Σκάνδαλο γηπέδου Μελισσανίδη στο ΣτΕ: Προκλήσεις επ' ακροατηρίω!
«Να κατεβάσει τους τόνους» ζήτησε κάποια στιγμή από τον Κώστα Παπαδάκη,
νομικό παραστάτη των 56 πολιτών που έχουν προσφύγει κατά της νομιμότητας
της αδειοδότησης του γηπέδου Μελισσανίδη στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο
αντιπρόεδρος του ΣτΕ και πρόεδρος του Ε' Τμήματος Αθανάσιος Ράντος, κατά
τη συζήτηση της αίτησης ακύρωσης, που έγινε την περασμένη Τρίτη
(7.2.2018). Ο Παπαδάκης δεν είναι «φωνακλάς» από φυσικού του, ούτε ο
πρόεδρος εννοούσε κάτι τέτοιο. Εκείνο που τον ενόχλησε ήταν ότι ο
συνήγορος δε μάσησε τα λόγια του, αλλά έβαλε ευθέως κατά σημείων της
εισήγησης του εισηγητή της υπόθεσης, αλλά και κατά της απόρριψης της
αίτησης αναστολής που είχαν υποβάλει οι «56», η οποία φέρει την υπογραφή
του κ. Ράντου.
«Εδώ δεν αντιδικούμε», ήταν η παρατήρηση του προέδρου (σε ήπιο -οφείλουμε να αναγνωρίσουμε- τόνο). Υποτίθεται πως το ΣτΕ προσφέρει έννομη προστασία σε πολίτες που προσφεύγουν υποστηρίζοντας ότι θίγονται από πράξεις της Διοίκησης, οπότε οι δικαστές του δεν εκπροσωπούν το Δημόσιο, αλλά τον νόμο. Οτι είναι ανεξάρτητοι από τα όργανα της κρατικής εξουσίας, τις πράξεις των οποίων ελέγχουν, από άποψη νομιμότητας.
Αυτό στα χαρτιά. Γιατί όπως αποδείχτηκε και στη συγκεκριμένη υπόθεση, κάθε άλλο παρά «υπεράνω» είναι το ΣτΕ. Αν επρόκειτο μόνο για τις κραυγαλέες παρανομίες της Διοίκησης, που φέρουν υπογραφές υπουργών και υπηρεσιακών παραγόντων, ο κ. Ράντος ενδεχομένως να ήταν αντικειμενικός (ειδικά μετά την απόπειρα «δολοφονίας χαρακτήρα», που μεθόδευσαν σε βάρος του τα κυβερνητικά χαλκεία, δημοσιεύοντας ηλεκτρονική αλληλογραφία που αφορούσε την προσωπική του ζωή, με σκοπό να τον σπρώξουν σε αυτοεξαίρεση από την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, στην οποία είχε βρεθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο από αυτό του προέδρου του ΣτΕ, δικαιώνοντας τελικά τους καναλάρχες που προσέφυγαν). Ομως σ' αυτή την υπόθεση το Δημόσιο είναι απλά ένα όργανο ικανοποίησης των πλιατσικολογικών απαιτήσεων ενός καπιταλιστικού ομίλου.
Και ο κ. Ράντος, σε κάποια άλλη στιγμή της διαδικασίας, φρόντισε να μας ενημερώσει ότι -εκτός από κινηματογραφόφιλος- είναι και πρόσφυγας τρίτης γενιάς και φίλαθλος! Μόνο όνομα ομάδας δεν ανέφερε ο πρόεδρος του Ε' Τμήματος του ΣτΕ, αλλά το πιάσαμε το… υπονοούμενο και αντιληφθήκαμε τίνος έμπνευση ήταν η πρωτοφανής έννοια του «τοπόσημου», με την οποία περιεβλήθη το γήπεδο της ΑΕΚ στην απόφαση απόρριψης της αίτησης αναστολής. Ας τη θυμηθούμε:
«Στην ίδια περίπου θέση υπήρξε και λειτούργησε από πολλών δεκαετιών γήπεδο της ομάδας αυτής το οποίο αποτέλεσε τον αυτό χρόνο τοπόσημο της περιοχής αυτής και στοιχείο της μητροπολιτικής αθλητικής υποδομής στην Αθήνα με αποτέλεσμα η φυσιογνωμία της περιοχής πολεοδομική και οικιστική να έχει διαμορφωθεί από μακρού με δεδομένη την ύπαρξη και τις επιπτώσεις της λειτουργίας του. Περαιτέρω και σε κάθε περίπτωση ο ισχύων σήμερα χωροταξικός σχεδιασμός προβλέπει κατά τα ανωτέρω την ανακατασκευή του γηπέδου που είναι επομένως υποχρεωτική».
Οπως σχολιάσαμε, ούτε ο Παρθενώνας να ήταν! Ο Κ. Παπαδάκης σχολίασε διεξοδικά στην αγόρευσή του αυτό το σημείο και αυτό ήταν που ενόχλησε τον κ. Ράντο. Εμείς θα θυμίσουμε μόνο ότι αυτό το σκάνδαλο το έχουν υπηρετήσει διαχρονικά αρκετοί «μεγάλοι ΑΕΚτζήδες», με κορυφαίο -εκ των πραγμάτων- τον σκοτεινό άνθρωπο του Μαξίμου Αλέκο Φλαμπουράρη. Πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση και ο ίδιος υπουργός, ο Φλαμπουράρης έκανε συσκέψεις (παρέα με τους Στρατούλη και Πάντζα) στα γραφεία του ομίλου Μελισσανίδη στον Πειραιά. Εκεί έκλεισαν το «ντιλ». Οταν έγινε υπουργός, βάλθηκε να «τιμήσει» τη συμφωνία (την οποία για ένα διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναγκαστεί να απαρνηθεί, μετά τις επιθέσεις των τραμπούκων στους κατοίκους της Φιλαδέλφειας και στη «Στρούγκα», το καλοκαίρι του 2014), παρεμβαίνοντας στις υπηρεσίες και «σπρώχνοντας», με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο. Γι' αυτό και η πλευρά Μελισσανίδη τον ευχαρίστησε δημόσια, όταν εκδόθηκε η διάτρητη και παράνομη άδεια.
Κι ενώ το Ε' Τμήμα του ΣτΕ καλείται να κρίνει -πέραν πολλών άλλων- και τη νομιμότητα αυτής της άδειας, ο πρόεδρός του φρόντισε να μας ενημερώσει ότι ο ίδιος είναι «τρίτης γενιάς πρόσφυγας και φίλαθλος» και πως το συγκεκριμένο γήπεδο είναι «τοπόσημο», που πρέπει να ξαναχτιστεί εκεί, έστω και κόντρα σε κάθε έννοια νομιμότητας (αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της απόφασης επί της αίτησης αναστολής).
Για το ίδιο ζήτημα (της νομιμότητας της άδειας), ακούσαμε με έκπληξη (για να μην πούμε με οργή) τον εισηγητή της υπόθεσης, σύμβουλο Χρ. Ντουχάνη, να λέει πως η ΔΑΟΚΑ, που εξέδωσε την άδεια, δεν εξέτασε το ιδιοκτησιακό, διότι δεν εγέρθησαν αμφισβητήσεις ενώπιόν της. Πέραν του ότι το ιδιοκτησιακό πρέπει να εξεταστεί έστω και αν οι αμφισβητήσεις εγερθούν εκ των υστέρων (κι αυτό πλέον πρέπει να το κάνει το Ε' Τμήμα), ο κ. Ντουχάνης έχει παραλάβει ένα Υπόμνημα 60 σελίδων, στο οποίο αναφέρεται αναλυτικά (με σωρεία εγγράφων ως αποδεικτικά στοιχεία), ότι ενώπιον της ΔΑΟΚΑ εγέρθησαν αμφισβητήσεις για το ιδιοκτησιακό. Μάλιστα, αμφισβητήσεις ήγειρε και η ίδια η ΔΑΟΚΑ, η οποία στο τέλος υποχώρησε στην κυβερνητική πίεση και εξέδωσε την παράνομη άδεια με δόλο. Είχε, λοιπόν, άδικο όταν «σήκωσε τους τόνους» ο Κ. Παπαδάκης, επισημαίνοντας ότι στην απόφαση για την αίτηση αναστολής δεν υπήρξε καν αναφορά και δε λήφθηκε υπόψη αυτό το ογκώδες και άκρως εμπεριστατωμένο Υπόμνημα;
Οσοι παρακολουθήσαμε τη διαδικασία και εισπράξαμε στο τέλος τις ευχαριστίες του προέδρου για τη στάση μας (αλήθεια, τι περίμενε να δει, χουλιγκάνους και λοιπά άλογα όντα;) μείναμε με την εντύπωση ότι δύο μέλη του δικαστηρίου, ο πρόεδρος και ο εισηγητής, δεν μίλησαν σαν «ανεξάρτητοι δικαστές», αλλά σαν αντίδικοι
«Εδώ δεν αντιδικούμε», ήταν η παρατήρηση του προέδρου (σε ήπιο -οφείλουμε να αναγνωρίσουμε- τόνο). Υποτίθεται πως το ΣτΕ προσφέρει έννομη προστασία σε πολίτες που προσφεύγουν υποστηρίζοντας ότι θίγονται από πράξεις της Διοίκησης, οπότε οι δικαστές του δεν εκπροσωπούν το Δημόσιο, αλλά τον νόμο. Οτι είναι ανεξάρτητοι από τα όργανα της κρατικής εξουσίας, τις πράξεις των οποίων ελέγχουν, από άποψη νομιμότητας.
Αυτό στα χαρτιά. Γιατί όπως αποδείχτηκε και στη συγκεκριμένη υπόθεση, κάθε άλλο παρά «υπεράνω» είναι το ΣτΕ. Αν επρόκειτο μόνο για τις κραυγαλέες παρανομίες της Διοίκησης, που φέρουν υπογραφές υπουργών και υπηρεσιακών παραγόντων, ο κ. Ράντος ενδεχομένως να ήταν αντικειμενικός (ειδικά μετά την απόπειρα «δολοφονίας χαρακτήρα», που μεθόδευσαν σε βάρος του τα κυβερνητικά χαλκεία, δημοσιεύοντας ηλεκτρονική αλληλογραφία που αφορούσε την προσωπική του ζωή, με σκοπό να τον σπρώξουν σε αυτοεξαίρεση από την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, στην οποία είχε βρεθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο από αυτό του προέδρου του ΣτΕ, δικαιώνοντας τελικά τους καναλάρχες που προσέφυγαν). Ομως σ' αυτή την υπόθεση το Δημόσιο είναι απλά ένα όργανο ικανοποίησης των πλιατσικολογικών απαιτήσεων ενός καπιταλιστικού ομίλου.
Και ο κ. Ράντος, σε κάποια άλλη στιγμή της διαδικασίας, φρόντισε να μας ενημερώσει ότι -εκτός από κινηματογραφόφιλος- είναι και πρόσφυγας τρίτης γενιάς και φίλαθλος! Μόνο όνομα ομάδας δεν ανέφερε ο πρόεδρος του Ε' Τμήματος του ΣτΕ, αλλά το πιάσαμε το… υπονοούμενο και αντιληφθήκαμε τίνος έμπνευση ήταν η πρωτοφανής έννοια του «τοπόσημου», με την οποία περιεβλήθη το γήπεδο της ΑΕΚ στην απόφαση απόρριψης της αίτησης αναστολής. Ας τη θυμηθούμε:
«Στην ίδια περίπου θέση υπήρξε και λειτούργησε από πολλών δεκαετιών γήπεδο της ομάδας αυτής το οποίο αποτέλεσε τον αυτό χρόνο τοπόσημο της περιοχής αυτής και στοιχείο της μητροπολιτικής αθλητικής υποδομής στην Αθήνα με αποτέλεσμα η φυσιογνωμία της περιοχής πολεοδομική και οικιστική να έχει διαμορφωθεί από μακρού με δεδομένη την ύπαρξη και τις επιπτώσεις της λειτουργίας του. Περαιτέρω και σε κάθε περίπτωση ο ισχύων σήμερα χωροταξικός σχεδιασμός προβλέπει κατά τα ανωτέρω την ανακατασκευή του γηπέδου που είναι επομένως υποχρεωτική».
Οπως σχολιάσαμε, ούτε ο Παρθενώνας να ήταν! Ο Κ. Παπαδάκης σχολίασε διεξοδικά στην αγόρευσή του αυτό το σημείο και αυτό ήταν που ενόχλησε τον κ. Ράντο. Εμείς θα θυμίσουμε μόνο ότι αυτό το σκάνδαλο το έχουν υπηρετήσει διαχρονικά αρκετοί «μεγάλοι ΑΕΚτζήδες», με κορυφαίο -εκ των πραγμάτων- τον σκοτεινό άνθρωπο του Μαξίμου Αλέκο Φλαμπουράρη. Πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση και ο ίδιος υπουργός, ο Φλαμπουράρης έκανε συσκέψεις (παρέα με τους Στρατούλη και Πάντζα) στα γραφεία του ομίλου Μελισσανίδη στον Πειραιά. Εκεί έκλεισαν το «ντιλ». Οταν έγινε υπουργός, βάλθηκε να «τιμήσει» τη συμφωνία (την οποία για ένα διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναγκαστεί να απαρνηθεί, μετά τις επιθέσεις των τραμπούκων στους κατοίκους της Φιλαδέλφειας και στη «Στρούγκα», το καλοκαίρι του 2014), παρεμβαίνοντας στις υπηρεσίες και «σπρώχνοντας», με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο. Γι' αυτό και η πλευρά Μελισσανίδη τον ευχαρίστησε δημόσια, όταν εκδόθηκε η διάτρητη και παράνομη άδεια.
Κι ενώ το Ε' Τμήμα του ΣτΕ καλείται να κρίνει -πέραν πολλών άλλων- και τη νομιμότητα αυτής της άδειας, ο πρόεδρός του φρόντισε να μας ενημερώσει ότι ο ίδιος είναι «τρίτης γενιάς πρόσφυγας και φίλαθλος» και πως το συγκεκριμένο γήπεδο είναι «τοπόσημο», που πρέπει να ξαναχτιστεί εκεί, έστω και κόντρα σε κάθε έννοια νομιμότητας (αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της απόφασης επί της αίτησης αναστολής).
Για το ίδιο ζήτημα (της νομιμότητας της άδειας), ακούσαμε με έκπληξη (για να μην πούμε με οργή) τον εισηγητή της υπόθεσης, σύμβουλο Χρ. Ντουχάνη, να λέει πως η ΔΑΟΚΑ, που εξέδωσε την άδεια, δεν εξέτασε το ιδιοκτησιακό, διότι δεν εγέρθησαν αμφισβητήσεις ενώπιόν της. Πέραν του ότι το ιδιοκτησιακό πρέπει να εξεταστεί έστω και αν οι αμφισβητήσεις εγερθούν εκ των υστέρων (κι αυτό πλέον πρέπει να το κάνει το Ε' Τμήμα), ο κ. Ντουχάνης έχει παραλάβει ένα Υπόμνημα 60 σελίδων, στο οποίο αναφέρεται αναλυτικά (με σωρεία εγγράφων ως αποδεικτικά στοιχεία), ότι ενώπιον της ΔΑΟΚΑ εγέρθησαν αμφισβητήσεις για το ιδιοκτησιακό. Μάλιστα, αμφισβητήσεις ήγειρε και η ίδια η ΔΑΟΚΑ, η οποία στο τέλος υποχώρησε στην κυβερνητική πίεση και εξέδωσε την παράνομη άδεια με δόλο. Είχε, λοιπόν, άδικο όταν «σήκωσε τους τόνους» ο Κ. Παπαδάκης, επισημαίνοντας ότι στην απόφαση για την αίτηση αναστολής δεν υπήρξε καν αναφορά και δε λήφθηκε υπόψη αυτό το ογκώδες και άκρως εμπεριστατωμένο Υπόμνημα;
Οσοι παρακολουθήσαμε τη διαδικασία και εισπράξαμε στο τέλος τις ευχαριστίες του προέδρου για τη στάση μας (αλήθεια, τι περίμενε να δει, χουλιγκάνους και λοιπά άλογα όντα;) μείναμε με την εντύπωση ότι δύο μέλη του δικαστηρίου, ο πρόεδρος και ο εισηγητής, δεν μίλησαν σαν «ανεξάρτητοι δικαστές», αλλά σαν αντίδικοι
Σχόλια