Ο αγροτικός – κτηνοτροφικός κόσμος στο εκτελεστικό απόσπασμα

Αγρότη, Αγρότισσα
Ενώ σε εποχές κρίσης η αγροτική παραγωγή της χώρας θα έπρεπε να είναι από τις κύριες προτεραιότητες της Πολιτείας, σαν ένας από τους σπουδαιότερους και κρίσιμους κλάδους της οικονομίας, ο οποίος αφορά μάλιστα την παραγωγή τροφίμων, θυσιάζεται για την κερδοφορία λιγοστών ντόπιων, αλλά και ξένων συμφερόντων. Ο λαός εξακολουθεί να ζει σε μια ζοφερή πραγματικότητα οικονομικής εξουθένωσης, που όχι μόνο δεν την άμβλυνε αλλά αντίθετα την συνεχίζει η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ
Το αγροτικό εισόδημα έχει καταρρακωθεί, οι φορολογικές και ασφαλιστικές εισφορές γονατίζουν και τα πιο κερδοφόρα αγροτικά νοικοκυριά, οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις εξανεμίζονται από τα τραπεζικά βιβλιάρια πριν καλά-καλά τις δούμε. Το κόστος παραγωγής, αυξάνεται σταθερά και αλματωδώς, με το κόστος ενέργειας να έχει αυξηθεί πάνω από 65% μόνο τα τελευταία χρόνια, έτσι ώστε για το πετρέλαιο ο έλληνας αγρότης να πληρώνει 330€ ανά χιλιόλιτρο ενώ ο Ισπανός 78 € και ο Γάλλος 108€. Μετά απ΄ όλα αυτά μας κατηγορούν κιόλας γι έλλειψη… ανταγωνιστικότητας !
Κτηνοτρόφε, Κτηνοτρόφισσα
Ενώ από χρόνια η κτηνοτροφική παραγωγή της χώρας έπρεπε να πάψει να είναι ο φτωχός συγγενής της αγροτικής παραγωγής, μιας και μπορεί να πολλαπλασιάζει την συνολική της αξία, να εφοδιάζει τη χώρα με τα εξειδικευμένα διατροφικά προϊόντα υψηλής αξίας και να αποτελεί σημαντικό παραγωγικό κλάδο εξαγωγών, θυσιάζεται για χάρη της μεταποιητικής βιομηχανίας και των ξενικών εισαγωγών που σαρώνουν τη χώρα. Το «καρτέλ» του γάλακτος που αποδεκάτισε την ελληνική αγελαδοτροφία, έχει βάλει τώρα στο στόχαστρό του την ελληνική αιγοπροβατοτροφία. Με την κρατική υποστήριξη, οι γαλακτοβιομηχανίες από την μια μεριά κατεβάζουν την τιμή του γάλακτος σε επίπεδα που κάνουν απαγορευτική την παραγωγή του και από την άλλη νοθεύουν και την ντόπια παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων με γάλατα εισαγωγής.
Όχι δεν είναι ουρανοκατέβατη αυτή η αντιαγροτική πολιτική. Αποτελεί μια απολύτως μεθοδευμένη προσπάθεια αρπαγής του αγροτικού μόχθου που μετατρέπει το μικρομεσαίο αγροτικό νοικοκυριό σε δούλο της βιομηχανίας και τον οδηγεί τελικά στην εξαφάνισή του. Θεματοφύλακες αυτής της πολιτικής είναι η ΕΕ – με την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), που καθορίζει επακριβώς τις προτεραιότητες και που όλο τυχαία (;) εξυπηρετούν τις Βορειοευρωπαϊκές χώρες – μαζί φυσικά με τις ελληνικές κυβερνήσεις που διαχρονικά κάνουν τα πάντα για να αποδείξουν ότι σε αυτόν το τόπο τα συμφέροντα των εισαγωγέων κυριαρχούν έναντι των ντόπιων παραγωγών. Υποτέλεια και εξάρτηση τα χρόνια κουσούρια τους.
Η αντίσταση σ’ αυτή τη στρατηγική του αφανισμού απαιτεί από μεριά του αγροτικού κόσμου ισχυρά συνδικαλιστικά όργανα, αγροτικούς συλλόγους, επιτροπές αγροτών, πρωτοβουλίες, συνελεύσεις και συλλογικές δράσεις για την προάσπιση του αγροτικού εισοδήματος. Απαιτείται το ξεγάντζωμα από τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που αποτέλεσαν το τυράκι στη μεγάλη φάκα της διάλυσης της αγροτικής παραγωγής της χώρας, αλλά και από τους κατά καιρούς αγροτοπατέρες, που δουλειά τους είναι να σπέρνουν αυταπάτες και να χρυσώνουν το χάπι της καταστροφής. Ειδικότερα στο σημερινό προεκλογικό κλίμα απάτης και δημαγωγίας θα ακούσουμε νέες υποσχέσεις για το μέλλον της αγροτιάς.
Σίγουρα αυτός είναι ο δύσκολος, αλλά ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να εμποδίσει τον αφανισμό των αγροτικών νοικοκυριών και να εγγυηθεί ένα πραγματικά καλύτερο αύριο στον αγροτικό κόσμο της χώρας. Αυτός ο δρόμος είναι κοινός με τις αντιστάσεις όλου του άλλου εργαζόμενου λαού που μαστίζεται από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.
Αυτόν τον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν οι αγρότες τώρα που ξαναζεσταίνουν τα τρακτέρ, τώρα που η φτώχεια και η απειλή της εξαφάνισής τους, τους οδηγεί ξανά στα μπλόκα του αγώνα.