Ο ΣΥΡΙΖΑ ενορχηστρώνει τη νέα επιχείρηση παραπλάνησης την ώρα που φουντώνουν οι αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται επί ποδός για να ανορθώσει προπα­γανδιστικά το υποτιθέμενο φιλολαϊκό προφίλ της κυβέρνησης, με το βλέμμα στραμμένο στις επικείμενες βου­λευτικές εκλογές που αργά ή γρήγορα θα έρθουν.
Η προσπάθεια όμως αυτή δεν προχωρά ανε­μπόδιστα, χωρίς τριγμούς, αλλά και μια υ­ποβόσκουσα πολιτική κρίση της οποίας το μέγεθος και τις συνέπειες μένει να δούμε. Αυτό επιβεβαίωσε το διήμερο της συνεδρίασης της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο 13-14 Οκτώβρη.
Τόσο από την ομιλία του Τσίπρα όσο και από την ίδια την απόφαση της ΚΕ δόθηκε ο τόνος της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για το επόμενο διάστημα, ενώ ταυτόχρονα δόθηκε και το σύνθημα για την εκκίνηση της νέας κυβερνητικής δημαγωγικής εκστρατείας. Όμως κανένα λεκτικό σχήμα και καμία επίπλαστη εικόνα δεν μπορεί να συγκαλύψει και τελικά να αποκρύψει τη ζοφερή πραγ­ματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα.
Πιάνοντας το νήμα από τις πρόσφατες εξαγγελίες στη ΔΕΘ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να μετατρέψει το μαύρο σε άσπρο, παρουσιάζοντας το κυβερνητικό έργο με φιλολαϊκό και φιλεργατικό πρόσημο, ανα­μασώντας με τον ίδιο μονότονο τρόπο το – περίφημο πλέον – τέλος των μνημονίων, παρουσιάζοντάς το μάλιστα προκλητικά ως αποτέλεσμα του “διαρκούς αγώνα” της ψευτοαριστερής του διακυβέρνησης. Η εικονική πραγματικότητα της “εξόδου” από τα μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως συμ­πυκνώθηκε και στη συνεδρίαση της ΚΕ, περιλαμβάνει αναμασημένα επιχειρήματα και προεκλογικού τύπου παροχολογία σαν και αυτά που είχε εξαγγείλει ο Τσίπρας από το βήμα της ΔΕΘ. “Μείωση της ανεργίας”, “ενδείξεις για την ανάκαμψη της οικονομίας”, “κατάργηση του υποκατώτατου μισθού”, “αυξήσεις στους μισθούς”. Μάλιστα πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα υμνώνοντας τώρα τη σημαία του “πατριωτισμού” κάνοντας ταυ­τόχρονα λόγο για “ανάκτηση της κυριαρχίας” της χώρας. Πανηγυρίζουν τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ διότι, όπως λένε, για πρώτη φορά θα κατατεθεί Προϋπολογισμός που θα έχει γραφτεί από την κυβέρνηση και όχι από την τρόικα και ο οποίος μάλιστα θα περιέχει μόνο “αντίμετρα”! Μ’ αυτά τα επιχειρήματα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καμώνεται πως τάχα με την πολιτική της “αποτρέπει τη λογική της εξάρτησης από ξένες δυνάμεις” η οποία – κατά το αφήγημά τους - “παραπέμπει σε άλλες εποχές”! Απαύγασμα αυτής της “πατριωτικής” πολιτικής είναι κατά τον ΣΥΡΙΖΑ και η συμφωνία των Πρεσπών, η οποία μάλιστα μαζί με άλλες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στην περιοχή της Μεσογείου, “αναβαθμίζει” το ρόλο της χώρας ανα­γορεύοντάς τη σε “ηγέτιδα δύναμη”, σύμφωνα πάντα με τον Τσίπρα.
Δεν έφτανε η δημαγωγία και η ακατάσχετη, γενικόλογη και θολή παροχολογία, ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να πολώσει ακόμα περισσότερο το πολιτικό σκηνικό ανεβάζοντας τους τόνους της αντιπαράθεσης με τον άλλο στλοβάτη της μνημονιακής βαρβαρότητας, το κόμμα της ΝΔ. Δίνοντας το στίγμα του νέου διπολισμού και των κάλπικων διλημμάτων που στήνεται με το λαό σε ρόλο θεατή, κάλεσε τη ΝΔ να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, ενώ διαμήνυσε στον Μητσοτάκη πως αυτός και το κόμμα του θα υποστούν το “μαρτύριο της σταγόνας”, μπροστά στον επικείμενο Προϋπολογισμό όταν θα κατατίθενται ένα προς ένα τα λεγόμενα αντίμετρα.
Πέρα όμως από τα κυβερνητικά λεγόμενα και γραφόμενα, πέρα ακόμα και από την κοκορομαχία και τις ανούσιες αντιπαραθέσεις με τη ΝΔ, η πραγματικότητα είναι διαφορετική και αδειάζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση μπορεί να ανακατεύει και να μαγειρεύει τα στατιστικά στοιχεία όσο θέλει ώστε να παρουσιάσει μια ψεύτικη εικόνα μείωσης της ανεργίας, βαφτίζοντας ως εργαζόμενους όσους δούλεψαν έστω και για μια ώρα στη διάρκεια του χρόνου. Η πραγματική ανεργία όμως τσακίζει τα λαϊκά στρώματα και πρώτα και κύρια τη νέα γενιά. Το καθεστώς της μαύρης, ανασφάλιστης και αδήλωτης εργασίας αποτελεί το καλύτερο πεδίο τής πιο στυγνής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης των εργαζο­μένων. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες για τη δήθεν “προστασία” των εργαζομένων μόνο ως θλιβερό ανέκδοτο μπορούν να θεωρηθούν. Αφού την ίδια ώρα οι εργοδότες, με τις κυβερνητικές πλάτες και στήριξη, καταπατούν σαν κουρελόχαρτα συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις, επιβάλλουν μισθούς πείνας και εξαθλίωσης, εξοντωτικά ωράρια εργασίας. Και όλα αυτά στο όνομα της ανάπτυξης!
Δεν υπάρχει αφήγημα όλων των κυβερνήσεων (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ) των μνημονιακών χρόνων, που να μην περιελάμβανε σαν δια­κηρυγμένο στόχο την “ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας” και που να μην αναγόρευε τη χώρα σε “ηγέτιδα δύναμη” της Μεσογείου και των Βαλκανίων. Τα γεγονότα όμως τους διέψευσαν οικτρά, αφού όλοι τους απο­δεί­χ­θηκαν πιστοί και πειθήνιοι υπηρέτες της πολιτικής της υποτέλειας. Έτσι ακριβώς συμβαίνει τώρα και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Την ώρα που “τελειώνουν τα μνημόνια” μπορεί η κυβέρνηση να καμώνεται πως γράφει τις σελίδες του δικού της Προϋπολογισμού. Όμως το βλέμμα της είναι στραμμένο προς τις Βρυξέλλες απ’ όπου περιμένει εναγωνίως να πάρει την έγκριση, αφού προηγουμένως έχει διασφαλίσει τη διατήρηση των πρωτο­γενών πλεονασμάτων σε δυσβάσταχτα επίπεδα όπως απαιτούν οι ιμπεριαλιστές-δανειστές. Εκλιπαρεί τους Ευρωπαίους για να πάρει χάρη στις συντάξεις, πάνω από τις οποίες επικρέμαται η δαμόκλειος σπάθη του μνη­μονίου, ώστε να δώσουν με τη σειρά τους παράταση στο αποφασισμένο και ψηφισμένο πετσόκομμά τους. Κατά τα άλλα στο εσωτερικό, με επικοινωνιακά τεχνάσματα και σενάρια για δύο Προϋπολογισμούς, επιχειρούν να στρεβλώσουν και να θολώσουν την πραγματικότητα. Οι “θεσμοί” όμως είναι εδώ, όπως και το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Αυτό φροντίζουν να υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία, όπως έγινε πρόσφατα όταν ο Βίτσας έκανε λόγο για νέα παράταση στην αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, ώστε να κερδίσει επικοινωνιακούς πόντους.
 Η αντίδραση των Ευρωπαίων ήταν άμεση και αποκαλυπτική. Καμία μονομερής ενέργεια ήταν ορθή-κοφτή η απάντησή τους, για να υπενθυμίσουν ποιος κάνει πραγματικό κουμάντο στην ασκούμενη πολιτική. Την ίδια ώρα μνημείο υποτέλειας αποτελεί συνολικά η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ακροδεξιούς τυχοδιώκτες των ΑΝΕΛ. Από την αμερικανόπνευστη  συμφωνία των Πρεσπών μέχρι τα υποτελή σχέδια για μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο ΝΑ­ΤΟϊκό πολεμικό ορμητήριο, όλη η πολιτική της κυβέρνησης σηματοδοτεί τη συνέχιση και το βάθεμα του καθεστώτος της ιμπε­ριαλιστικής εξάρτησης. Η επιχείρηση παρα­πλάνησης του λαού στην οποία επιδίδεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανα­στυλώσει την εικόνα του, προσκρούει σε πολλαπλά σοβαρά προβλήματα, αποτέλεσμα των ενδοκυβερνητικών αντι­παραθέσων, προ­καλώντας σοβαρούς κλυδω­νισμούς που διατα­ράσσουν την κυβερνητική συνοχή. Μια κρίση που αποτυπώθηκε γλαφυρά και στη συνε­δρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ όταν ο Φίλης συγκρούστηκε ανοιχτά με τον Παππά, αμ­φισβητώντας τόσο τη λειτουργία, το χαρα­κτήρα και το περιεχόμενο της ΕΡΤ, όσο και την πολιτική των υψηλών πλεο­νασμάτων. Την ίδια στιγμή ο Καμμένος και το κόμμα του, οι ΑΝΕΛ, αναδεικνύονται σε κόκκινο πανί για σειρά κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών.
Τόσο η οξεία κριτική του Φίλη ο οποίος παρομοίασε τον Καμμένο με τον Σαλβίνι, όσο και η σφοδρή σύγκρουση Καμμένου - Κοτζιά, που οδήγησε στην πρόσ­φατη παραίτηση του δεύτερου, είναι γεγονότα που αποδεικνύουν πως ο δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ όλο και στενεύει.
Ταυτόχρονα όμως οι εξελίξεις αυτές υπο­δηλώνουν πως ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, γατζωμένοι στις κυβερνητικές θέσεις, είναι αποφασισμένοι να φτάσουν, μέχρι το τέλος, την πολιτική που υπαγορεύουν τα ξένα αφεντικά τους. Γι’ αυτό και υποχωρούν στις πιέσεις των ΑΝΕΛ, παρέχουν στήριξη και κάλυψη στον Καμμένο και στις αμε­ρικανόδουλες θέσεις του, που βλέπουν τη μετατροπή των νησιών του Αιγαίου και ολόκληρη τη χώρα σε ΝΑΤΟϊκό ορμητήριο στη Μεσόγειο. Γι’ αυτό και δεν διστάζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να καρατομήσει ακόμα και τον Κοτζιά, τον βασικότερο συντελεστή της συμφωνίας των Πρεσπών και την ίδια στιγμή να ζητά από τους ΑΝΕΛ πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο να δεσμευτούν πως δεν θα συμπλεύσουν με τη ΝΔ σε μια ενδεχόμενη πρόταση δυσπιστίας για να ρίξουν την κυβέρνηση.
Οι εξελίξεις είναι πυκνές. Σε κάθε περίπτωση και όσο πλησιάζει ο πολιτικός χρόνος προς τις εκλογικές αναμετρήσεις ένα είναι σίγουρο, πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει με κάθε τρόπο να εξαπατήσει τα λαϊκά στρώματα, σπέρνοντας ξανά αυταπάτες, με το μανδύα των φιλολαϊκών παροχών, ενώ την ίδια στιγμή θα επιδιώξει με κάθε τρόπο να διασφαλίσει όσο το δυνατό περισσότερο την κυβερνητική του θέση συμπλέοντας μέχρι τέλους με τα σχέδια των ξένων αφεντικών του, ΗΠΑ και ΕΕ.