Λησταρχαίοι

 

Φανταστείτε έναν άνθρωπο που τον σταματούν ληστές. Του παίρνουν το αυτοκίνητό του, του παίρνουν το πορτοφόλι του και καθώς φεύγουν ο αρχηγός των ληστών του πετάει πέντε ευρώ για να πάρει ταξί να γυρίσει στο σπίτι του. Θα αισθανθεί μια μικρή ικανοποίηση που θα του απαλύνει λίγο τον πόνο από τη ληστεία ή θα οργιστεί ακόμα πιο πολύ;
 

Σ’ αυτή τη θέση θα βρεθεί ένα κομμάτι των συνταξιούχων λίγο πριν τις τοπικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Ο πρωθυπουργός σχεδιάζει να μοιράσει 200 ευρώ από το πρωτογενές πλεόνασμα σε κάθε χαμηλοσυνταξιούχο. Του έχει καταργήσει τα δώρα Πάσχα-Χριστουγέννων και το επίδομα άδειας, του έχει μειώσει τη σύνταξη, τον έχει ταράξει στα χαράτσια και τώρα ζητά την ψήφο του με αντάλλαγμα ένα φιλοδώρημα.
 

Δε θα βιαστούμε να προβλέψουμε την αντίδραση των χαμηλοσυνταξιούχων σ’ αυτή τη λησταρχική ιταμότητα. Η πείρα μας έχει δείξει ότι πολλές φορές οι ψηφοφόροι συμπεριφέρονται με τη λογική του ζήτουλα που αρκείται σε ό,τι του πετάνε στο καπέλο. Οτι συχνά κυριαρχεί ο φόβος που τον καλλιεργούν μεθοδικά οι κυρίαρχοι. Σε συνθήκες κοινωνικής ηττοπάθειας τέτοιες συμπεριφορές γίνονται πιθανότερες σε σχέση με περιόδους αγωνιστικής δραστηριοποίησης των μαζών.
 

Μπορεί να υπάρξει και μια αντίδραση αξιοπρέπειας. Μπορεί δηλαδή ο κόσμος να ρίξει ένα ξεγυρισμένο φτύσιμο στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, που τον αντιμετωπίζουν σαν ζήτουλα που αρκείται σε ό,τι του πετάξουν στο καπέλο. Τότε η κάλπη θα βγάλει έναν εξαιρετικά ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα ζητά εκκαθάριση του πολιτικού τοπίου με βουλευτικές εκλογές.
 

Θ’ αλλάξει, όμως, τίποτα το ουσιαστικό σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής;
 

Οι κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή την περίοδο πιο θεαματικές από κάθε άλλη φορά. Σε καθημερινή βάση τα ηγετικά του στελέχη δίνουν διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να φτάσουν σε ρήξη με τους δανειστές και θεωρούν σίγουρο ότι θα φτάσουν σε μια συμφωνία για τη διαχείριση του χρέους, που θα συνοδεύεται από ένα «αναπτυξιακό πακέτο». Ως εκεί και τίποτα παραπάνω. Τα διάφορα μέτρα υπέρ εργαζόμενων και συνταξιούχων που ανακοίνωναν παλιότερα, τώρα έχουν συμπτυχθεί στην αόριστη φράση «με κοινωνική ευαισθησία».
 

Για μια ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού γίνεται λόγος. Μια ανάπτυξη που τη θέλουν πρώτα-πρώτα οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Και που αναγκαστικά θα υπάρξει, όταν η κρίση ολοκληρώσει τον καταστροφικό της κύκλο.
 

Ανάπτυξη του καπιταλισμού, όμως, δεν σημαίνει και κατάργηση της κινεζοποίησης. Αντίθετα, προϋποθέτει την κινεζοποίηση, προκειμένου να στηριχτεί η μέγιστη κερδοφορία του επενδυμένου κεφαλαίου. Μια μικρή μείωση της ανεργίας, σε συνθήκες παγιωμένης κινεζοποίησης, είναι αυτό που σε κάθε περίπτωση θα βγάλει η κάλπη. Και αυτή και η επόμενη. Θα συμβιβαστούμε μ’ αυτό;