Θεοδωράκης

Το συνέδριο του Ποταμιού μύριζε μούχλα. Τη μούχλα των λάιφ στάιλ περιοδικών της δεκαετίας του '80, τη μούχλα της Φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη της δεκαετίας του '90, τη μούχλα από τον «εκσυγχρονισμό» του Σημίτη του 2000, τη μούχλα από τη «Δανία του Νότου» του Γιώργου Παπανδρέου του 2010. Η μούχλα του νεοφιλελευθερισμού, που ξεκίνησε από δοξασία, έγινε πίστη, εξελίχθηκε σε θρησκεία, για να εξελιχθεί, στα σκληρά χρόνια του Μνημονίου, σε τζιχάντ κατά των απίστων.
Οι οπαδοί του Ποταμιού, ελπίζω όχι όλοι, βλέπουν τον Σταύρο Θεοδωράκη ως τον Αϊ - Γιώργη που θα σκοτώσει τους δράκους του κρατισμού, της Αριστεράς, του συνδικαλισμού, τους δράκους της τελευταίας σοβιετίας. Να καμακωθούν τα τέρατα, να σπάσουν οι αλυσίδες, να απελευθερωθούν οι υγιείς δυνάμεις, να λάμψουν τα ταλέντα του Έλληνα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλα τούτα μου φέρνουν στο νου την «αθάνατη ελληνική ψυχή» για την οποία κραυγάζουν οι σπορτκάστερ που ακολουθούν την Εθνική στη Βραζιλία, είναι το σημείο στο οποίο οι ποδοσφαιρικές ιαχές συναντώνται με την σχεδόν μεταφυσική προσδοκία των μεταρρυθμιστών για τον επίγειο παράδεισο της ελεύθερης αγοράς.