Ομολογία κυβερνητικού παράγοντα: Στο στόχαστρο τα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα

Από τον τίτλο ακόμα φαίνονται οι προθέσεις. «Επίδομα ανθυγιεινό ή ασφαλείς συνθήκες εργασίας», αναρωτιέται -τάχαμου με ειλικρινές ενδιαφέρον- ο αντιπρόεδρος του ΕΟΠΥΥ και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Π. Γεωργακόπουλος, στην αχαϊκή ιστοσελίδα thebest.gr. Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: και ανθυγιεινό επίδομα και μικρότερο ωράριο και πρόωρη συνταξιοδότηση και ασφαλέστερες (γιατί ασφαλείς δεν μπορούν να υπάρξουν στον καπιταλισμό) συνθήκες εργασίας.

Για δήθεν ειδικούς σαν τον Γεωργακόπουλο, όμως, αυτά είναι… λαϊκισμός και… συνδικαλιστικός μαξιμαλισμός. Νομίζοντας πως πρωτοτυπεί, γράφει:

«Με την εμπειρία συμμετοχής μου για δύο θητείες στην επιτροπή υγιεινής και ασφαλείας εργασίας στο Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, εκφράζω δημόσια τον προβληματισμό μου, αν πρέπει να διεκδικείται, Επίδομα Ανθυγιεινό ή ασφαλείς και υγιείς συνθήκες εργασίας;

Με αφορμή πρόσφατη αρθρογραφία σχετικά με την τύχη του επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας, θέτω ευθέως το ερώτημα: Τι συμφέρει περισσότερο τον εργαζόμενο να διεκδικεί; Το ανθυγιεινό επίδομα, δουλεύοντας σε οποιεσδήποτε συνθήκες ή την διασφάλιση από κάθε εργοδότη και με τον αυστηρό έλεγχο των υπηρεσιών του κράτους, των ενδεδειγμένων συνθηκών Υγιεινής και Ασφάλειας της εργασίας;

Τι θα ωφελήσει πχ έναν οικοδόμο να παίρνει επίδομα ανθυγιεινό όταν δεν λαμβάνονται μέτρα ασφαλείας στην οικοδομή και πέσει από μια πρόχειρα στημένη σκαλωσιά;

Τι θα ωφελήσει πχ έναν εργαζόμενο στα χειρουργεία ενός νοσοκομείου να διεκδικεί το ανθυγιεινό επίδομα και οι συνθήκες εργασίας να είναι επισφαλείς; (…)

Αλήθεια τι ωφελεί τον εργαζόμενο να παίρνει επίδομα ανθυγιεινό και να το ξοδεύει σε φάρμακα και υπηρεσίες υγείας;».

Λοιπόν, αυτή η μπουρδολογία υπάρχει από τότε που η εργατική τάξη κατάφερε να χαρακτηριστούν κάποια επαγγέλματα βαριά και ανθυγιεινά και να συνοδεύονται από πρόωρη συνταξιοδότηση ή μόνο με ένα επίδομα ανθυγιεινής εργασίας. Κάθε φορά που οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους ήθελαν να πετάξουν επαγγέλματα, κλάδους ή εργασιακούς χώρους έξω από τον χαρακτηρισμό «βαριά και/ή ανθυγιεινά επαγγέλματα», τους έπιανε ο πόνος για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζόμενων. «Είναι δυνατόν να επιδοτούμε τη βλάβη της υγείας;» αναρωτιούνταν με ιερή αγανάκτηση. Και κατηγορούσαν για έλλειψη πολιτισμού τους εργάτες, που προτιμούν το καθεστώς επιδότησης, παρά να παραιτηθούν από αυτό και τα λεφτά να πάνε στη βελτίωση των όρων εργασίας τους.

Επειδή ασχολούμαστε με τα ασφαλιστικά ζητήματα εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες και γι' αυτό το έργο το ξέρουμε καλά και τις παπάρες τύπου Γεωργακόπουλου τις έχουμε ακούσε και διαβάσει πολλές φορές (σε ελληνική και ξένη βιβλιογραφία και σε δηλώσεις πολιτικών παραγόντων και εξωνημένων επιστημόνων που ενεργούν για λογαριασμό των καπιταλιστών), όταν είδαμε στο πρόσφατο μνημονιακό πολυνομοσχέδιο τη ρύθμιση για «επανασχεδιασμό από μηδενική βάση» του επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας, που παίρνουν ορισμένες κατηγορίες εργαζόμενων στο Δημόσιο (καθαριότητα ΟΤΑ, νοσηλευτές, προσωπικό νοσοκομειακών εργαστηρίων και μερικές ακόμα ειδικότητες), γράψαμε: «Με το άρθρο 396 του πολυνομοσχέδιου μπαίνει στο στόχαστρο το επίδομα ανθυγιεινής και επικίνδυνης εργασίας στο δημόσιο τομέα, όμως στην πραγματικότητα ανοίγει και πάλι το ζήτημα των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, που εδώ και χρόνια βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο των καπιταλιστών και των αστικών κυβερνήσεων που προωθούν τα συμφέροντά τους».

Στην εισηγητική έκθεση του πολυνομοσχέδιου γράφει ότι θα συγκεράσουν το ανθυγιεινό επίπεδο «με την ανάγκη για σχεδιασμό βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων καθώς και μακροπρόθεσμων δράσεων για την κατά το δυνατό άμβλυνση των παραγόντων κινδύνου και την εγκαθίδρυση και εμπέδωση των αναγκαίων συνθηκών πρόληψης και προστασίας των εργαζομένων». Ο Γεωργακόπουλος βγήκε να το κάνει «λιανά», χρησιμοποιώντας τα ίδια κάλπικα επιχειρήματα και προβάλλοντας το ίδιο υποκριτικό ενδιαφέρον για τις συνθήκες εργασίας με όλους όσους έχουν προηγηθεί.

Η πάλη για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ώστε να γίνονται όσο το δυνατόν λιγότερο ανθυγιεινές και περισσότερο ασφαλείς, πρέπει να μη σταματά ποτέ. Ομως, πρέπει να έχουμε υπόψη μας δυο συνθήκες.

Πρώτο, ότι δεν υπάρχει περίπτωση στον καπιταλισμό να εξασφαλιστούν υγιεινές και ασφαλείς συνθήκες εργασίας, γιατί αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Πάντοτε οι καπιταλιστές θα παραβιάζουν την εργατική νομοθεσία.

Δεύτερο, ότι υπάρχουν εργασίες που έτσι κι αλλιώς επιφέρουν μεγαλύτερη βιολογική (σωματική και πνευματική) φθορά του εργαζόμενου.

Γι' αυτό πρέπει να διεκδικούνται πάντοτε ασφαλιστικά αντισταθμίσματα, όπως είναι η πρόωρη συνταξιοδότηση και το μειωμένο ωράριο εργασίας, αλλά και πρόσθετη αμοιβή που επιτρέπει στον εργάτη να φροντίζει καλύτερα την υγεία και τη φυσική του κατάσταση.