Μόνοι μας
Το τέταρτο Μνημόνιο είναι γεγονός. Απομένει μόνο η ψήφισή του από
τον κοινοβουλευτικό λόχο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τότε θα μάθουμε και όλες τις
λεπτομέρειες των εφιαλτικών μέτρων που περιλαμβάνει, ενώ μέχρι τα τέλη
του Μάη ενδεχομένως να μάθουμε και τη διάρκειά του (πόσα χρόνια μετά το
2018 θα πρέπει να παράγονται «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% του
ΑΕΠ).
Η διάρκεια, όμως, δεν έχει και τόση σημασία. Μετά από εφτά χρόνια διαρκούς κοροϊδίας -απ' όλες τις κυβερνήσεις- για το «τέλος των Μνημονίων και της επιτροπείας», που ποτέ δεν έρχεται, πρέπει να έχει γίνει συνείδηση σε όσους δεν εθελοτυφλούν, ότι δεν υπάρχει τέλος.
Τα Μνημόνια δεν είναι μια παροδική απόκλιση από την κανονικότητα, που κάποια στιγμή -δεν μπορεί- θα τελειώσει. Τα Μνημόνια είναι οι αλυσίδες της σύγχρονης καπιταλιστικής σκλαβιάς. Είναι η απάντηση του ελληνικού καπιταλισμού στην κρίση του και το εργαλείο των ιμπεριαλιστών δανειστών για τον αποικιακού τύπου έλεγχο της χώρας. Η κινεζοποίηση του προλεταριάτου σε μια χώρα στην καρδιά της Ευρώπης είναι ένα ιστορικών διαστάσεων πείραμα, που έχει ως σκοπό να προετοιμάσει το έδαφος για τη δημιουργία ασιατικού τύπου περιφερειών, στις οποίες θα μπορεί να επενδύσει το κεφάλαιο των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, για να μην είναι αναγκασμένο να «τρέχει» στην Κίνα, στην Ινδία, στη Νότια Αφρική, στη Βραζιλία και αλλού.
Η εφτάχρονη εμπειρία της πολιτικής διαχείρισης των Μνημονίων επιβεβαιώνει, επίσης, ότι αυτά ήρθαν για να μείνουν. Ολες οι μέχρι τώρα μνημονιακές κυβερνήσεις υπόσχονταν έξοδο από τα Μνημόνια, πότε μέσω της ολοκλήρωσης του «προγράμματος», πότε μέσω «αναδιαπραγμάτευσης των όρων του προγράμματος» και πότε μέσω… τσαμπουκά («θα καταργήσουμε τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους, με ένα νόμο, σε ένα άρθρο» κτλ.). Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε πια και αυταπάτες δεν επιτρέπονται. Το τέταρτο Μνημόνιο (που θα το ακολουθήσουν και άλλα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων) δεν είναι το τέλος, αλλά ένας ακόμα κρίκος σε μια αλυσίδα που ήδη έχει σφίξει θανάσιμα το λαιμό της εργατικής τάξης και της εργαζόμενης φτωχολογιάς.
Οφείλουμε να συλλογιστούμε πως, όταν ακόμα και η επιστροφή στο 2009 απαιτεί σκληρούς αγώνες, με εξεγερτικά χαρακτηριστικά, σοφό θα ήταν αυτοί οι αγώνες να βάλουν στο στόχαστρό τους όχι τις μνημονιακές «εξαιρέσεις», αλλά συνολικά το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς.
Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει νόημα να αναμασάμε μονότονα ότι χρειάζονται αγώνες και όχι κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Πρέπει να διατυπώσουμε τους όρους υπό τους οποίους οι απαραίτητοι αγώνες θα είναι αποτελεσματικοί, ακόμα και στο επίπεδο των επιμέρους διεκδικήσεων.
Οταν έχεις απέναντί σου ένα συμπαγές σύστημα πολιτικής εξουσίας, με δυνατότητες συμμαχιών που παράγουν συνεχώς εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης, δεν μπορείς να είσαι «σκορποχώρι» και να σέρνεσαι πότε πίσω από δημαγωγούς πολιτικάντηδες και πότε πίσω από την αστική συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Για να παλέψεις ως τάξη εναντίον τάξης πρέπει να οργανωθείς πολιτικά ως τάξη.
Η διάρκεια, όμως, δεν έχει και τόση σημασία. Μετά από εφτά χρόνια διαρκούς κοροϊδίας -απ' όλες τις κυβερνήσεις- για το «τέλος των Μνημονίων και της επιτροπείας», που ποτέ δεν έρχεται, πρέπει να έχει γίνει συνείδηση σε όσους δεν εθελοτυφλούν, ότι δεν υπάρχει τέλος.
Τα Μνημόνια δεν είναι μια παροδική απόκλιση από την κανονικότητα, που κάποια στιγμή -δεν μπορεί- θα τελειώσει. Τα Μνημόνια είναι οι αλυσίδες της σύγχρονης καπιταλιστικής σκλαβιάς. Είναι η απάντηση του ελληνικού καπιταλισμού στην κρίση του και το εργαλείο των ιμπεριαλιστών δανειστών για τον αποικιακού τύπου έλεγχο της χώρας. Η κινεζοποίηση του προλεταριάτου σε μια χώρα στην καρδιά της Ευρώπης είναι ένα ιστορικών διαστάσεων πείραμα, που έχει ως σκοπό να προετοιμάσει το έδαφος για τη δημιουργία ασιατικού τύπου περιφερειών, στις οποίες θα μπορεί να επενδύσει το κεφάλαιο των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, για να μην είναι αναγκασμένο να «τρέχει» στην Κίνα, στην Ινδία, στη Νότια Αφρική, στη Βραζιλία και αλλού.
Η εφτάχρονη εμπειρία της πολιτικής διαχείρισης των Μνημονίων επιβεβαιώνει, επίσης, ότι αυτά ήρθαν για να μείνουν. Ολες οι μέχρι τώρα μνημονιακές κυβερνήσεις υπόσχονταν έξοδο από τα Μνημόνια, πότε μέσω της ολοκλήρωσης του «προγράμματος», πότε μέσω «αναδιαπραγμάτευσης των όρων του προγράμματος» και πότε μέσω… τσαμπουκά («θα καταργήσουμε τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους, με ένα νόμο, σε ένα άρθρο» κτλ.). Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε πια και αυταπάτες δεν επιτρέπονται. Το τέταρτο Μνημόνιο (που θα το ακολουθήσουν και άλλα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων) δεν είναι το τέλος, αλλά ένας ακόμα κρίκος σε μια αλυσίδα που ήδη έχει σφίξει θανάσιμα το λαιμό της εργατικής τάξης και της εργαζόμενης φτωχολογιάς.
Οφείλουμε να συλλογιστούμε πως, όταν ακόμα και η επιστροφή στο 2009 απαιτεί σκληρούς αγώνες, με εξεγερτικά χαρακτηριστικά, σοφό θα ήταν αυτοί οι αγώνες να βάλουν στο στόχαστρό τους όχι τις μνημονιακές «εξαιρέσεις», αλλά συνολικά το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς.
Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει νόημα να αναμασάμε μονότονα ότι χρειάζονται αγώνες και όχι κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Πρέπει να διατυπώσουμε τους όρους υπό τους οποίους οι απαραίτητοι αγώνες θα είναι αποτελεσματικοί, ακόμα και στο επίπεδο των επιμέρους διεκδικήσεων.
Οταν έχεις απέναντί σου ένα συμπαγές σύστημα πολιτικής εξουσίας, με δυνατότητες συμμαχιών που παράγουν συνεχώς εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης, δεν μπορείς να είσαι «σκορποχώρι» και να σέρνεσαι πότε πίσω από δημαγωγούς πολιτικάντηδες και πότε πίσω από την αστική συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Για να παλέψεις ως τάξη εναντίον τάξης πρέπει να οργανωθείς πολιτικά ως τάξη.
Σχόλια