Μια παλιά ιστορία

Στις 15 Ιούνη του 2011, μήνες πριν από τη σύσκεψη των Καννών και το «κλώτσημα» του Παπανδρέου από τους Μέρκελ-Σαρκοζί, ο τότε πρωθυπουργός τελούσε υπό παραίτηση για μισή μέρα. Παραιτήθηκε το μεσημέρι εκείνης της μέρας ενώπιον του Σαμαρά, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» χωρίς τον ίδιο στην πρωθυπουργία. Το βράδυ και ενώ οι δεξιοί είχαν κάνει βούκινο το θέμα, οι υπόλοιποι χοντροπασόκοι τον έπεισαν να μην παραιτηθεί. «Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένας πρωθυπουργός που το μεσημέρι παραιτείται και το βράδυ ξεπαραιτείται; Τελειωμένος». Ετσι σχολιάζαμε τότε τα γεγονότα, για να επιβεβαιωθούμε μερικούς μήνες αργότερα.

Τηρουμένων των αναλογιών, ο Τσίπρας βρίσκεται πριν τη δική του «15η του Ιούνη». Και πασχίζει να μη βρεθεί στη θέση του Γιωργάκη. Να μη βρεθεί, δηλαδή, χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τον εξαναγκάσουν να παραδώσει την πρωθυπουργία σε κάποιον «Παπαδήμο». Γι' αυτό και οι κινήσεις του δεν έχουν ειρμό, δεν έχουν εσωτερική συνοχή. Τη μια μέρα ζητάει σύσκεψη στο προεδρικό για να πάρει συναίνεση και την επομένη καταγγέλλει σχέδια για «αριστερή παρένθεση» και αποκαλεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης «σκυλιά που ουρλιάζουν» πίσω από το μνημονιακό «καραβάνι» που ο ίδιος οδηγεί. Τη μια μέρα βάζει την εκπρόσωπό του να μιλήσει για επερχόμενη διεύρυνση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και την άλλη προσπαθεί να «μαζέψει» την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ επισείοντας τον κίνδυνο απώλειας της εξουσίας. Ενας πρωθυπουργός που αισθάνεται σίγουρος για την πολιτική του και για το κόμμα του δεν τα κάνει αυτά. Οταν αρχίζει και τα κάνει, σημαίνει πως έχει ήδη αρχίσει να τα χάνει