Δε γυρνάει το «ματσάκι»

Αιφνιδιάστηκαν τόσο πολύ από το αποτέλεσμα ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι συριζαίοι και γι' αυτό αντέδρασαν τόσο σπασμωδικά το βράδυ της περασμένης Κυριακής; Για μας είναι σίγουρο ότι την ήττα την περίμεναν. Την έβλεπαν στις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις (αυτές που μένουν κρυφές, καθώς τις παραγγέλλουν τα επιτελεία των κομμάτων και τις κρατούν επτασφράγιστο μυστικό που το γνωρίζει μόνο ένας στενός κύκλος στελεχών). Αν δεν ήταν έτσι, τότε δε θα έβγαινε ο Τσίπρας, τρεις μέρες πριν τις εκλογές, να τάξει ένα ακόμα πενηντάρικο στις συντάξεις από το 2020. Ζορίζονταν και προσπαθούσαν να μαζέψουν τη διαφορά, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτή η μαυρογιαλούρικη συμπεριφορά εξόργιζε τον (ήδη εξοργισμένο) κόσμο.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν περίμεναν τόσο μεγάλη διαφορά. Εκ των υστέρων και μετά την ηχηρή σφαλιάρα, κυκλοφορούν διάφορα. Οτι ο Βερναρδάκης παγίδευσε τον Τσίπρα, παρουσιάζοντάς του αναλύσεις που έδειχναν ότι η διαφορά δεν πρόκειται να ξεπεράσει τις τρεις μονάδες κτλ. κτλ. Δε δίνουμε την παραμικρή βάση σ' όλ' αυτά. Οχι μόνο επειδή μπορεί να είναι κατασκευές για να βγάλουν λάδι τον Τσίπρα και να βρουν κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο να του φορτώσουν την ευθύνη, αλλά και γιατί δεν έχουν καμιά σημασία. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και στα επιτελεία των αστικών κομμάτων πάντοτε ξεσπούν καυγάδες μετά από μια μεγάλη εκλογική ήττα, όμως αυτό δεν αφορά κανέναν άλλο πέρα απ' αυτούς τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς που προσπαθούν να μηδενίσουν το κοντέρ και να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, αφού προηγουμένως «καθαριστούν» στα νάματα της αντιπολίτευσης. Τόσες φορές το έχουμε δει το έργο και δε θα μπορούσε να ισχύσει τίποτα το διαφορετικό για τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε μας ξένισε η καθυστέρηση της εμφάνισης του Τσίπρα στο «γυαλί» (πέντε λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα). Η κατραπακιά ήταν δυνατή, έπρεπε να καταλήξουν στο αν θα πάνε σε εκλογές ή όχι (θεωρούμε ότι ο Τσίπρας και το στενό επιτελείο του την είχαν έτοιμη αυτή τη λύση, έπρεπε όμως να πειστούν όλοι) και να προετοιμαστεί ψυχολογικά ο Τσίπρας για την εμφάνισή του (δεν ήταν και τόσο εύκολο, μετά την αλαζονεία του «άχαστου» που επεδείκνυε κατά την προεκλογική περίοδο).

♦ Το πρώτο που έκανε ο Τσίπρας στη δήλωσή του ήταν να ρίξει την ευθύνη της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στον ελληνικό λαό, που στην πλειοψηφία του δεν επέλεξε «το δρόμο της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια, με τους πολλούς στο προσκήνιο, με τους πολλούς και για τους πολλούς», αλλά «το δρόμο της επιστροφής στο σκοτάδι της λιτότητας, στο σκοτάδι της κρίσης, των ολιγαρχών και του ΔΝΤ»!

Οι συριζαίοι που ακολούθησαν τα είπαν πιο χοντρά. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο Βαξεβάνης (που διαπίστωσε ότι ο ελληνικός λαός πάσχει ψυχιατρικά, από το σύνδρομο της Στοκχόλμης!) δεν εκφράζει την επίσημη κομματική γραμμή, τι θα πρέπει να πούμε για τον Παππά που δήλωσε ότι «ο κόσμος που δεν θεωρούσε σημαντικό να μετακινηθεί για να πάει να ψηφίσει, θα είναι ενώπιον πάρα πολύ κρίσιμων επιλογών»;

♦ Το δεύτερο που έκανε ήταν να επαναλάβει το παραμύθι που παπαγάλιζαν ήδη όλοι οι συριζαίοι στα τηλεπαράθυρα: «Το εκλογικό αποτέλεσμα εμπεδώνει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως πρωταγωνιστή στην πολιτική αντιπαράθεση»! Δηλαδή, υπήρχε περίπτωση να μην είναι πρωταγωνιστής (δευτεραγωνιστής πλέον); Από ποιον κινδύνευε να χάσει τη δεύτερη θέση; Από το ΚΙΝΑΛ; Μ' αυτό το επιχείρημα, μέσω του οποίου προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τη συντριπτική ήττα σαν… μερική νίκη, οι συριζαίοι αποκάλυψαν στην πραγματικότητα τους μύχιους φόβους τους. Φοβούνται -ακόμα και τώρα- ότι μπορεί ν' αρχίσουν να ξεφουσκώνουν και οι παλιοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ να επιστρέψουν στην κοιτίδα τους!

♦ Τέλος, ο Τσίπρας προσπάθησε να παρουσιάσει το αυτονόητο, το αναγκαστικό σαν… προσωπική γενναιότητα: «Δεν μου ταιριάζει, δεν το έκανα ποτέ, δεν θα το πράξω ούτε τώρα, να αγνοήσω αυτό το αποτέλεσμα. Ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν πορεύτηκα με κόλπα και με στρατηγήματα. Ποτέ δεν επέλεξα τον εύκολο δρόμο. Τον δρόμο της ιδιοτέλειας. Δεν θα το πράξω ούτε τώρα. (…) Δεν πρόκειται να αποδράσω, ούτε να το βάλω στα πόδια, ούτε να παραιτηθώ από τον αγώνα, από τη μάχη για την ισότητα, την αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Από τη μάχη να υπερασπιστούμε τις θυσίες και τους κόπους του ελληνικού λαού. Ημουν εδώ, είμαι εδώ, θα είμαι εδώ, θα είμαστε εδώ.  (…) Αμέσως μετά τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών θα ζητήσω από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την άμεση προκήρυξη εθνικών εκλογών. Για να είναι τελικά ο ελληνικός λαός αυτός και μόνο αυτός που θα πάρει την οριστική απόφαση. Αν επιθυμεί να συνεχίσουμε με ένα σχέδιο για τη στήριξη των πολλών ή αν επιθυμεί την επιστροφή στα σκοτάδια της λιτότητας, του ΔΝΤ, στο χθες που όλοι και όλες ζήσαμε».

Τι άλλο μπορούσε να κάνει εκτός από το να πάει σε εκλογές, με την ελπίδα ότι η κατρακύλα θα σταματήσει στο 9,5%, ενδεχομένως να «μαζευτεί» και λίγο; Ο ίδιος, το 2014, ζητούσε εκλογές έχοντας νικήσει τη ΝΔ με διαφορά μόλις 3,5%, πώς θα μπορούσε ν' αντιμετωπίσει επί τετράμηνο τη χλεύη όλων των πολιτικών του αντιπάλων, έχοντας χάσει με διαφορά σχεδόν 9,5%; Αυτή η χλεύη θα αποκάλυπτε τον Τσίπρα και την κλίκα του ως ανθρώπους γαντζωμένους από την εξουσία, δημιουργώντας μια δυναμική παραπέρα απωλειών, βασισμένη στη σιχασιά. Και δε θα μπορούσαν να γυρίσουν τη φορά με παροχολογία. Τη δοκίμασαν και δεν έπιασε.

Δεν είναι μόνο η δυναμική των πραγμάτων, που θα αποδυνάμωνε κι άλλο τον ΣΥΡΙΖΑ, αν πήγαινε σε εκλογές το φθινόπωρο. Είναι και ο φόβος για κάποιο «απρόβλεπτο» το καλοκαίρι, μια καταστροφική ή και φονική πυρκαγιά, για παράδειγμα, που θα μπορούσε να τους εξαερώσει κυριολεκτικά. Η προκήρυξη εκλογών ήταν μονόδρομος και η προσπάθεια του Τσίπρα να την παρουσιάσει ως δική του… μαγκιά τον κατέστησε καταγέλαστο, αποδεικνύοντας ότι είναι ένας ψευτόμαγκας του γλυκού νερού, με μπόλικη τσογλανιά. Που δεν ξέρει ούτε να χάνει.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι και πάλι έριξε την ευθύνη στον ελληνικό λαό: ή με ψηφίζετε και πάνε όλα καλά ή ψηφίζετε τον Μητσοτάκη και υπογράφετε την επιστροφή στα Μνημόνια! Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση κάποιοι να θεωρούν ότι δε διαφέρει σε τίποτα από τον Μητσοτάκη και από άχτι να ψηφίσουν ΝΔ ή κάποιοι άλλοι να επιλέξουν άλλο αντιπολιτευόμενο κόμμα και κάποιοι άλλοι (περισσότεροι) να απόσχουν. Αυτός και η κλίκα του έχουν σε κάθε περίπτωση δίκιο και άδικο έχουν όσοι δε θα τους ψηφίσουν. Θυμίζουν έντονα τον Λεβέντη, μόνο που αυτοί δεν αποκαλούν το λαό «ζώα», όπως παλιότερα ο Λεβέντης, αλλά το λένε κομψά…

Φυσικά, το «ματσάκι» πλέον δε γυρίζει. Το πολύ να πετύχουν «το γκολ της τιμής». Και γι' αυτό θ' αγωνιστούν. Δεν είναι τυχαίο ότι μια μέρα μετά το εκλογικό σοκ, μιλώντας στην κεντρική επιτροπή και την κεντρική εκλογική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας, αφού θυμήθηκε να πει ότι «λάβαμε το μήνυμα, κάναμε λάθη και συμβιβασμούς» (οποία πρωτοτυπία!), έκανε άνοιγμα στις «προοδευτικές δυνάμεις», ζητώντας από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν «προοδευτικό υποψήφιο» στο δεύτερο γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, ακόμα και αν δεν είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτές οι «επιθέσεις φιλίας» έχουν πάντοτε τον αντίθετο απ' αυτόν που διακηρύσσουν στόχο. Τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν ότι αυτή τη στιγμή το μομέντουμ για το κόμμα τους είναι αρνητικό. Αν στις ευρωεκλογές κάποιοι ταλαντεύονταν, θεωρώντας ότι πάμε για ισοπαλία, τώρα ξέρουν ότι η ΝΔ προηγείται. Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός παράγει πάντοτε ένα ποσοστό ψηφοφόρων που πηγαίνουν με τον νικητή (για διάφορους λόγους). Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να συγκρατήσει το ποσοστό του και να το αυξήσει λίγο, θα πρέπει να εξισορροπήσει το αρνητικό μομέντουμ με ένα άλλο, θετικό. Δηλαδή, να πάρει ψήφους από τους όμορους χώρους. Ποιοι είναι αυτοί; Πρωτίστως το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως ο Μπαρουφάκης. Μένει να δούμε τι προπαγανδιστικά κόλπα θα μηχανευτούν για να υλοποιήσουν αυτή την τακτική αφαίμαξης των όμορων χώρων. Γιατί αν επιμείνουν στην κινδυνολογία («έρχεται ο Κούλης να σας πάρει όσα σας δώσαμε»), θα δούν τη διαφορά να αυξάνεται, γιατί αυτή η κινδυνολογία αποδείχτηκε ότι δεν πιάνει.

Οι συριζαίοι επινόησαν το σόφισμα «ηττηθήκαμε αλλά και νικήσαμε», επειδή -λένε- αναδείχτηκαν σε δεύτερο πόλο. Αρα, θα πάνε στην αντιπολίτευση και θα προσεύχονται να γίνει πράξη η στρατηγική της δεξιάς παρένθεσης και ν' αποφύγουν μια εξέλιξη συριζαϊκής παρένθεσης. Η απειλή επιστροφής στο 4% τους στοιχειώνει.