η Ιστορία έχει δείξει, βέβαια, ότι μπροστά στην αδυσώπητη μάχη για την εξουσία, σπάει ακόμα και η ομερτά μεταξύ των αστών πολιτικών. Βγαίνουν στη φόρα πρακτοριλίκια και μαφιοζιλίκια, χτυπιούνται και τα «γυναικόπαιδα». Οταν επί της πρακτικής πολιτικής δεν υπάρχει πεδίο αντιπαράθεσης, όταν έχει εξαφανιστεί ακόμα και η παλιά διάκριση σοσιαλδημοκρατίας-συντηρητισμού, θέλοντας και μη θα καταφύγουν στη σκανδαλολογία και θα βγάλουν στη φόρα τις πομπές τους. Πέφτουν, βέβαια στη μέση πολλοί και διάφοροι, ψύχραιμοι πολιτικοί, καπιταλιστές, εκδότες, θεσμικοί παράγοντες, οι οποίοι συστήνουν ψυχραιμία και καταλλαγή, μέχρι όμως να καταφέρουν να φέρουν (ή να επιβάλουν) την ειρήνη, πολλά έχουν βγει στη φόρα. Το παιχνίδι δε «μαζεύεται» πάντα, γιατί κάποιες φορές είναι πολυπαραγοντικό.
Η ΝΔ που κουνάει σαν σημαία τις «κασέτες» του Μιωνή (τον οποίο κατέστησε
αξιόπιστο παράγοντα) θα θυμάται ασφαλώς τα δικά της. Οχι τα πρόσφατα,
με την άσκηση δίωξης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατά δέκα πρώην πρωθυπουργών και
υπουργών για το σκάνδαλο Novartis, που κατέληξε σε φιάσκο και γύρισε ως
μπούμερανγκ κατά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα παλιότερα. Οταν ο Αριστείδης
Αλαφούζος, ο πατριάρχης της γνωστής εφοπλιστικής και εκδοτικής φαμίλιας,
δήλωνε πως ο Μητσοτάκης πατέρας του ζητούσε συνεχώς λεφτά, τα οποία δεν
πήγαιναν στη ΝΔ (ο λόγος για 1.600.000 δολάρια). Και το ΠΑΣΟΚ θα
θυμάται το ένα εκατομμύριο μάρκα που ο Τσουκάτος πήρε από τη Siemens.
Για όλους τους, λοιπόν, ισχύει η λαϊκή παροιμία: «Πέτα μου τη σκούφια
σου»
Σχόλια