Αναφορά στο χρέος: Ζήτημα πρεστίζ ή αλλιώς προπαγάνδας
Την Κυριακή, μετά τη μισάωρη συνάντηση του Τσίπρα με τη Λαγκάρντ στο
Πεκίνο, οι διαχειριστές του πρωθυπουργικού λογαριασμού στο twitter
«τιτίβισαν» ότι, «παρά τις γνωστές διαφωνίες σε μέτρα πολιτικής, στο
θέμα του χρέους βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα με τη διευθύντρια του ΔΝΤ
Κρ. Λαγκάρντ». Στο καπάκι, κόλλησαν μια ακόμα ατάκα, πάντα για
λογαριασμό του Τσίπρα: «Η ουσιαστική απομείωση χρέους είναι προϋπόθεση
για οριστική έξοδο από την κρίση & την ταχεία ανάκαμψη της ελλ.
οικονομίας».
Υπάρχει ζήτημα «κουρέματος» (αυτό σημαίνει απομείωση) του χρέους; Οχι βέβαια. Αυτό έχει ξεκαθαριστεί πριν υπογραφεί το τρίτο Μνημόνιο (τότε που ο Μπαρουφάκης έλεγε πως το ελληνικό κράτος δεσμεύεται να πληρώνει τις τοκοχρεολυτικές δόσεις «στο διηνεκές»). Μπορεί κανείς να διαχωρίσει τα εφιαλτικά αντιλαϊκά μέτρα, που φέρεται να επιβάλλει το ΔΝΤ, από την πολιτική του στο ζήτημα του χρέους; Είναι δυνατόν το ΔΝΤ να είναι δισυπόστατο; Οχι βέβαια. Απλά, ο πραγματισμός των Τσιπραίων φτάνει σε όρια γελοιότητας.
Την Τρίτη ανακοινώθηκε ότι ο Τσίπρας είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τη Μέρκελ, η οποία επικεντρώθηκε στο ζήτημα του ελληνικού χρέους. Πάντα σύμφωνα με τη διαρροή (και όχι επίσημη ανακοίνωση του Μαξίμου), Τσίπρας και Μέρκελ συμφώνησαν ότι είναι αναγκαία και εφικτή η εξεύρεση λύσης στο Eurogroup στις 22 Μάη. Την επομένη, υπήρξε μια μεγαλοπρεπέστατη διάψευση από τον εκπρόσωπο της Μέρκελ (όταν ρωτήθηκε αν η Μέρκελ χαρακτήρισε τη συμφωνία στο Eurogroup της Δευτέρας «απαραίτητη» και «εφικτή», απάντησε μ' ένα ξερό «Οχι»), όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Την ίδια μέρα, το Reuters μετέδωσε ότι τα τεχνικά κλιμάκια δεν κατέληξαν σε συμφωνία για το ζήτημα του χρέους και επομένως «η λύση θα πρέπει να αναζητηθεί από τα ανώτερα κλιμάκια». Οι διαφορές αφορούν το… αιώνιο πρόβλημα των διατυπώσεων που θα χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν τα περιβόητα «μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος», που πρόκειται να συγκεκριμενοποιηθούν στα μέσα του 2018. Το πρακτορείο επικαλείται «πηγή κοντά στις διαπραγματεύσεις», που υποστήριξε ότι «το ΔΝΤ επιθυμεί προκαταβολικά τη μέγιστη δυνατή δέσμευση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ενώ η άλλη πλευρά (σ.σ. η Γερμανία) επιθυμεί αυτή η δέσμευση να γίνει στα μέσα του 2018, όταν το παρόν πρόγραμμα θα τελειώσει».
Οπως θα έλεγε ο Σόιμπλε, με το γνωστό σαρδόνιο χαμόγελό του, «είναι μόνο ζήτημα πρεστίζ». Απ' όλες τις πλευρές, θα συμπληρώναμε εμείς, και όχι μόνο από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης. Οι στόχοι της ελληνικής κυβέρνησης είναι πρωτίστως προπαγανδιστικοί. Θέλουν να παραμυθιάσουν τον ελληνικό ελληνικό λαό, ότι έφεραν μεν το τέταρτο Μνημόνιο και τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, όμως πέτυχαν την… απομείωση του χρέους (όπως εξακολουθεί να λέει ο Τσίπρας, εν γνώσει του ότι λέει ψέματα). Η οικονομική πλευρά είναι από αμελητέα ως ανύπαρκτη. Σύμφωνα με το παραμύθι τους, η αναφορά στη μελλοντική ρύθμιση του χρέους θα επιτρέψει στον Ντράγκι να εντάξει την Ελλάδα στο περιβόητο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» (το οποίο θα διαρκέσει μόνο μέχρι τα τέλη του 2017 και θα αφορά ένα ασήμαντο ποσό για τις ελληνικές τράπεζες) και μόλις γίνει αυτό, θα πάρουν οι «αγορές» ένα μήνυμα σιγουριάς για το μέλλον και θα δεχτούν να δανείσουν το ελληνικό κράτος με ένα επιτόκιο που να θεωρείται ανεκτό (γύρω στο 4% για το δεκαετές ομόλογο, όπως διαρρέουν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια). Ομως, και η ΕΚΤ και οι «αγορές» ξέρουν πολύ καλά ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα υπάρξει νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Αν είχαν αμφιβολία, δε θα τους αρκούσε μια ακόμα διατύπωση για τη λήψη μέτρων στο μέλλον (σαν αυτή που έχει διατυπωθεί τουλάχιστον τέσσερις φορές από τον Νοέμβρη του 2012 μέχρι σήμερα), αλλά θα ήθελαν να δουν συγκεκριμενοποίηση των μέτρων και νομικά δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους.
Επειδή κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να υπάρξει, τα δεδομένα δε θα έχουν καμιά διαφορά από τον Νοέμβρη του 2012 (όταν δόθηκε για πρώτη φορά η υπόσχεση για μελλοντική νέα αναδιάρθρωση του χρέους), από τον Ιούλη-Αύγουστο του 2015, (όταν η ίδια υπόσχεση ξαναδόθηκε στο πλαίσιο των διαδικασιών σύναψης του τρίτου Μνημόνιου), από τον Απρίλη του 2016 (όταν τα μελλοντικά μέτρα αναδιάρθρωσης επιμερίστηκαν σε βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης της πρώτης αξιολόγησης), από τον Δεκέμβρη του 2016 (όταν εγκρίθηκαν τα βραχυπρόθεσμα μέσα και επαναλήφθηκε η υπόσχεση για τα μεσοπρόθεσμα). Ως γνωστόν, οι «αγορές», δηλαδή τα κοράκια του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, δε θέλουν υποσχέσεις, αλλά πράξεις. Επομένως, ό,τι έχει δοθεί σε επίπεδο υποσχέσεων το έχουν ήδη προεξοφλήσει και τίποτα το καινούργιο δε θα προσθέσει στους υπολογισμούς τους μια επανάληψη της υπόσχεσης, έστω κι αν αυτή τη φορά δε λέει «τι κάνει νιάου, νιάου στα κεραμίδια» αλλά λέει «γάτα».
Τι μένει; Μένει η προπαγάνδα, η δυνατότητα των Τσιπροκαμμένων να προσπαθήσουν να παραμυθιάσουν τον ελληνικό λαό (από πολύ δύσκολο έως αδύνατο είναι και αυτό, όμως δεν έχουν και τίποτ' άλλο, αφού μόνο νέα αντιλαϊκά μέτρα ψηφίζουν ως τώρα). Το «πρεστίζ» που λέει ο Σόιμπλε. Μόνο που για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε ότι ζήτημα «πρεστίζ» υπάρχει και για το ΔΝΤ και για τη Γερμανία. Το ΔΝΤ θέλει μια πιο σαφή διατύπωση, για να έχουν τα στελέχη του ήσυχο το κεφάλι τους έναντι των μετόχων του (και των ΗΠΑ και άλλων χωρών). Μέχρι τώρα -όπως κατ' επανάληψη έχουμε σημειώσει- το ΔΝΤ έχει βγάλει κάμποσες εκθέσεις «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους, στο πλαίσιο του συνεχούς παζαριού του με τη Γερμανία. Φυσικά, όλες στηρίζονταν σε «μπαλαμούτι». Το ίδιο θα κάνει και αυτή τη φορά.
Η γερμανική πολιτική ηγεσία έχει λόγους «πρεστίζ», που σχετίζονται με την προεκλογική περίοδο στη Γερμανία, στην οποία κυριαρχεί η εχθρότητα προς τους «τεμπέληδες του Νότου». Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε δε θα ήθελε με τίποτα να βρεθεί αντιμέτωπο με κατηγορίες ότι «χαρίζει δάνεια στους Ελληνες για να τα τρώνε στα μπουζούκια» και να εγκλωβιστεί σε μια συζήτηση για να αποδείξει ότι ισχύει το αντίθετο. Οποιαδήποτε τέτοια συζήτηση θα θόλωνε την εικόνα της σκληρής και άτεγκτης ιμπεριαλιστικής ηγεσίας, την οποία φιλοτεχνούν για το κόμμα τους οι χριστιανοδημοκράτες ηγέτες, ποντάροντας στην ιμπεριαλιστική διαφθορά της γερμανικής κοινωνίας. Το ίδιο θέλουν και οι σοσιαλδημοκράτες που συγκυβερνούν ως τα τώρα με τους χριστιανοδημοκράτες. Ο Γκάμπριελ το ξεκαθάρισε αυτό στον Τσίπρα, στο τελευταίο ταξίδι του στην Αθήνα.
Ομως, η γερμανική ιμπεριαλιστική ηγεσία και ιδιαίτερα ο Σόιμπλε που χειρίζεται για λογαριασμό της αυτό το ζήτημα, δεν έχει μόνο λόγους «πρεστίζ», που σχετίζονται με την προεκλογική περίοδο, αλλά και ουσιαστικούς λόγους. Ο Σόιμπλε έχει δείξει ότι το εργαλείο-χρέος, που έχει αποδειχτεί ιδιαίτερης αποτελεσματικότητας, θέλει να το έχει στη διάθεσή του «στο διηνεκές», για να μπορεί μέσω αυτού να εξασφαλίζει την αποικιοκρατικού τύπου επιτροπεία και επιβολή επί του ελληνικού καπιταλισμού. Κάθε φορά που γίνεται μια αναδιάρθρωση του χρέους, αυτή συνοδεύεται και από μια κεντρική μνημονιακή ρύθμιση. Το έκαναν το 2011, το 2012 και το 2015. Και διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο «βιωσιμότητας» του χρέους μέχρι το 2021. «Βιωσιμότητα» σημαίνει διαμόρφωση των τοκοχρεολυτικών δόσεων σε επίπεδα που να μπορεί να τις αποπληρώνει η υπερδανεισμένη οικονομία, χωρίς κίνδυνο χρεοκοπίας, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι εφαρμόζει ένα σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής πολιτικής. Μετά το 2021, οι τοκοχρεολυτικές δόσεις εκτινάσσονται στα ύψη. Το ελληνικό κράτος δεν υπάρχει περίπτωση να τις εξυπηρετήσει και γι' αυτό γίνεται λόγος για «μεσοπρόθεσμα μέτρα». Το ότι θα γίνει νέα αναδιάρθρωση (κυρίως με επιμήκυνση λήξεων) είναι δεδομένο, όμως η γερμανική ιμπεριαλιστική ηγεσία δε θέλει να απεμπολήσει το δικαίωμά της να επιβάλει νέα σκληρή επιτροπεία, όταν έρθει η ώρα να υλοποιηθεί αυτή η αναδιάρθρωση.
Ας θυμηθούμε την προϊστορία του ζητήματος, την τελευταία διετία. Οταν ο Τσίπρας πήγε στο περιβόητο Eurosummit της 12ης Ιούλη του 2015 και μετά από 17 ώρες… σκληρής διαπραγμάτευσης βγήκε κουβαλώντας τους όρους του τρίτου Μνημόνιου, ψέλλιζε το παραμύθι ότι με το τρίτο Μνημόνιο θα υπάρξει και ρύθμιση για το χρέος. Φυσικά, δεν υπήρξε τίποτα, εκτός από μια επανάληψη της υπόσχεσης του 2012. Εκτοτε, κάθε φορά που η συζήτηση ερχόταν στην υλοποίηση αυτής της υπόσχεσης, ο Σόιμπλε επαναλάμβανε μονότονα ότι υπάρχει μόνο ζήτημα «πρεστίζ» για την ελληνική κυβέρνηση, πως το ζήτημα του χρέους δεν είναι πιεστικό, γιατί μέχρι το 2021 είναι ρυθμισμένο, και πως αυτό που επείγει είναι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων.
Θα βρουν, λοιπόν, και τώρα κάποια συμβιβαστική διατύπωση, που να βολεύει και το ΔΝΤ, και τους Τσιπραίους, και τη γερμανική κυβέρνηση. Θα πρόκειται, όμως, και πάλι για διατύπωση. Και στα μέσα του 2018 (ίσως και νωρίτερα), όταν θα κληθούν να κλείσουν την τελική αξιολόγηση του τρίτου Μνημόνιου, θα μπει στο τραπέζι και η υλοποίηση της νέας αναδιάρθρωσης του χρέους. Και τότε, οι ιμπεριαλιστές δανειστές (το πιθανότερο είναι ο Σόιμπλε να είναι και πάλι η ηγετική φιγούρα ανάμεσά τους), θα διατυπώσουν τις νέες απαιτήσεις τους. Αυτή η απαίτηση είναι «έξω από το πλαίσιο του προγράμματος», θα αρχίσουν να κλαψουρίζουν οι Τσιπροκαμμένοι, όπως κλαψούριζαν και πριν από λίγο καιρό, μέχρι να φτιάξουν το κατάλληλο κλίμα για να υπογράψουν το τέταρτο Μνημόνιο. Τότε, ίσως να προτιμήσουν την ηρωική έξοδο, πηγαίνοντας σε εκλογές με την ελπίδα να διασωθούν (ως αξιωματική αντιπολίτευση έστω). Τι σημασία έχει, όμως, ποια κυβέρνηση θα υπογράψει τις νέες απαιτήσεις που θα εγείρουν οι ιμπεριαλιστές δανειστές προκειμένου να προχωρήσουν σε μια νέα αναδιάρθρωση του χρέους; Το αποτέλεσμα μετράει σ' αυτές τις περιπτώσεις και όχι η εναλλαγή ανάμεσα στα αστικά κόμματα εξουσίας.
Υπάρχει ζήτημα «κουρέματος» (αυτό σημαίνει απομείωση) του χρέους; Οχι βέβαια. Αυτό έχει ξεκαθαριστεί πριν υπογραφεί το τρίτο Μνημόνιο (τότε που ο Μπαρουφάκης έλεγε πως το ελληνικό κράτος δεσμεύεται να πληρώνει τις τοκοχρεολυτικές δόσεις «στο διηνεκές»). Μπορεί κανείς να διαχωρίσει τα εφιαλτικά αντιλαϊκά μέτρα, που φέρεται να επιβάλλει το ΔΝΤ, από την πολιτική του στο ζήτημα του χρέους; Είναι δυνατόν το ΔΝΤ να είναι δισυπόστατο; Οχι βέβαια. Απλά, ο πραγματισμός των Τσιπραίων φτάνει σε όρια γελοιότητας.
Την Τρίτη ανακοινώθηκε ότι ο Τσίπρας είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τη Μέρκελ, η οποία επικεντρώθηκε στο ζήτημα του ελληνικού χρέους. Πάντα σύμφωνα με τη διαρροή (και όχι επίσημη ανακοίνωση του Μαξίμου), Τσίπρας και Μέρκελ συμφώνησαν ότι είναι αναγκαία και εφικτή η εξεύρεση λύσης στο Eurogroup στις 22 Μάη. Την επομένη, υπήρξε μια μεγαλοπρεπέστατη διάψευση από τον εκπρόσωπο της Μέρκελ (όταν ρωτήθηκε αν η Μέρκελ χαρακτήρισε τη συμφωνία στο Eurogroup της Δευτέρας «απαραίτητη» και «εφικτή», απάντησε μ' ένα ξερό «Οχι»), όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Την ίδια μέρα, το Reuters μετέδωσε ότι τα τεχνικά κλιμάκια δεν κατέληξαν σε συμφωνία για το ζήτημα του χρέους και επομένως «η λύση θα πρέπει να αναζητηθεί από τα ανώτερα κλιμάκια». Οι διαφορές αφορούν το… αιώνιο πρόβλημα των διατυπώσεων που θα χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν τα περιβόητα «μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος», που πρόκειται να συγκεκριμενοποιηθούν στα μέσα του 2018. Το πρακτορείο επικαλείται «πηγή κοντά στις διαπραγματεύσεις», που υποστήριξε ότι «το ΔΝΤ επιθυμεί προκαταβολικά τη μέγιστη δυνατή δέσμευση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ενώ η άλλη πλευρά (σ.σ. η Γερμανία) επιθυμεί αυτή η δέσμευση να γίνει στα μέσα του 2018, όταν το παρόν πρόγραμμα θα τελειώσει».
Οπως θα έλεγε ο Σόιμπλε, με το γνωστό σαρδόνιο χαμόγελό του, «είναι μόνο ζήτημα πρεστίζ». Απ' όλες τις πλευρές, θα συμπληρώναμε εμείς, και όχι μόνο από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης. Οι στόχοι της ελληνικής κυβέρνησης είναι πρωτίστως προπαγανδιστικοί. Θέλουν να παραμυθιάσουν τον ελληνικό ελληνικό λαό, ότι έφεραν μεν το τέταρτο Μνημόνιο και τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, όμως πέτυχαν την… απομείωση του χρέους (όπως εξακολουθεί να λέει ο Τσίπρας, εν γνώσει του ότι λέει ψέματα). Η οικονομική πλευρά είναι από αμελητέα ως ανύπαρκτη. Σύμφωνα με το παραμύθι τους, η αναφορά στη μελλοντική ρύθμιση του χρέους θα επιτρέψει στον Ντράγκι να εντάξει την Ελλάδα στο περιβόητο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» (το οποίο θα διαρκέσει μόνο μέχρι τα τέλη του 2017 και θα αφορά ένα ασήμαντο ποσό για τις ελληνικές τράπεζες) και μόλις γίνει αυτό, θα πάρουν οι «αγορές» ένα μήνυμα σιγουριάς για το μέλλον και θα δεχτούν να δανείσουν το ελληνικό κράτος με ένα επιτόκιο που να θεωρείται ανεκτό (γύρω στο 4% για το δεκαετές ομόλογο, όπως διαρρέουν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια). Ομως, και η ΕΚΤ και οι «αγορές» ξέρουν πολύ καλά ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα υπάρξει νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Αν είχαν αμφιβολία, δε θα τους αρκούσε μια ακόμα διατύπωση για τη λήψη μέτρων στο μέλλον (σαν αυτή που έχει διατυπωθεί τουλάχιστον τέσσερις φορές από τον Νοέμβρη του 2012 μέχρι σήμερα), αλλά θα ήθελαν να δουν συγκεκριμενοποίηση των μέτρων και νομικά δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους.
Επειδή κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να υπάρξει, τα δεδομένα δε θα έχουν καμιά διαφορά από τον Νοέμβρη του 2012 (όταν δόθηκε για πρώτη φορά η υπόσχεση για μελλοντική νέα αναδιάρθρωση του χρέους), από τον Ιούλη-Αύγουστο του 2015, (όταν η ίδια υπόσχεση ξαναδόθηκε στο πλαίσιο των διαδικασιών σύναψης του τρίτου Μνημόνιου), από τον Απρίλη του 2016 (όταν τα μελλοντικά μέτρα αναδιάρθρωσης επιμερίστηκαν σε βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης της πρώτης αξιολόγησης), από τον Δεκέμβρη του 2016 (όταν εγκρίθηκαν τα βραχυπρόθεσμα μέσα και επαναλήφθηκε η υπόσχεση για τα μεσοπρόθεσμα). Ως γνωστόν, οι «αγορές», δηλαδή τα κοράκια του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, δε θέλουν υποσχέσεις, αλλά πράξεις. Επομένως, ό,τι έχει δοθεί σε επίπεδο υποσχέσεων το έχουν ήδη προεξοφλήσει και τίποτα το καινούργιο δε θα προσθέσει στους υπολογισμούς τους μια επανάληψη της υπόσχεσης, έστω κι αν αυτή τη φορά δε λέει «τι κάνει νιάου, νιάου στα κεραμίδια» αλλά λέει «γάτα».
Τι μένει; Μένει η προπαγάνδα, η δυνατότητα των Τσιπροκαμμένων να προσπαθήσουν να παραμυθιάσουν τον ελληνικό λαό (από πολύ δύσκολο έως αδύνατο είναι και αυτό, όμως δεν έχουν και τίποτ' άλλο, αφού μόνο νέα αντιλαϊκά μέτρα ψηφίζουν ως τώρα). Το «πρεστίζ» που λέει ο Σόιμπλε. Μόνο που για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε ότι ζήτημα «πρεστίζ» υπάρχει και για το ΔΝΤ και για τη Γερμανία. Το ΔΝΤ θέλει μια πιο σαφή διατύπωση, για να έχουν τα στελέχη του ήσυχο το κεφάλι τους έναντι των μετόχων του (και των ΗΠΑ και άλλων χωρών). Μέχρι τώρα -όπως κατ' επανάληψη έχουμε σημειώσει- το ΔΝΤ έχει βγάλει κάμποσες εκθέσεις «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους, στο πλαίσιο του συνεχούς παζαριού του με τη Γερμανία. Φυσικά, όλες στηρίζονταν σε «μπαλαμούτι». Το ίδιο θα κάνει και αυτή τη φορά.
Η γερμανική πολιτική ηγεσία έχει λόγους «πρεστίζ», που σχετίζονται με την προεκλογική περίοδο στη Γερμανία, στην οποία κυριαρχεί η εχθρότητα προς τους «τεμπέληδες του Νότου». Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε δε θα ήθελε με τίποτα να βρεθεί αντιμέτωπο με κατηγορίες ότι «χαρίζει δάνεια στους Ελληνες για να τα τρώνε στα μπουζούκια» και να εγκλωβιστεί σε μια συζήτηση για να αποδείξει ότι ισχύει το αντίθετο. Οποιαδήποτε τέτοια συζήτηση θα θόλωνε την εικόνα της σκληρής και άτεγκτης ιμπεριαλιστικής ηγεσίας, την οποία φιλοτεχνούν για το κόμμα τους οι χριστιανοδημοκράτες ηγέτες, ποντάροντας στην ιμπεριαλιστική διαφθορά της γερμανικής κοινωνίας. Το ίδιο θέλουν και οι σοσιαλδημοκράτες που συγκυβερνούν ως τα τώρα με τους χριστιανοδημοκράτες. Ο Γκάμπριελ το ξεκαθάρισε αυτό στον Τσίπρα, στο τελευταίο ταξίδι του στην Αθήνα.
Ομως, η γερμανική ιμπεριαλιστική ηγεσία και ιδιαίτερα ο Σόιμπλε που χειρίζεται για λογαριασμό της αυτό το ζήτημα, δεν έχει μόνο λόγους «πρεστίζ», που σχετίζονται με την προεκλογική περίοδο, αλλά και ουσιαστικούς λόγους. Ο Σόιμπλε έχει δείξει ότι το εργαλείο-χρέος, που έχει αποδειχτεί ιδιαίτερης αποτελεσματικότητας, θέλει να το έχει στη διάθεσή του «στο διηνεκές», για να μπορεί μέσω αυτού να εξασφαλίζει την αποικιοκρατικού τύπου επιτροπεία και επιβολή επί του ελληνικού καπιταλισμού. Κάθε φορά που γίνεται μια αναδιάρθρωση του χρέους, αυτή συνοδεύεται και από μια κεντρική μνημονιακή ρύθμιση. Το έκαναν το 2011, το 2012 και το 2015. Και διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο «βιωσιμότητας» του χρέους μέχρι το 2021. «Βιωσιμότητα» σημαίνει διαμόρφωση των τοκοχρεολυτικών δόσεων σε επίπεδα που να μπορεί να τις αποπληρώνει η υπερδανεισμένη οικονομία, χωρίς κίνδυνο χρεοκοπίας, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι εφαρμόζει ένα σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής πολιτικής. Μετά το 2021, οι τοκοχρεολυτικές δόσεις εκτινάσσονται στα ύψη. Το ελληνικό κράτος δεν υπάρχει περίπτωση να τις εξυπηρετήσει και γι' αυτό γίνεται λόγος για «μεσοπρόθεσμα μέτρα». Το ότι θα γίνει νέα αναδιάρθρωση (κυρίως με επιμήκυνση λήξεων) είναι δεδομένο, όμως η γερμανική ιμπεριαλιστική ηγεσία δε θέλει να απεμπολήσει το δικαίωμά της να επιβάλει νέα σκληρή επιτροπεία, όταν έρθει η ώρα να υλοποιηθεί αυτή η αναδιάρθρωση.
Ας θυμηθούμε την προϊστορία του ζητήματος, την τελευταία διετία. Οταν ο Τσίπρας πήγε στο περιβόητο Eurosummit της 12ης Ιούλη του 2015 και μετά από 17 ώρες… σκληρής διαπραγμάτευσης βγήκε κουβαλώντας τους όρους του τρίτου Μνημόνιου, ψέλλιζε το παραμύθι ότι με το τρίτο Μνημόνιο θα υπάρξει και ρύθμιση για το χρέος. Φυσικά, δεν υπήρξε τίποτα, εκτός από μια επανάληψη της υπόσχεσης του 2012. Εκτοτε, κάθε φορά που η συζήτηση ερχόταν στην υλοποίηση αυτής της υπόσχεσης, ο Σόιμπλε επαναλάμβανε μονότονα ότι υπάρχει μόνο ζήτημα «πρεστίζ» για την ελληνική κυβέρνηση, πως το ζήτημα του χρέους δεν είναι πιεστικό, γιατί μέχρι το 2021 είναι ρυθμισμένο, και πως αυτό που επείγει είναι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων.
Θα βρουν, λοιπόν, και τώρα κάποια συμβιβαστική διατύπωση, που να βολεύει και το ΔΝΤ, και τους Τσιπραίους, και τη γερμανική κυβέρνηση. Θα πρόκειται, όμως, και πάλι για διατύπωση. Και στα μέσα του 2018 (ίσως και νωρίτερα), όταν θα κληθούν να κλείσουν την τελική αξιολόγηση του τρίτου Μνημόνιου, θα μπει στο τραπέζι και η υλοποίηση της νέας αναδιάρθρωσης του χρέους. Και τότε, οι ιμπεριαλιστές δανειστές (το πιθανότερο είναι ο Σόιμπλε να είναι και πάλι η ηγετική φιγούρα ανάμεσά τους), θα διατυπώσουν τις νέες απαιτήσεις τους. Αυτή η απαίτηση είναι «έξω από το πλαίσιο του προγράμματος», θα αρχίσουν να κλαψουρίζουν οι Τσιπροκαμμένοι, όπως κλαψούριζαν και πριν από λίγο καιρό, μέχρι να φτιάξουν το κατάλληλο κλίμα για να υπογράψουν το τέταρτο Μνημόνιο. Τότε, ίσως να προτιμήσουν την ηρωική έξοδο, πηγαίνοντας σε εκλογές με την ελπίδα να διασωθούν (ως αξιωματική αντιπολίτευση έστω). Τι σημασία έχει, όμως, ποια κυβέρνηση θα υπογράψει τις νέες απαιτήσεις που θα εγείρουν οι ιμπεριαλιστές δανειστές προκειμένου να προχωρήσουν σε μια νέα αναδιάρθρωση του χρέους; Το αποτέλεσμα μετράει σ' αυτές τις περιπτώσεις και όχι η εναλλαγή ανάμεσα στα αστικά κόμματα εξουσίας.
Σχόλια