Βίσση-Κοντσίτα για τους χλιδάτους, Χαρούλα για τις καθαρίστριες

Δύο κόσμοι χωριστά. Το Σάββατο το βράδυ, η Άννα Βίσση και η Κοντσίτα (η τραγουδίστρια με το μούσι) τραγούδησαν στη Μύκονο. Το βράδυ της Δευτέρας η Χάρις Αλεξίου τραγουδά στο Σύνταγμα για τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών.
Στη συναυλία της Δευτέρας η είσοδος είναι δωρεάν. Αντί για εισιτήριο, όσοι θέλουν μπορούν να προσφέρουν φάρμακα (κυρίως αντιβιοτικά και παυσίπονα) και αναλώσιμα (γάζες, γάντια, σύριγγες) για τους δοκιμαζόμενους Παλαιστίνιους της Γάζας στο περίπτερο που θα στήσουν το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού, ο ραδιοσταθμός στο Κόκκινο και η Fair Planet.
Παλιά τα τρένα είχαν πρώτη, δεύτερη και τρίτη θέση. Το ίδιο ισχύει και για τη συναυλία της Βίσση στη Μύκονο. Πρώτη θέση 450 ευρώ το άτομο, δεύτερη θέση 400, 250 για όσους ήταν πιο μακριά. Και όσοι ήθελαν να παρακολουθήσουν το θέαμα σε γιγαντοοθόνες που στήθηκαν στην παραλία, μόνο 50 ευρώ! Ούτε η Μαρία Κάλλας να τραγουδούσε!
 Και προπαντός ποιότητα. Ρίγη συγκίνησης και πυροτεχνήματα στο νησί όταν η Βίσση είπε «Θα πε-θά-νω από αγάπη υπερ-βο-λι-κή». Πιο πολύ θα ταίριαζε, «θα πεθάνω από αηδία υπερβολική», όπως θα έλεγε ο Καρυωτάκης.
Αυτοί πληρώνουν είναι η ελίτ, η επιχειρηματική -και η μιαντική, καλλιτεχνική- αφρόκρεμα της κοινωνίας. Η Βίσση είναι η αγαπημένη του εφοπλιστικού λόμπι: τη γελοία αισθητική των γελοιωδέστερων των γελοίων ανθρώπων εκφράζει. Και μετά τον Σαμαρά, Καρβέλας…
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι κάποιος είναι αναγκασμένος να ακούει Αλεξίου και ότι το είδος που υπηρετεί η δημοφιλής τραγουδίστρια αποτελεί τον αντίποδα του πολιτισμού της παρακμής της ΔΑΠ-ΝΔΦΠ της δεκαετίας του ’80. Υπάρχουν και άλλα πρότυπα πιο εναλλακτικά και πιο φρέσκα. Ας μη μιλήσουμε για φτώχεια και για κρίση. Το μόνο που εκφράζει το ιβέντ της Μυκόνου είναι η παρακμή. Το ένστικτο της Αλεξίου τουλάχιστον συνέλαβε το πνεύμα των καιρών. Από τη μια λοιπόν το αυτονόητο, δηλ. η συμπαράσταση στις αγωνιζόμενες γυναίκες, από την άλλη η αρπακτικότητα και η επιδειξιομανία.