Την ώρα που η κυβέρνηση παίρνει νέα βάρβαρα μέτρα πανηγυρίζει θρασύτατα για τα αιματηρά πλεονάσματα

Καστελόριζο 2010. «Ταξίδι σε χαρτογραφημένα νερά» υποσχέθηκε ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Πα­παν­δρέου, ρίχνοντας το λαό στη δίνη των αλλεπάλληλων Μνημονίων και παραδίνοντας τη χώρα θυσία στο βωμό των πράγματι «χαρτογραφημένων» ιμπεριαλιστικών συμ­φε­ρόντων. Σήμερα, επτά χρόνια μετά, συνεχίζεται το μαρτύριο της σταγόνας, με τα συνεχή νέα αντιλαϊκά μέτρα της «πρώτης φορά Αριστερά» και το σίριαλ της «αξιο­λόγησης». Σύμφωνα με τον Γ. Ντάισελ­μπλουμ η δεύτερη «αξιολόγηση» προχωρά προς το τέλος της, καθώς τα περισσότερα σημεία έχουν συμφωνηθεί ώστε να μπει η θηλιά στο λαιμό του λαού μας. Τόσο οι Ευρωπαίοι (αναιμικοί ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ, για το 2017 και το 2018 αντίστοιχα, στο 1,7% και 1,6% του ΑΕΠ), όσο και οι Αμερικάνοι (προώθηση των γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων σε Ν.Α. Μεσόγειο και Ειρηνικό), αλλά και η συγκυβέρνηση (ένταξη των ελληνικών ομολόγων στα προγράμματα «ποσοτικής χαλάρωσης» και «έξοδο στις αγορές») επείγονται να τελειώνουν με την «αξιο­λόγηση» και να προχωρήσουν στη φάση της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της ευρύτερης περιοχής, για τις οποίες καλλιεργούνται νέες αυταπάτες για τον δήθεν αναβαθμισμένο ρόλο του ντόπιου κεφαλαίου μετά τις Συμφωνίες με Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο.

Στο μεταξύ, ξεκίνησαν και πάλι οι «δια­πραγματεύσεις» με τους «θεσμούς» που βρίσκονται ήδη στην Αθήνα, για τα μεγάλα θέματα της αξιολόγησης που θα ορι­στικοποιούν τις περικοπές των συντάξεων από το 2019 και του αφορολογήτου το 2020, τις αλλαγές στα Εργασιακά, ενώ φαίνεται ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα για τα «ανοιχτά» θέματα της Ενέργειας (ξεπούλημα ΔΕΗ), ιδιωτικοποιήσεων και Εργασιακών. Στόχος είναι, να καταλήξει η «τεχνική συμφωνία» και στη συνέχεια η προέγκριση των μέτρων και των «αντίμετρων» από την ελληνική Βουλή, ώστε να ολοκληρωθεί η «Έκθεση συμμόρφωσης» (Compliance Report) το αργότερο έως τις 15 Μάη. Τέλος, η έγκριση της συνολικής συμφωνίας στο Eurogroup της 22ας Μάη. Κι όλ’ αυτά υπό την αίρεση νέων απαιτήσεων κυρίως από το ΔΝΤ. Σε ό,τι αφορά τις γνωστές πρω­θυπουργικές ψευδολογίες του «ούτε ένα ευρώ μέτρα» και το ότι «δεν θα ψηφίσει μέτρα αν δεν υπάρχει ρύθμιση για το χρέος», είναι προφανές ότι τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αδιαφορούν παντελώς για τους λεο­νταρισμούς Τσίπρα, απαιτώντας άμεση ευθυγράμμιση με τα «συμφωνηθέντα» και επιτάσσοντας, την άμεση προέγκριση των μέτρων από την ελληνική Βουλή, που θα εφαρμοστούν το 2019 και 2020, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, πιθανότατα, δεν θα βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία. Οι δε συζητήσεις για το θέμα του χρέους θα ξεκινήσουν με κάθε βεβαιότητα μετά τις γερμανικές εκλογές, με το Ταμείο να επιμένει πως πρέπει πρώτα να υπάρξει τελική συμφωνία για τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Διαφορετικά, απειλεί πως δεν θα συμμετάσχει (η συμμετοχή του θα είναι με ένα ποσό της τάξης των 3-5 δις € και για όσο διάστημα διαρκεί το πρόγραμμα με τον ESM, δηλαδή μέχρι τον Αύγουστο του 2018). Παρ’ όλ’ αυτά, στον Ε.Τσακαλώτο δόθηκε, για επεξεργασία, το «σχέδιο» ενός Μνημονίου με το Ταμείο (MEFP-Memo­randum of Economic and Financial Policies), εάν και εφ’ όσον συμμετάσχει τελικά, καθώς και το αναθεωρημένο Μνημόνιο της Ε.Ε. (ΜοU-Memorantum of understanding), που αποτελούν τον «οδικό χάρτη» πάνω στον οποίο θα κινηθεί απαρέγκλιτα η κυβέρνηση Τσίπρα και τα οποία παρατείνουν την κοινωνική λεηλασία τουλάχιστον μέχρι το 2023, που θα ανανεωθεί η ισχύς τους. Πρόκειται ακριβώς για το τέταρτο Μνημόνιο του ΔΝΤ, που αρνείται διαρρήδην η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. Η ίδια, επισείοντας ένα αιματηρό «πρωτογενές πλεόνασμα» 4,19% του ΑΕΠ για το 2016, το οποίο ενέκρινε και η Ε.Ε., βγαλμένο από το ξεζούμισμα του λαού, τις δραστικές περικοπές του «κοινωνικού κράτους», τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου, κλπ., κλπ., επιχειρεί να παζαρέψει τους όρους του μεσοπρόθεσμου πακέτου μέτρων για το χρέος, στοιχείο απαραίτητο για την ένταξη στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» και τη διαβόητη «έξοδο στις αγορές». Τέλος, τα περιβόητα ψίχουλα των «αντιμέτρων», θα εφαρμοστούν εάν και εφ’ όσον το «πρωτογενές πλεόνασμα» υπερβεί το 3,5% του ΑΕΠ (6,5 δις €) για την πενταετία 2018-23.

★★★

Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, η αστική τάξη και τα πολιτικά της δεκανίκια, αναδιατάσσονται ενόψει μίας υποτιθέμενης επερχόμενης βελτίωσης. Μάλιστα, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, παραβλέποντας τη συνεχιζόμενη φτωχο­ποίηση και δυστυχία του λαού, απότοκο των επαίσχυντων Μνημονίων, αναλώνονται σε κοκορομαχίες για την πατρότητα των… «δημοσιονομικών ελαφρύνσεων σε περί­πτωση υπέρβασης των στόχων» που δήθεν περιλαμβάνονται στα Μνημόνια και οι οποίες προφανέστατα δεν θα έρθουν ποτέ! Η ΝΔ δηλώνει ανερμάτιστα πως ναι μεν δεν πρόκειται τώρα να υπερψηφίσει τα μέτρα του 2019 και του 2020, αλλά όμως «θα τιμήσει» την όποια «κρατική δέσμευση», όταν στις εκλογές του 2019 εκλεγεί κυ­βέρνηση. Το γνωστό παιγνίδι της δήθεν αντιπαράθεσης με το κόμμα της Δεξιάς, δεν μπορεί πια να πείσει κανέναν, αφού ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ κινούνται στον ίδιο άξονα επιβολής των συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Και οι δύο, με τη συμβολή των ΜΜΕ, έχουν επιβάλει το μονόδρομο της υποταγής στα ξένα αφεντικά, ανασύροντας σε κάθε περίσταση τον εκ­βιασμό της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, προ­κειμένου να αποσπάσουν την κοινωνική συναίνεση στις αντιδραστικές τους επιλογές. Τα ίδια ισχύουν και για το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων. Και πέρα από τη διγλωσσία του «τραβάτε με κι ας κλαίω» η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., απο­τελεί σήμερα την ατμομηχανή της μνη­μονιακής πολιτικής και του φορέα της εξάρτησης, ενώ παράλληλα και ο υπόλοιπος αστικός κόσμος, μαζί με τα φαντάσματα του παρελθόντος (Σημίτης, Καραμανλής, Ρουσ­σόπουλος, Διαμαντοπούλου, κ.α.) συσ­πειρώνεται υπέρ των αντιλαϊκών μέτρων, φιλοτεχνώντας το πολιτικό τοπίο που θα υποδεχθεί τη φημολογούμενη «ανάπτυξη». Ήδη, έντονες διεργασίες και πολιτικές συμμαχίες, συμπράξεις και αποστα­σιοποιήσεις, νέα πολιτικά μορφώματα και αποσυγκροτήσεις, συντελούνται σε όλο το αστικό πολιτικό φάσμα. Στην άλλη πλευρά ο Γ.Γ. του ΚΚΕ, δηλώνει πως: «Το ΚΚΕ δεν βάζει πρώτα την έξοδο από την Ευρωζώνη, εμείς μιλάμε για άλλο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα…». Και μέχρι να έρθει το «άλλο κοινωνικό και οικονομικό σύ­στημα» η ηγεσία του ΚΚΕ φαίνεται να βολεύεται στην Ευρωζώνη και να γίνεται υπέρμαχος του ευρώ με πρόσχημα την εναντίωσή της στη δραχμή. Η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινούμενες στη συγκρότηση ενός παναριστερού αχταρμά, ζητούν επίμονα την «κοινή δράση», παρακάμπτοντας το ρεφορμιστικό χαρακτήρα των «μεταβατικών προγραμμάτων» τους, που αποσκοπούν στην άμεση έλευση της λαϊκής εξουσίας.

★★★

Οι κύκλοι του ξένου μονοπωλιακού κε­φαλαίου και της ντόπιας ολιγαρχίας που ευνόησαν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τον επέβαλαν για να περάσει κάτω από το μανδύα της «αριστεράς» και σε αγαστή –επί της ουσίας- σύμπραξη με την «α­ντιπολίτευση» της ΝΔ και τα ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων, μαζί και με όλο τον εσμό των υπό διαμόρφωση νέων μορφωμάτων, όλα τα αντιδραστικά-αντιλαϊκά μέτρα και το ξεπούλημα του πλούτου της χώρας, στοιχεία που θα τους εξασφαλίζουν μία φτηνή και υπάκουη εργατική δύναμη, χωρίς κοινωνικούς κραδασμούς, απολύτως απαραίτητα για την κερδοσκοπική ασυδοσία τους. Παράλληλα, μετέτρεψαν τη χώρα σε νεοαποικία τους με τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους να έχουν αποκτήσει και θεσμικά πλέον τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν σε όλους τους τομείς των εθνικών δρα­στη­ριοτήτων ώστε να προωθούν τις αντι­δραστικές πολιτικές τους και απο­κοιμίζοντας το λαό με ψεύτικες υποσχέσεις.

Ο λαός μας έχει ήδη μπει σε μία νέα περίοδο την οποία επιβάλλει το καθεστώς της εξάρτησης από τα οικονομικοπολιτικά κέντρα του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπε­ριαλισμού και την οποία στηρίζουν όλοι οι εκπρόσωποι της ντόπιας ολιγαρχίας, μαζί -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- και τα ψευτοαριστερά δεκανίκια τους. Μέσα σ’ αυτή την άγρια και παρατεταμένη νύχτα, μόνη σοβαρή προοπτική είναι το δυνάμωμα της ταξικής πάλης και η σφυρηλάτηση της ενότητας του εργατολαϊκού κινήματος μέσα από το καμίνι μακροχρόνιων και σκληρών αγώνων, πάνω στη βάση της ανατροπής των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών δεσμών της εξάρτησης και της ακύρωσης όλων των υποδουλωτικών συμφωνιών και συνθηκών με τις ΗΠΑ και ΕΕ, και του ξεριζώματος όλων των οικονομικών στη­ριγμάτων της κυριαρχίας του ιμπε­ρια­λισμού στη χώρα μας.