Ιδια γεύση

Ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο καθιέρωσαν τον όρο «success story» για να διαφημίσουν την αποτελεσματικότητα του δεύτερου Μνημόνιου, από το οποίο ήταν «έτοιμοι» να βγάλουν τη χώρα. Κι εκεί που προανήγγειλαν αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ, ώστε να απαλλαγούμε από τον «κακό» της τρόικας, βρέθηκαν να διαπραγματεύονται πρώτα μια «προληπτική πιστωτική γραμμή» και μετά το κλείσιμο της πέμπτης αξιολόγησης, που δεν την έκλεισαν ποτέ, παρά τις προσπάθειες που έκαναν με τα περιβόητα mail Χαρδούβελη.

Ο Τσίπρας με τον Καμμένο στρογγυλοκάθησαν στους κυβερνητικούς θώκους, υποσχόμενοι ότι θα σκίσουν τα Μνημόνια και θα καταργήσουν όλους τους εφαρμοστικούς τους νόμους. Μετά από ένα εξάμηνο σόου «σκληρής διαπραγμάτευσης», που περιλάμβανε μέχρι και ένα νόθο δημοψήφισμα, υπόγραψαν το τρίτο Μνημόνιο, οι αντιλαϊκές και αντεργατικές δεσμεύσεις του οποίου ήρθαν να προστεθούν σ' αυτές των δύο προηγούμενων Μνημονίων.
Στη συνέχεια έκαναν εκλογές, για να έχουν να λένε ότι ο ελληνικός λαός ενέκρινε το δικό τους Μνημόνιο και επομένως το εφαρμόζουν με λαϊκή εντολή! Με την πρώτη αξιολόγηση αυτού του Μνημόνιου πρόσθεσαν νέο πακέτο αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων. Διαβεβαίωναν, όμως, τον ελληνικό λαό ότι αυτά ήταν γνωστά και πως στην πραγματικότητα τελειώσαμε, γιατί το τρίτο Μνημόνιο είναι εμπροσθοβαρές και όλα τα ζόρικα τα έχει στην αρχή. Μετά θ' αράξουμε και θα απολαμβάνουμε την ορμητική ανάπτυξη και την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου.

Και «ξαφνικά», δεκαπέντε μήνες πριν από τη λήξη του τρίτου Μνημόνιου, δεν υπογράφουν μόνο πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα μισού δισ. ευρώ για την τελευταία χρονιά του (2018), αλλά υπογράφουν μια συμφωνία για τη δεύτερη αξιολόγηση, που ισοδυναμεί με τέταρτο Μνημόνιο.

Δε χρειάζεται να παίζουμε με τις λέξεις. Από τη στιγμή που προνομοθετούν μέτρα για το 2019-2020 και αποδέχονται «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% του ΑΕΠ για την περίοδο μέχρι το 2021 (ενδεχομένως και μέχρι το 2022), όπως αναφέρεται στο Συμπληρωματικό Μνημόνιο, το οποίο πληροφορηθήκαμε από μια γερμανική φυλλάδα (και όχι από τους Τσιπροκαμμένους που το κρατούν επτασφράγιστο μυστικό), έχουν υπογράψει καινούργιο Μνημόνιο. Και θα υπογράψουν κι άλλα, είτε αυτοί είτε εκείνοι που θα τους διαδεχτούν, γιατί οι ιμπεριαλιστές δανειστές έχουν στα χέρια τους το χρέος που το χρησιμοποιούν ως εργαλείο αποικισμού.

Θα ήταν λάθος, όμως, να εγκλωβιστούμε στο σχήμα «κακοί ιμπεριαλιστές - δειλές ελληνικές κυβερνήσεις». Παρά τις αντιθέσεις που αναμφισβήτητα υπάρχουν μεταξύ τους, και τα δύο αυτά αστικά κέντρα ταυτίζονται στους βασικούς στόχους: κινεζοποίηση του προλεταριάτου και εξασφάλιση της μέγιστης κερδοφορίας για το κεφάλαιο, μέσω του αποικισμού της χώρας (γιατί το χρηματιστικό κεφάλαιο των ιμπεριαλιστικών χωρών είναι αυτό που θα δώσει την όποια αναπτυξιακή κατεύθυνση).

Τα υπόλοιπα είναι αισχρή γκεμπελίστικη προπαγάνδα των συριζαίων που νομίζουν ότι απευθύνονται σε Χαχόλους, ξεσαλωμένοι από την -όντως- άσχημη κατάσταση που βρίσκεται το εργατικό κίνημα.
Στο χέρι μας είναι ν' αλλάξουμε αυτή την κατάσταση κι αυτό πρέπει να είναι το μέλημά μας.