Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος και το ελληνικό της τοπόσημο

«Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος ξεφύτρωσε μόνο μετά τη συντριπτική επίδειξη στρατιωτικής υπεροχής από το Ισραήλ και έλαβε τη μέγιστη τιμή της παράλληλα με τον ακραίο ισραηλινό θρίαμβο.(…) Δεν ήταν η υποτιθέμενη αδυναμία και η απομόνωση του Ισραήλ, ούτε ο φόβος του “δεύτερου Ολοκαυτώματος“ αλλά μάλλον η αποδεδειγμένη δύναμη του Ισραήλ και η στρατηγική του συμμαχία με τις ΗΠΑ που οδήγησαν τις εβραϊκές ελίτ να στήσουν τη βιομηχανία του Ολοκαυτώματος μετά τον Ιούνιο του 1967. Αν και άθελά του, ο Novick παρέχει τις καλύτερες αποδείξεις ώστε να υποστηρίξει κανείς αυτό το συμπέρασμα. Για να αποδείξει ότι οι παράγοντες της ισχύος και όχι η ναζιστική Τελική Λύση καθόρισαν την αμερικανική πολιτική έναντι του Ισραήλ, γράφει: “όταν το Ολοκαύτωμα ήταν ακόμα νωπό στο νου των Αμερικανών ηγετών -κατά τα πρώτα 25 χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου- οι ΗΠΑ υποστήριζαν λιγότερο το Ισραήλ. […] Οχι δηλαδή όταν θεωρούσαν το Ισραήλ αδύναμο και ευάλωτο, αλλά κατόπιν, όταν εκείνο έκανε επίδειξη της δύναμής του, κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Εξι Ημερών, τότε η αμερικανική βοήθεια έγινε από σταγόνες πλημμυρίδα“.

»Καθώς οι Αμερικανοεβραίοι άρχισαν να κερδίζουν μεγαλύτερη κοινωνική καταξίωση, με τρόπο σταθερό, στράφηκαν πολιτικά προς τα δεξιά.(…) Οι εβραϊκές ελίτ, στη μανιώδη προσπάθειά τους να υπερασπισθούν τα συντεχνιακά και ταξικά τους συμφέροντα, στιγμάτισαν ως αντισημιτισμό οτιδήποτε εναντιωνόταν στη νέα συντηρητική πολιτική τους. Το Ολοκαύτωμα έπαιξε και αυτό ρόλο σε τούτη την ιδεολογική επιθετικότητα. Με εμφανέστατο τρόπο, η επίκληση των διωγμών του παρελθόντος εξέτρεψε την απόπειρα κριτικής του παρόντος.

»Οπως οι Ισραηλινοί εξοπλίστηκαν σαν αστακοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και με εξαιρετικό θάρρος έβαλαν τους Παλαιστίνιους στη θέση τους, έτσι και οι Αμερικανοεβραίοι έβαλαν με αποφασιστικότητα τους μαύρους στη θέση τους. Να παριστάνει τον γενναίο απέναντι σε όσους μπορούσαν λιγότερο να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο του περιβόητου θάρρους του οργανωμένου αμερικανικού εβραϊσμού».
Νόρμαν Φίνκελστιν, Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος, σκέψεις σχετικά με την εκμετάλλευση της εβραϊκής οδύνης, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2001.

Ηρθε η ώρα να αποκτήσει και η Θεσσαλονίκη το δικό της υποκατάστημα της βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος. Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και πρωθυπουργίας Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κάλεσε στην Ελλάδα τον πρόεδρο του σιωνιστικού μορφώματος Ρεουβέν Ριβλίν, τον υποδέχτηκε στο Μαξίμου, τον δεξιώθηκε (παρέα με όλο τον αστικό κόσμο) στο προεδρικό μέγαρο και μετά πήγε μαζί του στη Θεσσαλονίκη για να τοποθετήσουν τον θεμέλιο λίθο στο Μουσείο Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.

Ο ακροδεξιός σιωνιστής πολιτικός, μέλος του «Λικούντ» (κόμμα του Νετανιάχου), υπουργός του Σαρόν, αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, φανατικός οπαδός της λύσης του «Μεγάλου Ισραήλ» (δηλαδή της προσάρτησης της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας στο κράτος του Ισραήλ), δεν είχε πρόβλημα να προφέρει τη λέξη Παλαιστίνη («Είναι η μοίρα μας να ζούμε μαζί και να μετατρέψουμε την Νοτιοανατολική Μεσόγειο σε “παράδεισο“, όλοι μαζί Ισραήλ, Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Ιορδανία»). Αντίθετα, σε μια ομιλία 1.254 λέξεων, ο Τσίπρας δεν ανέφερε ούτε μια φορά τις λέξεις Παλαιστίνη, Παλαιστίνιοι, παλαιστινιακός. Εσβησε το μείζον πρόβλημα της Μέσης Ανατολής, ένα πρόβλημα κατοχής και κατοχικών εγκλημάτων, που χύνουν το αίμα ενός λαού εδώ και 70 χρόνια, σα να μην υπάρχει.

Φύτεψε και ελιές μαζί με τον σιωνιστή μακελάρη! Κι είχε το θράσος να κλείσει την ομιλία του με τα εξής λόγια: «Τα δέντρα αυτά είναι Ελιές -η Ελιά είναι σύμβολο της ειρήνης για τους ανθρώπους και τους λαούς- για να ριζώσει η μνήμη στη συνείδηση των λαών μας και να καρποφορήσει η ανοχή, η φιλία, η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και των πολιτισμών μας»! Ούτε ο πιο φανατικός σιωνιστής πολιτικός δε θα τολμούσε αυτή την πρόκληση, την παραμονή της δίκης της 16χρονης Αχεντ Ταμίμι, μιας έφηβης που μεγάλωσε αντιστεκόμενη για να μην ξεριζώσουν οι σιωνιστικές μπουλντόζες τις ελιές του χωριού της. Ξεπερνά κάθε όριο πρόκλησης να φυτεύεις ελιές παρέα με τον εκπρόσωπο ενός βάρβαρου καθεστώτος που ξεριζώνει συστηματικά αιωνόβιες ελιές που ανήκουν σε Παλαιστίνιους, πότε για να χτιστούν επαύλεις και πολυκατοικίες για τους εβραίους εποίκους, πότε για να χτιστεί το τείχος της ντροπής, πότε για να δημιουργηθούν ανοιχτές στρατιωτικές ζώνες και πότε απλά για λόγους εκδίκησης (γκρεμίζουν σπίτια και ξεριζώνουν ελιές, τα δέντρα-σύμβολα της παλαιστινιακής γης).

Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ που γύρισε στη διάρκεια πολλών χρόνων ένας παλαιστίνιος αγρότης. «Πέντε σπασμένες κάμερες» είναι ο τίτλος του και δείχνει την αντίσταση των κατοίκων του παλαιστινιακού χωριού Μπιλίν στη σιωνιστική βαρβαρότητα. Το ξερίζωμα του ελαιώνα του χωριού κυριαρχεί στην ταινία. Θα τολμήσει, άραγε, ο Τσίπρας να δείξει στα παιδιά του αυτή την ταινία και ταυτόχρονα να τους δείξει τις σκηνές από το φύτεμα ελιών παρέα με τον σφαγέα Ριβλίν; Ρητορικό είναι, φυσικά, το ερώτημα.

Οπως δεν επέλεξε να πει ούτε μια λέξη για τους Παλαιστίνιους, έτσι επέλεξε να μην πει ούτε λέξη για το ολοκαύτωμα των σοβιετικών, των κομμουνιστών, των αντιστασιακών, των τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων, όλων όσων εξόντωσαν σε μαζική κλίμακα οι ναζί. Για λόγους ιστορικής ακρίβειας και δικαιοσύνης, βρε αδερφέ. Για ποια ιστορική ακρίβεια και ποια δικαιοσύνη να ενδιαφερθεί, όμως, ο αστός πολιτικός που προηγήθηκε ακόμα και του Τραμπ, χαρακτηρίζοντας εγγράφως την Ιερουσαλήμ «ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ»;

Στη Θεσσαλονίκη δε στήνουν ένα μνημείο για τους έλληνες εβραίους που εξόντωσαν οι ναζί. Στήνουν ένα παράρτημα της βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος, η οποία στήθηκε -όπως αποκαλύπτει ο απόγονος επιζησάντων του Ολοκαυτώματος Νόρμαν Φίνκελστιν- μόνο όταν το Ισραήλ άρχισε να επικρατεί στη Μέση Ανατολή και να παίζει το ρόλο του προκεχωρημένου φυλάκιου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αν ήθελαν ένα μνημείο για τους έλληνες εβραίους, θα απέκλειαν το κράτος του Ισραήλ. Γιατί είναι ένα κράτος δολοφόνος, που εφαρμόζει μια καθαρά ναζιστική πολιτική σε βάρος των Παλαιστίνιων, που δεν έχει διστάσει να μετατρέψει σε ερείπια τον Νότιο Λίβανο, που δεν έχει διστάσει να βομβαρδίσει τη Λωρίδα της Γάζας με απαγορευμένες βόμβες φωσφόρου, που δεν έχει διστάσει να δολοφονήσει μαζικά παιδάκια σε σχολεία της Γάζας, που…, που…, που…

Ομως αυτό το Μουσείο χτίστηκε με πρωτοβουλία του κράτους του Ισραήλ, με «μουστερή» τον Μπουτάρη και διεκπεραιωτές τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, που έχουν αναβαθμίσει όσο δεν παίρνει άλλο τις σχέσεις της Ελλάδας με το σιωνιστικό μόρφωμα, το οποίο έχουν αναγορεύσει σε «στρατηγικό σύμμαχο».

Δε θα άξιζε τον κόπο ν' ασχοληθούμε με τις κατηγορίες περί «αντισημιτισμού», όμως επειδή είναι βέβαιο ότι θ' ακουστούν κι επειδή σίγουρα υπάρχουν αντισημίτες και στην Ελλάδα (είναι τα γνωστά φασισταριά που βρίσκουν πάντοτε καταφύγιο στη στοργική αγκαλιά του αστικού κράτους), θα γράψουμε δυο λόγια. Ο κόσμος της Αριστεράς δεν έχει καμιά σχέση με τον αντισημιτισμό και τα στερεότυπά του. Και το έχει αποδείξει στη μακρά ιστορία του, πληρώνοντάς το πολλές φορές με αίμα. Ομως, οι σιωνιστές δολοφόνοι έχουν επεξεργαστεί τη χοντροκομμένη θεωρία του αντι-αντισημιτισμού, προσπαθώντας μέσω αυτής ν' ασκήσουν ιδεολογική τρομοκρατία σε όσους καταγγέλλουν τον σιωνισμό και τα εγκλήματά του και να παραλύσουν τα κινήματα αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Και δεν είναι λίγες οι φορές που τα καταφέρνουν. Για παράδειγμα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Θεσσαλονίκη αποσύρθηκε από την ευρεία πρωτοβουλία που διοργάνωσε εκδήλωση διαμαρτυρίας στις 30 του Γενάρη και κάλεσε σε δική της εκδήλωση την επομένη, επικαλούμενη τη φιέστα για τη θεμελίωση του Μουσείου Ολοκαυτώματος Θεσσαλονίκης. Υποχώρησε μπροστά στην πίεση του σιωνιστικού αντι-αντισημιτισμού, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το γεγονός της παρουσίας του Ριβλίν σ' αυτή τη φιέστα.

Το κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό έχει καθαρές θέσεις και δε δυσκολεύεται να τοποθετηθεί και απέναντι στον αντισημιτισμό και απέναντι στον σιωνισμό, που είναι αυτός που εξακολουθεί να διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και πρέπει να δείχνει αντοχή απέναντι στις διάφορες μορφές της σιωνιστικής πίεσης, η οποία εμπορεύεται τα εγκλήματα των ναζί κατά των εβραίων για να καλύψει και να αγιοποιήσει τα εγκλήματα του σιωνισμού κατά των Παλαιστίνιων.