Για την πραγματική αριστερά – Θεμελιώδη και κρίσιμα ζητήματα
Τα αστικά επιτελεία ήδη τρόχισαν τα μαχαίρια τους για το «μικρότερο κακό» και την «χρήσιμη ψήφο». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα, θα χρησιμοποιήσει με σφοδρότητα και κυνισμό τη θεωρία της χαμένης ψήφου για να περικυκλώσει τους αριστερούς, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ θα επαναλαμβάνει μονότονα, αμήχανα και μηχανικά το μοτίβο «ισχυρό ΚΚΕ», ωσάν η ισχυροποίησή του σε χωριστούς δρόμους και πλατείες να λύνει προβλήματα. Από δίπλα και η λεγόμενη αντικαπιταλιστική αριστερά, πέρασε εύκολα από τη φλυαρία στα μεταβατικά προγράμματα και το ρεφορμισμό. Το κόμμα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ, στις πρόσφατες ευρωεκλογές έριξε ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ το σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ» και επικοινώνησε με εκατοντάδες αριστερούς, δημοκράτες πάνω σ’ αυτόν το στόχο. Σ’ αυτές τις εκλογές θεωρούμε πως κυρίαρχη προτεραιότητα και αξία έχει το σύνθημα για την πραγματική αριστερά και η ανάδειξη-στήριξη ενός τέτοιου στόχου. Αποσαφηνίζουμε ορισμένα χαρακτηριστικά της πραγματικής αριστεράς, κόντρα στην ψευτοαριστερά και τα κόμματά της.
Κοινωνία και πολιτική
Η κοινωνία είναι ένα αυθεντικό μέγεθος, υπάρχει «καθ’ εαυτήν», ενώ η
πολιτική πραγματοποιείται από τις βουλήσεις των ανθρώπων, έχει
περισσότερο υποκειμενικό χαρακτήρα. Πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει έξω
από την κοινωνία και τις δοσμένες σχέσεις, ωστόσο οι άνθρωποι δεν
κατανοούν την πολιτική «αντικειμενικά» αλλά «υποκειμενικά». Είναι αυτός ο
λόγος που το Κερατσίνι-Πέραμα-Δραπετσώνα (για παράδειγμα) ψηφίζει
αστικά κόμματα ή το νεοφασισμό. Φυσικά και δεν υπάρχει μέσος όρος, όπως
δεν υπάρχει «μέσος άνθρωπος». Αυτά είναι εργαλεία δημοσκόπων και
αναλυτών που τα χρησιμοποιούν και οι κομμουνιστές. Η πολιτική λοιπόν για
εμάς είναι μέσο διάδοσης των επαναστατικών αρχών μας, τρόπος επίλυσης
προβλημάτων. Η πολιτική, επομένως, δεν είναι μία και αφηρημένη.
Διαιρείται τουλάχιστον στα δύο, ανάλογα με το αν εξυπηρετεί τα
συμφέροντα της εργατικής ή της αστικής τάξης. Ως εκ τούτου, κάθε
πολιτική είναι σε τελική ανάλυση κίνηση εξυπηρέτησης αυτών ή των άλλων
συμφερόντων και γι’ αυτόν το λόγο υποστηρίζουμε ότι δεν υπάρχει
«ουδέτερη πολιτική», δηλαδή μια πολιτική που στέκεται αμερόληπτα ανάμεσα
σε τάξεις και ταξικά συμφέροντα. Αν ο λαός μας σήμερα εμπιστεύεται αστικές πολιτικές ή τις μεταμφιεσμένες παραλλαγές τους, είναι γιατί του δημιουργείται ψευδής συνείδηση. Δηλαδή ανάμεσα στα πραγματικά (ταξικά) συμφέροντα των ανθρώπων και την πολιτική τους στάση παρεμβάλλονται με δεκάδες τρόπους οι αστικές αντιλήψεις (ΜΜΕ, στρατός εκκλησία, ήθη, έθιμα) δημιουργώντας έναν μη πραγματικό, ψευδή κόσμο. Η επαναστατική πολιτική συνίσταται ακριβώς σε τούτο: να ταυτίσει την κοινωνία με την αριστερή πολιτική, να αναδείξει τις ρίζες των προβλημάτων ώστε ο άνεργος να μην περιμένει σωτηρία από τους Τσίπρα-Μητσοτάκη. Με διαφορετικούς όρους πρέπει να ηττηθεί η αστική διαμεσολάβηση, ο κόσμος να μάθει από τη ζωή και τη δράση του πως «μπορεί αλλιώς». Η αριστερή πολιτική πρέπει να αποδείξει «εν τοις πράγμασι» την κοινωνική της ουσία.
H Μεσαία τάξη
Η θεωρία και οι πολιτικές αναλύσεις για τη μεσαία τάξη βρίσκονται στο
επίκεντρο των προεκλογικών ημερών. Σύμφωνα με αυτή την κοινωνιολογική
προσέγγιση, αφενός η μεσαία τάξη χτυπήθηκε βάναυσα απ’ το μνημόνιο και
τις κυβερνήσεις που το υπηρέτησαν, αφετέρου βρίσκεται παντού! Σαν το
άγιο πνεύμα! Στην πραγματικότητα η μεσαία τάξη υπάρχει μόνο στα μυαλά
όσων την επικαλούνται. Αυτοί θεωρούν ότι υπάρχει μία τάξη της οποίας τα
σύνορα αρχίζουν από τις παρυφές της μεγαλοαστικής τάξης και φτάνουν στα
σκαλοπάτια των απόκληρων και περιθωριακών ομάδων. Εμείς ξέρουμε τη
λενινιστική θέση για τις τάξεις, όπου με ακρίβεια και σχολαστικότητα
περιγράφονται τα χαρακτηριστικά τους. Αυτά είναι η σχέση τους με τα μέσα
παραγωγής, ο ρόλος και η θέση τους σ’ έναν κοινωνικό σχηματισμό, το
πόσο και πώς αμείβονται τα μέλη τους. Αν ισχύει το παραπάνω, που το
αποδέχονται οι σοβαροί ερευνητές κι αναλυτές, η «μεσαία τάξη» δεν
υπάρχει. Ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη (που έχει διαβαθμίσεις) εκτείνονται τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού (υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, κ.ά.), τα οποία στη χώρα μας κατέχουν, λόγω της στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης, μεγάλη έκταση και ανάλογο βάρος. Δίπλα στην εργατική τάξη βρίσκεται η αγροτιά με τις δικές της διαβαθμίσεις (από τον ακτήμονα αγρότη ως τον πλούσιο χωρικό). Τα μικροαστικά στρώματα αποτελούν σύμμαχο της εργατικής τάξης, συμπιέστηκαν αφόρητα από τη μνημονιακή καταιγίδα, αποτέλεσαν κορμό των πλατειών και των αγανακτισμένων πολιτών και ισχυρή δεξαμενή προς τα νεοφασιστικά μορφώματα το προηγούμενο διάστημα.
Το αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα που προτείνει το κόμμα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ, αναφέρεται στην αποτίναξη της διπλής κυριαρχίας, του ιμπεριαλισμού και της μεγαλοαστικής τάξης. Θεωρεί τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού εν δυνάμει συμμάχους της εργατικής τάξης και είναι το μόνο ολοκληρωμένο και συνεκτικό σχέδιο στο δρόμο για την αναγέννηση και προκοπή του τόπου και του λαού. Τα φληναφήματα για τη μεσαία τάξη φτιάχτηκαν για να κολακεύουν το λαό και να ρίξουν στάχτη στα μάτια των φτωχοποιημένων στρωμάτων.
Μεταβατικά προγράμματα
Το λεγόμενο μεταβατικό πρόγραμμα που λανσάρουν διάφοροι νεοαριστεροί,
τροτσκιστές και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτελεί πνευματικό τέκνο του Τρότσκι την
περίοδο του μεσοπολέμου (βλέπε το βιβλίο «Η θανάσιμη αγωνία του
καπιταλισμού και τα καθήκοντα της Δ’ Διεθνούς»). Ο Τρότσκι εφηύρε το
μεταβατικό πρόγραμμα, διάφορες προτάσεις ανακούφισης της εργατικής τάξης
(πχ οκτάωρο), τη συνεργασία με αστούς και ρεφορμιστές στα συνδικάτα για
να αντιπαρατεθεί στα λαϊκά μέτωπα της Γ’ Διεθνούς. «Δεν μπορεί και ούτε
μπορεί να υπάρξει γι’ αυτήν (εννοεί την Δ’ Διεθνή του τροτσκισμού)
καμία θέση σε κάποιο Λαϊκό μέτωπο», γράφει σχετικά. Σήμερα οι υποστηρικτές των μεταβατικών προγραμμάτων, προτάσεων, κλπ, θεωρούν πως βρήκαν τη γέφυρα ανάμεσα στον εξαρτημένο καπιταλισμό της χώρας μας και το σοσιαλισμό με τη θεωρία και πρακτική των μεταβατικών προγραμμάτων. Εκεί που είχαν ανακαλύψει τον «ολοκληρωτικό καπιταλισμό» και το «παρακμασμένο σύστημα», ορθώνουν το πρόγραμμα μετάβασης. Σύμφωνα με αυτό, οι εθνικοποιήσεις τραπεζών, η διαγραφή του χρέους, οι κοινωνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο είναι «δυνατά σημεία» και άξονες συσπείρωσης ώστε να ανατραπεί (;) ο καπιταλισμός.
Υποτίθεται ότι οι «μεταβατικοί», που εκτείνονται από τη ΛΑΕ ως την αναρχία, συμπεριλαμβανομένης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όσων αποχωρούν μαζικά από το ΝΑΡ, θέλουν να αγωνιστούν ΕΝΤΟΣ του καπιταλισμού και να μην παραπέμπουν τα πάντα στο σοσιαλισμό και τη λαϊκή εξουσία (όπως κάνει το ΚΚΕ). Μ’ αυτόν τον τρόπο οι «μεταβατικοί» αφενός γλιστρούν στο ρεφορμισμό και την ενσωμάτωση, αφετέρου υποβαθμίζουν μέχρι την εξαφάνιση το πλέγμα ιμπεριαλισμός, ΕΕ, εξάρτηση, αριστερά, κομμουνιστικό κίνημα. Το μεταβατικό πρόγραμμα και οι «μεταβατικοί» στην πραγματικότητα αρνούνται τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα ως βάση συσπείρωσης και λαϊκής ενότητας. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι πρύτανης των μεταβατικών, διορθωτικών, ρεφορμιστικών αυταπατών είναι η ΛΑΕ.
Κόμμα – Μέτωπο – Κίνημα
Το παραπάνω «λογικό τρίγωνο» έχει ταλαιπωρηθεί από πολλούς και για
πολύ. Αρκετοί κλίνουν σ’ όλους τους τόνους και τις πτώσεις το μέτωπο και
το κίνημα ξεχνώντας το κόμμα. Τι κι αν οι κλασικοί του μαρξισμού και η
ταξική πάλη μάς επιβεβαιώνουν ακριβώς το αντίθετο. Η εργατική τάξη χωρίς
το κόμμα της είναι τίποτα· με το κόμμα της είναι τα πάντα. Στη χώρα μας
τα τελευταία χρόνια και μετά την ιστορική προδοσία του επαναστατικού
ΚΚΕ, η εργατική τάξη κι ο λαός μας έμειναν τουλάχιστον τρεις φορές
άφωνοι και άοπλοι μπροστά στα αστικά διλήμματα. Στη δεκαετία του 1960 ο Γ. Παπανδρέου έσυρε την αριστερά στην ουρά της Ένωσης Κέντρου με τον «ανένδοτο αγώνα», στη δεκαετία του 1980 ο Α. Παπανδρέου οδήγησε τους Φλωράκη-Κύρκο σε Βάρκιζες και τώρα ο Τσίπρας αφόπλισε τον αντικαπιταλιστικό χυλό, πρώτα στις πλατείες, σήμερα το επιχειρεί στις κάλπες. Το κόμμα χρειάζεται ηγεσία, πρόγραμμα και σύνδεση με τις μάζες. Το μέτωπο είναι οι αναγκαίες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, το κίνημα είναι το αναγκαίο νερό, είναι η ταξική πάλη για να δοκιμαστούν τα παραπάνω.
Απέχουμε πολύ ακόμα για να πούμε στερεά και βάσιμα πως το πολιτικό τρίγωνο «Κόμμα-Μέτωπο-Κίνημα» έχει βάλει το νερό στ’ αυλάκι. Ωστόσο, μόνο το Μ-Λ ΚΚΕ αναφέρεται ισόρροπα και πολιτικά και στα τρία στοιχεία χωρίς να «μπατάρει» μονόπλευρα, όπως -δυστυχώς- βλέπουμε να κάνει ο ποικιλώνυμος αυθορμητισμός και ο ρεβιζιονισμός. Όλοι αυτοί που στριφογυρίζουν σαν μύγες γύρω από ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΛΑΕ είναι φανερό πως υποτιμούν το ρόλο της πραγματικής αριστεράς και του Κομμουνιστικού κινήματος. Εμείς θεωρήσαμε πως η δημιουργία και ζωή της ΛΑ-ΑΑΣ ήταν ένα πρόπλασμα και υβρίδιο του μετώπου σε μια αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, που πάρα τα προβλήματά της ανοίγει το δρόμο για ευρύτερες συμμαχίες, συμπράξεις και «συνοδοιπορία» στο πλαίσιο της πραγματικής αριστεράς. Οπωσδήποτε όμως μέτωπο χωρίς κόμμα είναι ακυβέρνητο καράβι, κόμμα χωρίς κίνημα είναι ασώματος κεφαλή. Μόνο η προσπάθεια και για τα τρία συστατικά της πολιτικής μας μπορεί να συγκροτήσει μια μάχιμη αριστερά.
Το ζήτημα της ηγεμονίας
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το Μ-Λ ΚΚΕ ταυτίζει την τακτική με τη
στρατηγική και ότι μοιάζει με την ηγεσία του ΚΚΕ που παραπέμπει τη λύση
όλων των προβλημάτων στο απρόβλεπτο μέλλον και στο σοσιαλισμό.
Ξεκαθαρίζουμε εξαρχής ότι η διαφορά των επαναστατών-κομμουνιστών από
τους κάθε λογής αναθεωρητές, είναι το σημείο στροφής. Οι αναθεωρητές-ρεβιζιονιστές υποστηρίζουν ότι το πέρασμα στο σοσιαλισμό θα γίνει ειρηνικά και εξελικτικά. Αντίθετα, οι κομμουνιστές, βασισμένοι στην επιστημονική θεωρία του μαρξισμού και στην ιστορική πράξη, αποδεικνύουν ότι, πρώτον, δεν υπάρχει κανένα ενδιάμεσο και μεταβατικό στάδιο μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, και δεύτερον η μετάβαση θα είναι βίαιη και ανατρεπτική. Αυτό διόλου δεν εμποδίζει να αγωνιζόμαστε στο έδαφος του καπιταλισμού για βελτιώσεις στη ζωή των εργαζομένων. Τα συνδικάτα είναι όπλα σ’ αυτόν τον αγώνα. Παράλληλα, θεωρούμε ότι η αντιιμπεριαλιστική πάλη δε θα είναι ούτε μονοθεματική (πχ βάσεις), ούτε μονοδιάστατη (πχ ΕΕ), αλλά πολύπλευρη και ουσιαστική, αφού θέτει το ζήτημα της ανεξαρτησίας, ενώνει τη μεγάλη πλειονότητα του λαού και ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό. Στον επαναστατικό δρόμο υπάρχουν φάσεις, στροφές, γυρίσματα. Το ζήτημα είναι να εντάσσονται σ’ ένα γενικότερο σχέδιο και να μην καταντούν «στάσεις» για το κίνημα.
Το επόμενο θέμα ισχυρού ενδιαφέροντος είναι αυτό της ηγεμονίας, δηλαδή ποια τάξη, ποια πολιτική θέση, ποιο κόμμα έχει την πρωτοκαθεδρία. Αν στο κίνημα κυριαρχήσουν αντισοσιαλιστικές θέσεις και οππορτουνισμός, τότε θα τσαλακωθεί ανεπανόρθωτα – όπως έγινε στο παρελθόν- η λαϊκή πορεία. Κατά τη διάρκεια του αντιφασιστικού αγώνα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε πολλά αντάρτικα κινήματα -όπως και στο ΕΑΜ- κυριάρχησαν συμβιβαστικές και ηττοπαθείς θέσεις. Την ηγεμονία πήραν οι μικροαστικές και ρεφορμιστικές θέσεις και το κίνημα χαντακώθηκε.
Η πραγματική αριστερά
Εμείς ως Μ-Λ ΚΚΕ ξεχωρίζουμε την πραγματική Αριστερά από την
ψευτοαριστερά. Η τελευταία δεν βαρύνεται μόνο από ιστορικές προδοσίες.
Ήταν αυτή που με το δίδυμο Φλωράκη (ΚΚΕ) – Κύρκου (ΕΑΡ) έφτασε στον
ακραίο κυβερνητισμό με τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη-Ζολώτα στο τέλος της
δεκαετίας του 1980. Χαιρέτησε ένθερμα τον Γκορμπατσόφ και την
περεστρόικα στον τελευταίο ρόγχο της παλινορθωμένης Σοβιετικής Ένωσης. Το ένα της τμήμα (ΕΑΡ) μετεξελίχθηκε στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το άλλο, χωρίς να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική, καμώνεται «ταξικό δέος». Το ένα τμήμα της ψευτοαριστεράς ορκίζεται στην Ευρώπη και ψηφίζει με τα δύο χέρια την εξάρτηση της χώρας από ΕΕ-ΝΑΤΟ.
Το άλλο τμήμα της εφηύρε το μύθο της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, που είναι παραλλαγή της Ισχυρής Ελλάδας του Σημίτη, είναι μεγαλοϊδεατισμός με «αριστερό» μανδύα. Αυτές τις πολιτικές ανοησίες λένε και γράφουν οι ηγέτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι παντοειδείς τροτσκιστές. Η ηγεσία του ΚΚΕ συναγελάζεται και συνεργάζεται με φιλοϊμπεριαλιστικά κόμματα σ’ όλο τον κόσμο (σαν αυτό του Ιράκ, της Κίνας ή του Βιετνάμ) αποδεικνύοντας έμπρακτα όχι μόνο τη διγλωσσία της, αλλά και τον ρεβιζιονιστικό (αναθεωρητικό) χαρακτήρα της.
Η πραγματική Αριστερά είναι αντιιμπεριαλιστική, έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το πλέγμα της εξάρτησης, υποστηρίζει το «έξω η Ελλάδα από τον συνασπισμό της ΕΕ», αγωνίζεται για να φύγουνε οι βάσεις και το ΝΑΤΟ από τη χώρα μας, αγωνίζεται για την ειρήνη στα Βαλκάνια και σ’ όλο τον κόσμο. Η πραγματική αριστερά δίνει προτεραιότητα στα εργατικά-λαϊκά αιτήματα και βλέπει τους ταξικούς αγώνες σαν όπλο για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Η πραγματική αριστερά αγωνίζεται για να γίνουν τα συνδικάτα όπλο στα χέρια των εργαζομένων, για να αλλάξουν οι συσχετισμοί υπέρ της ταξικής πτέρυγας. Η πραγματική αριστερά δεν συνδιαχειρίζεται και δεν συνδιαλέγεται με το αστικό κράτος. Αρνείται οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια από αυτό, βρίσκεται απέναντι στο κράτος της αστικής τάξης. Η πραγματική αριστερά αναγνωρίζει την αναγκαιότητα ύπαρξης και ενδυνάμωσης του κομμουνιστικού κινήματος. Δε λειτουργεί ανταγωνιστικά, αλλά συμπληρωματικά σ’ αυτό. Εμείς ως Μ-Λ ΚΚΕ είμαστε πολιτικά αντίθετοι με τις προσπάθειες υποβιβασμού, αποσάθρωσης και υποτίμησης της έννοιας και πρακτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Τα διάφορα ρεύματα του διαλυτισμού (λικβινταρισμού), υψώνουν στον ουρανό την κίνηση και το «να κάνουμε κάτι» και θάβουν στην κόλαση τόσο την ιστορία των κομμουνιστών, όσο και τις σύγχρονες προσπάθειες να ξαναχτιστεί ένα γερό, μαζικό, επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Είναι αναγκαίο να ξεχωρίζουμε τον ταξικό εχθρό από τους ιδεολογικούς αντιπάλους. Η αντίθεση ανάμεσα στο λαό και τον εχθρό λύνεται, όπως υποστηρίζει ο Μάο Τσετούνγκ, με τη βία και τη σύγκρουση. Ωστόσο, για να δυναμώσει το Κομμουνιστικό ρεύμα και η πραγματική αριστερά επιβάλλεται να γίνει βαθειά, συστηματική και αμείλικτη κριτική σε όλα τα λαθεμένα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα που υποσκάπτουν την οικοδόμηση μιας πραγματικής αριστεράς και κομμουνιστικού ρεύματος. Το δοκιμασμένο «σχήμα» που εφαρμόστηκε στη χώρα μας για τη σχέση πραγματικής αριστεράς, μετώπου, κόμματος είναι το ΕΑΜ. Η δημιουργία του μετώπου ΕΑΜ από το ΚΚΕ, δηλαδή στον αντιφασιστικό στόχο, έγινε από μία σειρά κόμματα και οργανώσεις που είχαν αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και δεν ανταγωνίζονταν το ΚΚΕ. Η κοινωνική του βάση περιλάμβανε το σύνολο του λαού. Η πραγματική αριστερά, που είναι όρος και προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός παλλαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, είναι ανταγωνιστική προς το ρεβιζιονισμό-ρεφορμισμό και τα ρεύματα της διάλυσης του κινήματος.
Το Μ-Λ ΚΚΕ
Το Μ-Λ ΚΚΕ παίρνει μέρος στις εκλογές της 7ης Ιούλη για να διαδώσει
παραπέρα τις επαναστατικές αρχές του. Είμαστε απόλυτα πεισμένοι ότι οι
αστικές εκλογές δεν πρόκειται να βελτιώσουν τη θέση των λαϊκών
στρωμάτων. Επίσης είμαστε βέβαιοι ότι το κυρίαρχο ρεύμα θα κινηθεί στ’
απόνερα των διλημμάτων και στο τέλμα του μικρότερου κακού. Ωστόσο, στις
σημερινές συνθήκες είναι αναγκαίο να δοθεί μία ακόμα μάχη για να φτάσει
όσο το δυνατό μακρύτερα η φωνή του Μ-Λ ΚΚΕ. Απέχουμε από το στόχο μας
«να έχουμε βαθιές και ισχυρές ρίζες στο λαό», να χτίζουμε το κόμμα και
το μέτωπο και να δημιουργούμε ευνοϊκές συνθήκες για την ταξική πάλη.
Μέσα σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας για το λαό μας τα έξοδα για τις
εκλογές είναι επιπρόσθετος βραχνάς. Ωστόσο το Μ-Λ ΚΚΕ έχει αποδείξει ότι τα καταφέρνει και στα δύσκολα. Το κομματικό μας σώμα έχει γερό σκαρί και οι πολιτικοί φίλοι μας εκτιμούν αφάνταστα το πείσμα και την ανιδιοτέλειά μας. Αν προσθέσουμε και τις πολιτικές προβλέψεις μας, τότε συντρέχουν αρκετοί λόγοι για να δοκιμάσουμε το πολιτικό μας πρόγραμμα στις μάζες. Η φωνή μας θα περάσει «σαράντα κύματα» για να φτάσει στο λαό, αλλά αυτό είναι ήδη γνωστό. Η πολιτική μας πρόταση για την πραγματική αριστερά, στενά δεμένη με την σταθερή αντιΕΕ-αντιιμπεριαλιστική φυσιογνωμία μας πρέπει να φτάσει όσο το δυνατόν μακρύτερα και να «κουβαληθεί» από τους κομματικούς κύκλους χωρίς να υπολογισθεί κόπος και χρόνος. Να περάσουμε και αυτές τις εξετάσεις μ’ επιτυχία. Να διαδώσουμε πλατιά το μήνυμα του Μ-Λ ΚΚΕ. Να δυναμώσουμε τους δεσμούς μας με το λαό ακόμα περισσότερο. Υπάρχουν πολιτικά ισχυροί λόγοι για να στηρίξει και να ψηφίσει κάποιος το Μ-Λ ΚΚΕ.
-Γιατί είναι ιστορικό κόμμα που υπερασπίζεται αρχειακά την πορεία του επαναστατικού ΚΚΕ (μέχρι το 1956) και τη συνέχειά του, το μ-λ κίνημα, από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 ως σήμερα. Το Μ-Λ ΚΚΕ είναι αντιρεβιζιονιστικό κόμμα, δηλαδή παλεύει ενάντια στην αναθεώρηση των επαναστατικών αρχών.
-Γιατί το Μ-Λ ΚΚΕ είναι αποδεδειγμένα και ορισμένες φορές με πολιτικό κόστος αντιιμπεριαλιστικό κόμμα. Οι προγραμματικές μας αρχές γράφουν καθαρά την εναντίωσή μας στον ιμπεριαλισμό, στην ΕΕ, αγωνιζόμαστε για την ανεξαρτησία, κόντρα στην υποτέλεια.
-Γιατί το Μ-Λ ΚΚΕ διακηρύσσει και αγωνίζεται για την ενότητα ΟΛΩΝ των κομμουνιστών σ’ ένα μαζικό κόμμα ικανό να συγκροτήσει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
-Γιατί το Μ-Λ ΚΚΕ υπερασπίζεται κι αγωνίζεται για την ενότητα όλων των εργαζομένων στα συνδικάτα με αλλαγή πλεύσης και ανατροπή των συσχετισμών σ’ όφελος της ταξικής πτέρυγας.
-Γιατί η ψήφος στο Μ-Λ ΚΚΕ μάς ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο να συσφίξουμε τους δεσμούς μας με το λαό, να βρούμε κρίκους ενότητας και εστίες αντίστασης, να σταθούμε πιο γερά στους αγώνες για ψωμί-δουλειά-δημοκρατία. Είμαστε ακόμα μακρυά από αυτόν τον στόχο, ένα μαζικό, λαϊκό, εργατικό κομμουνιστικό κόμμα, αλλά είμαστε εξίσου βέβαιοι ότι «περπατάμε στο σωστό δρόμο».
-Γιατί το Μ-Λ ΚΚΕ στηρίζεται οικονομικά στις δικές του δυνάμεις. Όλα τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα (και το ΚΚΕ βεβαίως) σιτίζονται από τον κρατικό κορβανά και «τσεπώνουν» δεκάδες εκατομμύρια με επιχορηγήσεις, δάνεια και διαφημίσεις. Το Μ-Λ ΚΚΕ τιμά τον τίτλο του και την ιστορία της αριστεράς αρνούμενο κάθε κρατική σχέση.
-Γιατί το Μ-Λ ΚΚΕ παλεύει για μια πραγματική αριστερά, για ένα παλλαϊκό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που θ’ ανοίξει το δρόμο για βαθύτερες αλλαγές, για τον σοσιαλισμό.
-Γιατί κάθε ψήφος στο Μ-Λ ΚΚΕ δυναμώνει το κομμουνιστικό ρεύμα, ενθαρρύνει περισσότερο όσους μαχητές/μαχήτριες ανέλαβαν ένα τόσο δύσκολο και σύνθετο έργο.
-Γιατί η κόκκινη ψήφος στο Μ-Λ ΚΚΕ είναι υπογραφή σ’ ένα συμβόλαιο αγώνα κι ελπίδας. Σ’ ένα κομμουνιστικό συμβόλαιο.
Στηρίζουμε, ενισχύουμε, ψηφίζουμε Μ-Λ ΚΚΕ
Σχόλια