Για τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και τη στάση των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά

 

Το τελευταίο χρονικό διάστημα χιλιάδες φοιτητές βγαίνουν στους δρόμους της χώρας ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. 

Ξανά και ξανά, οι δρόμοι γεμίζουν, νέοι φοιτητικοί σύλλογοι μπαίνουν στον αγώνα, αυξάνεται ο κόσμος που πάει στις συνελεύσεις, οι περισσότερες σχολές συνεχίζουν να είναι κατειλημμένες. 

Θεωρούμε πως εκτός από την ολόπλευρη στήριξη του δίκαιου αγώνα του φοιτητικού κινήματος, είναι χρήσιμο να βγουν κάποια πρώτα συμπεράσματα για τη στάση των δυνάμεων που αναφέρονται στους αγώνες και την Αριστερά.

Η Φοιτητική Πορεία είναι η μόνη δύναμη που, σταθερά, παλεύει τη γραμμή του ενιαίου αγώνα πάνω στα φλέγοντα αιτήματα. 

Είναι η μόνη δύναμη που σταθερά παλεύει ώστε οι Γενικές Συνελεύσεις να συζητούν και να αποφασίζουν επί του συγκεκριμένου κάθε φορά αιτήματος πάλης το οποίο συσπειρώνει τον κόσμο, επί συγκεκριμένων αγωνιστικών δράσεων για την διεκδίκησή του και με τη μίνιμουμ πολιτική ανάλυση, ώστε να διαμορφώνεται το πιο πλατύ ενιαίο μέτωπο ανάμεσα στους φοιτητές. 

Η ξεχωριστή ψήφιση των αιτημάτων και των μορφών πάλης διασφαλίζει δημοκρατικά πως η απόρριψη μιας μορφής πάλης (πχ κατάληψη) δε θα συνεπιφέρει την ψήφιση ενός πλαισίου που μαζί με την «ανοιχτή σχολή» στέκεται υπέρ του αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης. 

Σε αυτή τη φάση, ως Φοιτητική Πορεία ψηφίζουμε τα «κοινά πλαίσια» που κάτω από τη μαζική είσοδο πλατιών φοιτητικών μαζών στους αγώνες και τα αμφιθέατρα, υποχρεώθηκαν να κατεβάζουν οι ΠΚΣ-ΕΑΑΚ.

Για μας, η πολιτικοποίηση γίνεται πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα μέσα στους αγώνες, εκεί ξεχωρίζουν οι γραμμές, εκεί κρίνεται το δίκιο. 

Διαχρονικά και επιβεβαιωμένα σε όλη την ιστορία του φοιτητικού και του εργατολαϊκού κινήματος. 

Τα πολιτικά σκεπτικά και πολύ περισσότερο η πολιτική αντιπαράθεση πάνω σε αυτά μέσα στις συνελεύσεις επίσης πολιτικοποιούν, όταν μάλιστα γίνεται σοβαρά και χωρίς μάχες εντυπώσεων και μικροηγεμονισμούς. 

Το πολιτικό σκεπτικό χρειάζεται για να κατανοηθεί από τον φοιτητόκοσμο η ενότητα και συσπείρωση πάνω στο ένα ή το άλλο αίτημα, όχι για να αποτελεί το ίδιο προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός αγώνα. 

Κι εμείς κάνουμε πολιτική ανάλυση και έχουμε πολύ συγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό πίσω από κάθε αίτημα που προβάλλουμε. 

Αυτό που λέμε είναι πως η συμφωνία ή όχι με την πολιτική μας ανάλυση δε συνιστά προϋπόθεση για να αγωνιστεί κάποιος ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο. 

Το ζήτημα είναι πως κανένας αγώνας δε δόθηκε, δε δίνεται και δε θα δοθεί στη βάση πολιτικών αναλύσεων, αλλά στη βάση συγκεκριμένων κάθε φορά αιτημάτων και στόχων πάλης.

Οι ίδιες δυνάμεις, πριν μπει μαζικά ο κόσμος στις Γενικές Συνελεύσεις, με τη γνωστή λογική των «κατεβατών» και των «πλαισίων», κατέθεταν τη γνώμη τους για όλα τα θέματα, από την Παλαιστίνη μέχρι το τελευταίο ζήτημα σχολής, κατέθεταν κατεβατά αιτημάτων και ατελείωτους «αγωνιστικούς προγραμματισμούς». 

Δισέλιδα, τρισέλιδα και τετρασέλιδα πλαίσια, τα οποία, όπως μας έλεγαν, «πολιτικοποιούν» τους φοιτητές, ενώ ούτε «και» δεν αφαιρούσαν για χάρη κάποιας ενωτικής απόφασης, «γιατί υπάρχουν διαφωνίες».

Στον αγώνα για τα άμεσα φλέγοντα αιτήματα, όπου θέλουμε να πάρουν μέρος όλοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, αυτές οι δυνάμεις θέτουν ως προϋπόθεση όλη την πολιτική τους γραμμή, τα αιτήματα, τον «σχεδιασμό» τους. 

Όταν, βέβαια, θα έρθει η ώρα των εκλογών (φοιτητικών και ευρωπαϊκών), οι δυνάμεις της ΠΚΣ και του ΚΚΕ θα ζητούν ψήφους …χωρίς «πλαίσια», «ακόμα κι αν κάποιος έχει τις διαφωνίες του». 

Αντίστοιχα, στις εκλογές, οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ θα διαπραγματεύονται μεταξύ τους χωρίς καμία ιδεολογική και πολιτική προϋπόθεση ή σχεδιασμό, αλλά με μόνο κριτήριο αυτό ή το άλλο εκλογικό αποτέλεσμα για την επιβίωση και ενίσχυσή τους.

Αντί βεβαίως για …πολιτικοποίηση, αυτό που έφερνε και φέρνει η παραπάνω τακτική είναι η διάσπαση του αγώνα πάνω στις άμεσες διεκδικήσεις που συσπειρώνουν όλο τον κόσμο. 

Τώρα που οι φοιτητές μπαίνουν μαζικά στον αγώνα, οι ίδιες δυνάμεις, ξαφνικά(!), αλλάζουν την τακτική τους και σέρνονται σε κοινά πλαίσια μεταξύ τους, όπου βεβαίως δεν υπάρχουν τα ατέλειωτα κατεβατά αναλύσεων, αιτημάτων, δράσεων, αλλά συγκεκριμένη ανάλυση γύρω από το νομοσχέδιο και αιτήματα σχετικά με τον αγώνα.

 Όσον αφορά τις δράσεις, βασικά οι διαδηλώσεις της Πέμπτης και η κατάληψη. 

Στην πραγματικότητα, η μαζική είσοδος του κόσμου στις συνελεύσεις και στον αγώνα επέβαλε στις κυρίαρχες δυνάμεις του ρεφορμισμού αυτήν τη στάση.

Από εκεί και πέρα, δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη για την πραγματική φύση των δυνάμεων αυτών.

Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν τα παραπάνω, οι ίδιες δυνάμεις πραγματοποιούν ξεχωριστά «συντονιστικά»(!) (ακόμη κι αν έχουν συναποφασίσει την πραγματοποίηση ενός συντονιστικού), αντιμετωπίζουν τους συλλόγους σαν σφραγίδες, με αποτέλεσμα να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις δύο πανό κάθε συλλόγου, ένα στο μπλοκ της ΠΚΣ και ένα στο μπλοκ των ΕΑΑΚ, παίζουν ξύλο(!) μεταξύ τους, ενώ στη Θεσσαλονίκη με ευθύνη τους πραγματοποιούνται δύο διαδηλώσεις, τέσσερις Πέμπτες τώρα. 

Πρόκειται για μία προσπάθεια επιβολής και ψευτοηγεμονίας στο φοιτητικό κίνημα, η οποία επί της ουσίας δυσφημεί τους αγώνες των φοιτητών, την αριστερά και τους φοιτητικούς συλλόγους.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να τονίσουμε την αντίθεση μας με την πρακτική των ΕΑΑΚ να βαφτίζουν όλο τον κόσμο που δεν έχει ακόμα πειστεί για την ανάγκη καταλήψεων ως «φυτά», «κρυφοΔΑΠίτες», «ανοιχτοσχολάκηδες» και άλλα συναφή. 

Η ΔΑΠ προφανώς και κινεί τον μηχανισμό της για να σπάσουν οι καταλήψεις, αλλά υπάρχει ένα σημαντικό ακόμα κομμάτι συμφοιτητών μας, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τη ΔΑΠ.

Πρέπει να το πείσουμε, όχι να το χαρίζουμε στη ΔΑΠ και στην κυβέρνηση.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική της διάσπασης προκύπτει από την έλλειψη πίστης στον ενιαίο μαζικό αγώνα. 

Στην έλλειψη πίστης ότι μπορούν οι φοιτητές ενιαία και μαζικά να νικήσουν. 

Τα ξεχωριστά συλλαλητήρια, «πλαίσια», «συντονιστικά», η λογική του «όποιος δεν είναι με την κατάληψη, είναι με τη ΔΑΠ», αυτές οι λογικές, ασχέτως προθέσεων, υπονομεύουν τον αγώνα και παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης.

ΥΓ: Οι σύντροφοι των Αγωνιστικών Κινήσεων επιμένουν με ιδιαίτερη θέρμη στην πολιτική των «πλαισίων». Σε μια σειρά σχολές που διαμορφώνονται κοινά πλαίσια, οι σύντροφοι κατεβάζουν ξεχωριστά το «πλαίσιο» τους. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο να ευθύνονται ακόμα και για το σπάσιμο κατάληψης (Ψυχολογία Γιάννενα), γιατί οι ψήφοι υπέρ της κατάληψης διαιρέθηκαν σε δύο πλαίσια, με το πλαίσιο της «ανοιχτής σχολής» να πλειοψηφεί πλασματικά. Σε παραταξιακό και κομματικό επίπεδο μιλούν νυχθημερόν για την «κοινή δράση» και στα μεγάλα ζητήματα του ιμπεριαλισμού, της εξάρτησης, της Παλαιστίνης, στον ρωσοουκρανικό πόλεμο, δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν γαργάρα τα πάντα, ώστε να διαμορφωθούν κοινά κείμενα με …τροτσκιστικές και μισοαναρχικές ομάδες! Όταν η «κοινή δράση» αφορά τον αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και για να μην καταργηθεί το άρθρο 16, εκεί την ξεχνούν, αναπαράγοντας στην πραγματικότητα την ίδια λογική με τις ρεφορμιστικές δυνάμεις για τη δήθεν «πολιτικοποίηση» που γίνεται μέσα από την ψήφιση «πλαισίων».