Η κυβέρνηση της Δεξιάς στο γνώριμο, άθλιο ρόλο της

Ήταν προφανώς αναγκαίο για την κυβέρνηση της ΝΔ, η ψήφιση αυτού του χουντικής κοπής νομοσχεδίου, που πα­ραπέμπει σε σκοτεινές περιόδους της ιστορίας του τόπου μας, να συνοδευτεί από μια πρωτοφανή τρομοκρατική επιχείρηση, με χημικά και δακρυγόνα, με ένα όργιο προκλητικής καταστολής και ωμής αστυνομικής βίας, διαλύοντας ένα μεγάλο, για τα δεδομένα της εποχής, συλλαλητήριο. Και ανεξάρτητα αν της δόθηκε το άλλοθι για την επίθεση από συγκεκριμένες δυνάμεις και την τυφλή και μηδενιστική δράση του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, αυτή θα εύρισκε τα προσχήματα για να το κάνει. Γιατί ακριβώς η τρομοκρατική της αυτή επιχείρηση αποτελεί «πρόβα τζενεράλε» και προειδοποιητικό μήνυμα για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζει από εδώ και πέρα τους λαϊκούς αγώνες και τις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Η συγκέντρωση αυτή -και το χτύπημά της- ήταν και το παράδειγμα – επιχείρημα του αρμόδιου υπουργού Δημόσιας Τάξης στη Βουλή, Χρυσοχοΐδη, για την ανάγκη ψήφισης του νομοσχεδίου, ο οποίος διαχώρισε τις «καθώς πρέπει» συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ από τις «άλλες», που πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον τρόπο που ο νέος νόμος προτείνει, ανεξάρτητα αν στο μέλλον, όταν χρειαστεί, «ο πέλεκυς θα πέσει επί δικαίων και αδίκων». Μόνον που τότε θα είναι αργά για κάποιους.

Και ο τρόπος αυτός της «προληπτικής καταστολής», το «σύγχρονο νομικό πλαίσιο για την άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι», όπως ψευδεπίγραφα το αποκαλεί η κυβέρνηση, συνιστά την οικοδόμηση ενός νέου αστυνομικού κράτους, των στρατοδικών και χωροφυλάκων του 1950, που εκσυγχρονίζεται, προσαρμόζεται στις σύγχρονες συνθήκες και εξοπλίζεται με τα μέσα και την τεχνολογία της εποχής, με «ιδιώνυμο» την συμμετοχή σε παράνομη συνάθροιση, κατά την πανίσχυρη, σύμφωνα με το νέο νόμο, Αστυνομία, την «θέσπιση» ενός νέου είδος «εγκληματία», του πολίτη διαδηλωτή και την ποινικοποίηση των οργανώσεων που πραγματοποιούν την διαδήλωση.

Με το άρθρο 19 άλλωστε του νέου νόμου, συστήνεται Διεύθυνση Πρόληψης της Βίας «στην οποία θα συμμετέχουν κρατικές και μη αρχές, από μυστικές υπηρεσίες μέχρι ΜΚΟ, ιδιωτικοί φορείς, λόμπι, φόρουμ… για την πρόληψη διαφόρων μορφών και εκφάνσεων της βίας, όπως ιδίως η ριζοσπαστικοποίηση και ο βίαιος εξτρεμισμός, (η υπογράμμιση δική μας), η ενδοοικογενειακή και η έμφυλη βία, η ενδοσχολική βία και ο σχολικός εκφοβισμός, καθώς και η ρατσιστική βία», (σκόπιμο τσουβάλιασμα), υπαγόμενη απευθείας στον Χρυσοχοΐδη, ένας ιδεολογικός δηλαδή κατασταλτικός, ΚΥΠατζίδικος μηχανισμός, που έχει σαν στόχο την ποινικοποίηση της ριζοσπαστικής ιδεολογίας και πράξης. Γι΄ αυτό στις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου περιλαμβάνονται και οι συγκεντρώσεις των πολιτικών κομμάτων.

Βέβαια ο νόμος αυτός δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Έρχεται σε συνέχεια προηγούμενων μέτρων που σηματοδοτούν το αυταρχικό καθεστώς της αστυνομοκρατίας, της περιστολής ακόμα και των θεμελιωδών ατομικών ελευθεριών, που από την προεκλογική περίοδο του 2019 τα κεντρικά στελέχη της ΝΔ, ο Μπακογιάννης με τον «Μεγάλο» του «Περίπατο» και ο Μητσοτάκης έθεταν, το ζήτημα δηλαδή του δραστικού περιορισμού των συγκεντρώσεων και της οριοθέτησής τους σε συγκεκριμένους χώρους γιατί, όπως έλεγαν, διαταράσσεται έντονα η ομαλή οικονομική και εμπορική ζωή, ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας.

Είναι συνέχεια των απαγορεύσεων που βίωσε ο λαός μας κατά τη διάρκεια της δίμηνης καραντίνας που έφτασε μέχρι την αναστολή της απαγόρευσης πολιτικής επιστράτευσης απεργών. Έρχονται ακόμα λίγους μήνες έπειτα από την επιβολή των νέων αντισυνδικαλιστικών διατάξεων, που περιορίζουν δραστικά και ποινικοποιούν -επί της ουσίας- το δικαίωμα στην απεργία. Επιβάλλονται μόλις ένα χρόνο μετά την κατάργηση και την καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου που σαν στόχο είχε να προσβάλει την ελεύθερη και δημοκρατική δράση του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος.

Τα ανοιγμένα κεφάλια της 9ης Ιούλη, που φέρνουν στην μνήμη άλλα, παλιότερα «Ιουλιανά» και η δολοφονία στο Βόλο του αγωνιστή Βασίλη Μάγγου, που παραπέμπει στην άλλη – πέραν του Ατλαντικού – δολοφονία του Τζώρτζ Φλόιντ, αποκαλύπτουν το απεχθές πρόσωπο της κρατικής βίας στην υπηρεσία της άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Άλλωστε, όλα αυτά τα μέτρα της κυβέρνησης -και ο νέος νόμος- υπακούουν σε αποφάσεις, ντιρεκτίβες και τα αντικομμουνιστικά μνημόνια της ΕΕ, που ταυτίζουν τα ριζοσπαστικά κινήματα με την τρομοκρατία. Σύμφωνα μάλιστα με την ΕΕ οι τρεις πιο διαδεδομένες μορφές ριζοσπαστικοποιημένης σκέψης είναι η «ακροδεξιά σκέψη», η «ακροαριστερή σκέψη» και το «ριζοσπαστικοποιημένο ισλάμ». Κι άλλο σκόπιμο τσουβάλιασμα.

Υπάρχουν ήδη άλλες χώρες που έχουν επιβάλει ένα αντίστοιχο νομικό πλαίσιο και αποτελούν «πρότυπο» καταστολής και περιορισμού δικαιωμάτων για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το ντελίριο διώξεων και στοχοποιήσεων από τον βουλευτή της ΝΔ Μπογδάνο, οι συλλήψεις των τριών φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ, έπειτα από τη συμμετοχή τους σε αντιρατσιστική συγκέντρωση και η απαγόρευσή τους να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε δημόσια συγκέντρωση αλλά και το να πηγαίνουν στην περιοχή των Εξαρχείων, αποτελούν δείγματα εφαρμογής των περιοριστικών μέτρων που επιβάλλονται με τον νέο νόμο.

Ετοιμάζουν «γύψο» γιατί γνωρίζουν -και φοβούνται- ότι η αντιλαϊκή τους πολιτική θα προκαλέσει κοινωνικές εκρήξεις και λαϊκές αντιστάσεις! Προετοιμάζονται για βία. Στην οργανωμένη λαϊκή αντίσταση και διεκδίκηση θέλουν να αντιπαρατάξουν τη βία της κρατικής καταστολής.

Η δύναμη του λαϊκού αγώνα, της απεργίας και της διαδήλωσης είναι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να βάλει φραγμό στην αντιλαϊκή τους πολιτική. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό και λυσσούν εδώ και χρόνια να καταπατήσουν την απεργία και τη διαδήλωση, να ποινικοποιήσουν τη συνδικαλιστική δράση και να στοχοποιήσουν όσους διαδηλώνουν, όσους απεργούν και αγωνίζονται ενάντια στις πιο άγριες μορφές καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, όσους εκφράζουν την αλληλεγγύη τους σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Απέναντι στην βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, με την οποία επιδιώκει να φορτώσει τα σπασμένα της νέας οικονομικής κρίσης στα γνωστά υποζύγια και απέναντι στην πολιτική της καταστολής και της πρωτοφανούς περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων, ο μόνος δρόμος που ανοίγεται για το λαό μας και που μπορεί να βάλει φραγμό σε αυτήν την πολιτική είναι αυτός του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα.

Η ιστορία έχει δείξει ότι «οι νόμοι καταργούνται στα πεζοδρόμια». Απέναντι στις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι «ο νόμος θα εφαρμοστεί» απάντηση είναι το σύνθημα «Οι διαδηλώσεις θα συνεχιστούν, όσοι νόμοι και αν ψηφιστούν». Γιατί σε τελευταία ανάλυση, όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες κατακτήθηκαν μέσα από σκληρές ταξικές αναμετρήσεις, με αιματηρούς αγώνες και θύματα, με ποτάμια αίματος που αποτέλεσαν λίπασμα για νέους αγώνες. Κανένας δεν μπόρεσε να τους σταματήσει. Ούτε και θα τους σταματήσει. Οι μεγάλες μαζικές συγκεντρώσεις που έγιναν στις 16 Ιούλη, μετά την ψήφιση του νόμου στην Αθήνα και σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας, κόντρα στις ρυθμίσεις του, ήταν το πρώτο βήμα για να καταργηθεί στην πράξη το νέο αντιδραστικό τερατούργημα, έδειξαν ότι υπάρχει διάθεση να συνεχίσουμε.

Μπροστά στα πρωτοφανή αντιδημοκρατικά μέτρα της κυβέρνησης είναι επιτακτική η ανάγκη της πιο πλατιάς λαϊκής συσπείρωσης, με μοχλό τα συνδικάτα για την υπεράσπιση της απεργίας, της συγκέντρωσης και της διαδήλωσης, για την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης.