ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024: ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

Η Κεντρική Επιτροπή της Χριστιανικής Δημοκρατίας ενέκρινε το πιο κάτω κείμενο, ως πολιτικό πλαίσιο της επιδιωκόμενης παρέμβασης στις ερχόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το κείμενο θέσεων θα παρουσιαστεί στο Γραφείο της ΧΔ στην Αθήνα Ακαδημίας 78 Δ 5ος όροφος την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου ώρα 18.30 από τον Πρόεδρο και μέλη του Πολιτικού Γραφείου. Όλα τα μέλη και οι φίλοι της ΧΔ και της “Χ” είναι καλεσμένοι να είναι παρόντες και να εκφράσουν την άποψή τους για τα πολιτικά και οργανωτικά θέματα.   

Το Κίνημα Χριστιανική Δημοκρατία ιδρύθηκε 1953 από τον Χριστιανό αγωνιστή της Δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης Νίκο Ψαρουδάκη.
Έχει πνευματικό και κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα, γιατί θεωρεί το κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα μέρος του όλου ανθρώπινου προβλήματος.
Σκοπός του Κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας σύμφωνα με το Καταστατικό του είναι η μελέτη και η αντιμετώπιση πολιτικών, κοινωνικών, πνευματικών και πολιτιστικών προβλημάτων με βάση τη χριστιανοκοινωνική διδασκαλία του Ευαγγελίου και των Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τη δημοκρατική και κοινοτική ελληνική παράδοση και τα πορίσματα της επιστήμης.
Η εφημερίδα του «Χριστιανική» κυκλοφορεί συνεχώς από το 1953. Η κυκλοφορία της διακόπηκε μόνο λόγω της προληπτικής λογοκρισίας που επέβαλε η Δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967. Επανακυκλοφόρησε το διάστημα 1970-1973 με την άρση της προληπτικής λογοκρισίας.
Από το Δεκέμβριο του 1973 έως τον Ιούλιο του 1974, η κυκλοφορία της απαγορεύτηκε λόγω της μαχητικής αντιδικτατορικής αρθρογραφίας της και της συμπαράστασής της στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Κυκλοφόρησε ξανά μετά την πτώση της δικτατορίας. Σήμερα κυκλοφορεί τακτικά κάθε δεύτερη Πέμπτη.
Πριν 70 χρόνια όταν ιδρυόταν η ΧΔ, κατάγγελλε τα δυο αντίπαλα πολιτικο-ιδεολογικά στρατόπεδα του Καπιταλισμού και του Μαρξισμού, καθώς και τα διχαστικά και ψεύτικα διλήμματα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Με αίτημα μια κοινωνία ελεύθερη, δημοκρατική και δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στα πρότυπα της πρώτης χριστιανικής κοινότητας των Ιεροσολύμων, όπου σύμφωνα με τη διατύπωση των Πράξεων των Αποστόλων, καθένας προσέφερε σύμφωνα με τις δυνατότητές του και απολάμβανε σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Σήμερα το αίτημα της ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένει περισσότερο επίκαιρο και επιτακτικό παρά ποτέ. Μετά την πτώση των καθεστώτων του λεγόμενου «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» ζούμε σε πλανητικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο μια χωρίς προηγούμενο επίθεση της εγχώριας και διεθνούς οικονομικής Ολιγαρχίας για την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, την απαξίωση της εργασίας, την φορολογική καταλήστευση και εξαθλίωση των αυτοαπασχολουμένων και των μικρών επιχειρήσεων. Για τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια όλο και πιο λίγων και την εξαθλίωση όλο και πιο πολλών.
Η όλο και πιο ανεξέλεγκτη και ανάλγητη διεθνής οικονομική Ολιγαρχία και οι τοποτηρητές της στην Ελλάδα, δεν έχουν πια ανάγκη την ιδεολογική κάλυψη που τους πρόσφεραν οι κουτσουρεμένες και ακίνδυνες εκδοχές της χριστιανικής διδασκαλίας, ο «αστοχριστιανισμός» που από το 1953 κατάγγελλε ο ιδρυτής της ΧΔ Νίκος Ψαρουδάκης.
Όλο και πιο συχνά αποβάλλουν το «χριστιανικό» προσωπείο και δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο του υλισμού: Με την ευθεία άρνηση του Θεού και της χριστιανικής διδασκαλίας και Παράδοσης, όπως και με την άρνηση του Θεού μέσω της απαξίωσης και αδιαφορίας για τον αναγκεμένο, τον «ελάχιστο» συνάνθρωπο. Χωρίς περιστροφές, το «Ευαγγέλιο της Κρίσεως» τονίζει ότι αδικία σε βάρος αυτών των «ελαχίστων» είναι αδικία σε βάρος του ίδιου του Χριστού.
Κι όλα αυτά εμφανίζονται ως «μονόδρομος», τον οποίο υπηρετεί το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Με αποτέλεσμα την απογοήτευση όλο και πιο πολλών συμπολιτών μας και την αποχή από τα κοινά.
Εμείς επιδιώκουμε να παρέμβουμε στις Ευρωεκλογές του 2024, με στόχο να προσφέρουμε διέξοδο σε όσους συμπολίτες μας απορρίπτουν τον Νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.
Για να καταγραφεί εκλογικά ότι όσο γίνεται περισσότεροι από εμάς δεν είναι δεδομένοι και υποταγμένοι. Ότι μια διαφορετική πορεία είναι εφικτή, τόσο για την Ελλάδα, όσο και για όλους τους άλλους λαούς.

Η Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. ως μηχανισμός στην υπηρεσία της οικονομικής ολιγαρχίας

Η Χ.Δ. από το Α’ Συνέδριό της του 1979, εξέφρασε την αντίθεσή της στην ένταξη της Ελλάδας στην τότε «Ευρωπαϊκή Κοινότητα». Οι υποστηρικτές της ένταξης στην Ε.Ο.Κ. και στη νομισματική ενοποίηση που ακολούθησε, προέβαλαν το επιχείρημα ότι έτσι αυτομάτως και η Ελλάδα γίνεται ισχυρή και ίση με τους ισχυρούς.
Εμείς, αντίθετα, εκτιμήσαμε ότι
• Η ελληνική οικονομία δεν θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στις ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης, με αποτέλεσμα την όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση της χώρας και την υπομόμευση έως και κατάργηση της φαινομενικής ισοτιμίας, η οποία θεσμικά κατοχυρώνεται.
• Η θέσπιση του «ελεύθερου ανταγωνισμού» και των οικονομικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης ως κύριας βάσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν θα ήταν σε όφελος του Λαού.
Νίκος Ψαρουδάκης, ιδρυτής και 1ος Πρόεδρος της Χ.Δ: «Η παγίδα της Ε.Ο.Κ.»
Ο ιδρυτής και 1ος Πρόεδρος της Χ.Δ Νίκος Ψαρουδάκης, επισήμαινε από το 1985 στο βιβλίο του «Η παγίδα της ΕΟΚ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης»: «Η πλουτοκρατία ετοιμάζει τον πανευρωπαϊκό της χωροφύλακα…Τώρα που το κεφάλαιο στη μορφή του μονοπωλίου πήρε πολυεθνική μορφή, η σημασία των επιμέρους κρατών έχει εξασθενήσει και αποκτά στημασία η ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού κράτους και πανευρωπαϊκού χωροφύλακα. Κι η οικονομική και πολιτική ηγεσία δημιούργησε και τα δυο. Και το όνομα αυτών : ΕΟΚ και ΝΑΤΟ».

Στόχος η αποδόμηση του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους

Οι σημερινές εξελίξεις στην Ε.Ε. επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις της θέσης της Χ.Δ., ότι η ΕΟΚ, αρχικά, και η Ε.Ε. στη συνέχεια, ιδρύθηκαν και υπάρχουν για να υπηρετούν τους ισχυρούς του Κεφαλαίου και όχι τους λαούς. (Ζ΄Συνέδριο, 2011)
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αποτέλεσμα των οραματισμών και των διεκδικήσεων του αντιφασιστικού κινήματος, στη Δυτική Ευρώπη ενισχύθηκε ο δημόσιος τομέας με την εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας και αναπτύχθηκε ισχυρό κοινωνικό κράτος.
Στην Ελλάδα, η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε καθυστερημένα, τη δεκαετία του 1980, λόγω της περιθωριοποίησης μερίδας του Ελληνικού λαού από το μετεμφυλιακό κράτος (1949-1974).
Από αυτή τη δεκαετία του 1980, όταν φάνηκε ότι το αντίπαλο «σοσιαλιστικό» πολιτικο-κοινωνικό σύστημα θα κατέρρεε όπως και έγινε στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ή θα μεταλλασσόταν σε καπιταλιστικό ακόμα και σε χώρες όπως η Κίνα όπου κυβερνά το Κομμουνιστικό Κόμμα, η Διεθνής Οικονομική Ολιγαρχία επιδίδεται σε διαρκή αντεπίθεση, για την ακύρωση των κατακτήσεων αυτών στην κατεύθυνση:
• Της απαξίωσης και της διαρκούς υποτίμησης της αξίας της εργασίας.Με την μείωση των μισθών και κατ’ επέκταση των μονάδων αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων αλλά και την εύνοια σε ελαστικές μορφές εργασίας.
• Του ξεπουλήματος του Δημόσιου Τομέα και των πολύτιμων υποδομών στο παρασιτικό κεφάλαιο, με πρόσχημα την απόλυτη προτεραιότητα του «ελεύθερου ανταγωνισμού», η οποία κατοχυρώνεται ήδη από την ιδρυτική συνθήκη της Ρώμης της Ε.Ο.Κ. του 1957.
• Του ξεχαρβαλώματος του κοινωνικού κράτους και του συνταξιοδοτικού- ασφαλιστικού συστήματος, με βασικό εργαλείο στα χέρια της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής» την επιβολή της πολιτικής λιτότητας, με πρόσχημα τη «δημοσιονομική σταθερότητα». Βάση της πολιτικής αυτής, ιδίως για τα μέλη της «Ευρωζώνης», είναι το αποκαλούμενο «Σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης», η εφαρμογή του οποίου εμφανίζεται ως προϋπόθεση για να λειτουργήσει το ενιαίο νόμισμα. Το οποίο θέτει ενιαίους στόχους (ελλείμματα, ποσοστό δημόσιου χρέους επί ΑΕΠ κλπ) για διαφορετικές οικονομίες.
• Κατά συνέπεια, είναι φανερό ότι όσα σκληρά και εκβιαστικά μέτρα επιβλήθηκαν με τα Μνημόνια στην Ελλάδα, εντάσσονται στην συνολική πολιτική της Ε.Ε.

Οι παθογένειες της Ε.E. και του Ευρώ

Όσο περνά ο καιρός, τόσο αναδεικνύονται οι παθογένειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ ως ενιαίου νομίσματος για πολύ διαφορετικές μεταξύ τους οικονομίες. Για άλλες υποτιμημένο, και για άλλες, όπως η ελληνική, υπερβολικά υπερτιμημένο με ό,τι αυτό συνεπάγεται:
• Τα Κράτη της Ευρωζώνης είναι τα μόνα στον κόσμο που δεν μπορούν να ελέγξουν και να δανειστούν από την κεντρική τους Τράπεζα. Η Ε.Κ.Τ. μπορεί να δανείζει μόνο τις Τράπεζες και όχι το Κράτος, με αποτέλεσμα οι Κυβερνήσεις να είναι έρμαια των αγορών και των κερδοσκόπων, που τις επηρεάζουν. Οι τραπεζίτες έχουν αυτονομηθεί και σε θεσμικό επίπεδο. Με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα, υπαγορεύουν την πολιτική των Κυβερνήσεων. Το σύστημα του Ευρώ διευκόλυνε την εμφάνιση της κρίσης, που προκλήθηκε από την προσπάθεια παραγόντων της αγοράς να ελέγξουν και να κυριαρχήσουν στην παγκόσμια Οικονομία.
• Η σημερινή Ε.Ε. κατέληξε να λειτουργεί ως μηχανισμός εκθεμελίωσης της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής αντίληψης για το Κράτος Δικαίου και επίτασης των ανισοτήτων υπέρ των οικονομικά ισχυρών.
• Η εισαγωγή του Ευρώ στην Ελλάδα το 2002 συνοδεύτηκε από σκηνικό ευφορίας και έκρηξης του καταναλωτισμού. Γρήγορα το «σκηνικό» αυτό κατέρρευσε και διαφάνηκαν οι αρνητικές συνέπειες. Ήδη από το 2003, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ενημέρωσε την κυβέρνηση Σημίτη ότι η απώλεια ανταγωνιστικότητας που είχε υποστεί η Ελλάδα από την ένταξή της στο Ευρώ ήταν τόσο μεγάλη, που για να αντέξει η οικονομία της, έπρεπε να γίνει επείγουσα «εσωτερική υποτίμηση», με άμεσα διαρθρωτικά μέτρα και πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας. Όπως και έγινε το 2010, με την ψήφιση του 1ου Μνημονίου από την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου.
• Το νόμισμα κάθε χώρας είναι μέσο για την ανάπτυξη της οικονομίας της. Στο σημείο αυτό τελειώνει η λογική και αρχίζει η εισαγωγή του Ευρώ: Όπου το νόμισμα γίνεται αντί για μέσο ο σκοπός τον οποίο υπηρετούν οι οικονομίες. Όπου αντί να υποτιμάται το νόμισμα, υποτιμώνται οι άνθρωποι.
• Το «δόγμα Γιούνκερ»: Οι Ευρωπαϊκές συνθήκες υπέρτερες της λαϊκής βούλησης. «Το εκλογικό αποτέλεσμα μιας χώρας δεν μπορεί να αλλάξει τις Συνθήκες και τις συμφωνίες που έχουν γίνει. Αν σε κάθε εκλογική διαδικασία έπρεπε να αμφισβητούμε τις διαδικασίες και τους κανόνες, θα σκοτώναμε την Ευρώπη.» Αυτά είχε δηλώσει τον Φεβρουάριο του 2015 ο τότε Πρόεδρος της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής» Ζάν Κλώντ Γιούνκερ, ενόψει των προγραμματικών δεσμεύσεων της νεοεκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης να αναδιαπραγματευθεί και να καταργήσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Με τη διαφορά ότι το αντικείμενο των αυτών «συμφωνιών» δεν ήταν διεθνείς σχέσεις, αλλά θέματα εσωτερικά της χώρας. Για το χειρισμό των οποίων, δεν μπορεί να έχει λόγο το εκλογικό σώμα της χώρας αυτής, όπως δηλώθηκε από επίσημα χείλη.
• Τα Μνημόνια, ενισχυμένες εκδοχές και συμπληρωματικός «ζουρλομανδύας» σε σχέση με το «σύμφωνο σταθερότητας», δηλαδή τους δημοσιονομικούς κανόνες που επιβάλλει σε όλους η Ευρωζώνη, επιτάχυναν και στην Ελλάδα μια πανευρωπαϊκή εξέλιξη :Την ιδεολογική μετάλλαξη και σύγκλιση των πολιτικών κομμάτων όλου του πολιτικού φάσματος σε τέτοιο βαθμό, που να γίνεται πλέον λόγος ότι έχουν καταντήσει απλές τάσεις ενός «ακραίου Κέντρου», με κοινό παρονομαστή τον νεοφιλελευθερισμό της Ε.Ε.. Μια πρώτη πολιτική καταγραφή του φαινομένου ήταν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Αριστεράς (του Φώτη Κουβέλη) στο διάστημα 2012-2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε κι αυτός με τη σειρά του τον Ιούλιο 2015, με την από κοινού ψήφιση του 3ου Μνημονίου με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τους μνημονιακούς νόμους που ψήφισε ως κυβέρνηση.
• Στον αντιμνημονιακό αγώνα πρωτοστάτησε αμέσως μόλις αυτά επιβλήθηκαν το 2010 ο αείμνηστος Πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας Μανώλης Μηλιαράκης. Ο αγωνιστής της αντιδικτατορικής αντίστασης που περιλαμβάνεται στους διοργανωτές του πρώτου συλλαλητηρίου στο Ηράκλειο Κρήτης ενάντια στη δικτατορία των Συνταγματαρχών ανήμερα της επιβολής της στις 21 Απριλίου 1967, δεν μπορούσε να μη πρωτοστατήσει και στην αντίσταση κατά της δικτατορίας των αγορών. Με προσωπικές πρωτοβουλίες στις οποίες περιλαμβάνεται έκκληση προς τους βουλευτές όλων των κομμάτων να καταψηφίσουν το 1ο Μνημόνιο και το συντονισμό εκδηλώσεων και πρωτοποριακών εκδόσεων.
• Όταν αντιδράσαμε στην επιβολή των Μνημονίων μας είπαν υπερβολικούς. Όμως, ακόμα και σήμερα και για πολλές δεκαετίες, οι συνέπειες της επιβολής των Μνημονίων διαιωνίζονται. Σύμφωνα με την τελευταία ενισχυμένη αξιολόγηση των «Θεσμών» του Μαΐου 2022 (σελ. 27): «Η νέα δημοσιονομική πορεία συνεπάγεται κατά μέσο όρο σημαντικά υψηλότερο πρωτογενές πλεόνασμα σε σχέση με τα δεδομένα της προηγούμενης δημοσιονομικής παραδοχής [του 2018]. Η επίτευξη και η διατήρηση ενός μέσου πρωτογενούς πλεονάσματος 2,6% για σχεδόν 40 χρόνια είναι εξαιρετικά φιλόδοξη και θα απαιτούσε δημοσιονομική πειθαρχία που δεν έχει προηγούμενο σε όλα σχεδόν τα κράτη μέλη της Ε.Ε.».
• Χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν έχουν ενταχθεί στο Ευρώ και αναβάλλουν επ’ αόριστον να το πράξουν λόγω της ιταμής συμπεριφοράς των «εταίρων» απέναντι στην Ελλάδα το 2015,όπως η Πολωνία, έχουν εξασφαλίσει πολύ μεγαλύτερα οφέλη για τους πολίτες τους, σε σχέση με τα μέλη της Ευρωζώνης που θυσιάζουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους για τη διατήρηση του Ευρώ.
• Η κρίση του covid-19 ανέδειξε ακόμα πιο πολύ την αληθινή φυσιογνωμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Το 2010-2015, η Ελλάδα, είχε δυσφημισθεί, κατηγορηθεί και τιμωρηθεί ως ανίκανη να ανταποκριθεί στους «κανόνες». Η κρίση του 2020 ανέδειξε ότι οι λόγοι για τους οποίους άλλες χώρες ωφελούνται και άλλες πλήττονται, έχουν να κάνουν με τη δομή του συστήματος. Προκειμένου να εγκαταλείψει το Μάρκο, η Γερμανία επέβαλε τους δικούς της όρους και πλαίσιο για τη λειτουργία του κοινού νομίσματος. Και το πλαίσιο αυτό έχει ωφελημένους και πληττόμενους. Ωφελημένες τις οικονομίες με «σκληρά» νομίσματα. Πληττόμενες τις οικονομίες που αναπτύσσονταν με τη διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, εκτός από τη χώρα μας. Οι «δομικώς ωφελούμενοι», με κυρίαρχη τη Γερμανία, συσσωρεύουν πόρους εις βάρος των «δομικώς πληττομένων». Κι ας μη θεωρηθεί ότι οι λαοί των «ωφελουμένων» χωρών επωφελούνται ανάλογα. Κι εκεί ωφελημένη είναι η εγχώρια Ολιγαρχία, αφού το προσδόκιμο της φτώχειας απειλεί όλο και ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Παράλληλα, η ένταξη στην Ε.Ε. των πρώην «ανατολικών χωρών» λειτουργεί ως μέσο πίεσης για την απαξίωση του κόστους της εργασίας. (Ι’Συνέδριο, 2023)
Κατά συνέπεια, τα περί «τεμπέληδων του Νότου» είναι ένα κακοηθέστατο όσο και αφελές παραμύθι των ισχυρών της Ευρωζώνης, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα υπερκέρδη τους εις βάρος των πιο αδύναμων οικονομιών και να τα αύξήσουν ακόμα πιο πολύ, καθιστώντας τις χώρες αυτές κατά κυριολεξία «φόρου υποτελείς», με μειωμένη εθνική κυριαρχία, και εξαγοράζοντας σε τιμή ευκαιρίας τα περιουσιακά τους στοιχεία.(Ζ΄ Συνέδριο, 2011)
• Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι η Ευρώπη, της οποίας αναπόσπαστο τμήμα είναι και η Ρωσία.Σε αντίθεση με τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης, η Ε.Ε. έχει εμπλακεί στον πόλεμο της Ουκρανίας απομονώνοντας τη Ρωσία. Η οποία από άποψη πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και ιστορική, ανήκει στην Ευρώπη. Η εξέλιξη αυτή πλήττει την οικονομία των χωρών της Ε.Ε., οι οποίες επιπλέον επιβαρύνονται με υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς.
• Οι κανονισμοί του «Δουβλίνου» κάνουν την Ελλάδα αποθήκη ψυχών.Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έγινε πέρασμα αυξημένων μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη. Ανθρώπων που εάν δεν κατευθύνονταν προς τις ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης, δεν θα περνούσαν από τη χώρα μας. Κι όμως, ισχύουν οι λεγόμενοι «κανονισμοί του Δουβλίνου», σύμφωνα με τους οποίους η χώρα εισόδου είναι υποχρεωμένη να κρατήσει τους παράτυπους μετανάστες, με αποτέλεσμα η χώρα μας να μετατρέπεται σε αποθήκη ψυχών.

Το Δημοψήφισμα του 2015: Το «ΟΧΙ» παρακαταθήκη για μελλοντικούς αγώνες

Η τότε Κυβέρνηση, μπροστά στον εκβιασμό των Δανειστών-εταίρων, προκήρυξε με συνοπτικές διαδικασίες το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, με κίνδυνο οι μνημονιακές προτάσεις των Δανειστών να επικυρωθούν από τη λαϊκή ψήφο. Κι όμως, ο ελληνικός λαός, με τις Τράπεζες κλειστές και τη συστημική προπαγάνδα να οργιάζει, έδειξε αποφασιστικότητα και ψυχραιμία και με το ΟΧΙ κατέγραψε την ηχηρή του διαφωνία με την καταστρεπτική πολιτική που εκβιαστικά του επιβάλλει το νεοφιλελεύθερο «ιερατείο» των Βρυξελλών και του Βερολίνου με τους εγχωρίους «διακόνους» του. Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος δείχνει ότι πολλά μπορούσαν να είχαν γίνει, αν ο λαός είχε προετοιμαστεί πολύ πιο πριν από τις Εκλογές για το ενδεχόμενο της ρήξης. Το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού κατέγραψε την εκ μέρους του καταδίκη της μνημονιακής πολιτικής και παραμένει παρακαταθήκη για το μέλλον.(…)
Για μια καινούργια πανευρωπαϊκή συνεργασία στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της διεθνούς αλληλεγγύης
Ευρωπαϊκή Ένωση» δεν σημαίνει Ευρώπη. Το όραμά μας είναι μια νέα μορφή πανευρωπαϊκής συνεργασίας στη θέση της σημερινής Ε.Ε. από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια, στη βάση της εθνικής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της διεθνούς αλληλεγγύης των λαών. Η έξοδος από τους σημερινούς μηχανισμούς υποδούλωσης και κοινωνικής αδικίας θα επιτευχθεί πιο γρήγορα και ανώδυνα με τη διαμόρφωση των συσχετισμών εκείνων, που θα οδηγήσουν στην σταδιακή και συναινετική κατάργηση των λεγόμενων «Ευρωπαϊκών Συνθηκών».
Στην παραπάνω βάση, ζητάμε παγκόσμια συνεργασία για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, με καταπολέμηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κάθε μορφής. (Θ’Συνέδριο, 2019)
Στρατηγική αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση(…) όχι στη λογική του απομονωτισμού και του εθνικισμού, αλλά της διαμόρφωσης ενοϊκών διεθνών συσχετισμών για την αντικατάσταση του σημερινού μορφώματος από μια νέας μορφής πανευρωπαϊκή συνεργασία από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, στη βάση της ισοτιμίας, της διεθνούς αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.(Κεντρική Επιτροπή, Ιούνιος 2017)
Πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση είναι η άμεση κατάργηση του «Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Σε περίπτωση διαφορών ανάμεσα στις εθνικές κυβερνήσεις και στην «Ευρωπαϊκή Επιτροπή» για την διαχείριση των ευρωενωσιακών κονδυλίων, να αποφασίζει άλλος ανεξάρτητος φορέας με επιδιαιτησία.
«Εάν ένα εγχείρημα έχει αποτύχει, πρέπει να τολμάμε να το τερματίζουμε» τονίζει σε συνέντευξή του στην ολλανδική εφημερίδα Τρόουβ (22.5.2020) ο παλαίμαχος Ολλανδός κεντροδεξιός Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός Μπερτ ντε Φρις (οικονομολόγος, πρώην Υπουργός και μακροβιότερος ηγέτης κοινοβουλευτικής ομάδας) σε σχέση με την εισαγωγή του Ευρώ. Στο βιβλίο του-κατάθεση ψυχής «Εκτροχιασμένος Καπιταλισμός» (Μάιος 2020), θεωρεί άτυχη επιλογή τη νομισματική ένωση ως μέσο ενοποίησης της Ευρώπης και φτάνει στο σημείο να προτείνει στην παρούσα φάση τη διατήρηση του Ευρώ για τις διεθνείς συναλλαγές και την επαναφορά των εθνικών νομισμάτων. Ένας άνθρωπος καθόλου τυχαίος, αφού όταν ήταν ενεργός πρωτοστάτησε στην εισαγωγή του Ευρώ στη χώρα του.
Η Χ.Δ. αρνείται το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο που επιβάλλει η οικονομική δικτατορία των Βρυξελλών και του Βερολίνου και αγωνίζεται για τη χάραξη μιας εναλλακτικής πολιτικής που θα οδηγήσει στην πνευματική, πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας καθώς και στην αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας και της ουσίας των δημοκρατικών ελευθεριών και στην κοινωνική δικαιοσύνη.»(Κεντρική Επιτροπή, Ιούνιος 2016)

Οι κυβερνήσεις να λογοδοτούν μόνο στον κυρίαρχο λαό

Το αίτημά μας είναι απλό και αυτονόητο: Η Κυβέρνηση που αναδεικνύεται με τη λαϊκή ψήφο, να λογοδοτεί μόνο στον κυρίαρχο λαό και όχι σε οποιουδήποτε τύπου «υπερκυβέρνηση» διορισμένων υπαλλήλων.
Η αντίστασή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνδέεται άμεσα με το αίτημα
-Της πλήρους αποκατάστασης της λαϊκής κυριαρχίας και της ουσιαστικής λειτουργίας της Δημοκρατίας χωρίς περιορισμούς από οποιαδήποτε «Ευρωπαϊκή Συνθήκη»
-Της αποκατάστασης των αδικιών που έχουν προκαλέσει η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και η νέου τύπου Κατοχή στη χώρα μας και ειδικότερα:
-Αποκατάσταση του κοινωνικού Κράτους και της κοινωνικής δικαιοσύνης με έμφαση στην Παιδεία και στην Υγεία, αναβίωση της πραγματικής οικονομίας και παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας. Κοινωνικοποίηση, (όχι γραφειοκρατικοποίηση, κρατικοποίηση) των στρατηγικής σημασίας τομέων της οικονομίας.
-Αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων και της Κυριακής αργίας.Κατοχύρωση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα από την εκβιαστική πρακτική της εργοδοσίας, που εκμεταλλεύεται την κρίση, με την καταστρατήγηση του 40ωρου και τις «ελαστικές θέσεις εργασίας».
-Διαφύλαξη του εθνικού πλούτου και ανατροπή των χαριστικών και ληστρικών ιδιωτικοποιήσεων που στην ουσία είναι κρατικοποιήσεις προς όφελος ξένων Κρατών.
-Σεισάχθεια-ανατροπή των συνεπειών του υπερδανεισμού νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Η γενίκευση και διευκόλυνση των πλειστηριασμών συνδέεται με την «επιτήρηση» της Χώρας. Εξυπηρετεί το σχέδιο των Δανειστών να αποστερήσουν τους Έλληνες από την κατοικία τους και την ανεξαρτησία που αυτή προσφέρει, καθιστώντας τους απόκληρους και εξαρτημένους στον ίδιο τους τον Τόπο. Στις περιστάσεις που περνάμε, επιβάλλεται μια γενικευμένη σεισάχθεια, με επίκεντρο την προστασία της πρώτης κατοικίας, και κούρεμα των ανατοκισμών και των επιτοκίων, ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε όσο περισσότερους μπορούν να αποδώσουν τις χορηγήσεις που έλαβαν. Να επικεντρωθούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί στην αποζημίωση Δημοσίου και Τραπεζών από τους μεγαλοοφειλέτες, που έλαβαν θαλασσοδάνεια εκατομμυρίων, εμφανίζονται πτωχευμένοι και ταυτόχρονα διατηρούν τεράστιες περιουσίες στο εξωτερικό»(Θ’ Συνέδριο).
-Κατάργηση των σχεδίων «Ηρακλής» και του «πάρτι» της αισχροκέρδειας που έχουν στήσει οι αεριτζήδες με τα δάνεια των Ελλήνων πολιτών, με την εγγύηση μάλιστα του Ελληνικού Δημοσίου.Δημιουργία πιστωτικού ιδρύματος ειδικού σκοπού από το Δημόσιο, στο οποίο θα περιέλθουν όλα τα «κόκκινα δάνεια» και θα αναλάβει την αναδιαπραγμάτευση με τους δανειολήπτες, προκειμένου αυτά να περικοπούν και να ρυθμιστούν στη βάση των δυνατοτήτων τους. Επαναφορά και διατήρηση του «νόμου Κατσέλη» για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Ανασύσταση της Αγροτικής Τράπεζας.
-Διαγραφή του επαχθούς, απεχθούς και επονείδιστου τμήματος του δημόσιου χρέους. Το οποίο φορτώθηκε ο ελληνικός λαός για να σωθούν οι ξένες Τράπεζες από τις συνέπειες της μη αποληρωμής των ελληνικών ομολόγων.
Οι Έλληνες έχουν πληρώσει πανάκριβα και με αγώνες αιματηρούς την ελευθερία, και την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Ας πάψουμε να ξεπουλάμε φτηνά τα ανεκτίμητα αυτά αγαθά.

Ο πολιτισμός και οι αξίες μας ανήκουν στη Δυτική Ευρώπη;

Η συνεργασία των κυρίαρχων κρατών που οραματιζόμαστε, δεν διαφυλάσσει μόνο την απρόσκοπτη άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας, η οποία σήμερα καταργείται στην πράξη από ανεξέλεγκτες και υπερεθνικές γραφειοκρατίες. Ανταποκρίνεται στην πολιτισμική πραγματικότητα της Ευρώπης, που είναι ένα μωσαϊκό γλωσσών και ιδιαίτερων παραδόσεων και πολιτισμών. Ενθαρρύνει τον συνδυασμό της γόνιμης ανταλλαγής και της διατήρησης της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας, μακριά από τον συγκρητισμό και την ισοπέδωση των πάντων που προωθεί η παγκοσμιοποίηση.
Σε σχέση με την Ελλάδα, ο πολιτισμός και η ιστορία, που διαμορφώθηκαν τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια με σημείο αναφοράς το Ευαγγέλιο και την ορθόδοξη χριστιανική μας Παράδοση, προσέλαβαν με τρόπο γόνιμο και δημιουργικό στοιχεία από Δύση και Ανατολή. Χωρίς ναταυτίζονται ούτε με τη βορειοδυτική Ευρώπη, ούτε μόνο με την ανατολική πολυκύμαντη ιστορία μας. Γεωγραφικοί, ιστορικοί και πνευματικοί λόγοι μας εντάσσουν στα όρια της Ασίας και της Ευρώπης, ως χώρα «του μεταξύ» κατά τον Αριστοτέλη. Εξ άλλου, στην ελληνική Χερσόνησο και τα μικρασιατικά και μεσογειακά παράλια επί αιώνες δοκιμάστηκαν τα δημοκρατικά πολιτεύματα και τα μικρά κράτη-πόλεις και γεννήθηκαν οι επιστήμες, η φιλοσοφία και οι τέχνες.
Αναγνωρίζουμε τις προόδους των επιστημών και της τεχνικής στη Δύση, όμως η ελληνική παράδοση του μέτρου και της ανθρωπιάς δεν τις θεοποίησε, όπως στη Δύση, γιατί «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» κατά την παλαιά σοφία και, μεταγενέστερα, μετά την Ενανθρώπηση και Ανάσταση του Χριστού, ως μέτρο και σκοπός της ζωής των ανθρώπων αναδείχτηκε ο Θεάνθρωπος. Τούτο σημαίνει ότι οι άνθρωποι και οι λαοί δεν υποβιβάζονται στη θέση των δούλων, των ζώων και των μηχανών για το κεφαλαιοκρατικό κέρδος των ολίγων αλλά θεωρούνται οι πραγματικές υπεραξίες, που πλάστηκαν ελεύθεροι και λογικοί για να ζουν με ισοπολιτεία και δικαιοσύνη και να σκοπεύουν στην υπέρβαση κάθε δουλείας, με τη Χάρη του Τριαδικού Θεού. Οι άνθρωποι κατά την χριστιανική σοφία των Αγίων και των Πατέρων γίνονται συνεργοί Θεού, «θεούμενοι».

Οι στόχοι για τις Ευρωεκλογές

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω θα διαμορφώσουμε ανάλογα τη στάση μας για την ενημέρωση του Ελληνικού Λαού, ανεξάρτητα από τα συνήθη στερεότυπα των κομμάτων, χωρίς να υπηρετήσουμε ολοκληρωτικές ιδεολογίες, όπως «με τη Δύση ή την Ανατολή», αλλά με κριτικό και ιστορικό πνεύμα θα αξιολογήσουμε την εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ποιότητα λειτουργίας των θεσμών της για να αγωνιστούμε μαζί με άλλους Ευρωπαίους ελεύθερους πολίτες για τρία ενδεχόμενα του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Α) Βελτίωση των θεσμών της Ε.Ε. με διαρκή αγώνα δικαιοσύνης υπέρ των λαών και όχι της Οικονομικής Ολιγαρχίας.
Β) Σταδιακή αλλαγή όλων των μηχανισμών επιβολής επί της Ελλάδας, όπου με Μνημόνια, Νόμους και εξαγορές του Δημοσίου Πλούτου υποθηκεύθηκε σε μεγάλο βαθμό η ελληνική Επικράτεια, υπονομεύθηκε η λαϊκή κυριαρχία και εξωθήθηκαν στο εξωτερικό και την προσφυγιά οι δημιουργικότεροι Έλληνες.
Γ) Αν δεν αποδίδουν οι παραπάνω τρόποι που απαιτούν μακροχρόνιους αγώνες και σοβαρότητα μελέτης και σχεδιασμού καθώς και αποφασισμένους πολίτες, θα πρέπει, παράλληλα, να επιδιώκεται η παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, η αναζήτηση οικονομικών και πολιτικών στηριγμάτων στο εξωτερικό, η υπεύθυνη ενημέρωση του λαού και η καταγγελία κάθε πολιτικής που βαθαίνει την εξάρτηση της Χώρας και του Λαού από μονομερείς και εκμεταλλευτικές συμβάσεις και επαχθή Χρέη.
Το όραμά μας είναι μια Νέα Ευρώπη Δικαιοσύνης από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια και όχι μια Ε.Ε. για να διχάζει και να εκμεταλλεύεται τους Λαούς της, να ενθαρρύνει νέους πολέμους για την πώληση των όπλων των πολεμικών βιομηχανιών. Θα αγωνιστούμε για την υποταγή των Αγορών στην πολιτική και τη μεταμόρφωση της πολιτικής των στυγνών οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων σε πολιτική συνεργασίας, ειρήνης και αλληλεγγύης.
Διαφορετικά, αφού προετοιμάσουμε καρτερικά και μακρόπνοα τις κατάλληλες συνθήκες, πρέπει να αποφασίσουμε την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση των Ελλήνων για μια Πολιτεία ανοικτή προς όλους τους Λαούς, δημοκρατική και δικαιότερη, έξω από μια Ευρωπαϊκή Ένωση, που θεσμικά και πρακτικά λειτουργεί ως μηχανισμός υποδούλωσης των αδυνάτων και ιμάντας μιας ανεξέλεγκτης νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων, για το κέρδος μιας