Το πρόβλημα δεν είναι ο Ζουράρις

Στις πόσες παπάρες κόβεται ένας υφυπουργός; Εχουμε την υποψία ότι ο Ζουράρις είχε βάλει αυτό το στοίχημα και προκαλούσε συνεχώς τον Τσίπρα, με το γνωστό ζουρ(λ)άρειο ύφος για να δει πότε θα τον διαγράψει. Πότε λέγοντας ότι δεν έχει καμιά σημασία αν η Τουρκία πάρει δυο-τρία ελληνικά νησιά, πότε δηλώνοντας ότι οι μαθητικές εκδρομές δεν είναι παρά μπουρδελότσαρκες και πότε αναπαράγοντας από τα μικρόφωνα ραδιοφωνικού σταθμού χουλιγκάνικα συνθήματα του ΠΑΟΚ σε βάρος άλλων ομάδων. Η ειρωνεία είναι πως του μήνυσαν να τα μαζεύει και να τους αδειάζει τη γωνιά μόνο για τις τελευταίες δηλώσεις του. Ολες τις προηγούμενες τις κατάπιαν αμάσητες.

Ο Ζουράρις τις τελευταίες μέρες πρέπει να είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην Ελλάδα. Οσο ήταν υφυπουργός, κανένας δεν του έδινε σημασία. Ούτε αρμοδιότητες είχε ούτε του ζητούσαν για τίποτα τη γνώμη του. Πετούσε διάφορες μπούρδες από καιρού εις καιρόν, οι οποίες περνούσαν στο ντούκου. Ενώ με τα χουλιγκάνικα κατά του Ολυμπιακού και του ΠΑΣΟΚ έγινε το επίκεντρο της πολιτικής ζωής. Εστω και για λίγες μέρες. Εζησε αυτό που επιθυμεί να ζει. Τώρα θ' αρχίσει να σκέφτεται ποια μπορεί να είναι η επόμενη παπάρα που θα τον ξανακάνει «θέμα συζήτησης». Μόλις τη βρει θα την εκστομίσει. Επ' αυτού δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία. Γιατί τι είναι ο Ζουράρις, χρόνια τώρα; Ενας αργόσχολος αστός, που έχει φτιάξει ένα κράμα αρχαιοπληξίας, εθνικισμού, νεοορθοδοξίας και γαλλικού αντικομφορμισμού, το έχει πασπαλίσει με μερικές αριστερές ιδέες και το σερβίρει με μια δική του γλώσσα, με μοναδικό σκοπό να προκαλεί θόρυβο γύρω από το όνομά του.

Μ' αυτά τα όπλα προσπαθεί να κάνει και πολιτική καριέρα. Οι μόνοι που του έδειξαν εμπιστοσύνη ήταν παλιότερα ο Περισσός (που τον έκανε υποψήφιο ευρωβουλευτή) και πρόσφατα ο Καμμένος (που του πρόσφερε μια θέση στα ψηφοδέλτια των ΑΝΕΛ). Η εποχή της κρίσης εισήγαγε κάθε είδους «φρούτα» στο ελληνικό αστικό κοινοβούλιο, οπότε δεν αποτέλεσε έκπληξη η εκλογή του Ζουράρι. Αναμενόμενη ήταν και η υφυπουργοποίησή του, στο πλαίσιο του «ροτέισον» που κάνει ο Καμμένος στους βουλευτές του, για να περάσουν ει δυνατόν όλοι από υπουργικά πόστα (όνειρο ζωής γι' αυτούς).

Υπάρχουν μια σειρά θέσεις υφυπουργών στους οποίους έχουν δοθεί μερικές αρμοδιότητες επιπέδου γενικού διευθυντή της δημόσιας διοίκησης, ίσα-ίσα για να δικαιολογείται η πολιτική τους θέση. Δεν ήταν μόνο ο Ζουράρις. Ρίξτε μια ματιά στις αρμοδιότητες που έχουν οι υφυπουργοί Κόλλια-Τσαρουχά (Μακεδονίας-Θράκης), Κουίκ (Επικρατείας), Κόκκαλης (Αγροτικής Ανάπτυξης) και θα διαπιστώσετε ότι αυτές δε δικαιολογούν τη θέση υφυπουργού που καταλαμβάνουν. Υφυπουργοί έγιναν στο πλαίσιο του παζαριού ανάμεσα σε Καμμένο και Τσίπρα. Ο Καμμένος απαιτεί μερικές θέσεις στην κυβέρνηση κι ο Τσίπρας μοιράζει θέσεις διακοσμητικών υφυπουργών. Ολοι αυτοί στήνουν Γραφεία, προσλαμβάνουν συμβούλους, αποτελούν ένα πρόσθετο κόστος για το Δημόσιο, καθόλου ευκαταφρόνητο.

Δεν είναι, βέβαια, καινούργιο το φαινόμενο. Ολοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί φούσκωναν τα υπουργικά συμβούλια με άσχετα υφυπουργεία, προκειμένου να υπηρετήσουν τις εσωκομματικές ισορροπίες και να κρατούν ενωμένες τις κοινοβουλευτικές ομάδες τους (κάποιοι βολεύονταν και κάποιοι άλλοι ζούσαν με την προσδοκία ότι θα βολευτούν στον επόμενο ανασχηματισμό). Γι' αυτό και η μνημονιακή αντιπολίτευση ποτέ δε «σήκωσε» το θέμα των διακοσμητικών υφυπουργών. Εχει τη φωλιά της λερωμένη και ξέρει πως τα ίδια θα κάνει όταν ξαναβρεθεί στην κυβέρνηση. Οι συριζαίοι, όμως, τόσα και τόσα είχαν πει όταν σχημάτισαν την πρώτη κυβέρνηση μαζί με τον Καμμένο. Οτι θα περιοριστούν σε ελάχιστα υπουργεία που θα ασκούν επιτελικό ρόλο, ότι θα περιορίσουν τις στρατιές των συμβούλων και θα στηριχτούν στην ιεραρχία των δημόσιων υπάλληλων κτλ. κτλ.

Τίποτα δεν τήρησαν, φυσικά. Ομως, η φύση της κυβερνητικής τους συμμαχίας με το ακροδεξιό, ψευτοπατριωτικό, λαϊκιστικό μόρφωμα του Καμμένου έκρυβε παγίδες και σ' αυτό το επίπεδο.  Διότι σ' αυτό το μόρφωμα είχε μαζευτεί «κάθε καρυδιάς καρύδι». Ποιος δε θυμάται την υπουργοποίηση του Δ. Καμμένου, που δεν κράτησε ούτε δώδεκα ώρες, καθώς μ' ένα γρήγορο ψάξιμο οι χρήστες του Διαδικτύου βρήκαν όλα τα «μαργαριτάρια» (σεξιστικά, ρατσιστικά κ.ά.) που ο εν λόγω κύριος είχε κατά καιρούς αναρτήσει; Ακολούθησε ο Σγουρίδης, που υποχρεώθηκε σε παραίτηση, καθώς με τον κυνισμό του «παλιού» στο κουρμπέτι της αστικής πολιτικής (πρώην πασόκος γαρ) είχε πει σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ότι ο Τσίπρας είχε πει ψέματα στους αγρότες, όπως συνηθίζεται να κάνουν οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί. Ο Ζουράρις είναι ο τρίτος. Δεν είναι ούτε χειρότερος ούτε καλύτερος από τους προηγούμενους.

Εχει και ο ΣΥΡΙΖΑ τέτοια «μπουμπούκια» (ο Κωνσταντινέας και η Αυλωνίτου είναι τα πρώτα ονόματα που μας έρχονται πρόχειρα). Αυτοί, όμως, ανήκουν σ' ένα μεγάλο κόμμα και βρίσκονται πολύ χαμηλά στην επετηρίδα του, οπότε δε φιλοδοξούν να γίνουν μέλη της κυβέρνησης. Τους αρκεί η βουλευτική έδρα. Αντίθετα, οι ανελίτες είναι λίγοι και θέλουν όλοι να γίνουν υφυπουργοί, μέσω του ροτέισον που κάνει ο κόουτς Πάνος, κάθε φορά που γίνεται κυβερνητικός ανασχηματισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνος που «την έπεσε» άγρια στον Ζουράρι είναι ο Δ. Καμμένος, που δεν του αρκεί το πόστο αντιπροέδρου της Βουλής, αλλά θεωρεί πως πρέπει να επανέρθει στην κυβέρνηση, θέση που δεν πρόλαβε να χαρεί.