Ξεπούλημα της ΔΕΗ και επιστράτευση των εργαζομένων

Επιλέγοντας τον παραπλανητικό τίτλο «μικρή ΔΕΗ» για ένα επικών διαστάσεων ξεπούλημα, οι κυβερνητικοί λακέδες, κάτω από τις πιέσεις και τις οδηγίες των ξένων μεντόρων τους, εμφανίζονται απο­φασισμένοι να παραδώσουν στα μονοπώλια του κλάδου το σημαντικότερο και μεγαλύτερο κεφάλαιο του δημόσιου πλούτου της χώρας. Το 30% της παραγωγής της ΔΕΗ δεν είναι καθόλου «μικρό», αφού για τη δημιουργία αυτών των μονάδων που ετοιμάζονται να χαρίσουν, επί της ουσίας, στους καρχαρίες της ενέργειας, απαιτήθηκαν τεράστια κρατικά κεφάλαια.  Όταν μιλάμε μάλιστα για τα οικονομικά μεγέθη του τόπου μας, οι επενδύσεις που έγιναν συνολικά μέχρι σήμερα στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας, ισοδυναμούν με ολόκληρους κρατικούς προϋπολογισμούς. Οφείλουν λοιπόν να γνωρίζουν οι παλιοί αλλά και νεόκοποι δημοσιογραφικοί τραμπούκοι των ΜΜΕ, που εμφανίζονται με θράσος ως οι πλέον ένθερμοι οπαδοί της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, ότι δεν μιλάνε για τα αμπέλια των παππούδων τους αλλά για τον πλούτο και τον ιδρώτα ενός ολόκληρου λαού.

Έχοντας πλήρη επίγνωση του ανοσιουργήματος που ετοιμάζονται να διαπράξουν τα κυβερνητικά επιτελεία, σε μια προσπάθεια πλήρους αναστροφής της πραγματικότητας, έχουν επιδοθεί σε μια καταθλιπτική προπαγάνδα αποπροσανατολισμού και ψεύδους με στόχο την εξάπλωση της μούχλας του κοινωνικού αυτοματισμού. Ταυτόχρονα προχωρώντας στην άμεση επιστράτευση των απεργών της ΔΕΗ με το άρμα της «μηδενικής ανοχής» επιχειρούν να σπείρουν τον τρόμο και να ισοπεδώσουν κάθε αντίσταση εν τη γενέσει της, δημιουρ­γώντας «τετελεσμένα». Έτσι λοιπόν οι μεγαλύτεροι λακέδες έχουν φορέσει πάλι το κουστούμι του εθνοσωτήρα και μιλώντας στο όνομα του ελληνικού λαού επιχειρούν να διαπράξουν σε βάρος του το μεγαλύτερο έγκλημα από όσα έχουν κάνει την τελευταία τετραετία.

Γιατί πουλάνε τη μικρή ΔΕΗ

Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ βέβαια δεν ξεκινάει με την πώληση της μικρής ΔΕΗ, αλλά πολλά χρόνια πριν όταν, κάτω από τους εύηχους τίτλους  της απελευθέρωσης της ενέργειας στην ΕΕ, καταστρώνονταν οι σχεδιασμοί για την παράδοση των κοιτασμάτων και των κρατικών υποδομών ενέργειας στις ευρωπαϊκές πολυεθνικές. Άλλωστε οι επενδύσεις σε αυτό τον κλάδο, απαιτούν τεράστια κεφάλαια και χρόνο απόσβεσης των επενδύσεων τέτοιο, που καθιστά πολλές φορές αδύνατη την εμπλοκή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μόνο το κόστος των απαλλοτριώσεων και οι συνέπειες που τις συνοδεύουν, στις περιοχές εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων ή κατάκλυσης των φραγμάτων (τεχνητές λίμνες) έχουν τέτοια μεγέθη που καθιστούν μονόδρομο την κρατική παρουσία.  Έτσι η «ενδεδειγμένη» οδός για την παραχώρηση της ενέργειας στην κερδοσκοπική ασυδοσία είναι η  παράδοση έτοιμων προς εκμετάλλευση υποδομών (φραγμάτων-βιομηχανικών μονάδων-κοιτασμάτων) που πάντα αποτελούν τα «ασημικά» του δημόσιου πλούτου μιας χώρας.

Οι ιδιωτικοποιήσεις-παραχωρήσεις των δημόσιων ενεργειακών υποδομών λοιπόν, αποτελούν απαίτηση των γιγαντιαίων εταιρειών του κλάδου με βάση τα συμφέροντα των οποίων χαράσσονται οι πολιτικές της ΕΕ και στον τομέα της ενέργειας.
Στα πλαίσια των πολιτικών της «απελευθέρωσης της ενέργειας» και στην Ελλάδα, με μια σειρά νόμων και μεταρρυθμίσεων αρχής γενομένης  με τη μετατροπή της ΔΕΗ σε ΑΕ το 1999, προχωράει γοργά η εκποίηση όλου του ενεργειακού δημόσιου πλούτου. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Δ. Πιπεργιάς πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, σε συνέντευξή του, η ΡΑΕ ειδικά από το 1999 και μετά, διαμόρφωσε ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των κερδοσκόπων, «προκειμένου να αφεθεί χώρος για τους ιδιώτες επενδυτές… απαγόρευε στη ΔΕΗ να κατασκευάζει νέα εργοστάσια». Και συνεχίζει… «Η «απελευθέρωση» της αγοράς δημιούργησε περίεργες συσπειρώσεις και παράλογες απαιτήσεις. Προέκυψε η συσπείρωση των αδειούχων υποψήφιων «παραγωγών» και έγινε θεσμικός συνομιλητής!». Από τότε και μέχρι σήμερα, με μια σειρά αποφάσεις που στηρίχτηκαν από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αλλά και τον ΣΥΝ από τη βουλή μέχρι και τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις στη ΓΕΝΟΠ, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ προχώρησε μέσω του χρηματιστηρίου, είτε μέσω της τριχοτόμησης-σαλαμοποίησής  της και της προαλειφόμενης εκχώρησής της στα ιδιωτικά συμφέροντα όπως συμβαίνει με το δίκτυο μεταφοράς και διανομής. Συνέχεια αυτής της πολιτικής αποτελεί και η πώληση της “μικρής ΔΕΗ”. Όμως αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η εκποίηση του 30% των παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ δεν αποτελεί ένα ξεχωριστής σημασίας ζήτημα και ένα τεράστιο βήμα σε αυτή την πορεία, το οποίο είναι αναγκαίο με κάθε τρόπο να απαντηθεί και να ανακοπεί από το λαϊκό κίνημα. Από αυτή την άποψη στο αμέσως επόμενο διάστημα απαιτείται η μέγιστη αγωνιστική ενότητα όλων των εργαζομένων στη βάση του αιτήματος «να μην πουληθεί η μικρή ΔΕΗ» και όχι στη βάση γενικόλογων και βολονταριστικών πολιτικών πλαισίων.

Το παραμύθι της ζημιογόνας ΔΕΗ
και τα διαχρονικά δώρα
στο μεγάλο κεφάλαιο

Βασικό επιχείρημα της κυρίαρχης προπαγάνδας είναι ότι η ΔΕΗ ζημιώνει το ελληνικό δημόσιο, επιχείρημα που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον και σε άλλα επεισόδια εκποίησης του δημόσιου πλούτου. Αν και από τα όσα αναφέρονται παρακάτω τα συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα, οφείλουμε από την  αρχή να υπογραμμίσουμε ότι εν έτει 2014, το ηλεκτρικό ρεύμα δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως ένα κοινωνικό αγαθό στο οποίο πρέπει να έχουν πρόσβαση οι πάντες, αλλά και ως μια κρίσιμη παράμετρος για την εξασφάλιση της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας. Άρα μια βραχυπρόθεσμη και στενά οικονομίστικη οπτική δεν μπορεί να απαντήσει σωστά στο ζήτημα της ενεργειακής πολιτικής μιας χώρας. Τα κριτήρια με βάση τα οποία χαράσσεται η ενεργειακή πολιτική ενός κράτους θα έπρεπε να είναι η δυνατότητα (οικονομική) πρόσβασης όλου του λαού στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και η εξασφάλιση της ενεργειακής αυτάρκειας και ανεξαρτησίας από τη μέγκενη των διεθνών κερδοσκόπων. Και τα δύο αυτά ζητούμενα, απεμπολούνται με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.
Από εκεί και πέρα αποτελεί πολιτική αλητεία, η ανακήρυξη της ΔΕΗ σε ζημιογόνα επιχείρηση. Με ποια κριτήρια αλήθεια βγαίνει αυτό το συμπέρασμα όταν με βάση τα επίσημα στοιχεία της ΔΕΗ καταγράφονται κέρδη; Οι φαιδροί τηλεκανίβαλοι των ΜΜΕ έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν ως κέρδος που θα προκύψει από την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ την «απαλλαγή του κράτους από το μισθολογικό κόστος των υπαλλήλων της». Αναφέρονται διαρκώς σε κάποιες «συνδικαλιστικές παροχές» οι οποίες χωρίς να κατονομάζονται θεωρούνται υπεύθυνες για κάποια κατάντια που κανείς δεν ορίζει και από τις οποίες η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ θα μας απαλλάξει! Ως κοινοί παπατζήδες κρύβουν το δάσος πίσω από το δέντρο και με την αναπαραγωγή γκεμπελικών επινοήσεων καταλήγουν να μιλούν για μια συμφέρουσα πώληση. Είναι σαν να λένε οι χυδαίοι απολογητές της ιδιωτικοποίησης, ότι αν πουλήσουν το αξίας 200.000€ ακίνητό τους για 100€, θα έχουν κέρδος επειδή θα απαλλαγούν από το φόρο ακίνητης περιουσίας!
Πέρα από όλα αυτά, αν υπάρχει κάτι που ζημιώνει σταθερά τη ΔΕΗ εδώ και δεκαετίες είναι οι σκανδαλώδεις-ληστρικές συμβάσεις που της επιβάλλονται από τη ΡΑΕ για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Να σημειωθεί εδώ, ότι ακόμη και για το τελευταίο εννιάμηνο του 2013 και παρά την τελευταία σκανδαλώδη σύμβαση που της επέβαλε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με την «Αλουμίνιον Ελλάδος» του Μυτιληναίου, η ΔΕΗ με βάση τα οικονομικά στοιχεία που εξέδωσε σημειώνει κέρδη. Τα κέρδη προ φόρων μειώθηκαν στα 56,9 εκατ. €, ενώ σύμφωνα πάντα με τη διοίκηση της εταιρείας, αν δεν επιβαρύνονταν με την κυβερνητική απόφαση «για την Αλουμίνιον Α.Ε. τα κέρδη προ φόρων θα διαμορφώνονταν σε 165,9 εκατ. ευρώ»!
Για την ιστορία η σύμβαση αποικιοκρατικού τύπου που επιβλήθηκε στη ΔΕΗ για την παροχή ρεύματος στη γαλλική τότε ΠΕΣΙΝΕ από το 1960 αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του τόπου. Με βάση αυτή, η ΠΕΣΙΝΕ πλήρωνε 7 δρχ. την κιλοβατώρα (κάτω του κόστους) όταν οι αγρότες πλήρωναν 14 δρχ./κιλοβατώρα και στην οικιακή κατανάλωση η τιμή ήταν 22 δρχ. Μετά από 32 χρόνια με απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη η σύμβαση της ΠΕΣΙΝΕ πήρε παράταση για άλλα 14 χρόνια μέχρι το 2006. Η ΠΕΣΙΝΕ κατέληξε στον όμιλο Μυτιληναίου αλλά και ως «Αλουμίνιον Ελλάδος», εξακολούθησε να απολαμβάνει τις ίδιες ληστρικές συμβάσεις σε βάρος της ΔΕΗ και του δημοσίου. Μέσα από σωρεία φωτογραφικών νόμων και διατάξεων που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις για χάρη του ομίλου Μυτιληναίου και όχι μόνο, από το 2006 μέχρι σήμερα έχει διαπραχθεί το εξής έγκλημα! Αφού κούρεψαν το χρέος του Μυτιληναίου προς τη ΔΕΗ από τα 107,6 στα 82,6 εκ € και καθόρισαν καταστροφικούς για τη ΔΕΗ όρους αποπληρωμής του, κατάφεραν με την τελευταία πράξη να έχει την υπογραφή Σαμαρά-Βενιζέλου, να πουλάει το ρεύμα που παράγει η «Αλουμίνιον Ελλάδος» στη ΔΕΗ σε τιμή 130€/mwh (μεγαβατώρα) και να το αγοράζει με 36,6€/mwh. Αφού βρέθηκε μια διάταξη με βάση την οποία η «Αλουμίνιον Ελλάδος» (πρόκειται για τις πιο ηλεκτροβόρες βιομηχανίες) μπορούσε ως «αυτοπαραγωγός» να παράγει ρεύμα για τον εαυτό της, με απόφαση του τότε υπουργού ανάπτυξης Χρ. Φώλα η άδεια λειτουργίας της μονάδας παραγωγής ρεύματος του Μυτιληναίου, μετατράπηκε σε άδεια ανεξάρτητου παραγωγού. Έτσι άρχισε να πουλάει το παραγόμενο ρεύμα στη ΔΕΗ σε τιμή μεγαλύτερη από αυτή που το αγόραζε. Χρειάστηκε αρχικά η τότε υπουργός Μπιρμπιλή και το 2011 ο Παπακωνσταντίνου ως υπουργός ΥΠΕΚΑ ώστε με σειρά διατάξεων να εκλαμβάνεται το ρεύμα που παράγεται από μονάδα φυσικού αερίου ως ρεύμα που παράγεται από ΑΠΕ. Την τότε απόφαση του Παπακωνσταντίνου (άρθρο 197 νόμου 4001/2011) επανεπικύρωσε με απόφασή της η σημερινή κυβέρνηση. Έτσι ο Μυτιληναίος πριν καταναλώσει το ρεύμα που παράγει στην (πιο ενεργοβόρα της Ελλάδας ) βιομηχανία του, το πουλάει στη ΔΕΗ προς 130€/mwh για να το ξαναγοράσει με 36,6€/mwh! Αντλώντας πέρα από κάθε λογική εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από τη ΔΕΗ ετησίως! Όλα αυτά τα ληστρικά κέρδη τα εξασφαλίζει από μια μονάδα που πήρε άδεια αυτοπαραγωγής, κατασκευάστηκε δηλαδή για να παρέχει ρεύμα στην «Αλουμίνιον Ελλάδος» και όχι για να πουλάει. Αυτοί λοιπόν που λίγους μήνες πριν αποφάσισαν (με υπουργική απόφαση υπ' αριθμ. Δ5-ΗΛ/Γ/Φ1/749) να διαπράξουν αυτό το έγκλημα σε βάρος της ΔΕΗ και του ελληνικού δημοσίου, είναι οι ίδιοι που καμώνονται τα περιστέρια της διαφάνειας και μιλώντας με θράσος στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων ετοιμάζουν το ξεπούλημά της, χρεώνοντας τις ζημιές (ποιες άραγε;) σε κάποια συνδικαλιστικά προνόμια! Και είναι αυτοί οι ίδιοι, που την ώρα που χαρίζουν με τις πολιτικές τους εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο και τον κορβανά της ΔΕΗ στους βιομήχανους κόβουν για μερικές δεκάδες ευρώ το ρεύμα από τα νοικοκυριά, που οι ίδιοι πάλι με τις πολιτικές τους καταδίκασαν στην ανεργία και την εξαθλίωση.

Τι «πουλάνε» με τη μικρή ΔΕΗ

Η «μικρή ΔΕΗ» θα περιλαμβάνει μονάδες που αντιστοιχούν στο 30% της συνολικής παραγωγής της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας ισχύος 2768 MW. Ταυτόχρονα και χωρίς τη συγκατάθεση των πελατών της ΔΕΗ, το 30% των παροχών θα μεταφερθούν στην μικρή ΔΕΗ, υποχρεωτικά για διάστημα 4 μηνών. Μετά, υποτίθεται ότι οι καταναλωτές ρεύματος θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν την εταιρεία που επιθυμούν. Σκόπιμα, η κουβέντα για το «μοίρασμα» έχει εστιαστεί στους πελάτες. Όμως χωρίς να παραγνωρίζεται η σημασία του πελατολογίου, το κρίσιμο ζήτημα που επιμελώς αποκρύπτουν οι «έγκυροι δημοσιογράφοι» είναι, το τι ακριβώς σημαίνει το 30% στις μονάδες παραγωγής. Ηλεκτρική ενέργεια στην Ελλάδα παράγεται από υδροηλεκτρικούς σταθμούς (πλέον του 10% της συνολικής ισχύος), από  λιγνιτικά εργοστάσια (51%), από μονάδες καύσης εισαγόμενου φυσικού αερίου  (18%), από ντηζελομηχανές (11%) και από ΑΠΕ (περίπου 6%). Το κόστος παραγωγής της ηλεκτρικής ενέργειας κυμαίνεται από σχεδόν μηδενικό στα φράγματα, μέχρι 40 λεπτά/κιλοβατώρα όταν αυτή παράγεται από μαζούτ στη νησιωτική κυρίως Ελλάδα. Αν λοιπόν αποφάσισαν να πουλήσουν το 30% της ΔΕΗ, ορίζοντάς το με βάση την παραγομένη ισχύ, ένα ερώτημα αφελές αλλά σίγουρα αποκαλυπτικό για τις προθέσεις των ντόπιων λακέδων θα ήταν: Γιατί δεν παραχωρούν στους ιδιώτες τις (ισοδύναμης ισχύος) παλιές ντηζελομηχανές του Αιγαίου αντί για τις εθνικής σημασίας και τεράστιου κόστους υποδομές των υδροηλεκτρικών φραγμάτων; Η ΔΕΗ, παράγοντας ηλεκτρική ενέργεια με μέσο κόστος 7λεπτά/κιλοβατώρα, έχοντας ενιαία τιμολογιακή πολιτική, διαμορφώνει μια μέση τιμή για τον καταναλωτή γύρω στα 11λεπτά/κιλοβατώρα (από τις χαμηλότερες τιμές της Ευρώπης). Πώς θα ανταγωνιστεί η ΔΕΗ τη νέα ιδιωτική εταιρεία, η οποία θα παράγει ρεύμα με τα φιλέτα της ΔΕΗ και με το πλέον χαμηλό κόστος για τα ελληνικά δεδομένα;

Η «μικρή ΔΕΗ» περιλαμβάνει:

1) Φράγματα.
Τα φράγματα και οι Υδροηλεκτρικοί Σταθμοί του συγκροτήματος Νέστου, Πουρναρίου 1 και 2 (στον Άραχθο), Άγρας και Εδεσσαίου συνολικής ισχύος 903 MW. Για την κατασκευή ενός φράγματος απαιτούνται τεράστια κεφάλαια για τις μελέτες που ξεκινούν από τα τοπογραφικά μέχρι τις εκατοντάδες γεωτρήσεις, για την κατασκευή σήραγγας εκτροπής του ποταμού στην περιοχή των έργων του φράγματος, για τα τεχνικά έργα του φράγματος και του ΥΗ Σταθμού κάτω από αυτό, αλλά και το τεράστιο κόστος των απαλλοτριώσεων για την περιοχή της λίμνης του φράγματος. Τα απαιτούμενα κεφάλαια και ο χρόνος απόσβεσης της επένδυσης είναι τόσο μεγάλα που καθιστούν απαγορευτική την κατασκευή αυτών των υποδομών από ιδιώτες. Από τη στιγμή όμως που θα ολοκληρωθεί το έργο και μετά η ηλεκτρική ενέργεια παράγεται με σχεδόν μηδενικό κόστος, αφού στην πραγματικότητα μιλάμε για μια υποδομή που παράγει ενέργεια από το νερό της βροχής. Ακόμη, το νερό των ταμιευτήρων αφού χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ενέργειας προσφέρεται για την ύδρευση και την άρδευση των γειτονικών περιοχών καθορίζοντας από τη στιγμή δημιουργίας του φράγματος και μετά την αγροτική οικονομική δραστηριότητα του τόπου. Από τη στιγμή που το ελληνικό δημόσιο έχει ξοδέψει δεκάδες δις ευρώ για την κατασκευή αυτών των υποδομών και με δεδομένο ότι από εδώ και πέρα μόνο καθαρό κέρδος θα έχει από αυτές, με ποια λογική και με πόσο θράσος αυτοί που σκοπεύουν να τα χαρίσουν σε ιδιώτες μιλούν στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος; Χωρίς ακόμα να έχει προσδιοριστεί (για ευνόητους λόγους) η τιμή αγοράς της μικρής ΔΕΗ, μπορούμε να προδικάσουμε ότι το αντίτιμο σε σχέση με το κόστος και την αξία και μόνο του φράγματος του Αράχθου, θα αποτελεί «πινάκιο φακής»!
2) Τα λιγνιτικά κοιτάσματα Αμυνταίου και Φλώρινας και οι ΑΗΣ Αμυνταίου (δύο μονάδες) καθώς και η μονάδα Μελίτη 1 και η άδεια μονάδας παραγωγής Μελίτη 2, συνολικής ισχύος 1380 MW.
Η παραγωγή ενέργειας από λιγνίτη αντιστοιχεί στο μισό της συνολικής παραγωγής και δεν θα ήταν υπερβολή για μια χώρα σαν την Ελλάδα να πούμε ότι στις παρούσες συνθήκες στη βάση της αξιοποίησης αυτού του ορυκτού καυσίμου, μπορεί να γίνει ένας σχεδιασμός μιας ανεξάρτητης εθνικής ενεργειακής πολιτικής. Μιας ενεργειακής πολιτικής που δεν θα εξαρτάται από τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου και θα μπορεί να εξασφαλίζει τον κύριο όγκο της απαιτούμενης ενέργειας. Η ΔΕΗ παράγει ρεύμα από τις λιγνιτικές μονάδες με μέσο κόστος 4λεπτά/κιλοβατώρα. Αποτελεί δηλαδή την οικονομικότερη λύση για παραγωγή ενέργειας από ορυκτά καύσιμα. Σύμφωνα με τον Χρ. Γ. Παπαγεωργίου, τ. Δ/ντη Λιγνιτικού Κέντρου Δ. Μακεδονίας /ΔΕΗ, στη μικρή ΔΕΗ έχουν ενταχθεί λιγνιτικά κοιτάσματα συνολικού όγκου 324,2 εκατομμυρίων τόνων, των οποίων η αξία υπολογισμένη βάση του ισοδύναμου ενεργειακά πετρελαίου (με τρέχουσες τιμές) ανέρχεται σε  27,31 δισεκ. ευρώ. Βέβαια τέτοιοι οικονομικοί υπολογισμοί δεν μπορούν να αποτυπώσουν την οικονομική αξία και τη σημασία των ελληνικών λιγνιτικών κοιτασμάτων αν αναλογιστεί κανείς ότι, όπως συνέβη στο παρελθόν, ανά πάσα στιγμή οι διεθνείς εξελίξεις μπορεί να απογειώσουν την τιμή του πετρελαίου. Είναι δεδομένο ότι για το λιγνίτη της Ελλάδας και τις σχετικές υποδομές ενδιαφέρονται οι γερμανικοί ενεργειακοί κολοσσοί, οπότε δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν από το πακέτο της μικρής ΔΕΗ. Με την τύχη των λιγνιτικών κοιτασμάτων και τα εργοστάσια παραγωγής σχετίζονται μια σειρά ζητήματα όπως η αποκατάσταση των εδαφών στους χώρους των λιγνιτωρυχείων, η επιστροφή και  επαναπόδοση των αποκατεστημένων εκτάσεων στην τοπική κοινωνία, οι αποζημιώσεις και η μετεγκατάσταση οικισμών, θέματα τηλεθέρμανσης οικισμών (και συγκεκριμένα η προγραμματισμένη θέρμανση της Φλώρινας) κλπ, τα οποία εύλογα και βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα «επιλυθούν» προς όφελος του ιδιωτικού κέρδους και σε βάρος των κατοίκων αυτών των περιοχών.
3) Η μονάδα φυσικού αερίου Κομοτηνής ισχύος 485 MW περιέχεται και αυτή στη μικρή ΔΕΗ.
Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τις μονάδες φυσικού αερίου γίνεται με μέσο κόστος 9 λεπτά/κιλοβατώρα. Αν και από μονάδες φυσικού αερίου παράγεται ένα μεγάλο ποσοστό της συνολικής ισχύος της ΔΕΗ, η εξάρτηση της παραγομένης ενέργειας από την τιμή ενός εισαγόμενου καυσίμου την καθιστά μια επισφαλή λύση. Γι' αυτό και αυτοί που παραγγείλανε το φιλέτο της «μικρής ΔΕΗ» φρόντισαν να περιέχει ολίγη από φυσικό αέριο. Με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα άλλωστε το φυσικό αέριο αποτελεί για την Ελλάδα την τρίτη οικονομικότερη λύση παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η σύνθεση του πακέτου της μικρής ΔΕΗ, δημιουργεί από τα σπλάχνα της ΔΕΗ μια ιδιωτική εταιρεία πιο ανταγωνιστική από τη μητρική της, αφού με τα σημερινά δεδομένα θα μπορεί να παράγει ρεύμα με πολύ χαμηλότερο κόστος από αυτό της ΔΕΗ. Άλλωστε το μέσο κόστος/κιλοβατώρα της ΔΕΗ που θα απομείνει στο δημόσιο θα αυξηθεί κατά πολύ, αφού θα έχει απωλέσει μεγάλο όγκο της παραγωγής από φράγματα και λιγνιτικές μονάδες. Αντιθέτως θα έχει στα χέρια της την ηλεκτρική ενέργεια που στη βάση των ευρωπαϊκών οδηγιών υποχρεώνεται να αγοράζει από τους παραγωγούς ΑΠΕ, που το κόστος της ανέρχεται στα 17 λεπτά/κιλοβατώρα και που ούτως η άλλως για τα τιμολόγιά της σημαίνει πρόσθετη επιβάρυνση. Θα απομείνουν στη δημόσια ΔΕΗ και οι μη διασυνδεδεμένες νησιωτικές περιοχές, που χρησιμοποιούν για καύσιμο μαζούτ με το κόστος να κυμαίνεται από 20-40λεπτά/κιλοβατώρα ανάλογα με τις ντηζελομηχανές που διαθέτει το κάθε νησί.
Οι συνέπειες της πώλησης
 της μικρής ΔΕΗ

Με βάση τα παραπάνω δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από τον ισχυρισμό των κυβερνώντων και των ναυαρχίδων των ΜΜΕ, ότι από το ξεπούλημα της ΔΕΗ θα προκύψουν μειώσεις στα τιμολόγια και οφέλη για τους καταναλωτές.
Με το ξεπούλημα της μικρής ΔΕΗ εκχωρείται τσάμπα ένα τεράστιο και καίριας σημασίας τμήμα του δημόσιου πλούτου στα ιδιωτικά συμφέροντα με μακροπρόθεσμες και εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες για τον λαό και τον τόπο.
Το αγαθό της ηλεκτρικής ενέργειας το οποίο εντάσσεται στις βασικές σύγχρονες ανάγκες θα γίνει ένας στυγνός εκβιασμός στα χέρια των κερδοσκόπων. Το ηλεκτρικό ρεύμα όπως συμβαίνει και με το ψωμί, θα καταναλώνεται ανεξάρτητα της τιμής του και αυτό το γνωρίζουν καλά αυτοί που επιδιώκουν να αρπάξουν τις ενεργειακές υποδομές. Όπως αποδεικνύεται και από τα παραπάνω, αλλά και βάσει της εμπειρίας από τις αντίστοιχες ιδιωτικοποιήσεις σε άλλα κράτη, το ξεπούλημα της ΔΕΗ θα οδηγήσει σε δραματική αύξηση των τιμολογίων. Άλλωστε η περίφημη ΡΑΕ, την οποία διαρκώς επικαλούνται οι απολογητές της ιδιωτικοποίησης ως την ασπίδα των φτωχών καταναλωτών, έχει αποδείξει ότι ως κυβερνητικό παράρτημα λειτουργεί και γνωμοδοτεί με ένα και μοναδικό κριτήριο. Την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγαλοκαρχαριών του κλάδου και τίποτε άλλο.
Οι εργασιακές σχέσεις στο χώρο της ενέργειας θα ανατραπούν προς το χειρότερο, όσες εγγυήσεις και αν δώσουν οι εμπνευστές του ξεπουλήματος και εκφραστές της  βάρβαρης πολιτικής .
Ακό­μη και αν δεν ανατραπούν άμεσα για τους εργαζόμενους που θα περάσουν στη μικρή ΔΕΗ με την πώλησή της, είναι βέβαιο ότι το καθεστώς των χαμηλά αμειβόμενων και επισφαλών συμβάσεων θα απλωθεί ολοκληρωτικά στο χώρο της πρώην ΔΕΚΟ με αρνητικές συνέπειες για όλους τους εργαζόμενους.
Από το ξεπούλημα της γιγάντιας για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας ΔΕΗ, μόνο νέα δεινά περιμένουν τον ελληνικό λαό, που θα πρέπει ενόψει της τελικής αποικιακού τύπου συμφωνίας, μακριά από τις αυταπάτες των δημοψηφισμάτων και των εκλογικών λύσεων, να ορθώσει ένα μέτωπο αντίστασης και αγώνα για την αποτροπή αυτών των ιδιαίτερα αρνητικών εξελίξεων.