Σημεία των καιρών

Διανύουμε μια περίοδο «καθαρής» πολιτικής, όπως επισημαίνουν οι αναλυτές του αστικού Τύπου, οι οποίοι αισθάνονται και πάλι ισχυροί και αξιόλογοι, καθώς είναι αυτοί που έχουν αναλάβει να «εξηγήσουν» στους «πολίτες» τις διαδικασίες που εκτυλίσσονται, το συνταγματικά ορθό εν αντιθέσει με το πολιτικά ορθό, καθώς και τις ανομολόγητες επιδιώξεις των αστικών κομμάτων και των αρχηγών τους, που μόνο αυτοί -ειδικοί γαρ!- μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν και να φέρουν στο φως.

Εχουν, βέβαια, ένα προβληματάκι. Η «καθαρή» πολιτική τους, μολονότι εκτυλίσσεται στο κοινοβούλιο, σε απόλυτη συμφωνία με τους συνταγματικούς κανόνες, δεν είναι και τόσο «καθαρή», αφού έχει στο κέντρο της μετακινήσεις βουλευτών, οι οποίες δε γίνονται αζημίως (όπως γνωρίζει και ο πλέον αφελής «πολίτης»). Υστερα, είναι και τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν και κλέβουν τη δόξα από τους αρχηγούς: Καμμένος, Παπακώστα, Κουντουρά, Κόκκαλης, Μεγαλοοικονόμου, Ζουράρις, Σαρρίδης, Δανέλλης, Αμυράς, Ψαριανός κτλ.

Μη βιαστείτε να μιλήσετε για κατάπτωση της πολιτικής, αναφερόμενοι στα πρόσωπα. Τα πρόσωπα, οι πολιτικοί, είναι πάντοτε ασορτί με την πολιτική. Σ' αυτήν πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας.

Η περίοδος των Μνημονίων οδήγησε σε αποσύνθεση το παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό. Κάθε είδους σούργελο έσπευσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, είτε αγορεύοντας στη γνωστή «πλατεία», είτε σκαρφαλώνοντας στα κάγκελα της ΕΡΤ, είτε πετώντας γιαούρτια στους βουλευτές των πρώιμων μνημονιακών κομμάτων. Νέα κόμματα δημιουργήθηκαν και η αυτοδυναμία έγινε άπιαστο όνειρο για τα αστικά κόμματα εξουσίας. Κατά συνέπεια, τα σούργελα απέκτησαν αξία στο πολιτικό χρηματιστήριο.

Το 2015 έφερε το τέλος της ψευδεπίγραφης διαίρεσης σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, που είχε σφραγίσει την πενταετία που προηγήθηκε. Τα σούργελα, όμως, εξακολούθησαν να έχουν αξία, αφού εξακολούθησαν να κατέχουν βουλευτικές θέσεις. Τώρα, που το αποσυντεθειμένο σκηνικό ανασυντίθεται, τώρα που δεν υπάρχουν αντιμνημονιακοί αλλά μόνο μνημονιακοί, κάποια από τα σούργελα σπεύδουν να ρευστοποιήσουν την αξία που απέκτησαν. Η ζήτηση ικανοποιείται μέσω της προσφοράς και αντιθέτως.

Τίποτα δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσει απ' όλα όσα βλέπουμε να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας. Ούτε να μας θλίβει. Γιατί αυτή είναι η αστική πολιτική. Κυνική όσο δεν παίρνει άλλο, χρησιμοποιεί κάθε φορά το υλικό που έχει στη διάθεσή της. Ο Τσίπρας κυβερνούσε τέσσερα χρόνια με τους ψεκασμένους του Καμμένου, τώρα παίρνει μερικούς από δαύτους, συν τον Δανέλλη, συν τη Θοδώρα του Λεβέντη, και συνεχίζει. Το ίδιο θα έκανε και ο Μητσοτάκης στη θέση του. Μήπως είναι καλύτεροι αυτοί που μάζεψε ο ίδιος στη ΝΔ; 'Η τους μάζεψε με όρους… προγραμματικής συμφωνίας;

Εκείνο που θα έπρεπε να μας θλίβει είναι η παντελής απουσία από το προσκήνιο, εκείνων που στο όνομά τους ορκίζονται και οι αρχηγοί και τα σούργελα. Της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η απουσία είναι που δίνει αξία στις καντρίλιες των αστών πολιτικών αρχηγών και στο δημοπρατήριο όπου πωλούνται και αγοράζονται τα σούργελα. Στη Γαλλία, ο Μακρόν κάνει τον έναν πολιτικό ελιγμό μετά τον άλλο, καθώς το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων του πήρε την πρωτοβουλία με τη μαχητική και βίαιη παρέμβασή του. Στην Ελλάδα ισχύει το ακριβώς αντίθετο.