Ιδια δεδομένα, ίδια καθήκοντα

Το τέταρτο Μνημόνιο είναι γεγονός. Ψηφισμένο από τους 153 βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ετσι, από το 2010 φτάνουμε στο 2021. Και βλέπουμε.
Τέσσερις πρωθυπουργοί (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Τσίπρας), τέσσερις βουλευτικές περίοδοι, πέντε κυβερνητικές συνθέσεις, δεν έμεινε τίποτα που να μην έχει χρησιμοποιηθεί ως διαχειριστικό εργαλείο της ίδιας πολιτικής.

Οπως δεν έμεινε και κόμμα του αστικού φάσματος (πλην Περισσού) που να μην έχει εμπλακεί στην προώθηση και στήριξη της μνημονιακής πολιτικής. Οταν είναι στην αντιπολίτευση, το παίζουν αντιμνημονιακοί. Οταν γίνονται κυβέρνηση, εφαρμόζουν και επεκτείνουν αυτά που κατήγγελλαν. Καμιά φορά ψηφίζουν και ως αντιπολίτευση, όπως έγινε τον Ιούλη-Αύγουστο του 2015.

Συμπέρασμα: καμιά αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Η προπαγάνδα του «αντι-μνημόνιου», που κυριάρχησε και σκόρπισε αυταπάτες μέχρι το 2015, διαμόρφωσε μια φενάκη, που αποτυπώθηκε στην ψευτοαντίθεση «δανειστές εναντίον Ελλάδας». Καθώς στο άτυπο μέτωπο του «αντι-μνημόνιου» συνασπίστηκαν εθνικιστές και ψευτοαριστεροί διεκδικητές της αστικής εξουσίας, ήταν εξαιρετικά βολικό να τσουβαλιάσουν καπιταλιστές, εργάτες και μικροαστούς εργαζόμενους στον κοινό παρονομαστή «Ελλάδα».

Η ζωή έχει αποδείξει πως η ελληνική αστική τάξη, όχι μόνο δεν έχει κανένα πρόβλημα με την κινεζοποίηση του εργαζόμενου λαού, αλλά αντίθετα απολαμβάνει τα οφέλη της (είτε με την εξασφάλιση πάμφθηνης εργατικής δύναμης είτε με την καταστροφή των «μικρών», που συντείνει στη συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου). Ούτε με τον νεοαποικισμό έχει πρόβλημα η ελληνική αστική τάξη, γιατί πάντοτε ζούσε στη σκιά του μονοπωλιακού κεφαλαίου των ιμπεριαλιστικών χωρών, κερδοσκοπώντας ως δευτεροκλασάτος συνεταίρος του. Μ' αυτού του είδους την οικονομική δραστηριότητα έχει συμβιβαστεί από τα γεννοφάσκια της η ελληνική κεφαλαιοκρατία.

Αυτό που ονομάστηκε μνημονιακή πολιτική δεν είναι παρά μια γιγαντιαία επιχείρηση συντηρητικής αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού, που στις συνθήκες της κρίσης μπόρεσε να προωθηθεί με βίαιο τρόπο μέσα σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα, αντικαθιστώντας με καλπασμό τη σχετικά αργή πορεία που ακολουθούνταν από τα μέσα της δεκαετίας του '80.

Στόχος του συστήματος από τώρα και μετά είναι η παγίωση αυτής της πολιτικής και το βάθεμά της σε τομείς που «σηκώνει» ακόμα βάθεμα, όπως έγινε με το πετσόκομμα των συντάξεων και του αφορολόγητου, που ψηφίστηκε με το τέταρτο Μνημόνιο. Αυταπατάται όποιος δίνει βάση στην απατηλή προπαγάνδα των Τσιπροκαμμένων, ότι τα πράγματα θ' αρχίσουν να βελτιώνονται και την επόμενη τετραετία θα επανέλθουν στο καθεστώς που υπήρχε το 2009.

Η μνημονιακή πολιτική ήρθε για να μείνει. 
Δεν είναι μια παρέκκλιση μερικών ετών.

Η λύση, λοιπόν, θα είναι επαναστατική ή δε θα υπάρξει. Κι όχι μόνο η οριστική λύση, με τη συντριβή του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά ακόμα και λύσεις βελτίωσης μέσα στο υπάρχον καθεστώς, θα απαιτήσουν συγκρούσεις επαναστατικού χαρακτήρα.