Ενάντια στο μιθριδατισμό της ήττας

Αν οι εκλογές μπορούσαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες! Η γνωστή φράση του Ενγκελς παραμένει πάντα επίκαιρη, όμως δεν μπορούμε να «καθαρίζουμε» μόνο μ’ αυτή. Οι εκλογές είναι πάντοτε ένα πολιτικό γεγονός και η στάση σ’ αυτές πρέπει να αιτιολογείται συγκεκριμένα.

Τι κρίνεται, λοιπόν, στις εκλογές της 7ης του Ιούλη;

Κρίνεται η ζωή μας, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κρίνεται το μέλλον, λέει η ΝΔ. Παραλλαγές απ' αυτά τα σλόγκαν βομβαρδίζουν σε καθημερινή βάση τον ελληνικό λαό. Από τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ, από διαδικτυακές αναρτήσεις, από τα εκλογικά περίπτερα που έχουν μείνει στημένα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πλατεία, από το στόμα του Τσίπρα, του Μητσοτάκη και των ηγετικών στελεχών των δύο μονομάχων, στους οποίους πέφτει κανείς αναγκαστικά εκεί που κάνει ζάπινγκ.

Με τους σημερινούς συσχετισμούς, με τις διαμορφωμένες πολιτικές τάσεις, ό,τι και να ρίξετε στην κάλπη, αυτή θα βγάλει κινεζοποίηση, λέγαμε το 2015. Οχι μόνο τον Σεπτέμβρη, που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν ήδη υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο, αλλά και τον Γενάρη, που ακόμα βάραγαν τα αντιμνημονιακά νταούλια (για να χορέψουν στο χαβά τους οι «αγορές»).

Οι εξελίξεις μας επιβεβαίωσαν. Σε πείσμα της πολιτικής αφέλειας. Σε πείσμα ακόμα και των μειωμένων προσδοκιών («και δυο-τρία απ' όσα λένε αν κάνουν, εγώ ευχαριστημένος θα είμαι»).

Τα ίδια λέγαμε και πριν από το δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015. Οτι είναι κάλπικο, ότι δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα, ότι θα πάνε βουρ για νέο Μνημόνιο. Και πάλι μας δικαίωσαν οι εξελίξεις. Σε πείσμα όσων (και όχι μόνο συριζαίων) έστησαν χορούς με αντάρτικα στο Σύνταγμα.

Μετά από την εμπειρία δέκα χρόνων, με κόμματα και κυβερνήσεις να εναλλάσσονται, σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, είναι ν' απορείς πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν εργαζόμενοι (δε μιλάμε για τους αστούς) που θα ψηφίσουν το ένα ή το άλλο κόμμα, επειδή ακούνε ηχηρά συνθήματα και βλέπουν λαμπερά βίντεο.

Οχι, κανένας δεν έχει ξεχάσει. Ολοι την ίδια εμπειρία έχουμε. Δεν την αξιολογούμε, όμως, με τον ίδιο τρόπο. Η λογική του κοινοβουλευτικού κρετινισμού έχει βαθιές ρίζες. Είναι πολλοί αυτοί που αισθάνονται ότι η ψήφος είναι το ύψιστο δικαίωμά τους. Ακόμα κι όταν ξέρουν ότι τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Επιλέγουν με άλλα, εντελώς ασήμαντα κριτήρια, όπως «αυτός μου φαίνεται καλύτερος» ή «αυτόν πρέπει να τον τιμωρήσω».

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο, που ενισχύει τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Η απόγνωση του ηττημένου. Η μετατροπή της ήττας σε ηττοπάθεια. Κοινωνικά παθολογική κατάσταση. Και ο συνακόλουθος μιθριδατισμός: συνηθίσαμε να ζούμε σε συνθήκες κινεζοποίησης. Κι αφού το συνηθίσαμε, ακόμα και κάποιες εντελώς ασήμαντες βελτιώσεις γίνονται καλοδεχούμενες.

Οταν δεν μπορείς να κατακτήσεις «με το σπαθί σου» αυτά που δικαιούσαι, καλλιεργείς προσδοκίες για ψίχουλα που μπορεί να σου πετάξουν οι κυβερνώντες, προκειμένου να σε κρατήσουν στη θέση του απαθούς ηττημένου.

Αυτή η λογική είναι που πρέπει να σπάσει. Εξω από το θεσμικό θερμοκήπιο. Στον καθαρό αέρα του ελεύθερου στοχασμού, που οδηγεί στην ταξική οργάνωση και στην ταξική αντίσταση.