Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέρ του «πακέτου Σόιμπλε»

 

Τελικά τι πρόκειται να γίνει εάν και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση στην Ελλάδα; Θα πάει ο Τσίπρας στο πρώτο συμβούλιο κορυφής στις Βρυξέλλες, θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα κατατρομάξει Μέρκελ και λοιπούς… μερκελιστές, όπως ο ίδιος με γλαφυρότητα συνηθίζει να λέει, ή όλα θα πάρουν το δρόμο μιας πολιτισμένης και χωρίς ακρότητες διαπραγμάτευσης, όπως λέει ο βουλευτής και στέλεχος του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης; Εχει σημασία να παρακολουθήσουμε ολόκληρο το συλλογισμό του Σταθάκη, όπως τον παρουσίασε σε συνέντευξή του στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής.
 

Ο Σταθάκης ρωτιέται: «Τι θα επιλέγατε μεταξύ διαγραφής του χρέους και ενός επενδυτικού πακέτου με ευνοϊκούς όρους;». Και απαντά: «Νομίζω ότι η αναδιάρθρωση του χρέους πρέπει να θεωρείται de facto δεδομένη. Διότι το πρόβλημα του χρέους πλέον είναι προσδιορισμένο και αφορά την αδυναμία εξυπηρέτησής του από το '14 ως το '20, ενώ είναι πιο διαχειρίσιμη η κατάσταση μετά το '20, εάν και εφόσον υπάρξει μεγάλη επιμήκυνση. Αρα επειδή ταυτόχρονα η αντιμετώπιση της ύφεσης επιβάλλει επενδυτικό πακέτο κάποιας μορφής, η χρυσή τομή και η σωστή λύση είναι ένας συνδυασμός των δύο: αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους 2014-2020 και ταυτόχρονα δημιουργία των ελάχιστων προϋποθέσεων ώστε να υπάρξουν επενδυτικοί πόροι άμεσα για τα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια, για δημιουργία επενδυτικού ταμείου ειδικού σκοπού με αναφορά στην αντιμετώπιση της ύφεσης».
 

Δεν διαφεύγει, ασφαλώς, της προσοχής σας ότι ο Σταθάκης δεν επαναλαμβάνει εκείνα τα… πολεμοχαρή περί μονομερούς διαγραφής του χρέους, άρνησης καταβολής τοκοχρεολυσίων και τα υπόλοιπα της συριζικής προπαγάνδας. Θεωρεί ότι η «αναδιάρθρωση» (και όχι το «κούρεμα») του χρέους πρέπει να θεωρείται εκ των πραγμάτων δεδομένη και εμφανίζεται ως οπαδός μιας συνδυαστικής λύσης: αναδιάρθρωση του χρέους και ένα επενδυτικό πακέτο. Δηλαδή, ό,τι διαρρέει τελευταία ο Σόιμπλε!  Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ό,τι προβλέπεται στο Μνημόνιο-2 (Νοέμβρης 2012). Είναι αυτό που επικαλούνται ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας: αν η Ελλάδα παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα, τότε οι δανειστές θα εξετάσουν τρόπους ώστε το χρέος να καταστεί βιώσιμο.
 

Υπάρχουν και άλλες πλευρές στην τοποθέτηση του Σταθάκη, πέραν του κραυγαλέου ότι δε μιλά για «κούρεμα» του χρέους, όπως υποτίθεται ότι είναι η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για «αναδιάρθρωση» και μάλιστα μόνο του χρέους που καθίσταται ληξιπρόθεσμο την περίοδο 2014-2020. Γι’ αυτή ακριβώς την περίοδο θα γίνει η συζήτηση μετά τις ευρωεκλογές, ώστε μέσα από κάποιες ρυθμίσεις (επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής, ενδεχομένως και μείωση των επιτοκίων) αυτό το χρέος να καταστεί βιώσιμο, ήτοι να μπορεί το ελληνικό κράτος να το αποπληρώνει, χωρίς να βρίσκεται σε βαθιά καπιταλιστική ύφεση (αλλά με την κινεζοποίηση παγιωμένη ως εργασιακό καθεστώς).
 

Απολύτως λογικά, βάσει των απόψεων που παρουσιάζει, όταν ο Σταθάκης ρωτιέται αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα σκεφτόταν να κάνει «δημοψήφισμα για το ευρώ, στο πλαίσιο μιας σύγκρουσης με την Ευρώπη», σε περίπτωση που γίνει κυβέρνηση και βρει απέναντί του έναν «τοίχο», απαντά με απόλυτη σιγουριά και ύφος σχεδόν μπλαζέ:
 

«Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σταθερά προσανατολισμένος στην παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στο ευρώ, παρά τις διαφορετικές απόψεις, και αυτό επικυρώνεται και από την υποψηφιότητα του Αλ. Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν. Συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα με αυτούς τους όρους. Εμείς ισχυριζόμαστε ότι οι προτάσεις μας είναι επωφελείς και για την ΕΕ σε σχέση με το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει το ελληνικό πρόβλημα και για την Ελλάδα, αφού θα αποδεσμευθεί από τη σημερινή κατάσταση και θα δημιουργήσει προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης με κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη. Μπορεί να υπάρξουν εντάσεις, αλλά θα πρυτανεύσουν, ως συνήθως, η κοινή λογική και η ανάγκη να εξυπηρετηθεί το κοινό συμφέρον. Και συγκρούσεις μπορεί να υπάρξουν, όμως το θεωρώ απίθανο να οδηγήσουν σε ακραία φαινόμενα».
 

Οταν η πρότασή σου δε διαφέρει επί της ουσίας από το «πακέτο Σόιμπλε», λογικό είναι να περιμένεις μια διαπραγμάτευση, ενδεχομένως με κάποιες εντάσεις, οι οποίες θα αφορούν κυρίως την επιτήρηση, χωρίς όμως ρήξεις, η οποία σε κάθε περίπτωση θα καταλήξει σε μια «αμοιβαία επωφελή» λύση. Είναι η πρώτη φορά που ένα ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, αρμόδιο για τα οικονομικά, λέει τα πράγματα τόσο καθαρά, μιλώντας μάλιστα σε μια «μνημονιακή» φυλλάδα.
 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και μια άλλη πλευρά των απόψεων Σταθάκη, η οποία βρίσκεται σε στενή συνάφεια με τις απόψεις περί αναδιάρθρωσης (και όχι κουρέματος) του χρέους, με βάση τη λογική που υπάρχει στο Μνημόνιο-2. Οταν ρωτιέται αν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι μπορεί ν’ αλλάξει μόνος του το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ο Σταθάκης απαντά:
 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του προφανώς δεν μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη. Από κοινού όμως με πολλές άλλες πολιτικές δυνάμεις μπορεί να το κάνει. Υπενθυμίζω ότι η Ευρώπη με τις επιλογές οικονομικής πολιτικής που έχει κάνει παραμένει η "μαύρη τρύπα" της παγκόσμιας οικονομίας, με μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης ενώ όλες οι άλλες οικονομικές περιοχές του κόσμου, παρά την κρίση, διατηρούν θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, σε πολλές περιπτώσεις καθόλου ευκαταφρόνητους, 2%-3%, όπως στις ΗΠΑ και σε άλλες περιοχές. Yπάρχουν αρκετές ιδέες στις οποίες συγκλίνουν όχι μόνο η Αριστερά, αλλά και ένα ευρύτερο φάσμα πολιτικών δυνάμεων για μια διπλή στρατηγική μετατόπισης, στην αντιμετώπιση του χρέους και στη διαμόρφωση μιας στοιχειώδους ατζέντας για επιτάχυνση των ρυθμών ανάπτυξης της ευρωπαϊκής οικονομίας».
 

Την προσέγγιση αυτή θα μπορούσε άνετα να την κάνει ο πρόεδρος του ΣΕΒ και εκπρόσωποι σοσιαλδημοκρατικών ή και συντηρητικών δυνάμεων σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα. Μεταφέροντάς την στα «καθ’ ημάς» ο Σταθάκης κάνει άλλο ένα βήμα:
 

«Θεωρώ ότι οι όροι "Kεντροαριστερά" και "Kεντροδεξιά" είναι ξεπερασμένοι. Αφορούν την πολιτική δομή της χώρας πριν από την κρίση. Σήμερα δεν ανταποκρίνονται στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς επιδιώκει να δημιουργήσει ένα μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα γύρω από μια θεματική πολύ διαφορετική από εκείνη των όρων αυτών. Αυτό επιβάλλει να κάνουμε τις ευρύτερες δυνατές συμμαχίες, αλλά σε μια πολιτική ατζέντα η οποία ανταποκρίνεται στο σήμερα και όχι στο παρελθόν».
 

Απολύτως λογικό. Αφού σε ευρωπαϊκό επίπεδο τα πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν με ευρείες συμμαχίες οι οποίες θα δημιουργούν όρους «ανταγωνιστικότητας» για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, το ίδιο πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα. Αρκεί μια ομάδα εξουσίας με ένα διαχειριστικό πρόγραμμα.